Réttur - 01.03.1941, Blaðsíða 43

í hlé, þegar líf þeirra varð fátæklegra og fátæklegra,
reyndi hún sífellt að dylja það fyrir henni. — Henn-
ar vegna hafði hún aldrei möglað á hverju sem gekk.
Og þó vissi hún að það var árangurslaust. Vanheilsa
telpunnar geröi hana einmitt svo ægilega skarp-
skyggna. — Hún gerði bara sjálfa sig hlægilega fyrir
alla sína misheppnuðu nærgætni. — Það hafði Tóta
stundum látið hana heyra með nístandi lítilsvirðingu,
sem brenndi sig inn í sál hennar. — Og mitt í öllu
þessu hafði hún þó búið yfir dul'inni von um, að ein-
hverntíma hlyti hagur hennar að batna og lífiö brosa
við henni á ný.
— En svo óhyggin kona sem hún þurfti víst ekki að
búast við neinum óvæntum höppum, heimurinn
kæröi sig ekkert um hana ,alltaf myndu veröa nógir
til að troða sér fram fyrir hana. Það eina, sem hún
hefði getað verzlað með, voru leifarnar, sem hún átti
eftir af æsku sinni og fríðleik — en þær vildi hún
ekki selja, eða geröi það að minnsta kosti ekki. —
Og þó hafði hún aldrei, aldrei þráð jafnheitt að styðj-
ast við þann ,sem væri sterkari en hún.
Hún gekk hratt norður bæinn. — Á einum staö sá
hún nokkrar konur vera að skoöa vörur 1 búðar-
glugga. Þær minntu hana á konumar, sem daginn
áöur höfðu verið drepnar í sólheitri, fjarlægri borg.
Ósjálfrátt reyndi hún að framkalla aftur skelfinguna,
sem stundu áöur hafði komið henni til að gleyma eig-
in áhyggjum, en nú hafði þetta engin áhrif á hana.
Örveikur sunnanblær kom við vanga hennar eins
og hlý hönd. Vorið var að koma, en hvað hafði það
að færa henni — bara sama stritið og ráðleysið og
fyrr. — Vissi hún kannski ekki, hvað algengt það var
og hafði alltaf verið, að menn lifðu ekkert upprof,
fengu enga uppreisn, enga leiöréttingu mála sinna?
Og í gömlu húsi út með sjó sat fimmtán ára
43