Réttur - 01.03.1941, Qupperneq 33

fyrir brjóstiö og dró djúpt andann, svo brá hún sér
út á ganginn framan viö stofuna, og kom inn aftur
í dökkleitri vetrarkápu, nokkuð snjáöri, og meö hatt
og hanzka.
„Jaeja, góöa mín, þá ef ég aö fara“, sagöi hún.
Unga stúlkan, sem stóö við gluggann, sneri sér
snöggt við.
„Ertu aö fara strax, og klukkan ekki nema hálf-
eitt?“
„Eg verö hálftíma á leiðinni og svo get ég hitt
hann, þegar hann kemur á skrifstofuna, áður en aðr-
ir veröa á undan mér”.
„Bara að þú farir nú góöa ferö. Eg kvíði svo hræði-
lega fyrir þvi aö þetta sé ekki til neins. Það er svo
sem auðvitaö, aö Helgi hefði verið búinn að láta þig
vita, ef hann heföi meint nokkuð meö þessum á-
drætti í vetur. Líklega er búið að ráða aðra”.
„Ekki skil ég í því, þetta var svo gott sem loforö. —
Vertu nú blessuð og sæl á meðan Tóta mín”.
„Ó, mamma, mikiö leiöist mér meðan þú ert í
burtu. Heyrðu, því villtu ekki fá síma og hringja?”
„Nei, ég held ég veröi aö hitta hann sjálf”.
„Æ, vertu þá sæl”.
Hún fór út. Dóttirin horföi á eftir henni og hlust-
aöi á skóhljóð hennar, unz það hvarf meö öllu, svo
settist hún við gluggann og horfði á hvernig öldurn-
ar skoluöu fjörusteinana. Glugginn sneri frá götunni,
að sjónum, og yfir fjöröinn og á þennan spöl af fjör-
unni hafði hún horft á hverjum degi í nærri fjögur
ár. Hún þekkti næstum hvern stein þarna undir
glugganum, og í hvert sinn, sem sjórinn skolaöi þeim
burtu eða færöi þá til, fannst henni fjaran eins og
breytt svið. —
Öldurnar voru beztu vinir hennar. Hún þekkti
hverja minnstu hræringu þeirra, öll tilbrigði þeirra,
alla leiki þeirra og duttlunga. Blíða góðlyndishvískr-
33