Fréttablaðið - 08.11.2007, Blaðsíða 60

Tótalráðgjöf er hugsuð sem alhliða
ráðgjöf fyrir ungt fólk
sem á við einhvers
konar vandamál að
stríða. Lögð er áhersla
á að hjálpa þessu unga
fólki að greina vanda
sinn og aðstoða það við úrlausn
vandans á skjótan og heildræn-
an hátt. Markhópur Tótalráð-
gjafar er ungt fólk á aldrinum
16-25 ára en að sjálfsögðu er
engum vísað frá. Ungt fólk getur
lent í ýmiss konar vanda s.s
áföllum í skóla (falla á prófum,
erfiðleikar í samskiptum við
aðra nemendur/kennara), erfið-
leikum í einkalífi og vinnu, vímu-
efnamisnoktun, ástvinamissi og
sorg, fjárhagsáföllum, kynlífs-
vandamálum, sifjaspellum,
nauðgunum, einelti, ofbeldi og
sjálfsvígum. Vandamálin geta
því verið afar margvísleg og eðli
þeirra misalvarleg. Tótalráð-
gjöfin býður þessu unga fólki
upp á viðtalstíma og símaráðgjöf
en aðallega er spurningum svar-
að á netinu. Ef ráðgjafarnir geta
ekki brugðist við vandanum
bendum við þeim á og aðstoðum
þá við að komast í sérhæfðari
úrræði.
Tótalráðgjafar leggja metnað
sinn í að veita skjót viðbrögð og
gefa helst svör innan þriggja
daga. Tótalráðgjöf.is er: þjón-
usta og upplýsingar; spurt og
svarað á Tótalvefnum; símaráð-
gjöf; viðtalsráðgjöf.
Ráðgjafar Tótalráðgjafar.is
eru sálfræðingar, félags-
ráðgjafar, kynlífsráðgjafar, tóm-
stundafræðingar, náms- og
starfsráðgjafar, hjúkrunarfræð-
ingur og almennir ráðgjafar.
Ráðgjafarferlið fer þannig
fram að fyrirspurnum er svarað
innan þriggja daga á Tótal-
vefnum eða svarið sent til við-
komandi í einkapósti.
Viðkomandi er boðið að
hafa samband, t.d.
svara bréfinu, hringja
eða koma í ráðgjafavið-
tal. Ráðgjafar skrá
niður upplýsingar, allt
nafnlaust og fullur
trúnaður er ávallt við-
hafður. Tótalráðgjöfin
hefur aðsetur í Hinu
húsinu sem er upplýs-
inga- og menningarmiðstöð ungs
fólks, Pósthússtræti 3-5. 101
Reykjavík, s. 411 5500 eða hitt-
husid.is.
Tótalráðgjöfin er samstarfs-
verkefni nokkurra stofnana og
samtaka. Aðilar að samstarfinu
eru: Hitt húsið/ÍTR, þjónustu-
miðstöðvarnar í Reykjavík, Ný
Leið (þjónustufyrirtæki fyrir
ungt fólk í vanda), Fræðslusam-
tök um kynlíf og barneignir og
Heilsugæsla Reykjavíkur. Auk
þess erum við í tengslum við
marga aðra fagaðila og stofnanir
sem veita stuðning og ráðgjöf í
sérstökum aðstæðum.
Frá því að vefsíða Tótalráðgjaf-
ar opnaði hefur hún bæði eflst og
stækkað, úr því að fá 600 heim-
sóknir og 5-10 fyrirspurnir á síð-
una á mánuði upp í rúmlega 4000
heimsóknir á síðuna og 25 fyrir-
spurnir að meðaltali á mánuði.
Þessar góðu viðtökur sýna að
brýn þörf er fyrir slíka þjónustu
fyrir ungt fólk. Næsta verkefni
okkar er að koma til móts við
landsbyggðina og efla tengsla-
net okkar við sveitarfélögin og
koma þannig betur til móts við
ungt fólk úti á landi ásamt því að
eflast enn frekar á höfuðborgar-
svæðinu. Tótalráðgjöfin er því
enn að vaxa og dafna og skorum
við á ungt fólk sem á við ein-
hvers konar vanda að stríða að
hafa samband við okkur og vita
hvort við getum ekki hjálpað því
við úrlausn vandans.
Höfundur er deildarstjóri hjá
Hinu húsinu.
Heildarráðgjöf
fyrir ungt fólk
Undanfarna daga hefur farið fram
mikilvæg umræða um
skilvirkni þróunar-
aðstoðar. Það er mjög
jákvætt að endurskoða
skipulag og vinnubrögð
með reglulegu millibili. Hins
vegar fer ekki á milli mála að
gagnvirk þróunaraðstoð, hvort
sem hún beinist að menntun,
heilsu eða vatni kostar peninga.
Flestir sem vinna að þessum mál-
efnum vita að til þess að bæta
lífskjör nær helmings íbúa jarðar,
þurfa rík lönd að axla sína ábyrgð
gagnvart þeim sem minna hafa.
Sem dæmi um þá misskiptingu
sem ríkir í heiminum þá eru
eignir þriggja ríkustu manna
heims meiri en verg þjóðarfram-
leiðsla 48 fátækustu þjóða heims.
Í gegnum mína menntun og
starfsferil hef ég fengið að kynn-
ast þróunar- og neyðaraðstoð í
framkvæmd á alþjóðlegum vett-
vangi. Eftir langtíma dvöl
erlendis flutti ég heim til Íslands
fyrir tveimur árum. Áhugi
íslensks almennings á þróunar-
málum kom mér skemmtilega á
óvart. Hins vegar sætir Ísland
sem þjóð gagnrýni erlendis fyrir
hvað við leggjum lítið til þróunar-
mála. Það er réttmæt gagnrýni.
Sem Íslendingur og hjálpar-
starfsmaður fannst mér mjög erf-
itt að koma heim og sjá að við, ein
af ríkustu þjóðum heims, erum að
gefa tæplega 0,25 prósent af
okkar vergu þjóðarframleiðslu til
að aðstoða aðrar þjóðir í neyð. Til
viðmiðunar má nefna að
nágrannaþjóð okkar og mitt upp-
eldisland, Svíþjóð, gefur 1 pró-
sent af vergri þjóðarframleiðslu
til alþjóðlegra þróunarmála. Þó
að við sem þjóð þurfum að breyta
þessu til betri vegar hefur reynsla
mín á þessum tveim árum sýnt
mér að íslenskur almenningur
lætur sig þessi málefni mjög
varða og sýnir þann hug með
stuðningi við mannúðarsamtök
eins og Hjálparstarf
kirkjunnar. Það er rúmt
ár síðan tók ég til starfa
hjá Hjálparstarfinu og
hefur það grasrótar-
starf sem hér fer fram,
farið fram úr öllum
mínum væntingum.
Hjálparstarf kirkjunn-
ar eru samtök sem
byggja á framlögum
einstaklinga, fyrirtækja og
stjórnvalda. Í hnotskurn er
hjálparstarfið dæmi um hve
mikið Íslendingar láta sig mál-
efni annarra varða. Þátttaka land-
ans í starfi Hjálparstarfs kirkj-
unnar er svo fjölbreytt að ekki er
hægt að telja það allt upp.
Einstaklingar, fjölskyldur, fjöl-
miðlar og fyrirtæki styðja við
safnanir á jólum og páskum;
neyðarsafnanir kveikja í flestum
þegar slíkar fara af stað. Ríkir
sem fátækir eru virkir þátttak-
endur í okkar starfi með því að
styðja einstök verkefni og fastir
styrktaraðilar leggja sitt af mörk-
um hvern einasta mánuð. Hópur
áhugamanna safnar og selur
varning í Kolaportinu til styrktar
fátækum börnum á Indlandi.
Traustir fósturforeldrar styðja
mörg hundruð indversk börn til
náms í hverjum mánuði.
Stéttarfélagið Efling styður
mannréttindastarf á Indlandi og
E-kortshafar gefa af sinni endur-
greiðslu til munaðarlausra barna
í Úganda. SPRON styður brunna-
gerð í Malaví og starfsmenn
bankans hafa safnað fé til að
styrkja menntun og leik mala-
vískra barna. Kaffihús halda úti
baukum fyrir vatni og safna allan
ársins hring og þúsundir Íslend-
inga kaupa sér friðarljós til þess
að lýsa upp skammdegið. Afmælis-
börn og brúðhjón óska sér geitar
eða að þrælabarn verði leyst úr
skuldaánauð í staðinn fyrir brauð-
rist. Fjöldi íslenskra fyrirtækja
og sjóða styður fátækt fólk á
Íslandi allan ársins hring og ýmis
fyrirtæki hafa tekið hugmynd-
inni um Sanngjörn viðskipti (Fair
Trade) opnum örmum. Sauma-
klúbbar, sóknir, starfsmanna-
félög, ungmenni og börn standa
að alls konar söfnunum og uppá-
komum til þess að styrkja starf
Hjálparstarfs kirkjunnar og ekki
má gleyma að sjálfboðaliðar á
öllum aldri gefa af sínum tíma til
að láta gott af sér leiða.
Saman erum við grasrótar-
hreyfing sem styður við grasrótar-
starf í fjarlægum löndum.
Ekki skemmir fyrir að mörg
mannúðarsamtök njóta stuðnings
landans. Íslendingar hafa á undan-
förnum þremur árum gefið átta
af stærstu mannúðarsamtökum
landsins 2,3 milljarða króna af
sínum sköttuðu tekjum til þróunar
og neyðarstarfa erlendis.
Í ljósi þessa er ég ákaflega stolt
af því að vera Íslendingur; okkar
aðstoð skiptir máli fyrir lífskjör
tugþúsunda manna út um allan
heim. Það er mín von að mjög
bráðlega getum við Íslendingar
verið stoltir af því að standa við
það loforð sem við gáfum 1970 á
Allsherjarþingi Sameinuðu þjóð-
anna; að við sem þjóð ætluðum að
leggja 0,7 prósent af vergri þjóðar-
framleiðslu til alþjóðlegra
þróunarmála. Árið 1985 sam-
þykkti Alþingi að það ætti ekki að
taka meira en sjö ár til viðbótar
að standa við loforðið þ.e.a.s. að
árið 1992 ætti 0,7 prósenta mark-
miðinu að vera náð. Rúmlega 15
árum síðar eigum við ennþá langt
í land.
Þar sem við augljóslega erum
svo mörg sem látum okkur lífs-
kjör annarra varða, þá trúi ég
ekki öðru en að við ætlumst til
þess að stjórnvöld endurspegli
okkar hug í verki. Nýlega ákvað
Evrópubandalagið að árið 2015
verði meðlimum bandalagsins
skylt að standa við loforð um að
0,7 prósent af vergri þjóðarfram-
leiðslu fari í þróunaraðstoð. Ætla
Íslendingar, þriðja ríkasta þjóð
heims, að láta sitt eftir liggja?
Höfundur er verkefnastjóri hjá
Hjálparstarfi kirkjunnar.
Ísland og þróunarmál