Tíminn - 06.02.1977, Síða 33

Sunnudagur 6. febrúar 1977

33
hárið þyrlaðist á höfðu
henni. .
Eftir litinn tima var
komið mikið úrval af
kjólum og tilheyrandi
fatnaði. Berit valdi
strax fallegan siðkjól úr
ágætu efni. Kjóllinn
gerði hana fullorðins-
legri i útliti. I þessum
búningi leit hún eins og
ung, fullþroskuð stúlka,
en henni fannst það ekk-
ert verra, — og ef hún
vildi vera hreinskilin, þá
fannst henni það ákaf-
lega gaman. Hún fékk
lika silkisokka og silfur-
lita skó.
Þegar Berit hafði lok-
ið við að klæða sig, kom
greifafrúin inn með dýr-
mætan „keip” á hand-
leggnum.
„Ég fór að hugsa um
að oft kólnar hér á
kvöldin og þá væri gott
að hafa þennan feld á
herðunum”, sagði
greifafrúin „Ég þarf.
ekki að nota hann, og
mér þætti bara vænt
um að þú vildir nota
hann meðan þú dvelur
hér i Teheran”.
Berit fannst hún verða
hálffeimin, að fara að
nota þennan dýra feld,
en með sjálfri sér fann
hún það, að ef hún neit-
aði, þá þætti greifa-
frúnni það miður, og
vissulega væri það gam-
an að búast slikum
skartklæðnaði, svo að
hún þakkaði frúnni inni-
lega fyrir. Og þegar hún
sá sjálfa sig i speglinum,
með þetta „herða-
djásn”, þá fannst henni
sem hún hefði aldrei
verið fallegri. 1 kvold
yrði sönn hátið.
Greifafrúin hafði lika
séð fyrir Arna. Hún fól
yfirþjóninum að útvega
honum „smókingföt”,
og það tókst honum á !
þessum stutta tima, og 1
allt sem þessum klæðn-,
aði tilheyrði, svo sem
skyrtu bindi, sokka og
„lakkskó”. Þá var Arni
lika kominn i hátiða-
klæðnað.
2.
Hjá Berit leið kvöldið i
eins og i draumi. Það
var þó ekki leiksýningin
sjálf, sem hún hreifst
mest af. Leikritið var
sorglegt og ekki reglu-
lega vel leikið. En það
var veizlan á eftir, sem
hreif hana mest. Þegar
sendiherrahjónin og
gestir þeirra óku heim
um miðnættið var höllin
sjálf og trjágarðurinn ■
upplýst með marglitum
rafljósum og ljóskastar-
ar sendu geisla sina um
nágrennið. Meðfram
trjágöngunum, og hér og
þar i garðinum, sátu
kósakkar i hvitum ein-
kennisbúningi á strið-
öldum gæðingum og
heilsuðu hátiðlega með
hermannakveðju, þegar
sendiherrahjónin og
gestir þeirra óku fram
hjá. Heiman frá höllinni
barst til þeirra ómur af
lokkandi hljóðfæra-
slætti. Berit fannst þetta
allt likjast ævintýri.
Hún gat helzt hugsað sér
að svona hefði allt litið
út i veizlunum hjá kon-
ungunum i hinni fornu
Babýlon.
I geysilega stórum
borðsal var matur fram-
reiddur fyrir um hundr-
að manns. Uppi á svöl-
unum i salnum sat
hljómsveitin. Þegar sezt
var að borðum varð
Berit fyrir óvæntri
gleði, er hún varð þess
vör, að Alexej var sessu-
nautur hennar. Með
sjálfri sér hafði hún von-
að það, en von hennar
gat brugðizt.Hér var svo
mikið af öðru kvenfólki.
Konur bæði fallegri og
hærri að metorðum, en
litil, foreldralaus norsk
stúlka.
En allt kvöldið leit
-svo út, sem Alexej sæi
hana eina. Hann sat hjá
henni, talaði við hana og
dansaði við hana meira
en allar aðrar. Og hvilik
unun að dansa við hann!
Margir þessir rússn-
esku dansar voru Berit
ókunnir og sumir mjög
margbrotnir, en þegar
Alexej stjórnaði henni i
dansinum, hurfu allir
erfiðleikar eins og dögg
fyrir sólu. Þau svifu létt
yfir gólfið, og Berit undi
sér vel i traustum örm-
um Alexej. Svifléttur
siðkjóllin sveiflaðist i
dansinum. Berit gaf sig
gleðinni á vald. Hún
beygði sig og teygði i
dansinum og geislaði af
hamingju. Henni fannst
lifið dásamlegt. Hún gat
hugsað sér að dansa við
Alexej allt lifið og um
alla eilifð. Svona gat
það verið yndislegt að
lifa. Aldrei fyrr hafði
hún verið svona ham-
ingjusöm.
Sólin var komin hátt á
loft, er Berit vaknaði
næsta dag. Þau systkin-
in höfðu fengið tvö stór
og vistleg herbergi á
annarri hæð i höllinni.
Voru þau eftir nýjustu
tizku með baði og öðrum
þægindum. trr gluggun-
um var fagurt útsýni yf-
ir trjágarðinn og borg-
ina með öllum sinum
turnbyggingum og
hvelfingum.
3.
Þegar systkinin komu
niður til morgunverðar,
sagði greifafrúin þeim,
að þau hefðu þegar feng-
ið mörg heimboð, þar á
meðal hjá sendiherra
Englands og sjálfum
konungi (sheik) Persiu.
Sjálf sagðist greifafrúin
ætla að halda grimu-
dansleik hér heima i
höllinni i næstu viku. En
merkustu fréttirnar
voru þó, að sjálfur
Caruso væri á leiðinni til
Teheran, og honum til
heiðurs ætti að setja á
svið merkan söngleik i
konunglega leikhúsinu,
og ætti Caruso að syngja
i aðalhlutverkinu.
Hvilikur heimur!
hugsaði Berit. Fyrst öll
þessi hátiðahöld og auk
þess grimudansleikur og
söngleikur með Caruso i
aðalhlutverki. Liklega
yrði Alexej við öll þessi
hátiðahöld. Já, áreiðan-
lega yrði hann með.
Berit fann til svima af
hreinni sælu.
Allt i einu varð Berit
dálitið hugsandi. Hún
yrði að ná tali af Árna i
einrúmi.
„Heyrðu Árni”, sagði
hún. „Hvað finnst þér?
Getum við tekið á móti
öllum þessum heimboð-
um?”
„Ég veit ekki”, svar-
aði Árni. „Það er svo að
sjá, að þau greifahjónin
láti sér ekki detta i hug,
að við þurfum að halda
áfram. Þeim finnst það
vist sjálfsagt, að við
verðum hér kyrr eina
eða tvær vikur, eða ef til
vill mánuð”.
Hún gæti sagt okk-
ur þaö Barin, ef viö
ráöum bugá tungur
málaerfiöleikunum!