Réttur - 01.03.1941, Síða 36

var sprengjum varpað yfir hóp kvenna, sem stóðu ut-
an við matvælabúð og biðu afgreiöslu-----------
Hún hafði ósjálfrátt staldrað við fáein augnablik,
svo hraðaði hún sér áfram og heyrði ekki meira. —
Þaö fór hrollur um hana alla. Að vísu var oröiö dag-
legt brauð að heyra slíkar fréttir, hún eins og aðrir
var farin að veröa kæringarlítil fyrir því, en í þetta
sinn smaug það gegnum merg og bein. — Hvemig
var þessi heimur, sem hiin lifði 1. Svik, ofbeldi, eitur-
gas, sprengjur. — Hún sá sjálfa sig lostna sprengju,
sem tætti hana kvika í sundur, hendur hennar, fæt-
ur, mjaðmir eða brjóst ,blindaði hana, gerði hana að
óreglulegri, blóðugri hrúgu, sem þó gæti ekki dáið,
bara lifað við eirðarlausa, ólýsanlega kvöl. — Og það
var enginn hugarburður, engin móðursjúk ímyndun,
heldur blákaldur veruleiki, að slík örlög biðu daglega
ótal sakleysingja á þessum tímum. En hér gekk hún,
heil og örugg ,um götu í friðsömum bæ í friðsömu
landi, með brjóstið sundurtætt af óró og kvíða út af
tómum smámunum.
Já, um stund fannst henni þaö vera tómir smá-
munir ,meðan hrylling stríðsfréttarinnar hafði hana
á valdi sínu. En stríðið var fjarlægt, en barátta henn-
ar fyrir lífi sínu og barnsins allsstaðar nálæg og ó-
flýjandi.
Einhver bauð henni góðan dag og hreif hana upp
úr hugleiðingum sínum. Það var skósmiðurinn, sem
átti verkstæöi í kjallaranum heima hjá henni. —
Það var eins og vant var, hann gaf sér varla matfrið
fyrir vinnuákafa. Hann leit hýrlega til hennar og
búlduleitt andlit hans var eitt smeðjubros. — En Mál-
fríður reigði þóttalega litla höfuðið sitt. Hún vissi svo
ósköp vel hvað hann hugsaði um hana nótt og nýtan
dag, þessi ósjálegi, fimmtugi ekkjumaður, hann var
efnaður, ekki vantaði það. En þetta skyldi aldrei
verða, ekki þótt hún yrði að ganga fyrir hvers manns
36