Fréttablaðið - 15.11.2006, Blaðsíða 54

12
Sonja Björk Grant er framkvæmda-
stjóri kaffihúsa Kaffitárs en hún
hefur unnið hjá fyrirtækinu í rúm
ellefu ár og tekið þar þátt í frum-
kvöðlastarfi. „Fyrirtækið hefur
vaxið hægt og sígandi en nokkuð
hratt undanfarin sex ár. Við teljum
að það sé svolítið í kjölfar kaffibar-
þjónakeppnanna sem hafa verið að
ryðja sér til rúms. Kaffibarþjóna-
starfið nýtur meiri virðingar en
áður þar sem fólk er ekki eingöngu
að afgreiða á kaffihúsi, heldur starf-
ar sem kaffibarþjónar, og þannig
hefur myndast ný starfsstétt,“ segir
Sonja.
Aukinn áhuga Íslendinga á kaffi og
kaffimenningu almennt má þó ekki
eingöngu rekja til keppnanna heldur
spilar þar fleira inn í.
„Íslendingar eru pínu nýjunga-
gjarnir. Við höfum samt alltaf drukk-
ið mikið kaffi en við erum farin að
drekka miklu betra kaffi. Íslend-
ingar eru býsna góðir í að velja sér
almennilegt hráefni, og orðnir pínu
snobbaðri,“ útskýrir Sonja og telur
að innflutningur Kaffitárs á fram-
andi og spennandi kaffibaunum
hafi heillað Íslendinga.
í þessu samhengi má einnig nefna
vaxandi áhuga Íslendinga á léttvíni
og er drykkjumenningin ekki eins
einhæf og áður þekktist. Sonja tekur
undir þetta en segir jafnframt að svo
virðist sem sum veitingahús séu að
dragast aftur úr og bjóði einfaldlega
ekki upp á nógu gott kaffi.
Kaffitár hefur undanfarin ár
sinnt þessari auknu eftirspurn eftir
góðu kaffi og opnað ný kaffihús,
nú síðast í Listasafni Íslands. Sonja
segir að Kaffitár sé enn að vaxa og
dafna en mjög trúlega verða tvö ný
kaffihús opnuð á næsta ári. „Síðan
er hugsanleg útrás,“ segir hún bjart-
sýn og brosandi að lokum.
Íslendingar eru nýjunga-
gjarnir og smá snobbaðir
Kaffitár er eitt þeirra fyrirtækja sem hefur verið leiðandi í nýsköpun í iðnaði hérlendis.
Fyrirtækið hefur vaxið hratt undanfarin ár og virðist ekkert lát ætla að verða á því.
Lítið er vitað með vissu um söðla-
smíði og almenna reiðtygjasmíði á
Íslandi á miðöldum þar sem heimild-
ir skortir eða þær eru ekki áreiðan-
legar en hnakkur var alltaf nefndur
söðull í fornu máli Íslendinga. Flest-
ar heimildir um söðlasmíði eru frá
19. öld en söðlasmíði var þá farin að
festast í sessi sem iðngrein á Íslandi.
Þrátt fyrir heimildaskort er
óhætt að fullyrða að söðlar og reið-
tygi hafi verið smíðuð á Íslandi frá
landnámi. Það hefur vafalítið verið
metnaðarmál fyrir fyrirmenni og
stórhöfðingja að sitja í fallegum
söðli og nota falleg reiðtygi þótt
ekki væri það til annars en að skera
sig úr sauðsvörtum almúganum.
Sjálfsþurftarbúskapur var eitt af
einkennum íslensks bændasamfé-
lags á fyrstu öldum eftir landnám.
Slíkt fyrirkomulag leiddi af sér að
sjaldan voru aðföng sótt út fyrir
bæjarsamfélagið heldur allt fram-
leitt heima fyrir. Á þeirri forsendu
má ætla að laghentir bændur, hús-
karlar eða vinnumenn hafi smíðað
þau reiðtygi sem þurfti til daglegra
nota þótt engar áreiðanlegar heim-
ildir staðfesti slíkt.
Starfsheitið handverksmaður
er ekki bundið í lög fyrr en árið
1787 en þá gengu lög í gildi sem
leyfðu handverksmönnum að starfa
í kaupstöðum að fengnu leyfisbréfi
og löggildingu yfirvalda.
Ekki er vitað með vissu hver
fyrstur lagði fyrir sig söðlasmíði á
Íslandi á þann hátt að kalla mætti
iðngrein en árið 1808 var Tómas
Björnsson Beck talinn eini „gildis-
lærði“ meistarinn í söðlasmíði hér
á landi. Tómas lærði söðlasmíði
í útlöndum og er því í heimildum
notað orðið „gildi“ um handverks-
manninn en „gildi“ var óþekkt á
Íslandi á þessum tíma.
(www.idan.is)
Söðla- og reiðtygjasmíði
{ Íslenskur iðnaður }
H
in
rik
P
ét
ur
ss
on
l
w
w
w
.m
m
ed
ia
.is
/h
ip
Sérð þú tækifæri á vexti?
Fjármögnun í takt við þínar þarfir
Suðurlandsbraut 22
Glerárgötu 24-26
Sími 540 1500 Fax 540 1505
www.lysing.is
Tækifæri leynast allsta›ar!
"fiegar flú hefur komi› auga á atvinnu-
tækifæri sem hentar flínum flörfum, getum
vi› a›sto›a› me› sérsni›inni rá›gjöf í bland
vi› persónulega fljónustu sem byggir á
sérflekkingu okkar í fjármögnun atvinnu-
tækja."
Sveinn fiórarinsson
Rá›gjafi, fyrirtækjasvi›