Morgunblaðið - 03.02.2006, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. FEBRÚAR 2006 39
MINNINGAR
eftir að segja mér það og margt fleira
einhvern tíma seinna.
Ég þakka svo innilega fyrir að hafa
fengið að alast upp í nálægð þinni afi
minn og þó árin hefðu mátt verða
fleiri þá lærði ég svo margt af þér:
ákafa, hirðusemi og það sem mestu
máli skiptir glaðværð.
Jón Pálmar Þorsteinsson.
Elsku afi minn. Það er komið að
kveðjustund.
Ég sit hér og hugsa um þig og
ömmu, og allar minningarnar eru
umvafðar birtu og hlýju, og miklu ör-
yggi sem ég sótti mikið í hjá ykkur
þegar ég var lítil stúlka.
Ég gat alltaf leitað skjóls á Skála-
felli, það var minn griðarstaður og er
enn.
Mér var alltaf tekið opnum örmum
af ykkur ömmu og henni Þóru minni
og Steina og frændum mínum fimm á
Skálafelli þau nutu þeirra forréttinda
að búa með ykkur ömmu allan sinn
uppvöxt að Skálafelli, sú sambúð var
til einstakrar fyrirmyndar, þú varst
svo heppinn að geta búið á Skálafelli í
60 ár.
Þú hafðir einstakt dálæti á dýrum,
það var ævistarf þitt að yrkja fallegu
jörðina þína á Skálafelli sem þú gerð-
ir af alúð alla tíð.
Það var einstakt samband á milli
þín og hrossa, enda eru þau nokkur
enn á Skálafelli í góðu yfirlæti.
Af þér, afi minn, lærði ég að vinnan
göfgar manninn, það er um menn eins
og þig sem nóbelskáldið okkar skrif-
aði svo mikið um, þessi góða tilfinning
að vera sáttur eftir vel lokið dags-
verk, þetta skil ég svo vel núna, og ég
er svo stolt af þér afi minn.
Þú hafðir góða nærveru og þegar
stund gafst þá naustu þess að sitja í
eldhúsinu ykkar ömmu, drekka kaffi
úr undirskálinni og horfa yfir jörðina,
einstaklega fallegt útsýni yfir Skála-
fell, þú vildir sko engin tré sem
skyggðu á... þetta skiljum við sem
þekktum þig. Trén áttu að vera í
skóginum. Hún móðir mín Róshildur
hefur sama smekk.
Húmorinn var aldrei langt undan
og þú hafðir einstaklega gaman að því
að fíflast og stríða henni ömmu, ég
veit að hún hafði lúmskt gaman af því
líka.
Svo varstu með eindæmum hrein-
skilinn. Varst fljótur að taka eftir
smáatriðum, þetta einkenndi þig afi
minn og er góður mannkostur.
Elsku afi, minningarnar eru búnar
að streyma til mín undanfarna daga
og ég er svo þakklát fyrir hvað þú átt-
ir frábært líf og naust mikillar gæfu.
Elsku amma, við Magnús og strák-
arnir vottum þér okkar dýpstu sam-
úð, og ykkur öllum móðursystkinum
mínum, Þóru og Steina og öllum
frændsystkinum mínum.
Takk fyrir allt og allt afi minn, Þín
minning lifir og lýsir.
Þín dóttur dóttir
Kristrún Sæbjörnsdóttir.
Það er víst ekkert gaman að sigra
nema sigurinn sé verðskuldaður.
Enginn verðleiki í árangri ef ekki er
fyrir honum unnið. Óteljandi eru
kvöldin sem ég sat með þér að tafli í
gamla húsinu þegar ég var yngri afi
minn. Og aldrei vann ég. Kvöld eftir
kvöld gekk ég hundfúll til baka, sár
yfir því að ná aldrei að vinna. Að þú
skyldir ekki alla vega geta leyft mér
að vinna einu sinni. En alltaf var ég
staðráðinn í því að reyna að bæta mig
svo ég ynni næst, vitandi vits að að
því hlyti að koma á endanum. Sem og
það gerði. Ég mun aldrei gleyma því
hversu stoltur ég var þegar ég loksins
hafði sigurinn. Og að sama skapi skil
ég núna og alla tíð að lítil gleði hefði
verið í fólgin í sigrinum hefði ég ekki
átt hann skilinn. Ef þú hefðir áður
leyft mér að vinna hefði hinn raun-
verulegi sigur engu skipt. Af öllu því
ótalmarga sem ég hef lært af þér afi
minn er þetta það mikilvægasta.
Dyggð er ekki einungis dyggð sam-
kvæmt skilgreiningu heldur skiptir
máli af hverju hún stafar. Hún verður
að koma innan frá, og frá þér sjálfum.
Sigurinn verður aldrei sætari en ef
hann hefur kostað þig eitthvað. Og
það er mun hægara að plata aðra en
að svíkja sjálfan sig. Ég veit núna
hvers vegna þú leyfðir mér aldrei að
vinna. Þú gerðir það mín vegna.
Þetta veganesti mun ég alltaf bera
í farteskinu í lífinu sjálfu og reyna að
gleyma því ekki. Þú kenndir mér að
heiðarleiki er það sem allra mestu
máli skiptir. Og ekki skiptir síst máli
að vera heiðarlegur við sjálfan sig. Þú
kenndir mér svo ótrúlega margt afi
minn, fleira en þú munt nokkurn tíma
vita, og ég veit þú verður glaður að
vita að í gegnum árin hef ég lært að
heiðarleiki er það sem mestu skiptir í
fari hverrar manneskju. Ég vona að
það bæti að minnsta kosti upp að
aldrei varð úr mér almennilegur
hestamaður, í það minnsta ekki
ennþá.
Þú ert glæsilegasti maður sem ég
hef á ævi minni hitt afi minn, greind-
ari og fróðari en nokkur annar. Fyrir
mér ertu fyrirmynd og maðurinn sem
mig langar að líkjast. Þú ert hold-
gervingur hins sanna Íslendings, og
einn af síðustu fulltrúum glæsileg-
ustu kynslóðar sem yrkt hefur þetta
land. Kynslóðar sem gerði okkur
yngri kleift að lifa því lífi sem við eig-
um í dag. Ég mun alltaf líta á það sem
ómetanleg forréttindi, sem ekkert
stendur framar, að hafa fengið að
alast upp með þig og ömmu mína við
hlið mér í næsta húsi, og eiga alltaf
hjá ykkur skjól hvað sem á bjátar.
Ekki eru allir svo heppnir.
Amma mín ég veit að þú verður
sterk og við erum alltaf hérna hjá
þér, og afi minn er hér líka, þótt hann
hafi rétt flutt sig um set. Þið verðið
alltaf mitt upphaf og endir.
Þorvaldur H. Þorst.
Afi minn.
Ég og afi vorum góðir félagar og
með honum átti ég ótalmargar dýr-
mætar stundir. Nú þegar hann er
fallinn frá rifjast stundirnar upp hver
á fætur annarri og þakka ég fyrir, því
þessar minningar eru ómetanlegar.
Afi gaf mér mikið, og finn ég það
mjög vel núna þegar barnsskórnir
eru við það að slitna, hversu mikil for-
réttindi það voru að alast upp við hlið
afa míns og ömmu.
Þeir voru ótalmargir hlutirnir sem
afi minn kenndi mér, hlutir sem ekki
verða lærðir inni í kennslustofu, held-
ur hlutir sem byggjast á nálægð og
tilfinningu. Hann kenndi mér að
ganga vel um landið og huga vel að
dýrum, og hann kenndi mér að óttast
náttúruöflin frekar en að standa í
vegi þeirra. Hann kenndi mér rétt til
orða, og hann kenndi mér hreinskilni
og heiðarleika. Hann kenndi mér að
hafa aurinn í veski en ekki í vasa og
hann kenndi mér til verka. Hann
kenndi mér að kunna.
Afi minn var stórkostlegur maður
sem ég gat alltaf reitt mig á. Þegar ég
fór í fýlu út í foreldra mína sem barn,
þá stökk ég inn í „gamla hús“ til
ömmu og afa. Þegar þangað var kom-
ið brunaði ég upp á loft og í lesher-
bergið til afa og við hann gat ég talað.
Hann fór alltaf rétt að mér, og ef ég
var í sérlega mikilli fýlu stakk hann
upp á því að við tækjum eina skák, og
þegar ég var sem allra fúlastur leyfði
hann mér að vinna. Aldrei varð sagan
önnur en sú, að ég kom brosandi út og
búinn að taka foreldra mína í sátt.
Það var afar dýrmætur skóli og
enn meiri ánægja að hafa afa minn
alltaf svo nálægt og hann mun ætíð
standa mér nærri.
Ég veit að hann leit sáttur um öxl
þegar ævi hans var að kvöldi komin
og ég veit að hann verður alltaf heima
á Skálafelli. Hann býr alltaf í huga
mér. Hann elsku afi minn.
Kalt er mér löngum,
kúri ég undir sæng,
hlýrra var mér forðum,
undir þínum væng.
Hvíldu í friði elsku afi minn og
þakka þér fyrir allt það sem þú gafst
mér.
Ingi Steinn Þorsteinsson.
Nú ertu farinn kæri afi. Upp í hug-
ann koma minningar úr bersku
minni, þegar þú varst ungur bóndi á
Skálafelli. Ein minningin er á þann
veg að þið Pétur Hafsteins voruð að
fara út á fjöru á rauðu dráttarvélinni,
að athuga rekavið, og vildir þú ekki
leyfa mér að koma með fyrir æsku
sakir. Ég hef verið sjö eða átta ára.
Var ég afar ósáttur við þessa ákvörð-
un þína, man ég. Einnig kemur upp í
hugann þegar þið Valdi voruð að slá
úti í Aurum, og það gerðist að sláttu-
vélin lenti á fuglshreiðri, hvað maður
var eyðilagður yfir því. Enda var ég
aldrei látinn slá. Að vera bóndi út-
heimtir það að taka lífið og dauðann
sem einfaldan hlut. Ég hefði hinsveg-
ar gert einfaldan hlut flókinn. Nei,
mín forfrömun í búaliðinu fólst í að
færa á milli bagga, tætla, tína bagga,
keyra þeim heim og taka af vagnin-
um. Man ég þegar þú varst að segja
mér að ofreyna mig nú ekki á bögg-
um, sérstaklega ef þeir höfðu blotnað,
en ég hugsaði með sjálfum mér að
ekki væri nú mikil hætta á því. Einnig
kemur minning af mér uppkomnum í
bíl með Ómari Inga frænda okkar og
konunni hans að keyra heimreiðina
að Skálafelli í júlí í miklum hita.
Sjáum við þrjú í bílnum þig koma
gangandi frá fjárhúsunum í úlpu
renndri upp í háls. Heyrðist þá Ómar
Ingi tauta „Það er aldrei of varlega
farið“. Það er fyrst núna sem mér
finnst ég skilja þig, afi. Menn verða
ekki níutíu ára nema ferðast varlega
um lífið.
Vertu sæll afi.
Jón Gíslason.
✝ Friðrik LaugdalGuðbjartsson
skipasmiður fæddist
á Bíldudal hinn 26.
nóvember 1919.
Hann lést á Krist-
nesspítala 27. jan-
úar síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Guðbjarts
Friðriks Maríasar
Friðrikssonar, f. 21.
júlí 1892 í Litla-
Laugardal í Tálkna-
firði, d. 18. júlí 1941
á Akureyri, og Jens-
ínu Sigríðar Loftsdóttur, f. 2.
ágúst 1883 á Eysteinseyri í
Tálknafirði, d. 29. mars 1965 í
Reykjavík. Systkini Friðriks eru:
1) Unnur, f. 9. okt. 1916, d. 2. febr-
úar 2005. 2) Loftur Jörundur, f. 5.
júní 1923. Friðrik fluttist til Ak-
ureyrar níu ára gamall með for-
eldrum sínum, og bjuggu þau
fyrst í Strandgötu en Guðbjartur
byggði síðan hús við Eiðsvalla-
götu 7 á Akureyri og bjó Friðrik
þar, þangað til hann fluttist á
dvalarheimilið Kjarnalund.
Friðrik nam skipasmíði við Iðn-
skólann á Akureyri og vann við
skipasmíðar þar til
heilsan gaf sig.
Hinn 22. des. 1951
kvæntist Friðrik
Ernu Þorkelsdóttur,
f. 24.ágúst 1924 í
Borgarnesi, d. 24.
des. 1999 á Akur-
eyri. Dætur þeirra
eru: 1) Eygló, f. 1.
júlí 1952, maður
Magnús Sigfússon,
eiga þau tvo syni,
Friðrik, Jóhann Má
og þrjú barnabörn.
2) Alda, f. 15. des.
1953, maður Kristján Pálmar
Arnarson, eiga þau eina dóttur,
Ernu Kristínu. 3) Ester, f. 27. des.
1954, maður Hjörtur Ársælsson,
eiga þau þrjár dætur, Snædísi,
Dagbjörtu, Katrínu og eitt barna-
barn. 4) Hrönn, f. 4. mars 1959,
maður Benedikt Arthursson, eiga
þau einn son, Arnar Þór. Fyrir
átti Friðrik soninn Einar Inga, f.
28. febr. 1951, d. 7.des.1996. Börn
hans eru Hermann Ingi, Karen
Ösp og Steinar Smári.
Friðrik verður jarðsunginn frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Salómon svarti er það fyrsta sem
mér dettur í hug þegar ég hugsa til
baka yfir tímann sem ég hef átt með
afa mínum. Þegar ég var lítil fékk ég
oft að kúra uppí hjá honum og ömmu
ef mamma var að vinna, eða bara ef
mig langaði til þess. Amma sá um að
kenna mér bænirnar og hún las líka
stundum fyrir mig en best var þegar
við afi lásum Salómon svarta saman.
Við hlógum og grétum til skiptis og
það skipti engu máli þó að við vær-
um búin að lesa bókina hundrað
sinnum áður, hún var alltaf svo mikil
upplifun og full af tilfinningum.
Þannig man ég líka afa minn.
Ég hef alltaf verið litla afastelpan,
jafnvel eftir að ég var orðin fullorðin
og komin í eigin íbúð. Við afi áttum
sérstakt samband sem rofnaði ekki
þótt ég yrði fullorðin. Guð hvað ég á
eftir að sakna hans mikið.
Það er líka annað sem kemur upp
í hugann þegar ég hugsa um hann
og minnist hans. Það er enski bolt-
inn, eða bara fótbolti yfir höfuð.
Honum fannst fátt skemmtilegra en
að horfa á fótbolta. Þegar hann var
að horfa á hann sat hann inni í stofu
(nú síðast inn á herberginu sínu)
með derhúfu á höfðinu og með sól-
gleraugu. Það var dásamlegt að
horfa á hann. Hann var líka með alla
leikmenn á hreinu, vissi með hvaða
liðum þeir höfðu leikið, hvað þeir
voru gamlir, hverjum þeir voru
kvæntir og svo fullt af gagnlausum
upplýsingum um þá. Það verður
skrítið að upplifa HM í sumar án
hans.
Það verður skrítið að lifa áfram án
þess að hann verði fastur hluti af til-
verunni, hann hefur alltaf verið hluti
af mínu lífi og okkur þótti alveg
óendanlega vænt um hvort annað.
Það er þó huggun harmi gegn að
vita til þess að hann er núna hjá
ömmu, loksins, það er það sem hann
hefur þráð alveg síðan hún kvaddi
okkur. Afi hefur saknað ömmu svo
mikið, ég vona að þau hafi fundið
hvort annað aftur og séu nú ham-
ingjusöm saman á ný.
Ég vil þakka afa fyrir að hafa ver-
ið svona stór hluti af lífi mínu og að
hafa þótt svona vænt um mig. Ég á
eftir að sakna hans meira en ég er
farin að átta mig á, en ég vona að ég
eigi eftir að gera hann stoltan af mér
og að ég uppfylli alla hans drauma
sem hann átti fyrir mína hönd.
Takk, elsku afi, og góða nótt.
Þín afastelpa,
Erna Kristín.
FRIÐRIK LAUGDAL
GUÐBJARTSSON
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÚLLA SIGURÐARDÓTTIR,
Fjölnisvegi 18,
Reykjavík,
andaðist á Hrafnistu kvöldið 26. janúar.
Hún verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík í dag, föstudaginn 3. febrúar, kl. 11:00.
Kristín Harðardóttir, Trausti Víglundsson,
Sigríður Harðardóttir,
Magnús Harðarson, Kristín Salóme Guðmundsdóttir,
Halla Harðardóttir, Gunnar Valdimarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir alla veitta aðstoð, hlýhug og
samúð er okkur var sýnd við andlát og útför
föður míns, tengdaföður, bróður og mágs,
ÁRNA ÁRNASONAR
ræðismanns Íslands í Litháen.
Anna Björk Árnadóttir, John Rock,
Valmundur P. Árnason, Ingibjörg Ringsted
og fjölskyldur.
Hörkukeppni í Akureyrar-
mótinu í sveitakeppni
Nú er lokið 4 kvöldum af 5 í Ak-
ureyrarmótinu í sveitakeppni 2006.
Eftir mörg óvænt úrslit síðastliðið
þriðjudagskvöld kvöld er staðan nú
þessi:
Sparisjóður Norðlendinga 136
Una Sveinsdóttir 128
Ragnheiður Haraldsdóttir 124
Gissur Gissurarson 118
Gylfi Pálsson 113
Stefán Vilhjálmsson 97
Efsta sveitin er aðeins með 17 að
meðaltali sem segir mikið til um
jafna keppni.
Drama að venju
á Norðurlandi eystra
Svæðamót Norðurlands eystra í
sveitakeppni var spilað á Akureyri
28.-29. janúar. Eins og oft áður var
gríðarleg spenna í lokin, en átta
sveitir kepptu um þrjú sæti í undan-
úrslitunum. Sigurvegarar urðu
nokkuð örugglega sveit Sparisjóðs
Norðlendinga.
Þegar einni umferð var ólokið áttu
margar sveitir möguleika á hinu
mikilvæga 3. sæti en tvær efstu voru
komnar í þægilega stöðu. Þá voru
sveitir Stefáns Vilhjálmssonar og
Ingvars Páls Jóhannssonar jafnar í
3.-4. sæti og þremur stigum á eftir
var sveit Ragnheiðar Haraldsdóttur.
Það er skemmst frá því að segja
að þær fengu allar 14 stig í síðasta
leik
þannig að staða þeirra innbyrðis
breyttist ekkert.
En sveit Stefáns hafði unnið leik-
inn við Ingvar Pál og félaga og
komst því áfram! Það þykja mikil
tíðindi því undanfarin ár hefur sveit
Stefáns iðulega misst naumlega af
sæti í undanúrslitum Íslandsmótsins
og stundum á innbyrðis
leik.
Lokastaðan:
Sv. Sparisjóðs Norðlendinga 129
Sv. Gylfa Pálssonar 118
Sv. Stefáns Vilhjálmssonar 106
Sv. Ingvars Páls Jóhannss. 106
Sv. Ragnheiðar Haraldsdóttur 103
Sv. Kristjáns Þorsteinssonar 100
Bridsfélag Hreyfils
Það er lokið þremur kvöldum af
fimm í tvímenningnum hjá okkur og
telja þrjú kvöld til verðlauna.
Staðan er nú þessi:
Árni Kristjánss. - Birgir Kjartanss. 345
Daníel Halldórss. - Eyvindur Magnússon329
Birgir Sigurðss. - Sigurrós Gissurard. 323
Valdimar Elíasson - Einar Gunnarss. 321
Árni Kristjánsson og Guðmundur
Friðbjörnsson skoruðu mest síðasta
spilakvöld. Áki Ingvarsson og Þor-
steinn Héðinsson voru í öðru sæti og
Magni Ólafsson og Randver Sveins-
son í þriðja sæti.
Spilað er á mánudagskvöldum í
Hreyfilshúsinu.
BRIDS
Umsjón Arnór G.
Ragnarsson