Réttur - 01.04.1970, Blaðsíða 2

áratuga stríði, árásum gengislækkunaráranna 1967 og 1968 var hrundið. —
En afturhald yfirstéttarinnar hefur, meðan það ræður ríkisvaldinu eitt, að-
stöðu til að snúa þessari sókn verkalýðsins upp í vörn hans með nýjum verð-
hækkunum, með auknu skattráni — og með gengislækkunum að loknum þing-
kosningum: að auka hraðann á hringpallinum'‘ svo verkamenn verði að
„hlaupa enn hraðar til að standa í stað" (sbr. Rétt 1969, bls. 72).
Eftir þessa sóknarlotu, hina hörðustu síðan í sex vikna verkfallinu 1955,
veltur nú allt á því hvort verkalýðnum tekst að snúa þessari sókn upp í var-
anlegan sigur og halda áfram á sigurbraut hins vinnandi fólks, með því að
fylgja hinum „faglega" sigri eftir með pólitískum stórsigri, fylkja sér svo
einhuga um flokk sinn, Alþýðubandalagið, að alþýðan nái úrslitatökum á
ríkisvaldinu: geti ráðið „hraðanum á hringpallinum". Því aðeins að alþýðan
grípi I taumana I næstu þingkosningum með stórsigri Alþýðubandalagsins
getur hún hindrað þær gengislækkanir, sem afturhaldið nú undirbýr. Eftir
að verklýðshreyfingin vann sína miklu „faglegu" sigra með skæruhernaðin-
um febrúar—maí 1942, fylgdi hún þeim eftir með stórsigri Sósíalistaflokksins
í þingkosningunum tveim júlí—október 1942, er þrefaldaði þingmannatölu
flokksins. íslenzk alþýða þarfnast slíkra stórsigra nú og það er á hennar valdi
að vinna þá. Þetta þarf hvert einasta verklýðsfélag að segja sjálfu sér.
Hættan, sem nú vofir yfir eftir sigur verkalýðsins í kaupdeilunum, er að
íhaldið og Framsóknarafturhaldið, atvinnurekendavald Vinnuveitendasam-
bandsins og SlS, skríði saman eftir næstu þingkosningar í enn verri aftur-
haldsstjórn en „viðreisnarstjórnin" var. Það yrði afturhaldsstjórn, svipuð
þeim, er hér ríktu 1939—42 („þjóðstjórninni") og 1950—56 („helmingaskipta-
stjórninni") og myndi byrja feril sinn með gengislækkun og þrælalöggjöf, til
að reyna að hindra alla faglega baráttu verklýðssamtakanna og fylgja því
eftir með myndun einmenningskjördæma til að gera alla pólitíska baráttu
verkalýðsins erfiðari.
Þetta er sú hætta, sem hvert einasta verklýðsfélag þarf að brýna fyrir
meðlimum sínum. Hingað til hafa verklýðssamtökin sigrað af því þau hafa
átt góðan og tryggan forystuhóp sósíalista, sem borið hafa hita og þunga
dagsins. Ef brjóta þarf þrælalöggjöf á bak aftur, verður allur verkalýður að
berjast. En það er hægt að hindra þrælalöggjöf og afturhaldsstjórn með því
að verkalýður og launafólk allt fylki sér svo rösklega um flokk íslenzkra
sósíalista, Alþýðubandalagið, að afturhaldsöflin þori ekki að skríða saman,
samanber hvað gerðist 1942.
I þessu hefti er greint frá báðum þessum bardögum alþýðu við yfirstéttina
— og nokkurt mat lagt á.
Þá er hér og ádeilugrein á auð- og hervaldið ameríska. Stendur forsíða
kápunnar í tákni þeirrar ádeilu, tvö gömul listaverk tvinnuð saman, tákn-
rænar myndir af Mammoni og stríði. Svo er og grein um uppreisnina í Varsjá
1944 og hinn mikið umritaða og umdeilda marxista Marcuse.