Tíminn - 27.06.1976, Side 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 27. júni 1976
fyndi nú nál og saum- tið. Ef hann nú slátraði
gam. einni kindinni, sem var
Eftir nokkra leit fann þarna á beit uppi i skóg-
Árni nálar og saumgarn inum? Hann átti nóga
i öðrum kofa. 1 sumum peninga til að borga
kofunum voru eins kon- kindina með, ef eigand-
ar vefstólár, þar sem inn gæfi sig fram. Hann
negramir höfðu verið að braut ekki lengi heilann
vefa i alls konar efni úr um þetta. Það var auð-
bastþráðum. velt fyrir hann að hand-
Var þetta mjög hag- sama eina kindina.
lega sett upp i vefstól- Hann valdi sér vænan,
ana og efnið var gott i feitan hrút. Leiftur-
mittisskýlur og þess snöggt axarhögg sendi
háttar Idæðnað. Berit þennan væna hrút yfir
var mjög fegin að hafa landamærin. — Með
fundið þessa baðmullar- hnifnum góða fló Árni
dúka. Það var munur hrútinn og gerði hann til
fyrir hana að sauma ein- að öllu leyti. Það var
hvers konar klæðnaði úr erfitt og seinlegt verk
þeim. Flestar saumnál- fyrir dreng, sem aldrei
arnar vom stórar og hafði gert slikt fyrr, en
grófgerðar, búnar til úr þetta tókst þó að lokum.
homi, en fáeinar venju- Hann þvoði svo skrokk-
legar „stoppunálár” inn rækilega upp úr
voru þarna lika. Þar var læknum. í einum kofan-
einnig dálitið af sterkum um fann hann pott, sem
tvinna eða saumgarni og hægt var að nota, þegar
griðarstór skæri. Þá var hann hafði verið þrifinn
að byrja að sniða og upp. í sama kofa fann
sauma. hann einnig salt, og þótti
Árni hafði lika nóg að þeim systkinunum það
starfa. Undanfarna mikill fengur. Salt er sú
daga hafði fæðið hjá vara, sem enginn getur
þeim systkinunum verið lengi verið án, og þykir
mjög af skornum mjög dýrmætt i Mið-Af-
skammti. Saltlaus fisk- riku. Frá ómunatið hef-
ur og bananar, litilfjör- ur saltið verið borið af
legt fæði fyrir þá, sem burðarmönnum og burð-
reyna mikið á sig, eins ardýmm, um frumskóg-
og þau höðfðu gert sið- ana. Eru viða troðning-
ustu dagana. Árna ar eða götur um þéttustu
fannst hann vera glor- frumskógana, sem
hungraður og langaði nefndar eru „saltgötur”
mjög i ærlega kjötmál- eða „saltleiðir”.
Til sölu hænuungar á öll-
um aldri — einnig dag-
gamlir.
Við sendum til ykkar um allt land
og nú er bezti tiininn til að endur-
nýja hænurnar.
Skarphéðinn —
Alifuglabú
Blikastöðum i Mosfellssveit. Simi
um Brúarl. (91-66410).
GRÁSLEPPUHROGN
Framleiðendur
Nú er markaðsástand hagstætt og þvi 6-
þarfi að selja framleiðsluna á lágmarks-
verðum.
Hafið samband við okkur strax, ef þér
vilduð fá sértilboð i óselda framleiðslu yð-
ar.
Góð kjör og hæstu verð.
5 ára reynsla i útflutningi.
íslenzka útflutningsmiðstöðin h/f,
Eiriksgötu 19, Reykjavik. Telex 2214
Simar 16260 og 21296.
Bændur
Þegar negrarnir yfir-
gáfu þorpið, hafa þeir
ekki gefið sér tima til að
taka saltið með sér, og
þess nutu þau systkinin.
Það var ekki amaleg
steik, sem Ámi bar fram
fyrir Berit seinna um
daginn, en þá lá hún á
hnjánum i kofa höfðingj-
ans og var að reyna að
þrifa hellusteinana i
gólfinu. Steikin var sjóð-
heit i pottinum. Þetta
var hátiðamatur, steik,
geitamjólk og melónur á
eftir.
Systkinin undu sér vel
um kvöldið. Hér var ró
og friður, og þau voru
vel södd. Það var langt
siðan þeim hafði liðið
svo vel.
Um sólarlagið sátu
þau á gamálli trjárót
fyrir utan kofann. Héðan
var ágætt útsýni yfir ná-
grennið. Kvöldið var
kyrrt og veðrið blitt.
„Hér getum við þurft
að vera lengi, Berit,”
sagði Árni. „Það er lika
ólikt betra hér en þar
sem við brutum bátinn,
og nú höfum við nógan
mat, klæðnað og þak yfir
höfuðið”.
Berit var þessu sam-
þykk. „Hér er lika
minna af skordýrum,”
bætti Berit við. Liklega
var það af þvi, að hér
var svo þurrlent, þar
sem landið lá allt á
gömlu hrauni.
„Nú má ég til með að
sauma föt á okkur. Fötin
min eru öll i tætlum eftir
fangbrögðin við gorilla-
apann,” sagði Berit með
hryllingi. „En þetta
tekur nú timann hjá
mér. Ég, sem er alveg ó-
vön að sauma.”
„En skófatnaðurinn,”
sagði Árni. „Ekki riður
minna á þvi, að hafa
eitthvað á fæturna.”
1 einum kofanum fann
Árni sterka þvengi eða
seymi og þar var lika
alur og þristrendir bor-
ar. 1 kofa höfðingjans
fann hann lika skjöld úr
þykkasta hlutanum af
húð af vatnahesti. Húðin
var um 2 cm á þykkt og
hörð og stirfin. Árni hélt
sér tækist að mýkja
hana og sniða niður i
sóla. 1 yfirleður gat hann
vel notað geitarskinn.
Hann þurfti bara að
þurrka það og elta. Þeg-
ar hann hefði sniðið allt
og undirbúið, ætlaði
hann að reyna að nota
alinn og þristrendu bor-
jámin til að stinga göt á
Anton Mohr:
Árni og Berit
Ævintýroför um Afriku
sólann og sauma svo allt
saman með þvengjum.
Bezt væri liklega að
beygja sólann dálitið i
rendurnar og varpa svo
allt saman, eins og
Lapparnir nota á Finn-
mörk. Ef saumurinn er
utan á en ekki undir, þá
gangast þvengirnir
seinna i sundur. Jú,
hann skyldi hafa þetta
af. Hann varð að sýna
dugnað.
Þau urðu lika að
hugsa um akrana, ef
þeir ættu að verða að
nokkrum notum. Nú
voru þeir að eyðileggj-
ast af illgresi. Jú, þau
hefðu nóg að gera næstu
daga. Árni gleymdi sér
alveg við þessar ráða-
gerðir.
Það voru tveir þreytt-
ir unglingar, sem loks
lögðust til hvildar um
kvöldið.
8.
Næstu daga og vikur
höfðu systkinin svo mik-
ið að gera, að þau vissu
ekki hvernig timinn leið.
Árni vann á akrinum,
hjó i eldinn, veiddi i
læknum og saumaði skó.
Hann átti i mikilli bar-
áttu með skóna. Hann
gerði margar tilraunir
og þreifaði sig áfram, og
stundum var hann alveg
að missa móðinn, en að
lokum voru skórnir full-
gerðir. Þá var Árni
reglulega ánægður og
upp með sér. Berit
sagði, að þeir væru eins
góðir og þeir væru
keyptir i búð heima i
Noregi.
Meðan Árni vann úti,
kepptist Berit við að
þrifa til, elda matinn og
sauma fatnað handa
þeim. Fötin hjá Berit
voru að sinu leyti ekki
lakari en skórnir hjá
Árna. Vitanlega var hún
ekki útlærð saumakona
og allt varð hún að
sauma i höndunum með
grófgerðum nálum. Það
var þvi engin von til að
fötin yrðu „flott i snið-
um”. Þetta stórrósótta,
marglita baðmullarefni
var heldur ekki vel
heppilegt i karlmanna-
fatnað, enda var mjög
skoplegt að sjá Árna
spóka sig i þessu blóm-
skreytta fataefni, og
Berit fékk óstöðvandi
hláturskviðu, er hún sá
hann fyrst i þessum föt-
um. En þau voru þó
skárri en druslurnar,
sem hann var i. Fyrir
sjálfa sig saumaði Berit
blússu og siðbuxur. Á
þessum ferðalögum um
frumskógana hafði hún
lært það af reynslunni,
að þar henta betur bux-
ur en pils. Og auk þess
þurfti hún ekki að
„halda sér til” fyrir
neinum. En þrátt fyrir
það máttu þau ekki
gleyma öllum góðum
siðum. Þau urðu lika að
hugsa eitthvað um útlit
sitt. Það var nú t.d. hár-
ið á Árna, sem nú náði
nær þvi niður á herðar.
Hann hafði ekki klippt
sig, siðan hann fór frá
Noregi i april, en nú var
komið fram i septem-
ber.
Þessi stóru skæri voru
vist ekki hentug til að
klippa með hár, en hún
varð þó að nota þau.
Henni tókst lika að ná
hárinu af, en enginn tal-
aði um, hvemig það var
gert. Þau vildu lika vera
hreinleg, og böðuðu sig i
vatninu daglega og nutu
vermandi geisla sólar-
innar á eftir.
Þeim systkinunum féll
alltaf betur og betur i
negraþorpinu. í marga
mánuði höfðu þau verið
á erfiðu ferðalagi og þau
nutu þess að fá nú loks
dálitla hvild. Smátt og
smátt mynduðust hjá
þeim fastar venjur og
verkaskipting. Kofinn
þeirra, sem negra-
höfðinginn hafði búið i,
varð heimili þeirra, og
Berit setti sér það mark,
að halda honum alltaf
hreinum og vistlegum.
Akrarnir gáfu góða upp-
skeru. Úr geitunum
fengu þau mjólk og kjöt
af kindunum og i vatn-
inu var nóg veiði. Brauð
höfðu þau ekki, en þau
átu steikta maisstöngla
og geröu sér flatkökur
úr sérstakri korntegund,
sem einungis vex i hita-
beltinu. í skóginum
fundu þau lika fleiri og
fleiri æta ávexti og jurt-
ir.
Þau systkinin lifðu
þama við svipuð skilyrði