Fréttablaðið - 14.04.2007, Blaðsíða 64

stæðir. Það er rosahörð samkeppni frá
ríkisreknum leikhúsum, alveg eins og á
Íslandi.“
Hvernig finnst þér svo að búa í Berl-
ín?
„Berlín er dásamleg borg með marga
jákvæða punkta. Það er mikill vöxtur
og uppbygging þarna og sköpunargleði.
Mikið frumkvæði og rosamikill kúlt-
úr. Það er líka minna stress þarna en í
stórborgum yfirleitt og meira að segja
miklu minna stress en hér. Það er ótrú-
legt hvað er hægt að tjúna stressið upp
í jafn lítilli borg og Reykjavík. Í Berl-
ín finnurðu allt sem þig langar til að
finna, músik, klúbba eða mat – það er
allt þarna og meira að segja Knútur í
dýragarðinum!“
Fannst þér kominn tími til að yfirgefa
Ísland?
„Ævintýrin heilla og það er aldeilis
ævintýri að vera staddur í miðpunkti
menningarlífs Evrópu. En ekki það að
ég hafi ákveðið að tími væri kominn til
að fara í burtu. Eitt leiddi bara af öðru
eins og gengur.“
En nú ertu hér og að fara að spila á tón-
leikum með … ja, er það Síðan skein sól
eða SSSól?
„Síðan skein sól höfum við notað til að
minna á að við ætlum að rifja upp feril-
inn á þessum tónleikum.“
Þið hafið aldrei hætt?
„Nei nei, við höfum að lágmarki spil-
að eitt til tvö gigg á hverju ári þótt það
hafi kannski ekki farið hátt.“
En þið hafið nú ekki gefið mikið út
síðasta áratuginn eða svo?
„Blóð var síðasta breiðskífan og hún
kom 1994 og við höfum ekki gefið út
nýtt lag síðan 2002. En þarna á milli
– 1994 og 2002 – gáfum við út heil 18
safnplötulög sem er næstum því tvær
breiðskífur. En samt, of lítið á of löng-
um tíma, finnst mér.“
Er þá ekki pælingin að gera nýja
plötu?
„Jú, það er búið að standa til í sex ár.
Við erum búnir að taka upp demó og
það er til hellingur af lögum, en það
er bara aldrei tími til að hrinda þessu í
framkvæmd.“
Er langt síðan bandið var fúll tæm
djobb?
„Það hefur ekki verið það síðan 1996. Þá
fóru menn að leita sér að salti í graut-
inn annars staðar. Við vorum búnir að
keyra svakalega stíft í heil sjö ár, spila
allan ársins hring oft í viku og aldrei frí
nema þrjár vikur eftir áramót og tvær
eftir verslunarmannahelgi. Þarna um
áramótin 95/96 var ég orðinn útkeyrð-
ur á þessu og vildi fara að gera eitt-
hvað annað. Þá opnaði ég og fór að reka
Astro og bandið fór að spila færri en
stærri gigg.“
Er ekki söknuður af rokkkeyrslunni?
„Það er gaman að horfa til baka. Ég við-
urkenni að það var mjög skemmtilegt að
vera með sólgleraugun og vindinn í hár-
inu af því að maður var að sörfa á þak-
inu á rútunni. Það var smá útlagafíling-
ur í þessu. En hvort maður sé að sækjast
eftir þessu í dag … ég veit það nú ekki.“
Það er enginn Keith Richards í þér?
„Nei, ég held ekki. Maður þroskast upp
úr töffaraskapnum, þótt maður vilji nú
alltaf líta á sig sem töffara. Hvað svo
sem það annars þýðir.“
Er þetta fyrirsögnin á viðtalinu: „Hef
þroskast upp úr töffaraskapnum“?
„Neeeiiii! Það er svo leim!“
En nú ætlið þið að spila í Borgarleik-
húsinu á miðvikudaginn, síðasta vetr-
ardag. Tvennir tónleikar sama kvöldið
og þegar orðið uppselt á annað giggið.
Hvað fáum við að heyra?
„Við ætlum að gera þetta dálítið akk-
ústískt og verðum með aukamenn með
okkur. Í upphafi ferilsins gerðum við
dálítið af þessu og fórum það sem við
kölluðum kassatúr um landið. Þetta var
áður en þetta komst í tísku með MTV un-
plugged og því dóti. Þarna eru ákveðn-
ar rætur hjá okkur sem við ákváðum að
snúa til í staðinn fyrir að sækja sinfón-
ína eða guðspjallakór. Við verðum með
gömul lög sem lítið hafa heyrst en hittar-
ana líka þótt þeir komist ekki allir að.“
Og svo ert þú bara floginn til Berlínar
og engin Síðan skein sól meira í bili?
„Einmitt, en næsta plata er alltaf í píp-
unum. Ætli ég reyni ekki bara að draga
strákana út til Berlínar í Hansa stúdíó-
ið.“
Það má kannski segja að þú sért orð-
inn hálfgerður skrifstofukarl í Berlín.
Saknarðu þess ekki að vera að leika og
syngja?
„Jú mikil ósköp, en ég hef fengið útrás
í kvikmyndaleik á Íslandi. Maður fær
aðeins að danglast með. Svo var ég
reyndar að taka upp plötu með þýsku
bigbandi um daginn, einmitt í Hansa-
stúdíóinu. Þetta eru gamlir standardar,
Cole Porter, Frankie og svona, og það er
áhugi í Þýskalandi að gefa þetta út.“
Nú, hvað segirðu?! Og þarftu þá ekki
að taka upp þýskt listamannanafn?
„Nei, Helgi Björns bara. Þeir eru nátt-
úrlega með ö-ið. Það er ekkert slæmt að
vera með ö-i í Þýskalandi. En svo er auð-
vitað ákveðin listræn útrás sem maður
fær í rekstrinum á leikhúsinu. Að búa
til ný verkefni og þróa nýjar hugmynd-
ir með leikstjórum og framleiðendum.
Eftir alla uppbygginguna er þetta núna
komið í það form sem ég sá fyrir mér
þegar ég ákvað að demba mér út í þetta
verkefni. Þetta er allt saman rosalega
spennandi.“
H
elga Björns langar
í brúnköku þar sem
við sitjum eins og
fínir menn innan um
Kjarvalana á Hótel
Holti. Hann var hjá
mömmu sinni á Ísafirði um páskana
og fékk brúnköku. Segist alltaf kom-
ast í létta nostalgíu þegar hann fær
brúnköku. „Brúnkökur og randalín-
ur minna mann alltaf á gamla daga,“
segir hann.
„Þú færð náttúrlega ekkert svoleið-
is í Berlín,“ segi ég.
„Nei, en ég fæ Berlínarbollur,“ segir
Helgi.
„Já auðvitað,“ segi ég, „eru þær
betri en í Bernhöftsbakaríi?“
„Já og meira að segja betri en í Gamla
bakaríinu á Ísafirði og þá er nú mikið
sagt,“ segir Helgi Björns.
Berlín segirðu, þú ert alltaf þar. Ertu
fluttur?
„Tja, hvað er að vera fluttur? Ég er þar
með mína íbúð og mína vinnu. Mæti
á skrifstofuna á hverjum morgni og
svo framvegis. Ég hef verið þar fast-
ur síðan um áramót, en fram að því
var ég á flakkinu.“
Og þú ert að reka öll leikhúsin í
Berlín eða hvað?
„Nei, ekki öll! Ég rek nú bara eitt,
Admirals palats, ásamt þýskum fé-
laga mínum. En þetta er heilmikið
komplex í 25 þúsund fermetra húsi.
Fjórir salir, þar af einn 1.700 sæta;
matsölustaður, klúbbur og lúxus bað-
hús. Svo eru þarna tvær skrifstofu-
hæðir og jassklúbbur verður opnað-
ur bráðlega.“
Þetta er væntanlega sögufræg
bygging?
„Heldur betur! Það er rosalega mikil
saga í þessu húsi. Upphaflega var
þetta byggt sem skautasvell og böð
fyrir aristókrata sem helgast af því
að undir húsinu er ölkeldubrunnur.
Á millistríðsárunum, þegar dekad-
ensinn með öllum revíunum og söng-
leikjunum var allsráðandi í Berlín,
var þetta aðalhúsið. Þegar nasistarn-
ir komu gerðu þeir húsið að sínu og
það var byggð stúka fyrir Foringjann.
Eftir stríð var austur-þýski kommún-
istaflokkurinn stofnaður þarna á svið-
inu en svo smám saman sofnaði þessi
menningarhöll og dó endanlega 1997.
Það stóð til að rífa húsið og leikhóp-
um og almenningi var hleypt á stað-
inn til að láta greipar sópa. Þegar við
komum að húsinu árið 2003 var þetta
tóm skel sem við þurftum að endur-
byggja frá grunni. Það tók þrjú ár og
við opnuðum í ágúst síðastliðnum.“
Hvað hafið þið svo verið að bjóða
upp á þarna?
„Við opnuðum með Túskildingsóperu
Brechts í stóra salnum með Campino
úr Die Toten Hosen í aðalhlutverki.
Síðan höfum við fengið alls konar
stöff þarna inn: Buena Vista Soci-
al Club, Óperudrauginn, Stomp og
Grease og hvað eina. Við bæði leigj-
um út salina og setjum upp okkar
eigin sýningar.“
Ertu að taka íslenskt stöff þarna
inn?
„Benni Hemm Hemm spilaði á opn-
uninni og við fáum kannski einhverj-
ar íslenskar hljómsveitir inn í sumar.
Svo erum við að spá í að fá Vesturport
til að setja upp Hamskiptin hjá okkur
næsta vor. Þetta verður allt að meika
fjárhagslegan sens því við erum sjálf-
Það er gaman að horfa til baka
Helgi Björns er á landinu
til að taka þátt í tuttugu
ára afmælistónleikum
Síðan skein sól. Hann
hitti mig og við ræddum
meðal annars um menn-
ingarstúss hans í Berlín og
hljómsveitina sem er að
skríða af táningsaldrinum.
Maður
þroskast
upp úr
töffara-
skapnum,
þótt mað-
ur vilji nú
alltaf líta
á sig sem
töffara.
Hvað svo
sem það
annars
þýðir.
Dr. Gunni
tekur viðtal