Tíminn - 27.06.1976, Blaðsíða 33

Sunnudagur 27. júni 1976
TÍMINN
33
og Robinson Cruso, en
þó voru þau betur sett að
þvi leyti, að þau voru
þarna tvö saman og
mjög samhent, og auk
þess höfðu þau ræktaða
akra og húsnæði, en hinn
frægi Robinson byrjaði
með tvær hendur tómar.
Venjulega fóru syst-
kinin á fætur um sólar-
uppkomu og lögðust til
svefns rétt eftir sólar-
lagið. Eftir hitann og
erfiði dagsins voru þau
svo þreytt, að þau þurftu
mikinn svefn. Svona liðu
dagarnir reglulega og
tilbreytingalaust, og fór
svo að lokum, að þau
gættu þess ekki að halda
dagatalinu og vissu þvi
ekkert, hvað timanum
leið. Þau vissu, að þau
höfðu komið til Shesa
seint I júlimánuði, en
hvort nú var siðla I ágúst
eða i byrjun september,
höfðu þau enga hug-
mynd um. Þau gátu
jafnvel hugsað sér, að
komið væri fram i októ-
ber eða nóvember. Fyrir
þau skipti þetta engu.
Þeim leið vel þama I
negraþorpinu, og þau
hvorki vildu eða gátu
haldið ferðinni áfram.
Þrátt fyrir vinnuna fitn-
uðu þau mikið og urðu
gildvaxin og þung I
hreyfingum. Tvivegis
hafði Berit orðið „að
færa út” fötin þeirra.
9.
Gamall málsháttur
segir, að engir rós sé án
þyma. — Hjá systkinun-
um var það eldgigurinn,
sem amaði þeim mest.
Þetta var mikið fjall.
Alika hátt og hæstu f jöll
i Noregi. Svo virtist sem
alltaf væru að aukast
umbrotin i fjallinu. Yfir
þvi lá oftast dimmt, ógn-
þrungið reykský og
sjaldnast sást allur
tindurinn. Ef hvasst var
á austan, kom þó fyrir,
að skýið rak burtu
snöggvast. Þá virtist
þeim fjallið vera opinn
gigur, sem sendi stöðugt
reykjarmökk upp i loft-
ið. öðru hvoru, einkum á
kvöldin, sáust eldbloss-
ar gegnum reykinn.
Hingað til höfðu þau
aldrei orðið vör við
hraunrennsli frá fjall-
inu, en drunumar I þvi
voru alltaf að aukast.
Þeim fannst stundum
eins og undir fótum
þeirra væm jarðgöng
með drynjandi járn-
brautarlestum á flugi og
ferð.
Einn morguninn var
veðrið óvenjulega fag-
urt, hæg austan gola og
bjartviðri. Ami ákvað,
að þau skyldu eiga fri
frá skyldustörfum þenn-
an sólbjarta dag, en
ganga sér til skemmtun-
ar upp á allháan fjalls-
hnúk skammt frá negra-
þorpinu. Þau kölluðu
hnúkinn Seljahnúk, eftir
svipuðu fjalli heima i
Noregi. Af þessum hnúk
hélt Arni að þau myndu
fá ágætis útsýn yfir alla
eyna, ef þetta var þá
eyja, og jafnframt þvi
hélt hann, að þaðan gætu
þau athugað eldfjallið
betur.
Það var alveg óþarfi
fyrir Berit að hræðast
uppgönguna á hnúkinn.
Hún reyndist mikið létt-
ari en þau bjuggust við.
Það var aðeins efst, sem
þau urðu að klifa dálitið
klettabelti, en annars
var þetta smáhækkandi
upp undir sjálfan hnúk-
inn. A einum stað rákust
þau á heitar uppsprett-
ur. Þetta var dálitill
pollur i lægð i f jallshlið-
inni. Umhverfis pollinn
var gulleitur kragi úr
brennisteini, og niðri i
pyttinum vall og sauð og
lyktin var ógeðsleg.
Sjálfur hnúkurinn var
sýnilega eldgigur.
Klettarnir voru skörð-
óttir og grunn skál ofan I
toppinn. Þegar systkinin
vildu athuga þetta nán-
ar, fundu þau, að inni I
skálinni var jörðin heit
og neðst virtist þeim
hreyfing á hrauneðj-
unni, likt og þegar litið
er niður á „stimpla” i
stórri gufuvél i skipi og
þeir hrærast aðeins upp
og niður. Þau álitu, að
hér gæti þá og þegar
brotist út gos.
tJtsýnin af Seljahnúk
var fögur og heiUandi.
Nú sáu þau það fyrir
vist, að þau voru stödd á
eyju. í vesturátt sáu þau
meginlandið, og þar sem
eyjartanginn skagaði
lengst I vestur var að-
eins örmjótt sund milli
lands og eyjar. Árni
hélt, að það gæti ekki
verið meira en tveggja
til þriggja kilómetra
breitt. Ef þau ættu ein-
hvern tima að komast
burt úr þessari undraey,
þá yrðu þau að fara yfir
þetta sund, þvi að i aðr-
ar áttir sást hvergi til
lands. Ekki sáu þau nein
merki um mannabyggð
annar staðar á eynni, og
hvergi mann á ferli. All-
ir ibúar eyjarinnar
höfðu að likindum flúið
eldgosið og ekki árætt til
eyjarinnar aftur, þar
sem ennþá hvildi ógn-
andi reykský yfir eld-
fjallinu. Það leit þvi ekki
út fyrir það, að negrarn-
ir kæmu um sinn til baka
og tækju af þeim hús-
næðið og aðrar eigur
sinar. Þau voru alein á
eyjunni. Um það þóttust
þau fullviss.
Berit stóð þögul og
gleymdi bæði stund og
stað af hrifningu. Hún
leit til Árna og sagði:
„Heyrðu, Ámi! Get-
um við ekki kallað þessa
eyju Stuartey-: Ætli við
séum ekki fýrstu hvitu
mennirnir, sem stigið
hafa fæti sinum hér?”
,,Jú, þaðheld ég lika”,
sagði Árni.
,,Mér finnst alveg eins
og við eigum þessa
eyju”, sagði Berit. „Og
Mýkt og
öryggi
með
GIRLING

—BLOSSB—
Skipholti 35 - Símar:
8-13-50 verzlun • 8-13-51 verkstæöi • 8-13-52 skritstofa

Tekur baggana af teignum og kastar
þeim upp í tengivagninn.
QPi | VEIÐIVÖRURNAR
flLJ LJ fást um Íand allt
Hafnarstræti 22
Sími 1-67-60