Tíminn - 11.07.1976, Blaðsíða 32

T m t ▼ * m
eru þær hræddar við
allt.”
„Ekki held ég, að
hættan sé svo nærri,”
sagði hann siðan upp-
hátt. ,,Það hafa nú ein-
mitt verið svo litil um-
brot i fjallinu nú um
skeið. Jumbo getur vel
verið hræddur við eitt-
hvað annað. Ég skal
reyna að stilla vesaling-
inn. Annars er það alveg
rétt að vera við öllu bú-
inn. En við skulum nú
fyrst borða og hvila
okkur svolitið. Ég er
svangur og þreyttur og
nú er vist komið hádegi,
eða það sýnist mér á sól-
inni.”
Það fannst Berit lika
sanngjarnt, og svo sett-
ust þau að matnum, og
meðan þau borðuðu,
ræddu þau um, hvað þau
gætu helzt tekið með sér,
ef ógæfan skylli yfir.
Það gat aldrei orðið
mikið, þar sem þau urðu
að bera allt sjálf. —
öxin, kaðallinn, öngl-
arnir og knippi af
banönum var það sem
Arni taldi nauðsynlegast
af öllu, en Berit vildi lika
taka með sér pott og
ausu og dálitið af salti.
Eld yrðu þau að kveikja
eins og aður með glös-
unum af úrunum þeirra
og skeiðarhnifinn bar
Árni alltaf á sér.
Systkinin luku máltið-
inni hvníSn nnn matflr-
ilátin og létu þau á sinn
stað og ætluðu að hvila
sig eftir hádegisverðinn,
en sú hvild varð ekki
löng.
Þau voru rétt að leggj-
ast út af, er þeim fannst
sem „rekkjan stóra”
svifi i lausu lofti, og
jafnframt heyrðust ægi-
legar drunur og dynkir
meir en nokkru sinni
fyrr. Þau litu hvort á
annað. Þetta var það,
sem Júmbó vildi vara
þau við. Þau þutu á fæt-
ur og út. Ægileg sýn bar
þeim fyrir augu. Annar
jarðskjálftakippur gekk
yfir. Kofarnir hrundu
eins og spilaborgir. Upp
frá gignum steig himin-
hár, kolsvartur reykjar-
mökkur. Hin bjarta há-
degissól myrkvaðist, og
það varð hálfrökkur.
Allt i einu sáu systkinin
að heljarbjarg, vafa-
laust margar milljónir
smálesta, þeyttust út i
loftið frá Seljahnúk og
steyptist niður hliðamar
með ógurlegum brestum
og braki og öll eyjan
skalf. Þetta var allur
efsti hluti Seljahnúks.
Upp úr þessum nýja eld-
gig valt svo fram gló-
andi hraunstraumur.
Eldrauð hraunelfan féll
niður hliðina og stefndi
beint á negraþorpið.
Þá fóru þau systkinin
fyrst að hreyfa sig. Þau
hhfíSn hinffað til staðið
eins og negld niður i
sömu sporum.
Árni greip kaðalinn og
öxina og Berit þreif pott-
inn, bananaknippi og
dálitið af salti i pakka,
og svo þutu þau af stað,
þvi að nú var um lifið að
tefla. Jumbó reyndi að
fylgja þeim eftir eins
hratt og hann gat, ýmist
hálfboginn eða á fjórum
fótum, hoppandi, skrið-
andi og veltandi. Þau
hlupu meðfram hliðum
Seljahnúks i vesturátt.
Þau urðu að forða sér
yfir dalverpið, þvi að
þar féll hraunelfan niður
eins og straumhart fljót
og stefndi á negraþorp-
ið.
Þau voru svo óttasleg-
in, að þau tóku varla
eftir hitanum, sem var
þó næstum óþolandi, á-
samt brennisteinsfýl-
unni. Þau hlupu og hóst-
uðu, og hóstuðu og hlupu
i kapphlaupi við glóandi
eldmóðuna, — i kapp-
hlaupi við sjálfan dauð-
ann.
Að lokum sluppu þau
yfir dalverpið og fleygðu
sér niður á hryggnum
handan við dalinn, alveg
örmagna. Þau sluppu á
siðasta augnabliki.
í sama bili valt hraun-
elfan fram, brennandi
og deyðandi allt, sem á
vegi hennar varð.
Nokkrum minútum sið-
ar sáu þau, hvar hraun-
flóðið steyptist yfir
negraþorpið og brenndi
og gróf undir hraunleðj-
unni allt, sem minnti á
mannabústaði. Systkin-
unum varð litið hvort á
annað. Aftur voru þau
heimilislaus.
En nú gafst enginn
timi til sorglegra hug-
renninga. Áfram urðu
þau að halda, svo hratt
sem þau gátu. Vel gat
nýr gigur myndazt og þá
gátuþau, ef til vill, lent i
kvi milli hraunstraum-
anna.
Nú kom að góðu gagni,
að Árni hafði áttað sig
svo vel á leiðinni, sem
þau þurftu að fara, er
þau gengu upp á Selja-
hnúk. Áætlun hans um
leiðina út á nesið reynd-
ist rétt, en það var eitt,
sem hann hafði ekki get-
að séð úr svo mikilli
fjarlægð. Á skóglausu
svæðunum, sem hann
hélt að yrðu greiðfær
yfirferðar, var allt þakið
ógrónu brunahrauni.
Það var mjög óslétt og
erfitt yfirferðar. Þau
NOTIÐ
tAÐBESlA
Mýkt og
öryggi
með
GIRLING
••
©

BJiOSSI
H
V
Skipholti 35 • Sím.ir:
8-13-50 verzlun • 8-13-51 verkst.eöi 8 13 52 skrifstofa
j
Sunnudagur 11. júli 1976
Anton AAohr:
Árni og Berit
Ævintýraför um Afríku
urðu þvi að fara hægt og
gætilega. En til þess að
forðast skóginn, þá
héldu þau sig sem hæst i
fjalllendinu. Þau gengu
siðan upp á dálitinn
hnúk eða tind, til þess að
fá dálitið útsýni og gera
áætlun um leiðina.
Af hnúknum sáu þau
þangað, sem negraorpið
hafði verið. Þar var allt
hulið hraunflóðinu.
Hraunstraumurinn
hafði lika hálffyllt litla
vatnið, sem þau veiddu
i. Þeim virtist hraun-
flóðið úr gignum alltaf
vera að aukast, og þau
bjuggust við, að eftir
nokkra klukkutima yrði
þetta fagra, fiskisæla
vatn horfið.
Berit brast i grát, er
hún sá alla þessa eyði-
leggingu. Hún minntist
hinna friðsælu daga og
mánaða, er þau höfðu
átt i þessu yfirgefna
negraþorpi. Hún minnt-
ist kindanna, geitfjárins
og ágætu ávaxtanna,
sem hún hafði tint i
skóginum. Allt var þetta
dáið, horfið, Hún leit upp
grátbólgnum augum.
Hvað tæki nú við?
Seinni hluta dagsins
voru þau komin yfir
aðalhálendið og lögðu nú
leiðina út á nesið. Vesa-
lings Jumbo var orðinn
mjög sárfættur og átti
erfitt með að fylgja
þeim eftir. Þau urðu oft
að biða eftir honum. En
þá var það Berit, sem
fann ráðið. Þau lækkuðu
sig i hliðunum og gengu
sem næst skógarjaðrin-
um, og þá gat Jimbo far-
ið eftir trjánum. Þetta
dugði.
Nú var það apinn litli
sem varð stundum að
biða eftir systkinunum.
Að lokum lögðust þau
til hvildar eftir erfiðan
dag. Berit var alveg að
missa móðinn. Hún
kveið fyrir frumskógun-
um með öllum þeirra
hættum og erfiðleikum.
En hvað áttu þau að
gera? Að snúa aftur var
engin leið. Nú urðu þau
að sofa og sjá hvað
morgundagurinn bæri i
skauti sér.
Næsta dag héldu þau
áfram meðfram vatn-
inu. Fjallið skagaði hér
alveg niður að þvi, og
ýmist var örmjó lág-
lendisræma með vatn-
inu eða þverhniptir
klettar. Þau urðu stund-
um að leggjast til sunds,
þar sem ekki var hægt
að fóta sig, en þá klifraði
Jumbo fram og aftur um
ókleifa klettana og lenti
oft i lifshættu, en þannig
gat hann fylgt þeim
eftir. Smátt og smátt
breikkaði undirlendið og
skaginn varð láglendari.
Um nóttina sváfu þau á-
gætlega i mjúkum,
hlýjum sandi niður við
vatnið.
í tvo sólarhringa
höfðu þau nú einungis
nærzt á banönum og
vatni. Þau voru þvi bæði
hræðilega svöng, er þau
vöknuðu næsta morgun.
Nú var það lifsnauðsyn
fyrir þau að ná sér i
eitthvað kjarnmeira að
borða. En hvernig áttu
þau að fara að þvi? Er
þau höfðu gengið um
stund meðfram vatninu,
komu þau þar, sem dá-
litil á féll i vatnið. Nú
skyldu þau reyna að
veiða. Árni var ennþá
með öngla i vasa sinum
og færi var hann fljótur
að útbúa. Þeim heppn-
aðist veiðin vel, og að
litlum tima liðnum hafði
Berit soðið veiðina, og
vantaði þá ekkert nema
saltið. Það hafði bráðn-
að, er Berit neyddist til
að synda fyrir klettana,
og i þvi braski hafði hún
lika týnt sleifinni. En
hvað um það. Þau urðu
vel södd.
Þegar þau höfðu lokið
máltiðinni, héldu þau á-
fram út á nestána. Sund-
ið, milli lands og eyjar,
virtist þeim vera þrir til
fjórir kilómetrar á
breidd. Ámi áleit, að þó
hann gæti ef til vill synt
þessa vegalengd, þá
væri óvist, hvort Berit
hefði þrek til þess, og ef
þau legðust til sunds, þá
yrðu þau að synda nak-
in, og hvað áttu þau að
gera af sér, er þau
kæmu á land, fatalaus
og allslaus. Nei, þau
gátu ekki synt yfir sund-
ið. Ættu þau þá að reyna
að ganga i kringum
eyna, i von um að finna
mannabyggð? Nei, það
var ekkert vit i þvi. Allt i
einu sneru þau sér við,