Réttur - 01.08.1985, Blaðsíða 9

Norður-Ameríku yfir landi hér og
landstjórn. Aldrei mun þetta hafa verið
eins augljóst og eins niðurlægjandi og síð-
asta árið.
Nú eru hin amerísku stjórnvöld búin,
eða munu hyggja sig búin, að temja þá
sem á þarf að halda. Hægt sé að senda þá
á loft líkt og arabískur olíufursti sendir
taminn veiðifálka. Þeir hyggjast ná hverri
bráðinni af annarri: Búnir að fá sprengju-
held flugskýli, flugstöð, olíuhöfn að
óskum. Næstu bráðir eru ratsjárstöðvar
á Norðausturlandi og á Vestfjörðum,
þrátt fyrir og í viðbót við allt sem gerfi-
hnettir geta í té látið á hverju sekúndu-
broti. Svokallaður utanríkisráðherra ís-
lands er svo leiðitamur, það er að segja
taminn, að hann vill að íslendingar verði
lyrri til að biðja um þetta stríðsbrölt.
Kannske man hann eftir hermangsgróða-
lúokkinni, íslenskum Aðalverktökum.
Heiti þeirra er haft með stórum staf í stíl
við stóru stafina í „Varnarliði íslands".)
Þar næsti skerfur, þar næsta „bráð", er
að byggja, grafa inn í landið, stjórnstöð
sem dygði og stæðist sjö daga algjört
stríð, það er kjarnorkustríð sem væri
stjórnað úr þeirri sömu stöð.
Aðrar „Natóþjóðir", t.d. Danir og
Hollendingar, neita að láta koma kjarn-
orkueldflaugum fyrir milli fjóss og bæjar
í sínum túnum. Hér segja ráðherradrusl-
urnar yes og thank you að því er virðist
við hverju sem er, líka amerískum bjór-
dósum sem fleygt er til þeirra úti á víða-
vangi, bara ef sendiherra Bandaríkjanna
gerir það. Svolgra þetta í sig rétt eins og
hverjir aðrir alikálfar úr döllunum sínum.
Hærra ris reyndist ekki á merkisberum 40
ára sjálfstæðs lýðveldis. Sannast á okkur
með réttu, að liver þjóð fái þá stjórnend-
ur sem hún á skilið? Ég er hræddur um að
ckki vanti þar mikið á.
Er sama hvort vitnað er til undirskrifta
fyrir 10 árum eða til skýrslu skriftaföður-
ins mikla, Ólafs Þ. Harðarsonar, um
skriftamál þjóðarinnar í fyrra, þegar 6 af
hverjum 10 vildu hafa Kanann og láta
hann borga, borga, borga.
Við sem enn viljum andæfa, við gerum
réttast í að meta stöðuna með sem mestu
raunsæi. Andstaðan hér gegn ameríska
hernum er á sinn hátt barátta við tvíhöfða
þurs, í senn barátta bæði við „guð" og
mammon. Guðinn er vitanlega í þessu til-
felli hinn vestræni málstaður persónu-
gerður í „Varnarliðinu", en djöfullinn
sjálfur, ríki hans og allir árar, það eru
rússar (sjálfkrafa með litlum staf), með
alræði sitt, skoðanakúgun, fangabúðir og
geðveikrahæli fyrir hverja frjálsa skoðun
sem lætur á sér kræla, hernám í Afghan-
istan og íhlutun í Póllandi. Þetta er alveg
á hreinu, þetta með eðli og athæfi rússa,
auk þes sem þeir sitja stöðugt um Island
ofan sjávar og neðan. Þar er ekkert um
að villast. Þeir eru með helvíti opið upp
á gátt eins og gildru rétt við hvern
búsgafl. Hver er svo skyni skroppinn, að
sja ekki hve eindregið og sjálfsagt er að
kjósa sér „Varnarlið“?!!!
Hinn, Mammon, er ekki lengur and-
stæða, heldur samherji hins rétta og
góða, já hans annað eðli, nánast faðir og
sonur. Gróðinn er ávöxtur, hold af holdi
hersins á Miðnesheiðinni. Athæfi okkar
herstöðvaandstæðinga, er að afneita þess-
um guðum. Við frábiðjum okkur að luta
þeim og dýrka þá. Þar með brjótum við
taktinn í hringdansinum um átrúnaðar-
goð alls fjöldans.
Og við eigum að gera annað. Hin skelf-
andi ógn nútímans er vígbúnaðarbrjálæð-
137