Tíminn - 26.08.1973, Blaðsíða 15

TÍMÚtftö*/ !
15fc
.i.tfí m. *iu$§inM#n£
Sunnudagur 26. ágúst 1973.

Anastassios AAinis, sem var
111 daga í yfirheyrslumiðstöð
grísku herlögreglunnar, og
varð þar að þola þær pynt-
ingar, sem hann lýsir í dag-
bók sinni.
ekki hreyfa mig nema til þess
eins aðskrifa eitthvað. Ég sagðist
ekkerthafa aðskrifa, en hann fór.
Hinn maðurinn, sem hét
Vlachos, öskraði sifellt að mér:
„Hvers konar réttstaða er þetta,
maður! Upp með höfuðið! Stattu
kyrr!” Þess á milli sagðist hann
myndi taka mig af lifi ef ég skrif-
aði ekki allt, en ég kvaðst ekkert
hafa að skrifa.
Eftir nokkra stund fór ég að
svitna. Fótleggirnir skulfu og
likami minn riðaði fram og aftur.
Ég átti erfitt með andardrátt og
hnén vildu gefa sig. Þannig leið
a.m.k. ein eða tvær klukkustund-
ir, þvi þeir skiptu um varðmann.
Hann stóð nálægt mér og sá
hvernig svitinn lak af mér. ,,Þú
bráðnar eins og kerti”, sagði
hann. — „Segðu allt. Skrifaðu nú
allt sem þú veizt niður á blað”.
(Um miðnætti liður yfir Minis,
og læknir, sem er kallaður á stað-
inn, fyrirskipar, að fanginn sé
fluttur i annað herbergi, þar sem
rúm er. Læknirinn athugar blóð-
þrýstinginn og hjartsláttinn og
segir varðmanninum að gefa
fanganum glas af appelsinusafa.
Sfðan er Minis færður í kiefann á
ný og látinn fá bekk að sitja á, en i
hvert sinn sem hann virðist ætla
að falla I svefn lemur varðmaður-
inn kylfu sinni I vegginn.)
SUNNUDAGUR, 2. JULt 1972:
— Fótleggir minir voru allir
bólgnir og ég var úrvinda. I dögun
sat ég hreyfingarlaus á bekknum.
Klukkan átta kom læknirinn aftur
og athugaði mig. Hann fyrirskip-
aði varðmanninum að koma aftur
með rúmið mitt. Loksins fékk ég
vatn að drekka, og gat lagzt niður
og sofnað. Þeir vöktu mig um
miðjan dag og fóru með mig til
Hadjizissis.
„Minis”, sagði hann, — ,,ég
ráðlegg þér þin vegna að skrifa
niður allt sem þú veizt um AAA.
Við höfum okkar aðferðir til þess
að þvinga þig til að tala. Neyddu
okkur ekki til að nota þær. En
mér er andsk. sama hvort blóð-
þrýstingur þinn fer niður i 45, 30
eða núll...’”
Ég var aftur færður i klefann og
lagðist niður. Fimm minutum
siðar spurði varðmaðurinn gegn-
um hurðaropið hvort ég væri að
skrifa. Ég kvaðst ekkert hafa að
skrifa. Skömmu siðar komu þrir
óeinkennisklæddir menn inn til
min, allir með kylfu i hendi. Þeir
færðu rúmið út úr klefanum og
skipuðu mér að standa i réttstöðu
á sama stað og daginn áður, og
snúa að veggnum. Tveir þeirra
fóru siðan út, en einn, Tsoum-
bounis, varð eftir.
„Ætlar þú núna að skrifa?”, —
spurði hann.
Enn einu sinni kvaðst ég ekkert
hafa að skrifa. Þá hóf hann að
berja mig með kylfu sinni á kálf-
ana. Þetta var i fyrsta sinn sem
þeir börðu mig. Ég snerist strax
til varnar. Ég reyndi að ná kylf-
unni, en hann barði mig aftur. Þá
snéri ég mér snögglega og náði
taki á úlnlið hans. Hann kallaði
hátt, og annar varðmaður Mavro-
poulos, kom hlaupandi inn i klef-
ann og slógu mig með kylfunni
um leið og hann bölvaði mér fyrir
að dirfast að lyfta litla fingri. Ég
kvaðst hafa brugðið við ósjálfrátt
i sjálfsvörn.
Tsoumbounis hóf þá að berja
mig eins fast og hann gat með
kylfunni á kálfana, lærin og rass-
kinnarnar. Hann krafðist þess að
ég stæði kyrr á meðan og i rétt-
stöðu. Þar sem það var ógerlegt
vegna barsmiðanna, fór hann og
náði i græna málningu og málaði
hring á gólfið. Hann fyrirskipaði
mér að standa innan hringsins,
snúa að veggnum og hreyfa mig
ekki út fyrir grænu strikin. Ég
var kófsveittur, mig svimaði og
verkjaði i allan likamann vegna
högganna....
Varðmennirnir skiptust á, tvo
tima i einu á daginn og einn og
hálfan tima á nóttunni. Ég hafði
enga hugmynd um hvað timanum
leið... Brátt fór ég að sjá ofsjón-
ir... Mér fannst ég sjá i gegnum
vegginn skýrar myndir. Vinstra
megin sá ég fagra konu liggja
nakta á rúmi! Hún var i faðmlög-
um við karlmann, en á fótum
hennar og höndum voru hófar, og
sömuleiðis á höndum og fótum
mannsins. Hægra megin sá ég inn
i efnafræðivinnustofu: hillur
þaktar alls konar efnum og til-
raunaglösum, og við og við litla
mús, sem stökk frá einni hillu til
annarrar. Þar var einnig maður
með hvita svuntu, og var hann við
rannsóknarstörf.
Ég hélt áfram að sjá þessar
sýnir — alltaf þær sömu — allan
þann tima sem þeir pyntuðu mig.
„Minis var látinn standa i
græna hringnum i heila viku án
svefns. Hann sá stöðugt þessar
ofsjónir, hann fékk að gera þarfir
sinar aðeins einu sinni á dag, hon-
um var bölvað og hann barinn.
Sumir varðmannanna aumkuðust
þó stundum yfir hann: gáfu hon-
um vindling, leyfðu honum að
setjast á gólfiö. Einn þeirra var
Vallassis, ungur maður frá þorp-
inu Pyrgos. Hann leyfði Minis að
hvila sig:: lét hann sitjaá gólfinu
þann eina og hálfa tiina sem hann
gætti hans. Minis þakkar honum,
og heitir þvl að endurgjalda hon-
um þótt siðar verði).
MANUDAGUR, 10. JÚLÍ 1972:
— Um áttaleytið um morguninn
létu þeir mig setjast á stól út i
horni. Þeir höfðu hætt að berja
mig. Mér var færður bolli af te, og
ég vildi drekka það, en átti mjög
erfitt meö að kyngja þvi. Hvit
skán,sem hafði myndazt i munn-
inum gerði andardrátt erfiðan, en
ég reyndi aö íjarlægja hana með
skitugum nöglunum. Ég hafði
ekki sofið — a.m.k. ekki i rúmi —
siðan 1. júli, og mig verkjaði mik-
ið i allan likamann. Það var
hörmung að sjá fæturna á mér —
þeir voru svo bólgnir, að bux-
urnar féllu þétt að þeim eins og
sokkabuxur...
MANUDAGUR. 17. JCLt 1972:
— Siðustu viku lá ég i klefa min-
um og svaf mest allan timann.
Það þurfti tvo varðmenn til að
lyfta mér og bera mig út, ef ég
þurfti að fara á salerni... Um 10
leytið sagði varðmaðurinn mér að
raka mig og búa mig undir
heimsókn frá herlögreglunni.
Hálfri stundu siðan var ég færður
til skrifstofu Theophiloyannakos-
ar, þar sem hann var sjálfur
mættur ásamt Ioannides ofursta
úr herlögreglunni.
„Jæja Minis”, — sagði
Ioannides, — „Við ættum að
hjálpa hvor öðrum. Viö höfum
itarlega og fullnægjandi skýrslu
um þig. Ég veit ekki, hvort þér
hefur nokkru sinni dottið i hug, að
sprengjurnar þinar gerðu okkur
meira til góðs en ills. A vissan
hátt þykir okkur gott að fá
nokkrar sprengjur við og við.”
„Hvers vegna farið þið þá
svona með mig? Sleppið mér
lausum, ef ég hef gert ykkur gott,
eins og þú segir”.
„Fyrst verðum við aö vita allt
um hreyfinguna, sem þú mynd-
aðir og sem þú stjórnar. Siðan
þarftu að segja okkur nöfn allra
samstarfsmanna þinna. Við
höfum öruggar sannanir fyrir
þvi, að þú varst foringinn. Játaðu
þetta fyrir okkur. Byltingin er nú
á sjötta ári. Arið 1967 héldu
margir, að hún myndi aðeins
standa i fáeina mánuði, og nú
erum við á sjötta ári. Og veiztu
hvers vegna? Veiztu hvar styrk-
leiki okkar liggur? t þeirri stað-
reynd, að við skipum hinum
mannlega þætti i annað eða þriðja
sæti”.
„Já, ég hef komizt að raun um
það”.
„Ef við hefðum gefið hinum
mannlega þætti forgang þá
værum við ekki við völd i dag. Þú
verður að skilja, að við höfum
nægan tima, og allar hugsanlegar
aðferðir til þess að neyða þig til
þess að segja okkur allt um hreyf-
ingu þina”.
„Ég hef sagt lögreglunni allt.
Það er ekkert eftir ósagt.”
„Ég gef þér ákveðinn frest, 24
stundir, til að hugsa málið. Siðan
mun ég gera það að tillögu minni,
að Theophiloyannakos taki þig til
sérstakrar meðferðar. En
mundu, að svo kann að fara, að
einhverjir hlutar likama þins
verði þá aljörlega gagnslausir,
þótt það kunni nú reyndar lika að
Framhald á bls. 33
AÐ KAUPA
VERÐTRYGGÐ
SPARISKlRTEINI RlKISSJÓÐS
JAFNGILDIR FJÁRFESTINGU
I' FASTEIGN
EINFALDASTA OG HAGKVÆMASTA FJÁRFESTINGIN
SKATT- OG FRAMTALSFRJÁLS
TIL SÖLU í ÖLLUM BÖNKUM — ÚTIBÚUM
SPARISJÓÐUM OG HJÁ NOKKRUM VERÐBRÉFASÖLUM
SEÐLABANKI ÍSLANDS