Réttur - 01.08.1985, Blaðsíða 36

Umdæmið heims tæpt stendur.
Og tekur svo hver vísan annarri skarp-
ari við í 8. sálminum, m.a. þessi:
„Minnstu, að myrkra magtin þver,
þá myrkur dauðans skalt kenna;
í yztu myrkrum og enginn sér
aðgreining höfðingjanna.“
Eða:
„Fyrst makt heims er við myrkur líkt,
mín sál, halt þig í stilli;
varastu þig að reiða ríkt
á ríkismanna hylli.“
Og ekki verður dómur hans vægari, er
að sjálfri krossfestingunni kemur (í 32.
sálmi):
„Yfirmenn allra fyrst
óskuðu að drottinn krossfestist,
almúgann svo í annan stað
eggjuðum mest að biðja um það.“
Það þurfti ekki áhrif voldugra fjölmiðla
nútímans til í auðvaldsins höndum.
„Yfirmönnunum, er því vant,
undirsátarnir hnýsa grannt
eftir því, sem fyrir augun ber;
auðmænast þó hið vonda er;
hvað höfðingjarnir hafast að,
hinir ætla sér leyfist það.“
Og ekki var Jón biskup Vídalín mildari
en Hallgrímur og ekki myrkur í máli, er
hann slöngvaði ákærum sínum beint í
andlitið á yfirstétt þessa lands, svo sem er
hann segir (sunnudag í miðföstu):
„Heyrið þér, Satans börn, ef nokkr-
ir eru, sem megið orð mín heyra, eður
til þeirra spyrja: eruð þér enn nú ekki
óþyrstir orðnir af blóði fátæks almúga
hér á landi? Nær viljið þér láta af að
útsjúga hús þeirra, er yður forsorgun
veita með sínu erfiði?“
„Og deyja svo fyrir kóngins mekt“
Byltingaröldurnar berast
til Islands
Það má næstum því segja að þegar
neyðin hafi verið mest, hafi hjálpin verið
næst. Þegar Lakagígir spúðu eisu og eim-
yrju yfir landið og Móðuharðindin ætluðu
næstum að ganga að þjóðinni dauðri. þá
brutust út þær byltingar, er ollu því að
Evrópa lék á reiðiskjálfi og konungaein-
veldin riðuðu til falls. Jafnvel hingað út til
íslands barst uppreisnarómurinn og berg-
málaði jafnvei í svo háttsettum manni
sem Magnúsi Stephensen, er hann orti:
„Lúðrandi kóngar þá lerkaðir dratta,
læra hjá Frönskunum manneskjurétt,
heima í borgum sjá hentara að snatta
en hlutast um annara stjórnarlög sett.“"
Og klykkir svo út með þessari frómu
ósk: „ísaland bundið
þungt okið undir.
Ó, að því brátt sé af hrundið.“
Og ekki má gleyma Jörundi og byltingu
hans.
164