Réttur - 01.08.1952, Síða 2

194
RETTUR
Heyr rödd niína, faðir minn, sjafni minn, bróðir og sonur.
Sjáðu hve árblikið logar á snjóhvítum tindum.
Hví reisir þú hús þeim herra, sem slökkti þann loga,
sem hreysi þitt átti að vernia og rændi þig brauði?
Sem merkti þig ánauð ómálgan son minn í vöggu,
og ávöxtum strits þíns í fánýtan glysvarning breytti
og vonunum okkar í örvænting, draumnum í þjánlng,
ástinni í hatur, fögnuði lífsins í gremju.
L,ít hendur þínar og herra þíns! Sérðu ekki muninn?
Hver hefur lagt þessar götur, steypt þessa veggi?
Hver hefur byggt þessar brýr? Hver reist þessa skóla
bömum okkar til mennta? Seg mér, hver glímdi
við Ægisdætur og hrifsaði úr helgreipum þeirra
hafdjúpsins gull? Hver barðist við drepsóttir, eldgos
og hallæri inn rétt sinn til landnáms og lífs í sveitum
landsins okkar? Þii! Og hver eru launin?
Þú lítur þau hér. Og hvert sem þú hvarflar sjónum
horfirðu á ógnirnar sömu í bölvaldsins ríki:
Örfáir menn hrifsa arð þinna vinnandi lianda,
ógna þér, blekkja þig, skammta þér fáta>kt og hungur.
Þeir láta þig myrða þinn bróður og böm hans í stríði.
.1 brjóst þitt læða þeir vantrausti á sólina og daginn,
á manninn í sjálfum þór, mátt þinna verkfúsu handa.
Mannvitið óttast þeir, blekking er sverð þeirra og skjöldur.
Víst stakk hann þér svefnþom og blindaði augu þín bæði,
ef brögð hans þú skynjaðir, gagnrýndir svik hans og lygi.
Víst hefur hann krossfest þig, húðstrýkt þig, brennt þig á báli,
ef boðskap sannleikans fluttirðu, glæðandi lífsvon.
Víst hlóð hann danskar hallir úr andlits þíns svelta
og hönd þína sneið hann ef reyndirðu Iíf þltt að verja.
Víst rekur hann bandarískt erindi á íslenzkum þlngstað
og óðul þín selur við dollurum hvar sem þeir bjóðast.