Tíminn - 29.06.1975, Síða 36

36
TÍMINN
Sunnudagur 29. júni 197S.
"aað er liklega
íSvalur ég efast') rett. „Bobodo 950”
'um að þetta sé< er dskiijanlegt,
' opinber ■> ég viburkenni þaö
j.merking.^r-^ ---------tttjj
i-ftsfl
sauiiflií
Ég ~y-S/ Gleymum '
skammaöist miif>) ÞvIum
Svalur, stuud, <
, skipstjórinn j hvaö getur
% var reiöur.rC >.Bobodo950”.
O Hver var...
var þaö neitkvætt — engra
viöbragöa varö vart.
Taugasérfræöingurinn dr.
Thomas Harter rannsakaði Allen
og staðfesti að samkvæmt
gildandi mati um mörk lifs og
dauöa væri örugglega um heila-
dauöa að ræða: ekki yröi vart
nokkurra viðbragöa, andardrátts
eöa ósjálfráðra hreyfinga.
Klukkan átta um kvöldið var
Allen úrskurðaður látinn, þó svo
aö hjarta hans og lungum væri
enn haldið i gangi. Einum tima
siöar var farið með hann inn á
skurðstofuna — og læknarnir
Jack Copeland og Alvin Hackel,
sem báðir voru starfandi i hópi
hjartasérfræðinga undir stjórn
dr. Shumways, komu fljúgandi
frá Stanford til Highlandsjúkra-
hússins. Shumway kom sjálfur
akandi. Á leiðinni sprakk eitt
dekkið á bil hans, en hann náði þó
áfangastaðnum á réttum tima.
Klukkuna vantaöi stundar-
fjórðung i ellefu, þegar læknarnir
slökktu á gervilunganu og fjar-
lægðu siðan i skyndi hjartað úr
opnum brjóstkassa Allens.
Hjartað var lagt i saltupplausn i
geymi, sem fylltur var is. Einnig
voru nýrun fjarlægö til notkunar
siöar, en farið var með lik Allens i
sjúkrahúskapelluna.
Siðan var farið með isgeyminn,
sem hjartað var i, i þyrlu er beið
við sjúkrahúsiö. Sérstakt flug-
leyfi var gefið i tilefni þessa, og
við alla flugvelli voru sjúkrabilar
til reiðu ef á þyrfti að halda. Flug-
maðurinn hafði samband við
læknana á Stanford gegnum tal-
stöðina, og þar beið Wixom með
opinn brjóstkassa eftir nýju
hjarta. Siðasta spölinn inn i
skurðstofuna hljóp einn læknanna
með hið dýrmæta hjarta, sem
læknarnir komu svo fyrir i brjósti
Wixoms, þar sem það byrjaði að
slá jafnt og rólega.
— Þetta hjarta var eins og
skapað fyrir manninn minn, segir
Joy Wixom. — Hans eigiö hjarta
hafði verið veikt og meira og
minna óstarfhæft i 29 löng ár.
Okkur datt ekki annað i hug en að
hjartagjafinn heföi verið látinn.
Hefðum viö verið i minnsta vafa
um það, hefðum við aldrei beðið
um hjarta Allens.
Fimmtudaginn 13. september
gaf likskoöunarmaðurinn i Oak-
land út krufningarvottorð, eftir
að hafa krufið lik Samúels Allen. 1
þvi segir stutt og laggott: Dánar-
orsök — byssuskot i höfuð og
heila. Brjóstkassinn er opinn og
hjartað vantar..... Allen var
grafinn tveimur dögum siðar i
Manor i Texas.
Þann 18. október hætti hjarta
hans endanlega að slá. Vixom
lifði ekki hjartaigræðsluna af, og
lézt af völdum ýmiss konar kvilla,
sem fylgdu i kjölfar hennar.
A meðan reyndu lög-
fræðingarnir að leysa þann
vanda, sem fylgdi ákæru á hend-
ur Andrew Lyons. 1 Kaliforniu er
ekki um að ræöa neina sérstaka
skilgreiningu á dauðahugtakinu
utan þess, að dauöinn er
skilgreindur sem „lok lifsins”.
Læknar hafa viljað skilgreina
dauðahugtakið sem algjöra
stöðvun blóðrásarinnar og
annarrar likamsstarfsemi, svo
sem andardrátts, púls og þess
háttar.
— Hin rökrétta ályktun þessarar
skilgreiningar er sú, að maður sé
lifs svo lengi, sem aðeins eitt lif-
færi viöheldur starfsemi sinni,
segir lögfræðingurinn Albert W.
Meoling.
— Eftir að liffæraflutningar
hófust er i rauninni nauðsynlegt
aö finna þrengri skilgreiningu á
dauöahugtakinu, þvi að ella
hlýtur hver einasti liffæra-
flutningur aö teljast glæpsamlegt
athæfi, og sá læknir, sem hann
framkvæmir, að vera sekur um
morð.
— Þetta mál hefur veriö afskap-
lega rangtúlkað, segir dr. Burns.
— Við höfum oft áður fjarlægt
hjörtu úr mönnum, þegar heili
þeirra hefur veriö hættur að
starfa, t.d. hefur slikt verið gert
við þá, sem látizt hafa af völdum
umferðarslysa og sjálfsmorða.
Allen var mjög alvarlega sár og
átti enga möguleika á að lifa. Lif-
færi hans gátu á hinn bóginn
haldiö lifinu i þremur sjúkling-
um, svo að við erum þeirrar
skoðunar, að við höfum gert hið
eina rétta. Og þaö má lika bæta
þvi við, að bandarisk rannsókn
hefur leitt i ljós, að það er næstum
útilokað, að sjúklingar lifi, eftir
að niöurstöður heilalinurits hafa
orðið neikvæðar. Af 2.650
sjúklingum, sem kannaðir voru i
rannsókninni, lifðu aðeins þrir,
segir dr. Burns.
Joy Wixom segir: — Ég er
þeirrar skoðunar, að einstakling-
ur sé látinn og að andinn yfirgefi
likamann, þegar heilinn getur
ekki starfaö lengur. Gwendolyn
Allen segir: — Heföi ég vitað að
samþykki mitt til hjarta-
flutningsins kynni að leiöa til
þess, að moröingi Sams yrði ekki
ákærður og kæmist undan
refsingu, hefði mér aldrei dottiö
i hug að gefa nokkurst slikt
samþykki.
— Ég er þó þeirrar skoðunar —
þrátt fyrir allar lagaflækjur — að
ég hafi gert það sem rétt var,
heldur frú Allen áfram. — Þegar
heilinn er dauður er persónuleiki
viðkomandi manns horfinn, þvi
að heilinn er lykillinn aö sál
mannsins...
Allt þetta fólk — og fjöldi
annarra — hefur orðið að taka af-
stöðu til spurningarinnar um llf
og dauða. Málið gegn Andrew
Lyons er lögfræðilegur sorgar-
leikur, þar sem aðeins fyrsta
þætti er lokið.
Lyons gengur laus gegn tveggja
og hálfrar milljónar króna
tryggingu. Ætli hann sé að velta
fyrir sér spurningunni um hin
raunverulegu mörk milli lifs og
dauða og hvern þátt heilalinurit
geti átt i lausn hennar?
— Nei, segir verjandi hans. —
Hann er bara saklaus maður, sem
er ranglega ákærður fyrir að hafa
myrt annan mann, þvi að i
rauninni var það alls ekki hann,
sem batt enda á lif Allens, heldur
þeir læknar er önnuðust hjarta-
flutninginn. (Þýtt HJ)