Fréttablaðið - 17.04.2003, Blaðsíða 19

af Önundarfirðinum, 64 tonna.
Hann lagðist á hliðina og var bú-
inn að senda út neyðarkall. Fyrir
einhverja mildi tókst að rétta
hann af með aðstoð annars báts,
sem fylgdi honum inn að Flateyri.
Það var lán, því ekki hefði verið
gott að leita í þessu veðri að skipi
sem hefði hlekkst á.
Paufast sem blindir
kettlingar
Nú liggjum við á Patreksfirði
næsta dag, lönduðum einhverjum
smá afla og næstu nótt. Á skírdag,
daginn eftir, ákváðum við á þess-
um þremur skipum, Guðnýju,
Hugrúnu, skipstjóri Hávarður Ol-
geirsson, og Páli Pálssyni, þar
sem Jóakim Pálsson var skip-
stjóri, að halda heim. Þá er farið
að lægja, kominn niður í svona 7
vindstig, allhvass. Þegar við erum
komnir að Kópanesinu aftur, þá
fer hann að þyngja, veðrið. Við
vissum ekki betur en lægðin væri
gengin frá landinu einhverja
hundrað kílómetra suður í haf, en
nú vex aftur. Skömmu síðar heyr-
um við 10-veðrið í útvarpinu.
Lægðin hafði þá snúið við og kem-
ur á fullu stími yfir landið aftur.
Henni fylgdi hálfu verri snjó-
koma. Alltaf versnar veðrið og
Hugrún var komin vel á undan
okkur og slapp svo fyrir. En við
erum að paufast þarna og endar
með því að við þurfum að berja ís
af. Einkum ísaði hjá Páli. Þá er
ástandið orðið þannig að allt er
farið út hjá okkur nema við héld-
um dýptarmælunum inni. Vorum
sífellt að berja af og vorum eins
og blindir kettlingar. En við héld-
um inn Djúp og vorum ekkert
klárir á því hvar við vorum. Ekki
var nokkur vegur að komast inn í
Skutulsfjörðinn þar sem Ísafjörð-
ur stendur. Þar er lokað fyrir byl.
Við dólum þarna inn og áttum
okkur ekki almennilega á því hvar
við erum. Mér var farið að leiðast
þófið: Ég nenni þessu ekki lengur
og lét út ljósabauju. Við erum þá
komnir inn í eitthvert skúmaskot
og það verður úr.
Heiftarlegt kjaftshögg
Mikil læti voru í bænum vegna
þess að við vorum í villum og
reynt var að manna Guðbjart, 90
tonna bát, skipstjóri Hörður Guð-
bjartsson. Honum tókst að komast
út úr sundunum við illan leik.
Hann heldur áfram inn Djúpið og
þar finnur hann okkur í radarnum
í sjálfheldu milli skerjafláka sem
kallaður er Breiðiboði og gengur
norðan af Vigur, og vestar lands
sem er Kampsnes. Þetta hefði
ekki verið gott ef ljósabaujan
hefði ekki verið úti. Þegar Hörður
finnur okkur á Guðbjarti lóðsar
hann okkur út og er þá komið und-
ir morgun. Bylnum er aðeins farið
að létta og við komumst inn Sund-
in. Þarna á morgun föstudagsins
langa komum við til Ísafjarðar og
er þá sjón að sjá. Þegar ég hafði
farið aðfaranótt 9. apríl, fyrir
tveimur og hálfum sólarhringum,
var ekki snjóblettur í bænum. Nú
voru öll litlu húsin á bólakafi. Í
þessu mikla veðri, sem kallað hef-
ur verið 9. aprílveðrið, eyðilagðist
mikill gróður. Það náði yfir allt
landið nema kannski að Austur-
land slapp. Þetta var heiftarlegt
kjaftshögg fyrir gróðurfarið með
þessum gríðarlega hitamismun.
Það hefur ekki borið sitt barr og
jafnvel enn má sjá þess merki.
Veðrinu fylgdu mikil slys. Á
Norðurlandi fórust fimm skip og
með þeim 11 menn. Svo fórst
eitt, Súlan frá Akureyri, út af
Garðskaga og með fimm menn
og björguðust sex. 19 börn urðu
föðurlaus. Þetta reyndist upphaf-
ið af miklu slysafári hér úti fyrir
Vestfjörðum. 9 skip héðan fórust
og öll áhöfn með. Það var svipti-
vindasamt og sjórinn svo kaldur
að allt ísaði sem ísað gat. Ég tal-
aði við skipstjóra sem nú er
löngu dáinn, en skipstjóratíð
hans var frá árinu 1925 til 1945.
Hann sótti meðal annars útilegur
suður undir jökul og sagðist hann
aldrei muna til þess að menn
tækju sér ísexi í hönd á þessum
tuttugu árum. En á þessum
árum, sem ég er að segja frá,
vorum við með ísaxir í hönd alla
tíð.
jakob@frettabladid.is
FIMMTUDAGUR 17. apríl 2003 19
ÍSING REYNIST HÆTTULEG
9. apríl-veðrið reyndist upphafið að fimm ára kuldakasti og slysafári. Myndin tengist ekki umfjölluninni með beinum hætti en sýnir glögglega hvernig ísing getur
lagst á veiðiskip fyrir vestan.