Fréttablaðið - 12.01.2007, Qupperneq 16

Orðin ekki til Hræðsluáróður til
forna
Fólk sem komið er á miðjan
aldur sækir líkamsrækt á
líkamsræktarstöðvum borg-
arinnar af krafti og eldri
borgarar láta ekki sitt eftir
liggja, þeir sækja ræktina
svo hundruðum skiptir,
sumir jafnvel sex daga
vikunnar.
Húnbogi Þorsteinsson, fyrrver-
andi ráðuneytisstjóri í félags-
málaráðuneytinu, hefur stundað
sund í fjölda ára en byrjaði að
æfa líkamsrækt fyrir tveimur
árum og æfir nú fjórum til sex
sinnum í viku. Hann hætti að
vinna fyrir tveimur árum og
taldi þá að hann hefði gott af
meiri hreyfingu. Hann fékk for-
skrift hjá þjálfara áður en hann
byrjaði og hjólar nú til upphitun-
ar og fer svo í tæki.
„Eftir að ég dró úr vinnu hafði
ég meiri tíma í þetta. Svo fannst
mér að ég þyrfti kannski að létta
mig eitthvað. Það tók mig nærri
eitt ár að léttast um tíu kíló. Ég
var svo sem ekkert óskaplega
þungur en samt of þungur miðað
við stærð,“ segir hann og kveðst
fara fjórum til sex sinnum í viku
eftir því hvað hann hafi mikið að
gera. „Ég finn mikinn mun á því
hvað ég hef miklu meira
úthald.“
Hjónin Ingimar Einarsson,
fyrrverandi leigubílstjóri, og
Matthea Katrín Guðmundsdóttir
hafa stundað líkamsrækt í nokk-
urn tíma. Ingimar er nýorðinn
áttræður og hann segir að aldrei
sé of seint að byrja. Þau hjónin
hafi viljað styrkja sig og liðka
með því að fara í sund og líkams-
ræktina frekar en að sitja heima
og horfa á sjónvarpið. Ingimar
ók leigubíl í rúmlega hálfa öld.
„Maður situr hrikalega lengi í
bílnum og það er ekki nógu hollt
eða gott,“ segir hann.
Ásdís Valdimarsdóttir hús-
móðir hefur stundað íþróttir,
leikfimi og líkamsrækt frá því
hún var stelpa. Þegar hún flutti í
Hafnarfjörð sem ung kona fór
hún í frúarleikfimi. Hún stund-
aði svo sund, leikfimi og jóga og
byrjaði loks að lyfta í tækjum
fyrir ári síðan þegar hún fékk
liðþófavandamál í hnén.
„Mér hafði alltaf leiðst tækin
en fannst heppilegast að fara í
þau. Ég held að maður gefi sér
aldrei nógan tíma í tækjunum til
að finna sig í þeim svo ég fékk
mér bara þjálfara,“ segir Ásdís,
„og eftir að ég komst í kynni við
þennan þjálfara hef ég fundið
mig í þessu.“
Ásdís segist vera ómöguleg ef
hún kemst ekki í líkamsræktina.
„Ég fer alltaf einu sinni í viku í
göngutúra. Ef ég get ekki hreyft
mig finnst mér eitthvað vanta.
Þetta er lífsins elexír.“
Hreyfingin er lífsins elexír
Þegar fólk trúlofar sig er hringur-
inn iðulega settur á vinstri hönd
en fluttur á þá hægri þegar það
giftir sig. Hvernig stendur á því?
„Þetta er bandaríska hefðin,“
segir sr. Arna Grétarsdóttir.
„Hringur á hægri hönd er til að
sýna hvort maður er giftur eða ekki
þegar fólk heilsast, en vinstri hönd
er talin nær hjartanu. Á Norður-
löndunum er þetta öfugt, trúlofun-
arhringar eru á hægri hendi og
giftingarhringar á vinstri.“
En hvers vegna er vinstri hönd-
in talin vera í betra sambandi við
hjartað? Ásgeir Reynisson, gull-
smiður hjá Ernu, svarar þessu.
„Þetta er komið frá Forn-
Egyptum. Þeir töldu taug liggja
frá fjórða fingri vinstri handar
og í hjartað. En fólk setur upp
hringana á hvora höndina sem er
nú til dags.“ Það á einnig við um
trúlofunarhringa.
„Það er aðeins að byrja hér að
konum séu gefnir demantshring-
ar eins og í Bandaríkjunum, og
þá er það bara hún sem ber hring.
Áður fyrr var tryggðarpantur
gefinn hérlendis. Tryggðarpant-
ur gat verið hvað sem er, oftast
skartgripur, en stundum voru
jafnvel börn nefnd í þessu sam-
hengi.“
Giftingarhringur á hægri hendi
Ætlar að skella sér í skóla
Sex mánuði
á mann
nær og fjær
„ORÐRÉTT“
ÁRMÚLA 11 | Sími 568-1500 | Lónsbakka | Sími 461-1070 | www.thor.is
Hitablásarar
Hinir einu sönnu
hitablásarar
FYRSTUR MEÐ
FRÉTTIRNAR
www.visir.is