Fréttablaðið - 09.12.2004, Blaðsíða 49

F215FIMMTUDAGUR 9. desember 2004
frumskóginum í Gvatemala. Þar var ekkert rafmagn
og þar af leiðandi ekkert ljós og einu hljóðin sem við
heyrðum voru öskur í öpum og milljón öðrum dýrum
sem gefa frá sér framandi hljóð. Við vorum alveg
brjálæðislega paranoid og sveittir yfir þessu og ofan í
kaupið bættust martraðir, ofskynjanir og fleira ógeð.
Virkilega slæmt. Á endanum fannst mér ekki þess
virði að vera á þessum lyfjum lengur svo ég dreif mig
í að klára kúrinn enda ég vissi ég að ég væri að fara
aftur til Kúbu og þar er engin þörf á svona sulli.“
Í fylgd vopnaðra hermanna
Á leiðinni til Níkaragva lenti Erpur í erfiðri stöðu á
landamærum Hondúras. Þangað komu þeir félagarnir
með „kjúklingastrætó“ í smáþorp sem að sögn Erps
var bæði rafmagnslaust og vonlaust. „Við stigum út úr
rútunni og stóðum í kolniðamyrkri í krummaskuði
sem einhver hafði talið að ekki borgaði sig að leiða
rafmagn í. Ég sá ekki neitt en fann hins vegar fyrir
höndum sem toguðu í mig og virtust koma úr öllum
áttum. Þetta voru börn og aðrir betlarar sem virtust
vera að reyna að gera það upp við sig hvort borgaði sig
betur fyrir þau að ræna eða betla. Sem sagt, ef það
gekk ekkert að betla þá var brugðið á það ráð að segja
bara: Láttu mig samt hafa peningana!
Það besta sem við gátum gert í stöðunni var að
hlaupa eins og við gátum í áttina að næsta ljósi sem til
mikillar mildi reyndist vera kertisstubbur á lögreglu-
stöðinni. Þar vöruðu löggurnar fólkið við að gera
okkur mein þar sem afleiðingarnar gætu haft áhrif á
þróunaraðstoð til bæjarins frá Evrópusambandinu.
Eftir þetta fengum við vopnaða hermannafylgd í
gegnum þorpið heim til gamallar konu sem leiddi
okkur inn í sjúskað herbergi með köngulóm og ógeði
og þar sváfum við lítið fyrir gelti í hundum og öðrum
óþægilegum hljóðum.“
Hólpinn í Havana
„Maður var virkilega kominn með heimþrá til Kúbu
þegar við snerum aftur og ég var ótrúlega feginn að
komast frá Mið-Ameríku. Jafnvel þó að flugvélin, sem
var Yak-vél frá Rússlandi, fylltist af reyk þegar hún
lenti og maturinn um borð væri eins og afgangar af
munaðarleysingjahæli. Þó að það hafi verið rosalega
erfitt að ferðast um Mið-Ameríku og vera þar þá var
upplifunin alveg meiriháttar svona eftir á að hyggja.
Eins og með svo margt sem er erfitt á meðan á því
stendur þá er það skemmtilegt þegar maður lítur um
öxl, en að vera í Havana er gaman bæði áður en maður
kemur þangað, á meðan maður er þar og eftir að
maður fer þaðan. Okkar fyrsta verk var að leigja flott-
asta húsnæðið sem við komumst yfir enda fannst okk-
ur við eiga allt það besta skilið eftir alla hrakningana.
Ég var líka verulega menningarþyrstur svo mitt annað
verk var að flækjast um söfn og skoða alls konar staði
sem tengdust Kúbu og menningarsögu landsins. Svo
fór ég á risa hip-hop festival sem er haldið á hverju ári
í Havana. Þar voru fleiri þúsund manns samankomin
til að skemmta sér og það tókst vel. Það voru engin
slagsmál og ekkert dóprugl heldur bara fólk með
heimabruggað romm á plastbrúsum í góðum fílíng.
Einn vinur minn komst á séns með rassbreiðasta
kvenmanni jarðar. Sú var kölluð Víkínga og hún var
eitthvað að dansa þarna og skemmta sér og vinur
minn fór að dansa í kringum hana og gera eitthvað
grín. Málið var að hann langaði raunverulega í hana
en þorði ekki að viðurkenna það fyrir okkur vinum
sínum af því hún var með svo yfirnáttúrulega stóran
rass. Hann opnaði sig ekki fyrr en daginn eftir þegar
hann var búinn að bremsa í fleskið og ég gersamlega
lét hann ekki í friði með spurningahríðina,“ segir
Erpur og skellir upp úr.
Heim í heiðardalinn
Eftir ævintýrin í Mið-Ameríku og hvíldina á Kúbu
flaug Erpur ekki beint aftur til Íslands heldur fór hann
í hönnunarnám til Svíþjóðar og þaðan til Kaup-
mannahafnar þar sem hann sauð saman nýja hljóm-
sveit ásamt Unnari Frey, hagfræðingi og vini hans til
margra ára. Afraksturinn er að finna í jólaplötuflóðinu
en samstarfið kalla þeir Hæstu hendina sem vísar til
þess að saman spili þeir fimm ása póker og að fimmta
ásinn sé að finna fyrir utan landhelgina, hjá afar
færum pródúsentum í Köben. „Og mig langar að
koma því á framfæri að með því að eignast þessa plötu
styrkir fólk mig í að komast aftur í rommið og
hipphoppið á Havana. Það væri mikið góðverk,“ segir
Erpur Eyvindarson, rappari, byltingarsinni og Kúbu-
aðdáandi Íslands númer eitt. ●
„Aldrei á ævinni hef ég séð jafn mikla fátækt og í þessum löndum. Þeir sem
tala hátt um fátæktina á Kúbu ættu að sjá hvernig þetta er í Mið-Ameríku,
þar sem liðið étur drasl upp af götunni og kann hvorki að lesa né skrifa.
Betlarar taka allt sem maður réttir að þeim en eru ekki með kröfur eins og á
Kúbu þar sem þeir taka bara við dollurum.“