Fréttablaðið - 23.05.2008, Blaðsíða 45

með mikla starfsemi í Ham-
borg í Þýskalandi, í San Francis-
co í Bandaríkjunum og í Hosseg-
or/Frakklandi, sem er höfuðborg
brimbrettabransans í Evrópu. Það
vinna tæplega fjörutíu manns hjá
fyrirtækinu og auk þess vinnur
fjöldi fólks að því að selja fötin hjá
dreifingaraðilum þeirra. Þegar
þau eru spurð að því hvort það sé
ekkert erfitt að hafa yfirsýn segja
þau það vera flóknara í dag en það
var. En bæta því svo við að það
gangi samt bara vel.
Vinna meira – tala minna
Á meðan Nikita selur eitt þús-
und og fimm hundruð flíkur á dag
halda margir að Heiða saumi sjálf
öll Nikita-fötin. En hvers vegna
skyldu þau hafa kosið að vera ekki
í sviðsljósinu á Íslandi? „Þegar við
fórum af stað voru nokkur íslensk
fyrirtæki með miklar yfirlýsingar
um hversu ævintýralega vel þeim
væri að ganga við að koma sér á
framfæri alþjóðlega. Okkur leist
illa á að vera flokkuð með þeim í
hópi þar sem við vorum nokkuð
viss um að sum þeirra mest áber-
andi yrðu skammlíf, svo við ákváð-
um að „tala minna – vinna meira“.
Það að gefa ekki út stórar yfirlýs-
ingar um hversu langt við ætluð-
um að fara með okkar fyrirtæki
gaf okkur vinnufrið sem við vönd-
umst og líkaði einfaldlega of vel
til að fara að blaðra eitthvað að
óþörfu,“ segja þau.
Oft er talað um að fatahönnun-
armarkaðurinn á Íslandi sé svo
lítill að fatahönnuðir neyðist til
að vinna í akkorði til að vinna við
fagið. Er ekki slegist um að vinna
hjá ykkur? „Vinnan minnkar alla-
vega ekki við að færa sig frá Ís-
landsvinningum og fara að vinna
á alþjóðamarkaði. Smæð íslenska
markaðarins gerir það að verk-
um að íslenskir hönnuðir eru oft-
ast einyrkjar og sjá um að hanna,
selja, framleiða og fjármagna sína
starfsemi hver í sínu horni án til-
komu sölu- eða markaðsfólks, eða
fjármála- og framleiðslufólks. Það
er ágætis skóli en ekki auðvelt
að láta það ganga upp fjárhags-
lega. Okkur hefur tekist að blanda
saman fatahönnun, grafískri hönn-
un, markaðssetningu, sölu, tíman-
legum afhendingum á vörum og
skipulögðum fjármálum í kokteil
sem bragðast vel víða um heim, og
jú það eru margir sem vilja taka
þátt í því. Okkur hefur sem betur
tekist að fá frábært starfsfólk til
okkar og það hefur nóg að gera.“
Í dag framleiðir Nikita fatnað
sinn í fimm löndum, mest í Kína.
Spurð að því hvort framleiðslan
hafi breyst mikið þegar þau hófu
framleiðslu þar í landi segja þau
svo vera.
„Það sem var kannski mest af-
gerandi var að við gátum farið að
stíla inn á að bjóða okkar vörur á
þeim verðum sem ganga og gerast
á markaðnum. Ísland er ekki bein-
línis heppilegasta framleiðsluland
í heimi fyrir föt, né reyndar flest
annað. Einnig gátum við farið að
gera hluti í fatnaðinum sem ís-
lenskir framleiðendur ráða ekki
við þar sem fagþekkingin ásamt
tækjum og tólum er ekki til stað-
ar.“
Saman í baráttunni
Rúnar og Heiða hafa unnið saman
frá því þau urðu par. Þegar þau eru
spurð að því hvort það hafi aldrei
verið erfitt svara þau því bæði
játandi og neitandi. „Við þekkjum
auðvitað mjög vel kosti og galla
hvort annars og getum unnið með
þá í einhverju sem okkur finnst
gaman að og tengist okkar helstu
áhugamálum. Það er meira en
flest pör fá að upplifa á ævinni, en
getur auðvitað haft álag í för með
sér. Á hinn bóginn vinna flest pör
saman að mest krefjandi verkefn-
um lífs síns, þ.e. að eiga og ala upp
börn, fæða þau og klæða, eyða al-
eigunni í hús og bíl og standa
í meiri háttar skuldbindingum
saman. Það að búa til eitthvað fata-
fyrirtæki saman bliknar í saman-
burði við þá ábyrgð.“ Þau segjast
ekki hafa neinar reglur á því hve-
nær þau tali um vinnuna og hve-
nær ekki. „Við tölum um vinnuna
þegar okkur finnst við þurfa þess
og sleppum því þess á milli. Við
tölum um allt mögulegt, en vinn-
an okkar og áhugamálin blandast
mjög mikið saman, og stundum
er erfitt að greina á milli hvort er
hvað.“ Aðspurð um fataáhugann
segja þau hann yfir meðallagi, en
það fari samt eftir því hvað fólk
miðar við.
„Við erum væntanlega langt
yfir meðallagi áhugasöm um hvað
er að gerast í tísku- og fatabrans-
anum en skilgreinum það samt
ekki beinlínis sem áhugamál.
Okkur er t.d. slétt sama í hvaða
skóm Kate Moss er í á morgun en
erum meira að spá í hvort okkur
sjálf langi ekki í eitthvað nýtt sem
við gætum búið til sjálf,“ segja þau
en játa í framhaldinu að klæðast
oft einhverju öðru en eigin hönn-
un. Hvað þarf maður að hafa til að
meika það í fatabransanum?
„Okkur er mjög illa við að al-
hæfa eitthvað um það. Það fer
til dæmis alveg eftir því hvernig
maður skilgreinir „meikið“ sjálft.
Til þess að hafa atvinnu af því að
hanna og selja föt þarf maður þó
klárlega að geta búið til eitthvað
sem fólk er tilbúið til að borga
fyrir að vera í og afhenda því það
á réttum stað og stund á réttu
verði og í réttum gæðum.“ Þegar
orðið „útrás“ ber á góma fer hroll-
ur um Rúnar.
„Ég eyði litlum tíma í að hugsa
neikvætt svo „þoli ekki“ er
kannski of sterkt til orða tekið. Ég
verð að viðurkenna að mér finnst
„útrás“ eitt ofnotaðasta hugtak
síðustu ára á Íslandi. Íslendingar
eru búnir að lifa á því í áratugi að
flytja fisk úr landi, það er „útrás“,
en allt í einu var þetta orðin ein-
hver sykurhúðuð skilgreining á
því hvenær Íslendingar væru að
meika það í útlöndum. Íslenskt
fyrirtæki mátti ekki fá fyrirspurn
frá útlöndum þá var eins og haft
hefði verið samband frá fjarlæg-
um hnetti og orðið „útrás“ komið
í allar fréttatilkynningar. Mér
finnst þetta bara þreytandi frasi,“
segir Rúnar. Þegar þau eru spurð
að því hvort þau séu orðin for-
rík neita þau. „Okkar veraldlegu
eignir eru að mestu bundnar í fyr-
irtækinu okkar en það er auðvit-
að orðið talsvert verðmætt,“ segir
Rúnar. Þegar þau eru spurð að því
hvort þau ætli að láta þetta gott
heita segja þau svo ekki vera. Þau
hyggjast á frekari landvinninga
og eru því rétt að byrja.
Festina-Candino Watch Ltd candino.com
Renzo
is wearing a model out of
our Classic collection
Renzo
is wearing a model out of
our Classic collection
23. MAÍ 2008 FÖSTUDAGUR • 9