Fréttablaðið - 14.04.2007, Blaðsíða 78

Ég þarf að játa
svolítið fyrir al-
þjóð. Ég vann eitt
sinn í bandaríska
sendiráðinu. Já,
ég veit. Ég er ekki
stoltur af því en
fortíðinni verður
ekki breytt.
Ég var ráð-
inn öryggisvörður í kjölfar 11.
september-árásanna en þá var
gríðarlega mikið lagt upp úr
því að vera á varðbergi gagn-
vart öllum íslensku hryðjuverka-
mönnunum. Ég fékk hnausþykk-
an bækling þar sem þjálfunar- og
árásaraðferðum Al-Kaída var lýst
og farið var í þankagang hryðju-
verkamannsins.
Ég veit enn þann dag í dag ekki
hvað ég átti að gera við þennan
bækling. Þótt ég hefði þekkt huga
hryðjuverkamannsins út og inn
var takmarkað hvað ég gat gert
til að hindra árás. Kannski að ég
hefði getað vafið bæklingnum
upp og lamið hryðjuverkamenn-
ina með honum.
Mér var reyndar kennt að slást
með kaffibolla. Eða liðþjálfinn í
sendiráðinu reyndi öllu heldur
að kenna mér það. Ég horfði bara
framan í hann með mínum ís-
lensku smaladrengsaugum, drap
tittlinga og sagði svo: „Minn góði
herra. Ef hér kemur jeppi með
hryðjuverkamönnum, vélbyss-
um og basúkum, þá ýti ég á stóra
rauða viðvörunartakkann, stíg til
hliðar og fylgist með flugeldun-
um.“
Svipað var uppi á teningnum
er við verðirnir fórum í gegnum
sprengjuleitarnámskeið. Þar var
okkur meðal annars kennt hvern-
ig best væri að nálgast sprengju.
Við áttum að ganga að henni með
þar til gert blýteppi og leggja það
varlega yfir sprengjuna. Ég horfði
með mínum saklausu mosagrænu
augum á liðþjálfann og gat ekkert
annað en skellt upp úr. „Af hverju
að breiða bara yfir hana? Á ég
ekki líka að syngja vögguvísu?“
Ég þurfti aldrei að beita bollan-
um eða vefja um mig teppið. En
mikið hefði það verið dýrlegur
dauðdagi. Ég sönglandi með kaffi-
bolla í hendi á fljúgandi teppi.