Réttur - 01.03.1941, Blaðsíða 40

andlit hans, virtist það svo undarlega ótrúlegt, að
þessi maöur beitti órétti og drægi nokkurn á tálar. —
Svipur hans gerði hana ruglaða.
„Já, hann minntist oft á yður, og þegar þér flutt-
ust hingað til bæjarins, kom mér strax til hugar, að
leita til yðar. Sjálfsagt hefði ég samt ekki gert það,
ef þér heföuð ekki auglýst þessa stööu. — Ég var svo
vön vélritun frá fornu fari. Ég hefði ekki getað hugs-
að mér ákjósanlegra starf“.
Hún hafði ekki hugmynd um hversvegna hún var
að segja þetta, nú þegar allt var um seinan, sjálfsagt
hafði hún líka sagt þetta sama við hann áður.
„Skyldi maðurinn yðar ekki eftir neinar eignir?”
„Nei” — Eins og leiftur brá fyrir í huga hennar,
hvernig hann hafði drukkið út hvern eyri, sem var
afgangs heimilisþörfunum, en hún hafði ekki fundið
svo mikið til þess þá, meöan hún var ung og sæl og
þoldi ekki alvöru lífsins.
„Og dóttir yðar hefur verið heilsutæp?”
„Já”. — Það fór titringur um andlit móðurinnar. —
Þaö var svo undarlegt hvílíkt hyldýpi af þjáningu gat
falizt bak við þetta eina, stutta orö. — Allt það sem
hún hafði liöið meö Tótu.
„Og þér sjáið fyrir henni hjálparlaust?”
„Já, en við höfum líka árum saman leigt lélega
íbúð, sem ég er hrædd um að hafi verið heilsuspill-
andi fyrir hana. —
— Hafið þér ekki áður reynt áð útvega yöur fasta
atvinnu?
— Dálítið, en ég hefi ekki haft heppnina með mér
fremur en nú.
— Eg held bara frú Málfríður, aö þér takið lífið
alltof alvarlega. Þér, sem eruð menntuö kona, hefðuö
aldrei átt að láta yður detta í hug aö leigja þarna út
frá. Þér hefðuð átt að reyna að halda öllum þeim sam-
böndum, sem þér hélduö, meðan maðurinn yðar lifði,
40