Réttur - 01.08.1952, Blaðsíða 17

RETTUR
209
þar til hægt var að hafa not af honum til snúninga, en
þá varð það hlutskipti hans að reka kýmar í hagann á
morgnana og sækja þær aftur á kvöldin.
Honum þótti vænzt um kýrnar. Kisa var duttlungafuU og
grálynd, allt öðruvísi en kamla kisa hafði verið forðum.
Hundarnir kusu heldur félagsskap hinna fullorðnu. Hann
var alltaf hálfsmeikur við hrossin, einkum gamla Brún,
sem alltaf hafði vefið gallagripur. Ærnar voru ljónstyggar,
og sumar höfðu stundum hnibbað hann þegar hann reyndi
að ná í lömbin þeirra. Kýrnar voru beztar. Þær fóru sér
að öllu hægt, skiptu aldrei skapi, en undu rólegar í hagan-
um, svo hann þurfti aldrei að eltast við þær upp um urðir
eða út í mýri. Kálfamir voru beztu vinir hans og leikbræður.
Þegar Jói fór að heiman fjórtán ára gamall, til að vinna
fyrir sér, var hann heldur pasturslítill og daufgerður og
hlédrægur í umgengni, en iðinn var hann og samvizkusamur
við störf sín. Hann hafði sjaldan vistaskipti og var nægju-
samur með laun og aðbúnað.
Það var ekki fyrr en hálfþrítugur að Jói fór að sýna
kvenþjóðinni verulegan áhuga. Hann þótti hvorki sérlega
fríður né föngulegur, en ekki var hann heldur í neinu
óheimslegri en f jöldi ungra manna, sem góðs gengis njóta
í ástamálum. En þegar Jói lagði út í baráttuna við son
húsbónda síns um hylli vinnukonu á næsta bæ, sem ný-
komin var í sveitina, fór svo ólíklega, að Jói varð hlut-
skarpari.
Ekki hafði Jói efnast að ráði á tíu ára starfsferli sínum
hjá vandalausum, en nú tók hann á leigu jarðarkorn í
næstu sveit, flutti þangað nýgiftur og kom sér þar upp
dálitlu búi. Ekki þótti hann sérstakur atorkumaður sem
bóndi, en fé hans þótti vænt og vel hirt, og kúnum sýndi
hann sérstaka alúð. Efnahagurinn varð brátt erfiður. Börn-
unum fjölgaði með ári hverju og ýmsir örðugleikar steðj-
uðu að, og svo kom, að betri bændur og leiðtogar hrepps-
ins fóru að líta vanþóknunaraugum heim að kotinu, er þeir
14