Tíminn - 17.03.1974, Blaðsíða 12

ÞA AXLA MENN
SKÍÐIN
nærri geta, að handagangur
veröur i öskjunni i páskavikunni,
sem raunar er orðin hin mikla
skiðavika þjóðarinnar, en allir,
sem á skiði stiga og vettlingi geta
valdið, flykkjast á vettvang,
gjarna eitthvað út á land. Þá
gefastfleiri dagar, sem fólk getur
um frjálst höfuð strokiö sam-
fleytt, heldur en endranær.
Að minnsta kosti er alveg óhætt
að spá þvi, að um það leyti mega
flugfélögin halda á spööunum að
koma öllum þeim, sem far vilja
fá, austur, norður og vestur og
siðan heim aftur, ef veöur-
guðirnir verða ekki þeim mun
styggari i lund um það leyti.
NO er dagur orðinn langur
og fagurt á f jöllum, þegar
dável viðrar. Og þá er ekki
að spyrja, að margir axla
skíðin sín til þess að nota
snjóinn og langdegið sér til
hressingar. Þau góðu
tíðindi er sem sé að segja,
að skíðagöngur eru nú
eftirsóttara tómstunda-
gaman heldur en nokkru
sinni fyrr, svo að við
höldum okkur við þá eina,
sem slíkt stunda sér til
ánægju, en ekki frægðar.
Það er auðvitað mest i það
varið að komast norður á Akur-
eyri eða vestur á isafjörð, en
flestir hér syðra verða eðlilega að
láta sér nægja eitthvað minna en
þvilikt ævintýri. Og þegar snjóa-
lög eru ekki minni en þau eru eftir
þennan vetur, þá er engum
vorkunn að fara i Bláfjöll, Skála-
fell eða Hengil, enda þykir
mörgum það fullgóður kostur, svo
sem sjá má i umferðamiðstöðinni
við Hringbraut um helgar, og
raunar viöar, þar sem iþrótta-
félögin hafa viökomustaöi bila,
sem flytja fólk á fjöllin.
Þegar skiðalöndin eru svo fjöl-
sótt nú sem raun ber vitni, má