Tíminn - 06.02.1977, Page 32

iH
32
Sunnudagur 6. febrúar 1977
Anton Mohr:
Árni og Berit
Ævintýraför um Asíu
nokkurn mann, og allir
gististaðir eru okkur
ókunnir”.
„Ég hef þegar fengið
fyrirmæli um að aka
ykkur beint i sendiráðið
og svo látum við gamla
greifann ráða fram úr
þessu. En segið mér
eitt”, sagði Alexej, og
leit á Berit sinum skæru,
glampandi augum,
„getið þér ekki hætt að
titla mig og nota þessi
hátiðlegu ávörp? Viltu
ekki bara kalla mig
Alexej? Nú erum við
farin að þekkjast svo
vel. Það myndi gleðja
mig mikið”.
„ Jú, það vil ég”, svar-
aði Berit brosandi. „Mér
þykir það lika alltof hát-
iðlegt, þegar þú kallar
mig ungfrú Stuart. En
þú verður þá lika að
kalla mig Berit. Viltu
gera það?”
„Hvort ég vil”, svar-
aði Alexeij brosandi. í
þvi óku þau gegnum
borgarhliðið i Teheran.
Þetta var hinn 26. mai
1913.
IV.
HAMINGJUDAGAR
1.
Fyrstu áhrifin sem
þau Arni og Berit urðu
fyrir við komu sina i
höfðuðborg Persiu, voru
ekki eins góð og þau
höfðu búizt við. Alexej
hafði þó búið þau undir
það, að þau mættu ekki
vonast eftir miklu.
Hann sagðist álita, að i
borginni blönduðust sið-
ir Austurlanda og vest-
ræn menning á miður
heppilegan hátt. En
þrátt fyrir þetta hafði
Berit ekki hugsað sér, að
borgin gæti verið svona
óskipuleg. Hér blandað-
ist saman gamalt og
nýtt, fallegt og ljótt. Hlið
við hlið stóðu gamlar,
austurlenzkar glys-
vörubúðir og nýtizku
verzlunarhús og þröng-
ar götur við hliðina á
tvisettum nýmóðins göt-
um með viðum torgum.
StraxogArni kominn
i borgina, tók hann eftir
þvi, að viða runnu smá-
lækir gegnum borgina,
sums staðar voru þeir
yfirbyggðir, en annars
staðar opnir. Seinna
heyrði Arni talað um
það að þessir lækir ættu
upptök sin i stóru fljóti,
sem kæmi norðan úr
hinum snæþökktu Elbr-
usfjöllum, en utan við
borgina væri fljótið stifl-
að og greint i litla
straumharða læki og
þeim veitt viðsvegar um
borgina. Arið 1913 var
þetta eina vatnsveitan
um borgina, og jafn-
framt afrennslið eða
skólpleiðsla. Úr þessum
lækjum tóku ibúarnir
drykkjarvatnið. Þarna
böðuðu þeir sig og þvoðu
fötin sin, og jafníramt
fluttu lækirnir það, sem
venjulegar skólpleiðslur
flytja. Það var ekki
undarlegt, þótt Teheran
væri þá talin eitt mesta
pestarbæli veraldar.
Evrópumenn, sem
þarna áttu heima, kusu
helzt að búa nyrzt i út-
jaðri borgarinnar, þvi
að þar var vatnið
hreinna og ekki eins ó-
heilnæmt.
I þessum hluta borg-
arinnar var líka heimili
rússnesku sendisveitar-
innar. Stóð húsið á dálit-
illi hæð i stórum trjá-
garði. Þessi fagra bygg-
ing var úr hvitum
marmara. Bygginging
liktist fremur ævintýra-
höll en bústað venju-
legra, dauðlegra
manna.
Um aldamótin siðustu
hafði þessi höll verið
byggð af bróður
„sheiksins” (æðsti
valdsmaður Persiu),
en árið 1909 hafði rússn-
eska rikið keypt höllina
og gert hana að bústað
sendiherrans. Garður-
inn var talinn einn af
þeim fegurstu i Persiu
Upp að höllinni á tvo
vegu lágu fögur steinrið,
með mörgum stiga-
þrepum. Hvert stiga-
þrep var svo stór flötur,
að fjöldi fólks gat dans-
að þar á hlýjum sumar-
kvöldum.
Um leið og bifreiðarn-
ar beygðu upp að höll-
J

barnatíminn
inni, kom sendiherrann
sjálfur að taka á móti
þeim. Greifinn var prúð-
menni i framgöngu og
fas hans og klæðnaður
var i fullu samræmi við
þessa virðulegu stöðu.
Þrátt fyrir aldurinn bar
hann sig vel, og hvitt
skeggið var klippt að
frönskum hætti.
Greifinn tók þeim með
ástúðlegu viðmóti. Hann
sagðist óska éftir að þau
yrðu gestir sinir meðan
þau dveldu i Teheran og
hann sagði að þau hjónin
myndu gera allt sem i
þeirra valdi stæði til
þessaðþeim þyrftiekki
að leiðast.
Greifafrúin beið
þeirra i skrautlegri
gestastofu. Hún bauð
þau hjartanlega vel-
komin. Búningur henn-
ar og framkoma öll var
alveg samkvæmt þeirri
lýsingu, sem Alexej
hafði gefið. Þrátt fyrir
það að hún var allmikið
komin yfir sextugt,
klæddi hún sig eins og
ung stúlka. En eitt var
það, sem Alexej hafði
aldrei getað lýst og
naumast er hægt að
lýsa, en það voru hin
undurfögru augu frúar-
innar og geislandi tillit.
Berit var strax hug-
fangin af framkomu
hennar. Hún gleymdi
öllu, sem hún vissi um
greifafrúna, hún
gleymdi stöðu hennar og
Mík HÍYR'IST RO DÚFU UKÍ IsEL
V/'O ÚMiÐflS'tTTÍÐ 56M flúN FBKK
T''MmmGUUuR . ..1
metorðum, en henni
fannst hún vera glæsi-
legasta kona, sem hún
hefði nokkurn tima
kynnzt. Lifsfjör hennar
var ótæmandi, og hún
gat aldrei verið i kyrrð.
Og þegar hún hreifst af
einhverju — og hún var
aUtaf hrifin, — þá var
eins og þessi fagra,
smávaxna kona væri
hlaðin rafmagni, og
lokkarnir dönsuðu á
höfðu hennar.
Þennan dag var
greifafrúin einmitt
mjög önnum kafin.
Franskur leikflokkur
var nýkominn til borg-
arinnar og ætlaði að
halda fyrstu leiksýning-
una um kvöldið. Leik-
ritið, sem hann ætlaði að
sýna var „Kamiliufrú-
in” eftir Alexander
Dumas. Greifafrúin tók
það strax fram að þessir
gestir sinir yrðu að vera
við leiksýninguna i
kvöld. Hún vildi ekki
hlusta á neinar mótbár-
ur. Hún sagði, að þetta
yrði ógleymanlegt
kvöld. Eftir leiksýning-
una átti að hafa kvöld-
boð og dansleik fyrir
leikendur og nokkra
boðsgesti.
Frú Curgon svaraði
að það væri þeim sönn
gleði að þeim gæfist
kostur á að taka þátt i
þessum hátiðahöldum,
en það væri þvi miður
útilokað, þar sem þau
ættu engin föt, nema
sem þau stæðu i. Allur
farangur þeirra væri i
skipinu sem átti að
flytja þau til Indlands.
Greifafrúin sagði að
þetta gerði ekkert til.
Væri ekki neitt annað til
fyrirstöðu, þá skyldi hún
ráða fram úr vanda-
málinu. Klukkan væri
enn ekki orðin fimm, en
leiksýningin byrjaði
ekki fyrr en klukkan niu.
Hér væri þvi nógur timi
til umráða. Hún sagði-
að hér I borginni væru
margar ágætar sauma-
stofur og fataverzlanir.
Hún sagðist geta simað
i allar helztu kjóla-
verzlanirnar og látið
þær senda hingað alla
sina fallegustu kjóla, og
það gæti varla brugðizt,
að þær gætu valið sér
kjóla sem hentuðu vel i
kvöld, — og áður en frú
Curgon gafst timi til
svars, var greifafrúin
þotin út úr stofunni, en