Fréttablaðið - 05.04.2008, Blaðsíða 62

34 5. apríl 2008 LAUGARDAGUR
H
vernig kom það til að
þið fenguð hlutverk í
Kommúnunni?
Aron: Nína Dögg
frænka mín er að
leika í þessu og hún
sagði mér að það væri prufa fyrir
stráka í leikritið. Ég fór með nokkur
atriði úr leikritinu sem ég var búinn að
læra og komst í gegn.
Urður: Pabbi sá þetta bara í blaðinu en
hann er leikari og ég ákvað að fara í
prufuna með vinkonu minni.
Rafn: Það voru mjög margir krakkar
í prufunum, yfir hundrað, en samt
voru ekki mjög margir strákar.
Örugglega ekki nema tíu strákar og
allt hitt stelpur.
Urður: Stundum er eins og strákar, að
minnsta kosti í mínum bekk, vilji ekki
koma fram nema til að fíflast.
Rafn: Ég fór í prufuna eiginlega af sömu
ástæðu og Aron, en móðurbróðir minn,
Atli Rafn, sem er að leika í þessu leik-
riti, lét mig vita að það væru prufur.
Sóllilja: Ég var komin í næstsíðasta
úrtak þegar ég komst að því að ég var
að fara til Afríku með pabba og fjöl-
skyldunni minni í frí og myndi því lík-
lega ekki geta verið með. Ég var því
rosalega vonsvikin og var hálfgrát-
andi af valkvíða, hvort ég ætti að fara
til Afríku eða leika í Kommúnunni. En
svo fór ég auðvitað til Afríku, enda
ekki á hverjum degi sem maður kemst
þangað. Pabbi kom mér svo á óvart
einn morguninn og sagði mér að ég
gæti samt fengið að leika í Komúnunni
þannig að ég byrjaði að æfa aðeins
seinna en hinir en var rosalega ánægð
að þurfa ekki að velja á milli. Aron
greyið, sem leikur á móti mér, þurfti
hins vegar að bíða eftir mér.
Nú eru ykkar nánustu aðstandendur
í leiklist eða tónlist – Baltasar Kor-
mák ur er pabbi Sóllilju, Sigurjón Brink
tónlistarmaður er pabbi Arons, Stefán
Jónsson leikstjóri er fósturpabbi Rafns
og Bergur Þór Ingólfsson leikari er
pabbi Urðar – fenguð þið einhverja
leiðsögn frá listamönnunum?
Urður: Pabbi kenndi mér að tala hátt.
Maður talar auðvitað allt öðruvísi á
stóru sviði en til dæmis hér.
Aron: Hann pabbi kenndi mér bara að
vera ég sjálfur – það myndi skila best-
um árangri.
Rafn: Já, ég fékk aðallega kennslu í að
tala hátt og skýrt. Manni finnst
hálfasnalegt í byrjun að öskra. Svo er
eitt sem ég get ekki sagt í þessu leik-
riti: Geir Hallgrímsson. Það kemur
alltaf eitthvað skringilega út.
Sóllilja: Ég hef alltaf fengið góða leið-
sögn hjá pabba og þá aðallega með það
að tala hátt og skýrt. Annars er hann
bara duglegur að segja mér að ég sé
frábær og það hjálpar.
Hvert er hlutverk ykkar í leikritinu?
Aron: Við Rafn skiptumst á að leika
sama hlutverkið, alveg eins og Urður
og Sóllilja, en mamma og pabbi stráks-
ins eru hippar sem búa í kommúnu.
Pabbi okkar er frá Baskalandi, reykir
hass og svona.
Rafn: Já, við erum tíu ára og reykjum
og drekkum. Og reykjum í sýningunni.
Við kyngjum að vísu ekki, púum bara.
Aron: Pála sýningarstjóri kenndi
okkur að púa. Það er mjög vont bragð
af sígarettunni og eftir allar sýningar
lyktum við Rafn af bjúgum sem eru
borðuð í leikritinu og reykingum.
Urður: Ég get ekki lengur borðað
pylsur heima, við erum orðin svo
þreytt á bjúgunum, þurfum að borða
þau í hverri einustu sýningu. Við Sól-
lilja leikum litla smáborgarastelpu og
mamma okkar og pabbi voru að skilja.
Við erum því þunglyndar og eigum
frekar erfitt. En svo er gaman í lokin.
Hvað vissuð þið um hippa áður en
þið fóruð að leika í sýningunni?
Sóllilja: Ég held ég hafi eiginlega ekki
vitað neitt um hippa. Eða jú – ég vissi
að þeir klæðast mjög ljótum fötum. Og
ég var líka búin að horfa á Veðramót
og vissi að hippar gera byltingar.
Urður: Ég vissi að hippar væru mjög
fáránlegir og alltaf með blóm í hárinu.
Ég hef kynnst tónlistinni úr Hárinu í
skólanum og ég hef heyrt að þeir hugsi
mikið um kynlíf. Eins og kemur fram í
leikritinu.
Rafn: Líka alltaf með fönkí gleraugu.
Aron: Ég vissi að þeir væru oft með
peace-merki á sér og með sítt hár. Í
síðum buxum og oft með klút í hárinu.
Rafn: Hippar voru uppreisnarseggir.
Höfðuð þið eitthvað leikið áður?
Sóllilja: Ég hef leikið í Frostrósa-
myndbandi og stuttmyndum og alls
konar statistahlutverk í kvikmyndum,
alveg frá því að ég var lítil. Ég lék til
dæmis barnið í Djöflaeyjunni – þá var
ég bara fjögurra mánaða.
Aron: Ég hef leikið í kvikmyndinni
Blóðböndum. Og leikritinu Sitji guðs
englar. Svo hef ég leikið í auglýsingum
og þáttum með Stelpunum. Þegar ég
lék í Blóðböndum var það líka Nína
frænka mín sem benti mér á að fara í
prufur þar og aðstoðarleikstjórinn í
myndinni var líka að vinna við auglýs-
ingar svo að hún benti á mig sem leik-
ara í auglýsingum.
Urður: Ég hef bara leikið eitt hlutverk
í Stelpunum og leikið í einni auglýs-
ingu og svo hef ég talað inn á myndir
– Narníu, Happy Feet og Bamba 2.
Rafn: Já, ég hef líka lesið inn á Bamba
2. Ég hef leikið í Kalla á þakinu og svo
í auglýsingu sem mig langar helst ekki
að sjá aftur.
Urður: Hann á við jólaauglýsingu
Húsasmiðjunnar. Hann hleypur um og
bendir á hluti.
Rafn: Ég hef líka lesið inn á fullt af
teiknimyndum – talaði meðal annars
fyrir Nemo.
Hvað er gaman við að leika og er
skilningur meðal bekkjarfélaga
ykkar?
Aron: Mér finnst skemmtilegast við að
leika að þykjast vera einhver annar.
Bekkjarfélögum finnst þetta bara fínt,
held ég. Nei, nei, þau eru alls ekkert
öfundsjúk, ja nema kannski stundum
þegar ég fæ að sleppa skólanum. Upp-
hitunin fyrir sýningar er líka mjög
skemmtileg.
Urður: Já, við förum alltaf í fótbolta til
að hita upp, í svona hálftíma, það er
mjög gaman. Ég hef alltaf fylgst með
pabba leika frá því að ég var lítil og
fundist það mjög spennandi og mér
finnst rosalega gaman að leika á sviði
og vita að aðrir eru að skemmta sér.
Vinkonur mínar styðja mig mikið í
þessu og sýna leiknum mikinn áhuga.
Rafn: Mér finnst skemmtilegast að
vera á sjálfu sviðinu. Ég hef alltaf
farið mikið í leikhús frá því ég var lít-
ill. Það er mikið af leikurum í fjöl-
skyldunni og mig hefur sjálfan alltaf
langað til að verða leikari.
Sóllilja: Mér hefur alltaf þótt mjög
gaman að leika og þá sérstaklega að
vera í kringum svona skemmtilegt
fólk. Stemningin getur verið svo góð
þegar fólk kemur saman til að vinna í
kvikmyndum. Í sumar var ég til dæmis
með pabba úti í Flatey þegar hann var
að taka upp Brúðgumann og þá kynnt-
ist ég Ólafi Darra, Ilmi og fleirum sem
eru skemmtilegasta fólk í heimi. Alltaf
hlæjandi og segjandi brandara. Svo er
auðvitað líka gaman þegar áhorfendur
eru ánægðir.
En hvað er búið að vera erfiðast? Og
hefur ekkert neyðarlegt komið fyrir á
sýningu?
Sóllilja: Mér fannst svolítið erfitt að
koma seinna inn í leikritið en hinir og
allir búnir að kynnast mjög vel. En ég
var fljót að kynnast þeim og Urður var
auðvitað alltaf svo hress og heilsaði
mér með hávaða hæ-i þegar ég kom.
Rafn: Æfingarnar. Ég sofnaði meira að
segja á einni æfingunni.
Urður: Við klipum í tærnar á honum og
hann kipptist varla við. Mér finnst erf-
iðast að ég hef ekki getað verið jafn
mikið með vinum mínum.
Aron: Æfingarnar voru erfiðar, þær
voru svo langar og þreytandi oft. Ég
held að það versta sem ég hafi lent í á
sýningu er að fá óstöðvandi hóstakast
sem ég þurfti að reyna að halda niðri.
Við erum nefnilega uppi á sviði allan
tímann.
Urður: Það gerist yfirleitt eitthvað
lítið en einu sinni var Árni Pétur að
fara niður stigann á sviðið í frumsýn-
ingu og búningurinn hans festist í
handriðinu og við rétt náðum að losa
hann.
Rafn: Ólafur Darri er svo auðvitað
bara alltaf sídettandi á öllum sýning-
um og veltandi einhverju um. Og Gael
Garcia festi hárkolluna sína einu sinni
í ljósakrónu á sviðinu og hún datt af.
Aron: Nína þurfti líka einu sinni að æla
á miðri sýningu því hún var svo sjó-
veik eftir að hafa verið að leika í mynd-
inni Brim fyrr um daginn.
Sóllilja: Einu sinni gat Aron ekki kveikt
á kveikjaranum og þá kveikti ég á
honum og einu sinni datt glóð ofan í
teppið og við vorum dauðhrædd um að
það myndi kvikna í. Þetta er yfirleitt
mest Aroni að kenna, hann er óláta-
belgur.
Höfðuð þið séð einhverjar myndir
með Gael Garcia áður en þið hittuð
hann?
Sóllilja: Ég veit í hvaða myndum hann
hefur leikið og stefni á að sjá þær en
ég hef því miður ekki séð neina enn.
Aron: Ég vissi að hann lék í Babel en
ég hef ekki séð hana alveg alla.
Rafn: Ættingjar mínir hafa sagt mér
að Motorcycle Diaries sé mjög góð og
mig langar að sjá hana en ég hef ekki
séð neina.
Urður: Ég hef ekki séð neina mynd. En
Gael Garcia er ekki þannig gerð af
frægum leikara sem vill bara vera í
limmósínum, hann vill ekki vera fyrir-
ferðarmikill.
Aron: Hann lætur ekki eins og Holly-
wood-stjarna.
Urður: Honum er til að mynda illa við
myndatökur af sér.
Ekkert skemmtilegra en að leika
Í leikritinu Kommúnunni skipta fjórir hressir krakkar á aldrinum 12-13 ára með sér hlutverkum barna í sýningunni og halda
brátt utan, meðal annars til Mexíkó, með sýningunni. Júlía Margrét Alexandersdóttir hitti þau Sóllilju Baltasarsdóttur, Urði
Bergsdóttur, Aron Brink og Rafn Kumar Bonifacius sem sögðu henni allt um það hve gaman það væri að leika.
NÓG AÐ GERA Ungu leikararnir eiga fjölmörg áhugamál utan leiksins. Sóllilja Baltasarsdóttir er öll í hestunum og spilar á píanó, Aron Brink æfir fótbolta með Þrótti, Rafn
Kumar er sexfaldur Íslandsmeistari í tennis og Urður Bergsdóttir syngur í kór og æfir frjálsar íþróttir. FRÉTTABLAÐIÐ/ARNÞÓR
Ég vissi að
hippar væru
mjög fárán-
legir og allt-
af með blóm
í hárinu. Ég
hef kynnst
tónlistinni
úr Hárinu í
skólanum og
ég hef heyrt
að þeir hugsi
mikið um
kynlíf. Eins
og kemur
fram í leik-
ritinu.
Rafn Kumar
Bonifacius,
13 ára
Urður
Bergsdóttir,
13 ára
Aron Brink,
13 ára
Sóllilja
Baltasarsdóttir,
12 ára