Tíminn - 12.09.1976, Blaðsíða 30

30
TÍMINN
Sunnudagur 12. september 1976.
Nú-Tíminn
★ ★★★★★★★

FYRRI hluti greinarinnar um
hinn látna bandariska tónlistar-
mann Gram Parssons lauk meö
þvi að Parsons var hættur I Fiy-
ing Burrito Brothers. Hér kem-
ur siðari hluti greinarinnar:
Næsta var rætt um að Pars-
sons gerði sólóplötu. Hann vann
nokkra undirbúningsvinnu, en
fór siðan til Evrópu, þar sem
hann slæptist með Keith Rich-
ard, gitarleikara Rolling Stones
um tima, en þeir höföu kynnzt
við upptöku á plötu Rolling
Stones, „Beggars Banquet”.
An þess að hafa nokkrar fjár-
hagsáhyggjur (allt sjóö föður
hans aö þakka) dvaldi Parsons
með Richard i London og Suður-
Frakklandi, og þar fékk hann
uppfylltar gamlar óskir, sem sé
þær, að geta búið og unnið i
Evrópu, þar sem — að hans
dómi — taktur lifsins féll honum
betur i geð en i Bandarikjunum.
Atburðarás tveggja næstu
ára er meira og minna á huldu.
Vitaö er þó, að Parsons lenti i
miklu mótorhjólaslysi (i
Evrópu að talið er) og það tók
hann mjög langan tima að ná
sér aftur. En þegar hann hafði
náð heilsu hóf hann aö safna
saman efni á fyrstu sólóplötu
sina.
Upphaflega var ætlunin, að
Keith Richard stjórnaði upp-
töku plötunnar og hún yrði þá
gefin út af Rolling Stones Rec-
ords. I þeim tilgangi höfðu
Parsons og Richard tekið upp
u.þ.b. sex lög, en vegna aö-
kallandi vinnu við Rolling Ston-
es plötuna „Exile On Main
Street” varð Richard aö hætta
við þetta og þvi varö ekkert af
útgáfu sólóplötu Parsons i þetta
sinn.
1972 sté Parsons svo fæti sin-
um aftur á bandariska grund og
var fljótlega boðið af Warner
Brothers hljómplötufyrirtækinu
að gera sólóplötu.
Platan kom siðan út i janúar
1973 og höfðu þeir Parsons og
Rich Grech séð um upptöku-
stjórnina. Hljóðfæraleikarar á
plötunni voru margir þekktustu
og fremstu „session” tónlistar-
menn Los Angeles, svo sem
John Guernin, Hal Battiste og
A1 Perkins, en frá Las Vegas
komu aðstoðarmenn Elvis
Presleys, þeir James Burton,
Glen D. Hardin og Ronnie Tutt.
Einnig komu fram á plötunni ó-
þekkt söngkona, Emmylou
Harris að nafni.
Þar sem það þarf yfirleitt
meira en fé til þess að fá að-
stoðarmenn Presleys til þess að
leika inn á plötu, vakti það
mikla athygli að þeir skyldu
leggja Parsons lið, en hann var
að mestu óþekktur. Þaö sýnir
samt hversu mikillar virðingar
hann naut meðal hljómlistar-
manna i Bandarikjunum þó al-
menningur heföi enn ekki upp-
götvað hæfileika hans.
Þegar litið er yfir fyrri feril
Parsons er greinilegt aö það
eina, sem hann haföi ekki öðlazt
fyrir útgáfu plötu sinnar, var
viðurkenning almennings.
En þar sem Parsons hafði nú
loks gert plötu með þeim mönn-
um, sem hann valdi sjálfur og
var ánægöur meö, virtist þessi
viðurkenning vera innan seil-
ingar. En eins og allt, sem Pars-
ons kom nærri, gekk það ekki að
óskum.
Þeir Burton, Hardin og Tutt
voru nefnilega alls ekki tilbúnir
til þess aö fara i hljómleika-
ferðalag meö öðrum en Presley
— og höfnuðu þvi boði Parsons
um hljómleikaferð meö hon-
um.
En til þess að fylgja plötunni
eftir safnaöi hann saman mönn-
um i hljómsveit sem hann
Gram Parsons og The Fallen Angel á ferðalagi. Emmylou Harris er með á myndinni, en Parsons er i
röndótta boinum.
Gram Parsons
kallaði Gram Parsons & The
Fallen Angels.
Auk hans sjálfs voru I hljóm-
sveitinni söngkonan Emmylou
Harris, Neil Flange (pedal-
steel-gítar) Jerry Mule eða
John Baraday (sólógitar)
Charles Tullis (bassi) og N.D.
Smart (trommur).
Hljómsveitin lagöi af stað i
hljómleikaferð um þver og endi-
löng Bandarikin i nýuppgerðum
Grayhound langferðabil, sem
ekið var að Phil Kaufman,
gömlum vini Parsons, sem hafði
veriö nokkurs konar hægri hönd
bpns um langt skeið.
Ekki varð þessi hljómleikaför
þó svo stórkostleg að platan
næði i etri hluta vinsældarlist-
anna, en hljómsveitin stóð þó
fyrir sinu og eina minningin frá
þessari ferð er upptaka, sem út-
varpsstöð i Washington lét gera
og þykir mikill fengur i þessari
upptöku.
Um mitt ár 1973 hóf Parsons
að vinna að plötunni „Grievous
Angel”, er átti eftir að verða
siðasta heildarverk hans.
A þessari plötu var Emmylou
Harris aftur með honum, nú
orðin stórt nafn i country-tón-
listinni, og miklu stærra nafn en
nokkur annar á þessari plötu
Parsons.
Þeir sem komu við sögu
þessarar plötu voru N.D. Smart,
James Burton, Glen D. Hardin,
Emory Gordy, Bernie Leadon,
Herb Petersen, A1 Perkins og
Bryan Berline.
Sögum ber ekki saman um
það, hvort upptökunni hafi verið
lokið 19. september 1973. Þann
dag var Gram Parsons viö æf-
ingar i Joshua Tree National
Monument, sem er risastórt
eyöimerkursvæði u.þ.b. 180 km
frá Los Angeles. Þar féll hann
skyndilega niður meðvitundar-
laus.
Allar lifgunartilraunir voru
árangurslausar og er komið var
með hann á næsta spitala var
hann úrskurðaður látinn.
Aldrei hefur verið gefin út
nein opinber skýring á skyndi-
legum dauða hans, og lik hans
var aldrei krufið!
Fósurforeldrar Parsons á-
ætluðu aö flytja lik hans til New
Orleans, þar sem útförin skyldi
fara fram á vegum ■ fjölskyld-
unnar. En fornvinur Parsons
Phil Kaufman hafði aðrar ráða-
gerðir á prjónunum.
Síðari hluti
lOcc
JamesBurton
Counlryjoe,
NickKent í
Vinsælustu
—111 ——
látnu rokk-
stjörnurnar
Hér koma ný úrslit i
skoðanakönnun hins þróaða og
virta rokk biaðs Zig-Zag. Að
þessu sinni er kosið um vin-
sælustu látnu rokkstjörnuna,
og þar er efstur á blaöi, með
töluverða yfirburði, Gram
Parsons. Þetta er I annað sinn,
sem Parsons sigrar hjá Zig-
Zag, þvi að hann var einnig
kosinn bezti söngvari aldar-
innar.
1. Gram Parsons
2. Jimi Hendrix
3. Jim Morrison
4. Buddy Holly
5. Duane Allman
6. Clarence White
7. Tim Buckley
8. Danny Whitten
9. Brian Jones
10. Otis Redding
11. Janis Joplin
12. Eddie Cochran
13. Paul Kossoff
14. Pigpen
15. Nick Drake
16. Gene Vincent
17. Johnny Kidd
18. Sam Cooke
19. Richard Farina
20. Cass Elliot
Skömmu áður en Parsons lézt
höfðu þeir félagar setið að
drykkju, og gerðu þeir þá
samning sin á milli, sem kvaö á
um það, að þegar annar þeirra
létist skyldi sá sem eftir lifði
brenna lik hins I Joshua Tree
National Monument en þeim
staö unnu þeir báðir mjög.
Kaufman varð sér úti um lík-
bil og ók sem leið á aö Alþjóða-
flugvellinum i Los Angeles, þar
sem lik Parsons beið flutnings
til Nev' Orleans. Kaufman tókst
að sannfæra starfsmenn þar um
að breyting heföi orðið á áætlun-
um og skyldi likið flytjast eftir
öörum leiðum.
Sfðan ók Kaufman og annar
vinur Parsons, Michael Martin
að nafni, að bar einum i borg-
inni þar sem þeir og Parsons
höföu oft setið að drykkju.
Þar settust þeir við erfis-
drykkju Parsons meðan lik hans
var i bilnum fyrir utan barinn.
Að lokinni erfisdrykkjunni
héldu þeir til Joshua Tree. Þar
helltu þeir benzini yfir kistuna
og kveiktu siðan i henni.
En litil reynsla þeirra i með-
ferð eldfimra efna varð til
þess að af þessu varð stórbál,
sem sást langar leiðir. Það leið
samt þó nokkur stund þar til
slökkviliðið kom á staðinn og
var þá kistan að mestu leyti
brunnin. En samt var hægt að
finna næg sönnunargögn um það
að þarna hafði lik verið brennt.
Phil Kaufman var handtekinn
og ákærður fyrir að hafa rænt
likinu, en hann hélt þvi fram, að
hann hefði einungis verið að
framfylgja fyrirskipunum hins
framliðna.
Þar sem málið átti sér enga
hliðstæðu var ákveðið að Kauf-
man þyrfti einungis að greiða
fyrir eyðileggingu likkistúnnar.
Þeim peningum náöi hann
saman með þvi að halda
minningarhátið um Parsons,
þar sem hann seldi aðgangseyri
á 5 dollara, en einnig haföi hann
til sölu þarna sérstaka Parsons
skyrtuboli, Parsons Pilsner, og
með sérstökum merkimiðum og
ýmsa fleiri minjagripi.
0-0-0
SIÐAN sögu Parsons lauk ár-
iö 1973 hafa þau sáðkorn sem
hann sáði á sinni stuttu ævi,
(hann var 26 ára þegar hann

lézt) verið að bera ávöxt i tón-
listarheiminúm og það marg-
faldan ávöxt.
Um hinn vestræna heim fer nú
mikil Parsons vakning sem sést
bezt á úrslitum I skoðanakönnun
Zig Zag blaðsins hérna á sið-
unni.
Þaö var nú orðin viðurkennd
staðreynd að Parsons var einn
af brautryðjendunum, sem hef-
ur átt mikinn þátt i þvi að skapa
þann tónlistarheim, sem við bú-
um við i dag.
En stærsti draumur Parsons
var þó ekki að verða frægur,
heldur óskaði hann þess heitt að
verða minnzt i hinu fræga safni
Country Music Hall Of Fame i
Nashville þegar hans dagar
væru taldir. Liklega er það það
minnsta, sem þeir geta gert fyr-
ir hann úr þessu.
Plötulisti:
Litlar plötur: „The Russians
Are Coming”/,,Truck Drivin’
Man — Int. Sub. Band (Ascot
2218)
„Sun Up Broke”/,,One Day
Week” — Int. Sub. Band
(Columbia -4-43935)
LP-plötur:
Safe At Home — Int. Sub. Band
(LHI 120001)
Sweetheart Of The Rodeo —
Byrds (CBS)
The Gilded Palace Of Sin — Fly-
ing Burrito Brothers (A&M
AMLS 931)
Burrito De Luxe — Flying Burr-
ito Brothers (A&M AMLS 983)
G.P. — Gram Parsons (Reprise
K 44228)
Grievous Angel — Gram Pars-
ons (Reprise K 54018)
Sleepless Nights — Gram Pars-
ons and the Flying Burrito
Brothers (A&M AMLH 64578)
Auk ofangreindra platna eru
lög eftir Parsons að finna á plöt-
um fjölmargra annarra lista-
manna sem of langt mál yrði að
telja upp.
— SþS
Síðasta lag Parsons
Siöasta lagið, sem Gram
Parsons samdi er „In My Hour
Of Darkness” sem er siðasta
lagið á Grievous Angel. Svo
skemmtilega vill til að Brimkló
er meö lagið á sinni plötu og
heitir þar „1 minu rökkur-
hjarta”.
Lagíð fjallar um þrjá dána
vini Parsons. Fyrsta versiö er
um leikarann Brandon De
Wilde, en hann kynnti Parsons
fyrir Byrds. Annað versið er um
gitarsnillinginn Clarence White,
sem var af mörgum t.d. Jimmy
Page (Led Zeppelin) talinn
bezti gitarleikari heims, meðan
hans naut við. Clarence White
öðlaðist heimsfrægð með The
Byrds, en hann var þar fastur
meðlimur i 5 ár 68-73, en hafði
strax ’66 byrjað að aðstoða þá.
Hann lézt i bilslysi. Þriðja og
siðasta versið fjallar um Sid.
Keiser en hann var umboðs-
maður og hafði meðal annars
leikarann Peter Lawford á sinni
könnu. Parsons og Sid voru
miklir vinir og samdi Parsons
lagið nokkrum vikum áöur en
Sid dó úr hjartaslagi en Clar-
ence White dó nokkrum dögum
á undan Sid. Lagið samdi svo
Parsons áður en hann dó sjálfur
úr hjartaslagi, sem rekja má til
mikillar neyzlu áfengis og eitur-
lyfja.