Réttur - 01.05.1964, Blaðsíða 12

76
RÉTTUR
Fæturnir báru mig ósjálfrátt að herbergishurðinni og ég opnaði.
Tveir Gestapómenn ruddust inn í íbúðina og sá þriðji var að koma
úr lyftunni.
„Hvers vegna opnaðirðu ekki, konuskepna?“ öskraði annar
þeirra á tékknesku.
„Eg heyrði ekkert.“
„Haltu kjafti, við höfum hringt í heilan klukkutíma!“
„Ég svaf. Hvað viljið þið?“
„Það kemur yður andskotann ekkert við!“
Þeir sviptu upp hurðinni á klæðaskápnum í anddyrinu, byltu
öllu um og rifu niður fatahengin. Næst réðust þeir á bókaskápinn,
tættu út bækurnar, blöðuðu lauslega í þeim og hentu þeim síðan
á gólfið. Við höfðum keypt þessar bækur fyrir spariskildinga okkar,
Júlek raðaði þeim með nærgætni í hillurnar, hverri á hinn útvalda
stað. Hann elskaði þessar bækur og átti svo erfitt með að rífa sig
frá þeim vorið 1939, er þýzku nazistarnir réðust inn í landið.
„Hvar er maðurinn yðar?“
„Ég veit það ekki, ég hef ekki séð hann lengi.“
Ég sagði þetta ósköp blátt áfram og yppti öxlum. Þeir máttu
skilja þetta eins og þeim þóknaðist, það gerði ekkert til þótt þeir
héldu að ég væri fyrir löngu búin að gleyma honum. Ég hafði
óstjórnlegan hjartaslátt.
Þeir drógu út allar skúffur í skrifborðinu, rótuðu í öllu og hentu
því síðan í haug á borðið. Loks fann einn Gestapómaðurinn skrifað
blað sem vakti athygli hans.
„Hvað er þetta?“ öskraði hann og rak blaðið upp að nefinu á
mér. Ég þekkti strax blaðið. Þetta var arabiska stafrófið. Fyrir
löngu hafði einhver skrifað það fyrir mig, ég látið blaðið í skrif-
borðsskúffuna og gleymt því.
„Arabiska stafrófið.“
„Lygi! Þetta er dulmálslykill. Hvaða dulmál er þetta? Hvar er
maðurinn yðar?“
„Nei, þetta er arabiska stafrófið, látið sérfræðing athuga það.“
„Haltu kjafti! Og hvar er maðurinn yðar? Ut með það!“
„Ég veit það ekki, ég hef ekki lengi séð hann.“
(Síðar, hjá Gestapó í Petchek-höllinni, í hinu illræmda herbergi
„Nr. 400“, hvíslaði Júlek eitt sinn að mér að þeir hefðu spurt hann
nokkrum sinnum um blað með einhverjum táknum og fullyrt að
það væru dulmálstákn. Ég hvíslaði að honum aftur að þetta væri