Réttur - 01.05.1964, Blaðsíða 4

68
R É T T U R
Það er verklýðs- og launþegastéttinni lífsnauðsyn að sam-
einast nú þegar í hagsmunabaráttunni.
Hvert verkefnið bíður þar úrlausnar hennar öðru brýnna:
Vinnuþrældómurinn er orðinn alveg óþolandi. Verka-
menn eru að vinna sig í hel, hníga niður fyrir aldur fram
af þrotlausum þrældómi. 8 tíma vinnudagurinn, sem raun-
verulegur vinnudagur, verður að komast á án skerðingar
lieildarkaups. — Það kostar baráttu; og það mun og sýna
sig að það kostar miklar breytingar á efnahagslífi landsins.
Verðbólgan er orðin óþolandi. Verkamenn og starfsmenn
verða að fá kauptryggingu — og munu knýja hana fram. —
En það þýðir að útflutningsatvinnuvegirnir verða að fá fram
stöðvun verðbólgunnar — og það þýðir mikla breytingu á
efnahagslífi landsins.
Raunhæfar kauphækkanir, sem ekki fara út í verðlagið
eru líka orðnar alveg óhjákvæmilegar, — eigi aðeins fyrir
verkalýð og aðra launþega, heldur og vegna sjálfrar þróunar
atvinnulífsins. Kauphækkanir, sem atvinnureksturinn getur
ekki velt af sér knýja fram sífellda umsköpun atvinnulífs-
ins, nýja tækni, nýtt skipulag; í einu orði sagt: framfarir.
Um allt þetta á verklýðs- og launþegastéttin eðlilega að
standa saman sem hagsmunamál sín. Hitt mun svo sýna sig
í rás tímans að framkvæmd þessara hagsmuna knýr á um
þjóðfélagslegar aðgerðir í atvinnulífinu, sem krefjast sam-
eiginlegs pólitísks átaks.
Órofa samstaða íslenzks verkalýðs og allra launþega í
hagsmunamálum sínum er það vald, sem getur knúð fram
stórfelldar og brýnar lífskjarabætur lúns vinnandi fólks.
Stórhugur sósíalistískrar verklÝðshrerfinear Islands vísar
þjóðinni veginn til að framkvœma þær þjóðfélagslegu breyt-
ingar, sem tryggja sífelldar framfarir í atvinnulífinu og lífs-
kjörum þess fólks, sem skapar þjóðarauðinn.