Fréttablaðið - 09.12.2004, Blaðsíða 42

Vasahnífur með
minniskubbi
Svissneski fjölnotahnífurinn hefur komið mörgum að góðu gagni
síðan hann var fyrst framleiddur fyrir svissneska herinn 1897. Á
hinum hefðbundna vasahníf var hægt að finna tappatogara, tann-
stöngul, skæri og að sjálfsögðu hefðbundinn vasahníf. Nú hefur
fyrirtækið Victornox, sem hefur framleitt hnífana síðan 1921, sett á
markað ögn tæknilegri og endurbætta útgáfa af þessum klassíska
hníf. Nýi hnífurinn er nefnilega gæddur minniskubbi sem getur
geymt mp3-lög, myndbönd og venjuleg skjöl og rúmar hann sam-
tals 128MB. Að auki er hnífurinn með rauðu ljósi en það nýtist þeim sem þurfa að vinna að verkefnum sínum við takmark-
aða birtu. Þeir sem eru mikið á ferðinni geta fjárfest áhyggjulausir í hnífnum því hægt er að smella minniskubbnum af hon-
um. Hnífurinn getur því farið í ferðtöskuna en minniskubburinn fylgir manni í flugvélina en þangað er að sjálfsögðu bann-
að að taka með sér vopn og oddhvassa hluti.
Það er alltaf eitthvað nýtt og spenn-
andi að gerast á Laugaveginum. Á
dögunum var opnuð skó- og fylgi-
hlutaverslunin Friis & Company að
Laugavegi 55. Friis og Company er
hluti af danskri keðju sem er í sókn á
heimsvísu. Þess má geta að verslunin á
Íslandi er sú sjötta í röðinni en einnig
eru útibú frá keðjunni í Sviþjóð og
Sameinuðu arabísku furstadæmunum,
og stefnir fyrirtækið frekari útþenslu á
komandi ári.
Friis & Company státar af góðu
úrvali af
skóm í öll-
um heims-
ins litum og
gerðum,
ásamt
girnilegum
töskum og
beltum. Það
er mikill
glamúr í
tískunni
núna og
fylgihlutirnir í Friis & Company
endurspegla það. Það ber mikið á gulli
og koparlituðu í bland við fjólubláan
og grænan lit. Brúni liturinn er mikið
að sækja í sig veðrið og mikilla
kúrekaáhrifa gætir í tískunni. Semelíu-
steinar eru gríðarlega áberandi bæði á
beltum og töskum. Eigendur verslun-
arinnar eru vinkonurnar Þórdís Lárus-
dóttir og Kamilla Sveinsdóttir. Þórdís
hnaut um merkið síðasta sumar þegar
hún var á ferð í Danmörku og í haust
settu þær vinkonur allt á fullt til að
geta opnað sem fyrst.
„Það kom aldrei neitt annað til
greina en að opna þessa verslun á
Laugaveginum því við erum báðar svo
miklar Laugavegskonur. Þessi gata
hentar líka vel fyrir svona litla sér-
verslun,“ segir Þórdís.
F2 8 9. desember 2004 FIMMTUDAGUR
Elín Edda Árnadóttir, leikmynda-
hönnuður hjá Þjóðleikhúsinu, segist
ekki vera mikið fyrir að sækjast eftir
sama umhverfi, heldur reynir hún
eftir fremsta megni að hugsa um
heimilið sem lifandi veru. Hún hefur
búið í Reykjavík nánast allt sitt líf, ef
undan eru skilin námsárin í London.
Háteigsvegur 1953-1960
Ég er alin upp á sögusviði skáldsögunn-
ar „Mýrarinnar“ eftir Arnald Indriða-
son, nánar tiltekið á Háteigsveginum í
Norðurmýrinni. Á þeim tíma voru
Kjarvalsstaðir ekki komnir heldur var
Klambratúnið þarna í öllu sínu veldi og
allt umhverfið var mjög frjálslegt ef svo
má að orði komast. Skurðir og annað í
þeim dúr. Sú minning sem lifir hvað
sterkust í mér frá þessum tíma er þegar
ég sem lítil stelpa var á gangi í gegnum
Norðurmýrina á leið í Tívólí, þar sem
nú er Norræna húsið og flugvöllurinn.
Vogahverfið 1960-1971
Eftir að hafa búið í Norðurmýrinni í
nokkur ár gerðist ég síðan einn af fyrstu
innflytjendum í úthverfi Reykjavíkur.
Við fluttumst í Vogahverfið og við sem
bjuggum þarna kölluðum okkur seinna
Vogafólkið. Þetta voru menn eins og
Tolli, Einar Már og Bubbi og það er
ótrúlega margt fólk sem ég gekk í skóla
með. Vogahverfið var alveg ofsalega
skemmtilegt. Á þeim tíma var mikið af
ungum foreldrum að flytjast í ný hverfi
og þá voru dæmi þess að heilu fjölskyld-
urnar tækju sig til og byggðu saman hús
og því var þetta svolítið öðruvísi en í dag.
Í Vogahverfinu var alveg ótrúlega mikil
barnamergð sem fluttist að og sem betur
fer, ef til vill, þá kem ég af þeirri kynslóð
sem hafði ekki neitt sjónvarp eða önnur
innanhússáhugamál. Ég varð því að vera
athafnasinni til þess að hafa eitthvað
fyrir stafni og allir leikir þá fóru fram ut-
andyra, eins og Fallin spýta.
Ljósheimar1977-1986
Ég hóf minn búskap á æskuslóðunum í
Vogahverfinu, Ljósheimum 16. Við
fluttumst í blokk sem var brún eins og
súkkulaði og fékk því eðlilega viður-
nefnið „Súkkulaðiblokkin“.
Langholtsvegur 1986-1988
Eftir mörg góð ár í Ljósheimum flutt-
umst við á Langholtsveginn og vorum
þar í tvö ár. Eftir dvöl okkar þar voru
uppeldisstöðvarnar í Vogahverfinu
kvaddar og fjölskyldan fluttist til
London til að setjast á skólabekk.
London, British Grove 1988-1991
Í London komum við okkur fyrir í
fjögurra íbúða húsi á British Grove,
sem er lítil gata á mörkum Chiswick og
Hammersmith. Hún var með gömlum
verksmiðjuhúsum sem höfðu áður ver-
ið þvottahús og skemmur en
var breytt í íbúðarhús. Í
þessu hverfi var ákaflega
mikið af listamönnum og
ólíkt mörgum öðrum náms-
mönnum erlendis bjuggum
við í þessari sömu íbúð öll
árin sem við vorum þarna og
náðum því að festa einhverj-
ar rætur.
Þetta var mjög fallegur
staður og þarna var stutt
niður að á. Í okkar huga er
British Grove London. Ég
verð samt að viðurkenna að
þetta var ákveðið kúltúrsjokk. Staðall-
inn á íbúðunum var miklu lægri en við
áttum að venjast. Og við, íslenska fólk-
ið sem er vant því að láta heita vatnið
buna í gríð og erg, þurftum allt í einu
að setja pening í einhvern mæli. Þetta
var því mjög ólíkt Íslandi, mikið af
fólki og lítið af landi.
Það var virkilega gott að ala þarna
upp börn og skólakerfið þarna er mjög
gott. En þetta hafði líka sína vankanta.
Í London sendir þú ekki börnin þín út
á götu til þess að leika ólíkt því sem
gerist hérna heima. Á Íslandi erum við
miklu frjálslegri, börnin okkar fara
heim með einhverjum úr skólanum, í
London byggist allt á gagnkvæmum
heimsóknum fjölskyldna í skólanum.
Hverfið sem við bjuggum í bauð upp
á skemmtilegar gönguleiðir og stór græn
svæði. Svo er þarna villt dýralíf, íkornar,
refir og kanínur, en það er kannski eitt-
hvað sem margir vita ekki af.
Það var gott að vera námsmaður í
London og þar lærði ég ákveðna
nægjusemi. Við gátum leyft okkur
ákveðinn munað, vegna þess að náms-
menn fengu á mörgum söfnum ókeyp-
is inn.
Langholtsvegur 1991-1996
Þegar við komum heim frá Englandi
fluttumst við aftur á Langholtsveginn
sem gengur undir nafninu „Hverfið“
hjá strákunum okkar tveim. Þar bjugg-
um við nálægt Langholtsskóla svo það
var stutt fyrir strákana að fara. Þetta er
alveg rosalega fjölskylduvænt hverfi
þar sem mikið er um opin svæði og
ekki síst góðir nágrannar
sem við höldum góðu
sambandi við enn þann
dag í dag.
Grjótagata 1996-
Árið 1996 fluttumst við í
Grjótaþorpið, á Grjóta-
götu 6. Það sem er svo
merkilegt, og að sama
skapi yndislegt, við þenn-
an stað er að þetta er eins
og lítið þorp í miðri
Reykjavík. Þeir sem koma
hingað í heimsókn eiga
mjög bágt með að trúa því hversu vina-
legt þetta er. Ég reyni eftir fremsta
megni að hugsa um heimilið mitt eins
og lifandi veru. Við búum okkur til
ákveðið umhverfi að okkar skapi í því
rými sem við erum sátt við og það er í
raun grundvöllurinn að vellíðan á
heimilinu. Ég sækist ekki eftir því að
vera alltaf í sama umhverfi og ég hef
komist að því hversu lítið háð ég er
hlutum. Heimilið mitt hefur yfirleitt
verið second hand sem ég hef reynt að
gera að mínu og ég forðast að eyða
miklum peningum í húsbúnað. Ég er
hins vegar alveg sjúklegur fagurkeri og
ég á mikið af myndlist sem ég hef safn-
að í gegnum árin. Það er svolítið per-
sónulegt val og gæðir heimilið mínum
persónulega stíl. Við erum mjög hepp-
in að búa á Íslandi og það finn ég á
þeim útlendingum sem koma hingað
frá fallegum borgum eins og París. Ég
held að það sé út af öllu þessu rými og
frelsi. ●
Göturnar í lífi Elínar Eddu Árnadóttur
Háteigsvegur
Vogahverfið
Ljósheimar
Langholtsvegur
London
Langholtsvegur
Grjótagata
Er hluti af Vogafólkinu
Friis og Company stefna á heimsyfirráð
Laugavegurinn
að lifna við
Vinkonurnar Þórdís Lárusdóttir
og Kamilla Sveinsdóttir.