Réttur - 01.05.1964, Blaðsíða 17

II E T T U R
81
blóðug spor, blóð rann úr munni hans og nösum, andlitið var al-
blóðugt. Gestapómaðurinn reyndi að þvinga hann til að stilla sér
úl í horn og snúa baki að okkur. Júlek virtist hvorki finna fyrir
höggunum eða taka eftir vopnaða Gestapómanninum. Hann gekk
keikur og bar höfuðið hátt. Ur horninu sneri hann andliti fram í
herbergið og horfði á okkur. Undrandi svöruðum við tilliti hans
og reistum ósjálfrátt höfuöin. Gestapómennirnir stóðu sem stein-
gjörvingar, þeir fundu að gagnvart Júlek skorti þá myndugleika.
Júlek horfði uppreisnargjarn og með fyrirlitningu á Gestapómenn-
ina, en við lásum ár augum hans ást og óbilandi kjark. Þótt vopn-
nÖir Gestapómenn umkringdu liann stóð hann ekki sem sigraður
úti í horni, heldur sem sigurvegari. Ég las í augum hans, að hægt
væri að drepa liann en ekki þá hugsjón sem hann barðist fyrir og
hafði nú þolað pyndingar fyrir. Okkar málstaður væri málstaður
réttlætisins, hin ódauðlega hugsjón sósíalismans. Sovétríkin og
allir þeir sem berðust þeim megin myndu sigra. Hann hafði dökka
skugga undir augunum, en þau ljómuðu af sannfæringarkrafti.
Þannig sá ég hann þessa nótt, og þannig mun ég ávallt sjá hann
fyrir mér unz ég dey.
Mér var svipt upp af bekknum og leidd fyrir Júlek. Við stóðum
andspænis hvort öðru í svo sem armlengdar fjarlægð og horfðumst
í augu. Pyndingarnar höfðu afskræmt andlit hans, en engu að
síður þekkti ég alla drættina sem voru mér svo kærir.
„Þekkirðu hann?“ öskraði Gestapómaðurinn.
Júlek minn!
Ég hristi höfuðið: „Nei.“
Óskelft augnaráð Júleks sagði mér: — Vertu staðföst!
Gestapómaðurinn benti ógnandi.
Æ, Júlek minn!
Ég var leidd í hurt og sá hann ekki aftur um nóttina.
Farið var með mig ásamt mörgum öðrum föngum til ljósmynd-
unar. Einnig þar höfðu Gestapómenn „mikið að gera“. Hvert á
fætur öðru settumst við á háan stól, stungum höfðinu í sérstaka
innréttingu og studdum höndunum á hnén. Skær blossi og smellur
í myndavél. Öll vorum við mynduð framan frá og á vanga.
Þá vorum við rekin inn í annað herbergi þar sem handtökurnar
voru færðar til bókar. An nokkurrar yfirheyrslu var farið með mig
og nokkra fanga aðra í þröngan gang á annarri hæð. Bekkir voru
meðfram veggjum, en SS-menn gengu aftur og fram um ganginn.