Fréttablaðið - 12.05.2007, Síða 88

Eiríkur Hauksson kom,
sá og fór aftur, án þess
að vinna nokkurn skap-
aðan hlut. Ekki honum
að kenna kallinum, hann
stóð sig vel en gömlu
sovétgrýlunni var ekki um
hann gefið. Austanblokk-
in kramdi germanska goðið með
endalausum bumbuslætti og dynj-
andi Scooter-takti.
Ef við ætlum okkur nokkurn tím-
ann að geta eitthvað í Eurovision og
komast með tærnar þar sem Selma
og frakkaklæddu orkukanínurnar
höfðu hælana er bara eitt í stöðunni.
Fyrst Austur-Evrópa hefur undir
fölsku flaggi frjáls flæðis vinnu-
afls og leitarinnar að betra lífi náð
undirtökum í stigagjöf Vestur-Evr-
ópu verðum við að gera það sama.
Við verðum að leggja íslenska und-
irlægjuháttinn til hliðar og fella
andstæðinga okkar á eigin bragði.
Við færum næsta X-factor upp á
Kárahnjúka og finnum næsta Eur-
ovision-keppanda þar. Einn af þess-
um þúsundum verkamanna hlýtur
að kunna að syngja. Meðal þeirra
fjölmörgu útlensku ræstitækna
sem þrífa upp eftir lata Íslend-
inga hlýtur ein englarödd að leyn-
ast. Hvar sem við finnum næsta
keppanda þá verður hann af er-
lendu bergi brotinn og það austur-
evrópsku bergi. Stuðlabergið er
einfaldlega ekki að duga.
Svo liggur í augum uppi að við
náum aftur í harmonikkusígaunana.
Bjóðum þeim lágmarkslaun fyrir að
standa bak við keppanda okkar og
spila á harmonikkur og trommur,
við verðum að hafa trommur. Við
setjum vindvélina á fullt og syngj-
um um vonlausar ástir og forna
frægð.
Við getum líka farið aðra leið.
Við getum sætt okkur við breytt
landslag í Evrópu og einbeitt
okkur að einhverju öðru en hinni
heilögu Söngvakeppni evrópskra
sjónvarpsstöðva, eða Hinsegin
dögum í Helsinki eins og keppnin
er almennt kölluð. Við getum litið
í eigin barm og spurt hversu mikið
af frambærilegri tónlist geti komið
frá einni rótgrónustu opinberu
stofnun landsins í keppni sem fæst-
ir taka sem nokkru öðru en einnar
kvöldstundar skemmtun.