Réttur - 01.01.1972, Page 7

Þegar nú ilmurinn af væntanlegum olíu-
gróða barst að vitum bandaríska auðgamms-
ins í viðbót við alla aðra bráð, upphófust
miklar ráðagerðir valdamanna Bandaríkj-
anna um að herða á stríðinu í Indókína, svo
og að steypa Sukarno af stóli í Indonesíu.
Olíuhringar Bandaríkjanna, fyrst og fremst
Standard Oil, eru voldugustu aðilar amerísks
þjóðlífs. Bandaríkin flytja inn fjórðung allrar
olíu, sem þau nota. Þriðjungur allrar fjárfest-
ingar bandarískra auðhringa erlendis er í
olíuframleiðslu. Og það er mikill gróði, gíf-
urlegur gróði af þessari fjárfestingu: 1967
var gróðinn, sem fluttur var heim af fjár-
festingu Bandaríkjanna í olíu erlendis, 1600
miljónir dollara, — það er: 360 miljónum
meira en allur kostnaður vegna olíu erlendis.
— Það er fyrst og fremst „þriðji heimurinn,"
heimur hinna fátæku þjóða, sem fær að
kenna á amerísku fjárfestingunni. 70% af
allri fjárfestingu Bandaríkjaauðvaldsins í
þriðja heiminum er í olíu.
Olían er ein aðalauðlind ýmissa þessara
landa, — auðlind, sem bláfátækar þjóðir
þessara landa þurfa að nota sér í framtíðinni,
til þess að iðnvæðast og sigrast á örbirgð
sinni.
Þessurn auðlindum, þessum fyrirbeitum
um afnám fátæktarinnar, er bandarískt auð-
vald að rœna og svifta þœr.
Og ef þær vilja ekki láta ræna sig, ef
þær vilja fá að sitja að auðlindum sínum
sjálfar, eins og við Islendingar að landi voru
og fiskimiðum, — hvað þá?
Þá er að dreþa þær, — eitra land þeirra,
myrða börn þeirra, — eins og Bandaríkja-
menn eru nú að gera í Víetnam, — og auð-
vitað í nafni frelsis og lýðræðis, móti komm-
únisma.
En það var einn galli á morðherferðinni.
Fátækir bændur í Víetnam börðust á móti
og amerískir hermenn féllu, — og það varð
óvinsælt í Bandaríkjunum að Bandaríkja-
menn, — „our own boys'' — væru drepnir.
Hvað áttu yfirvöld Bandaríkjanna nú til
bragðs að taka?
Það varð að vera hægt að myrða ódýrt,
— þannig sem sé að það kostaði sem minnst
bandarískt blóð.
Og Nixon tilkynnti heimflutning banda-
rískra hermanna. Nú skyldi afla sér vin-
sælda fyrir forsetakosningar.
En áfram skyldi barizt í Vietnam. Annars
vegar átti að búa quislingaher Bandaríkjanna,
— keypta, blekkta og kúgaða Asíumenn, —
bandarískum vopnum. Það var mun ódýrara.
Asíuhermaður kostar aðeins einn fimmtánda
hluta þess, sem Bandaríkjahermaður kostar.
Jafnframt skyldi „tæknin" bjarga olíufurstum
Bandaríkjanna og bana bændaþjóð Vietnam.
Og hver er sú „tækni"?
Það eru morðárásir flugvéla, jafnvel sjálf-
stýrðra, á fólkið í Víetnam, — þær kosta
bara líf fárra amerískra flugmanna og fang-
elsanir þeirra, er bjargast, og þá er hægt að
væla út af þeim fangelsunum í útvörpum
„hins frjálsa heims". Hitt er ódýrt: að
sprengja sjúkrahús og skóla, þá deyja bara
V íetnamar.
Tækni — þar er eilrun landsins, eyðilegg-
ing alls gróðurs um langa framtíð. Blaðlaus
tré, eitruð mold, sviðin jörð, — það er menn-
ingin og frelsið, sem „guðs eigin þjóð",
ríkasta þjóð heims, — flytur hinni fátæk-
ustu.
En tæknin tekur framförum. Sprengjur,
napalm, eitur, — alltaf má fullkomna þetta
í rannsóknar- og drápstilrauna-stöðvum
„frelsisins fimbulstorðar".
Nýjasta „tækniframförin" er að gera
manndrápið sjálfstýrt: ótal smáum radio-
senditækjum er dreift um frumskógana, þau
senda jafnóðum vitneskjuna um hvert hljóð,
hreyfingu eða hitabreytingu — og nú verða
7