Fréttablaðið - 05.04.2008, Blaðsíða 30

30 5. apríl 2008 LAUGARDAGUR
J
óhann Meunier ber franskt
eftirnafn en því fylgir óhjá-
kvæmilega hin franska fágun
sem erfitt er að læra sé hún
ekki meðfædd. Í verslun hans,
Liborius á Laugavegi, eru
nokkrir hlutir sem minna strax
á Frakkland. Á antíkskenki er
koparstytta af Eiffelturninum og
bunkar af Minnisbók Sigurðar Páls-
sonar. Sigurður skrifaði hana sem end-
urminningar frá Parísarborg sjöunda
áratugarins sem skáldið hefur einnig
ætíð verið tengdur. Þeir Jói eru góðir
vinir. Hvor af sinni kynslóð Íslands-
Frakka en minna óneitanlega hvor á
annan. Báðir með spjátrungslegt og
kurteist yfirbragð sem er sjaldgæft
hjá Íslendingum. „Ég er fæddur og
uppalinn í Suður-Frakklandi, þar sem
faðir minn er franskur, og þar á ég enn
fjölskyldu sem ég hitti að minnsta
kosti tvisvar á ári. Faðir minn er frá
litlu þorpi sem liggur mitt á milli Aix-
en-Provence og Marseille. Ef fólk
kannast við fjallið Saint-Victoire sem
Cézanne málaði þá býr fjölskyldan
mín í næsta bæ sem heitir Le Plan
D’Aups við fjallið Saint-Baume. Þetta
er svona hefðbundið franskt þorp þar
sem villisvín eru veidd í skógunum og
þar er eitt bakarí fyrir fimm hundruð
manns. Stórkostlegur staður.“ Þegar
hann er spurður hvort hann sé meiri
Frakki en Íslendingur segir hann það
nokkurn veginn jafnt. „Þetta er dálítið
ruglingslegt í endurminningunni en
mér finnst ég hafa eytt jafnmiklum
tíma á báðum stöðum. Þó var öll skóla-
ganga mín heima á Íslandi og nánustu
vinir mínir eru íslenskir.“
Herskólaþjálfun í tísku hjá Colette
Eftir menntaskólanámið ákvað Jói að
snúa sér að leiklistinni og sótti um í
leiklistarskóla í París. „Það gekk ekki í
fyrstu tilraun. Þá var ég fátækur flott-
ræfill sem eyddi síðustu krónunum
mínum í dýra skó og föt en átti ekki
fyrir mat. Einn dag var ég hálfpartinn
„pikkaður upp“ af götunni fyrir tilvilj-
un. Það gengur að mér einhver maður
sem segist vera frá Colette, en ég hafði
þá aldrei heyrt um verslunina. Hann
spurði mig hvort ég gæti þjónað í
veislu um kvöldið fyrir sirka fimmtán
þúsund kall. Þetta hljómaði ansi „dúb-
íus“ en ég þurfti á peningunum að
halda þannig að nokkrum tímum síðar
var ég kominn á heimilisfangið sem
hann rétti mér. Það reyndist vera sjálft
Óperuhúsið í París og veislan var hald-
in af hátískuhönnuðinum Yves St.
Laurent ásamt Colette og var sú stór-
fenglegasta sem ég hef nokkurn tíma
séð, fyrr eða síðar. Ég stóð mig ágæt-
lega í þjónshlutverkinu enda vanur alls
kyns vinnu heima á Íslandi og næsta
dag buðu þeir mér fulla vinnu sem
sölumaður í versluninni. Eftir tvo mán-
uði við að selja smávörur á jarðhæð-
inni þar réðu þau mig svo, af einhverj-
um furðulegum ástæðum, til þess að
verða aðstoðarmaður Söru, dóttur Col-
ette, en hún er listrænn stjórnandi búð-
arinnar. Við tók herskólaþjálfun í tísku-
hönnun næstu átján mánuðina. Ég varð
hálfgerður þræll þessarar konu. Hún
átti sér lítið sem ekkert félagslíf og
vann allan sólarhringinn. Colette er
svo ótrúlegur staður og hefur svo mikil
áhrif á svo marga hluti; grafíska hönn-
un, útstillingar, vöruhönnun og tísku.
En á þessum tíma var ég sennilega svo
hrokafullur að ég ákvað að hætta. Mig
langaði frekar til þess að fara út í list-
nám en að lifa sem vinnuþræll og end-
aði sem sagt í leiklistinni eins og ég
hafði áður ætlað mér. En samhliða því
vann ég svo sem blaðafulltrúi ýmissa
hönnuða, þar á meðal Gaspard Yur-
kevich og Eley Kishimoto, sem Íslend-
ingar þekkja úr versluninni KronKron.
Þetta var allt mjög skemmtilegt fólk
og góður tími, ég öðlaðist reynslu við
að setja upp tískusýningar, bóka fatnað
í tímarit og meira að segja málaði á skó
fyrir einn hönnuð.“ En hvað með
ímyndina um að tískuliðið sé allt snar-
geggjað? „Ég persónulega sé þetta fólk
aðeins sem fólk sem vinnur hörðum
höndum. Ég fann aldrei fyrir enda-
lausu kampavíns- eða fíkniefnaflæði,
allt næturbrölt fór fram hjá mér. Það
er ekki tími til þess þegar það þarf að
vinna allan sólarhringinn til ná
árangri.“
Að gleyma sér ekki í
hversdagsleikanum
Ákvörðun um að snúa svo aftur til
Íslands var tekin þegar móðir Jóa,
Dóra Kondrup, lést af illvígu krabba-
meini. „Ég var hjá henni alveg þar til
hún lést. Þá tók við erfitt sorgarferli.
Á þeim tíma átti ég spjall við vin
minn Jón Sæmund Auðarson um
mögulega aðkomu mína að Liborius
að einhverju leyti. Jón stofnaði
Liborius ásamt Hrafnhildi og Báru
Hólmgeirsdætrum og var þá eigandi
búðarinnar sem á þessum tíma var
til húsa á Mýrargötunni. Þetta þró-
aðist allt saman upphaflega frá þeim
tímapunkti og eins og ég segi gjarn-
an, allar leiðir mínar lágu til Libori-
us. Þegar mér hafði svo loks tekist
að byggja upp einhverja jákvæðni í
lífi mínu aftur eftir móðurmissinn
þá leist mér frábærlega á að taka
við búðinni og ég er viss um að ef
mamma sæi búðina yrði hún mjög
stolt af henni.“ Jói segir báða for-
eldra sína hafa haft tilhneig-
ingu til lista og skáldskapar.
„Mamma þótti alltaf mjög
sérvitringsleg í útliti.
Sneri til dæmis öllum
peysum öfugt sem hún
gekk í og þar fram eftir
götunum. Hún var einstak-
lega glæsileg og þokkafull
kona. Ljóðræn og listræn.
Pabbi minn er fyrrverandi kommún-
isti og skrifar enn í kommúnistablað.
Hann er svona ekta blóðheitur
franskur sósíalisti og ævintýragjarn
en fyrirmyndarmaður. Ég hugsa að
það sem ég hef erft frá þeim báðum
sé áhuginn á því sem á frönsku kall-
ast „raffiné“, eða fágun. Lífið er
mjög stutt. Maður hefur ekki efni á
að gleyma sér í hversdagsleikanum
og láta lífið fram hjá sér fara heldur
er svo skemmtilegt að taka eftir smá-
atriðunum.“
Spennandi samstarf við Epal
„Nú er nákvæmlega ár síðan við keypt-
um þessa búð og höfum verið að stefna
að því að breyta henni hægt og rólega,“
útskýrir Jói með breiðu brosi. „Fyrst á
dagskrá var að leita að hentugu hús-
næði og við vorum svo heppnir að finna
þennan frábæra stað hér í hjarta tísku-
nýlendu borgarinnar, við hliðina á Tril-
ogiu og Kisunni. Ég var mjög ánægður
með þau merki sem fyrri eigendur
voru með og höfðu lagt inn pantanir
fyrir, en þar má nefna Ann Demeule-
meester, Christian Dior og Number
Að taka eftir smáatriðunum
Jóhann Meunier er oft kallaður Jói franski enda rekur hann föðurætt sína til Frakklands. Í spjalli við Önnu Margréti Björnsson
ræðir hann um uppvöxt sinn í tveimur löndum, skrautlegan tískuheim Parísarborgar og hugsjónina sem nefnist Liborius.
▲ COLETTE Í PARÍS Verslunin Colette á Faubourg St. Honoré er heims-
þekkt fyrir að vera eins konar musteri tískuspekúlanta um heim allan,
en hún kaupir aðeins inn lítið magn af sérvalinni vöru og hvert það
merki sem hlýtur þann heiður að vera valið til sölu í Colette getur búist
við því að skjótast ört upp á stjörnuhimininn.
■ JUN OKAMOTO „Dæmi um hönnun sem ég elska. Hann er lítt þekktur,
lærði í Japan og gerir til dæmis svona hluti eins og að nota eldhúsvisku-
stykki sem pils. Hönnunin liggur öll í smáatriðunum og svona frjálsleiki
og kímni höfða mikið til mín fyrir komandi vor og sumar. Dýrasta flíkin
hans hér er á rúm fjörutíu þúsund sem ég kalla gott miðað við að þetta
fæst á þremur stöðum í heiminum.
● BIOMEGA-REIÐHJÓLIN Þessi hjól eru stolt Danmerkur. Mark Newson hannaði fyrsta hjólið
þeirra sem er til sýnis í MOMA í New York. Hugmyndin var að búa til klassísk reiðhjól sem eru
eins stílhrein og tæknileg og mögulegt er. Til dæmis eru engar keðjur á þeim þannig að föt
flækjast ekki í þeim og maður situr á þeim teinréttur
★ ANN DEMEULEMEESTER Hönnun hennar passer
norrænu fólki einkar vel og hún á sér ótal aðdáend-
ur. Ég hef nýverið tekið til sölu skartgripi hennar, þar á
meðal forláta hálsmen sem er silfurkeðja
með gleríláti sem er fyllt svörtum tíu
karata demöntum.
Nine. Margir voru himinilifandi að slík
tískubúð hefði loks verið opnuð á
Íslandi. Hins vegar sáum við fljótlega
að magnið af dýrum vörum fór hrein-
lega fyrir brjóstið á sumum. Við urðum
því að gera búðina aðgengilegri og
okkur vantaði yngri hönnuði, óþekkt
nöfn og lægra verð. Vissulega er ákveð-
inn fastakúnnahópur sem verslar í
áþekkum búðum, til dæmis Kisunni,
Þremur hæðum, KronKron og Trilogiu
en margir bjuggust við því að hrein-
lega hrökklast aftur á bak út úr Libori-
us ef þeir hefðu ekki efni á klæðum
fyrir tugi þúsunda. En Liborius á auð-
vitað alls ekki að vera lokaður heimur
fyrir fólk sem á gull- og platínukort, né
fyrir sérvitra tískuspekúlanta.“ Jói sér
um öll innkaup í verslunina sjálfur en
þar er, auk fatnaðar fyrir dömur og
herra, að finna ilmvötn, skartgripi,
bækur, tónlist og meira að segja reið-
hjól. „Það er mjög mikið af sjálfum
mér í þessari búð. Hér er til dæmis að
finna vörur eftir vini mína og kunn-
ingja, til að mynda bók Sigurðar Páls-
sonar, fylgihlutir eftir Þórunni Sveins-
dóttur búningahönnuð, en hún er hvíta
nornin í lífi mínu, skartgripirnir hér
eru eftir japanskan vin minn og þar
fram eftir götunum. Ég er í sífelldri
leit að frumleika, fantasíu og gæðum.
Liborius á að vera og er byrjaður að
vera skemmtilegur staður sem fylgir
straumum að ákveðnu leyti, en svarar
ekki endilega eftirspurn á vinsælum
flíkum. Verslunin er meira að kynna
eitthvað sem er andsvar við það. Það
mun engin tískubylgja myndast í kring-
um merkin sem við seljum, heldur
frekar að fólk verður ástfangið af
merkjunum og vill ganga í fötunum.
Ein af þeim spennandi breytingum
sem Liborius er að taka er samstarf við
hönnunarverslunina Epal sem er
Íslendingum að góðu kunn. „Það er
virkilega ánægjulegt að fara út í þetta
samstarf og hér verður sem sagt bráð-
lega einnig að finna íslenska hönnun,
smávörur og jafnvel húsgögn ásamt
tískuvörunum frá mér. Eigendur Epals
voru mjög hrifnir af hugmyndinni og
þetta smellpassaði inn í okkar „kons-
ept“. Liborius mun því taka stakka-
skiptum á þriggja mánaða fresti og ég
get ekki upplýst meira um hvernig það
lýsir sér, það er enn leyndarmál en
þetta verður umfram allt frumlegt og
skemmtilegt.“ Óhætt er að segja að
einhverra áhrifa frá Colette gæti í
versluninni. „Jú, auðvitað hafði reynsla
mín hjá Colette mikil áhrif á mig og
með samstarfinu við Epal eykst sá
vinkill alverulega.“
Ég hugsa að
það sem ég
hafi erft frá
foreldrum
mínum sé
áhuginn á
því sem á
frönsku kall-
ast „ raffiné“
eða fágun
JÓHANN MEUNIER Í LIBORIUS „Þetta
er ekki lokaður heimur fyrir fólk
með gull- og platínukort.”
FR
ÉT
TA
B
LA
Ð
IÐ
/G
VA
★
■
▲
●