Morgunblaðið - 03.02.2006, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 3. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ SveinbjörnBenediktsson
fæddist í Grafarnesi
við Grundarfjörð 6.
október 1918. Hann
lést á sjúkrahúsinu á
Akranesi 26. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Benedikt Sveinbjörn
Benediktsson kaup-
maður á Hellissandi,
f. 26.11. 1890, d.
1973, og Geirþrúður
Kristjánsdóttir hús-
móðir, f. 26.10. 1889,
d. 1958. Eftirlifandi systir Svein-
björns er Unnur Benediktsdóttir, f.
24.11. 1923, gift Eggerti Sigur-
mundssyni er lést 2004. Auk þess
átti Sveinbjörn einn bróður, Hall-
dór Benediktsson, f. 6.5. 1920, d.
1993. Eftirlifandi eiginkona hans
er Ólöf Jóhannsdóttir.
Hinn 20.12. 1941 kvæntist Svein-
björn Ástrósu Friðbjarnardóttur,
dóttur Friðbjörns Ásbjörssonar
Benediktsdóttur, f. 4.1. 1948, og
eru dætur þeirra: a) Ástrós, f. 20.1.
1973, og b) Ásgerður Alda, f. 17.2.
1975. 3) Benedikt Bjarni, f. 21.3.
1952, sambýliskona Harpa Dröfn
Aðalsteinsdóttir, f. 14.5. 1956, þau
slitu samvistir, þeirra synir: a)
Sveinbjörn, f. 2.12. 1976, í sambúð
með Hörpu Björnsdóttur, eiga þau
tvo syni, Benedikt Björn og Kristin
Frey, b) Andri Steinn, f. 31.3. 1981.
4) Eggert Þór, f. 23.5. 1955, kvænt-
ur Soffíu Dagmar Þórarinsdóttur,
f. 24.11. 1955, synir þeirra eru: a)
Þórarinn, f. 17.7. 1979, í sambúð
með Þóru Birnu Karlsdóttur, og b)
Sveinbjörn Ben, f. 29.5. 1993. Fyrir
átti Eggert soninn Gunnar Þór, f.
29.11. 1973, kvæntan Súsönnu
Jónsdóttur og eiga þau einn son,
Arnar Loga. Sveinbjörn og Ástrós
bjuggu allan sinn búskap í Hraun-
prýði á Hellissandi, eða þar til þau
fluttust á dvalarheimili aldraðra í
Stykkishólmi árið 1997. Sveinbjörn
var stöðvarstjóri Pósts og síma á
Hellissandi í rúm 40 ár. Auk þess
stundaði hann útgerð í félagi við
aðra í 40 ár, lengst af aflaskipið
Skarðsvík SH-205.
Sveinbjörn verður jarðsunginn
frá Ingjaldshólskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
formanns og Júníönu
Jóhannesdóttur hús-
móður á Hellissandi.
Ástrós lést 1999.
Eignuðust Sveinbjörn
og Ástrós fjóra syni.
Þeir eru: 1) Óttar, f.
14.11. 1942, kvæntur
Guðlaugu Írisi
Tryggvadóttur, f.
14.8. 1941. Þeirra
börn eru: a) Ásbjörn,
f. 16.11. 1962, kvænt-
ur Margréti Scheving
og eiga þau þrjá syni,
Friðbjörn, Gylfa og
Óttar. b) Tryggvi Leifur, f. 17.5.
1964, kvæntur Kristinu Andersson
og eiga þau tvær dætur, Idu Anitu
og Írisi Linneu, auk þess á Tryggvi
Leifur tvær dætur, Sögu og Teklu,
frá fyrra sambandi. c) stúlka fædd
1.7. 1965, dáin sama dag. d) Júní-
ana Björg, f. 8.2. 1973, gift Jóhanni
Péturssyni, börn þeirra eru Guð-
laug Íris og Pétur Steinar. 2) Frið-
björn, f. 20.12. 1949, kvæntur Erlu
Nú er ég kveð þig, elsku tengda-
pabbi, koma ótal minningar upp í
hugann. Hvað mér var strax vel tekið
er ég kom vestur til ykkar hjóna í
Hraunprýði, ásamt syni ykkar Frið-
birni. Höfðinglegar móttökur ykkar
eru mér efst í minni. Góðmennskan,
samheldnin og gleðin í hjörtum ykkar
hjóna er mér minnisstæðust. Árin
sem við bjuggum á Gufuskálum eru
mér mjög dýrmæt, og að hafa fengið
að vera í nálægð ykkar þau ár sem
dætur okkar voru að alast upp er
ómetanlegt. Það var líka svo gaman
að geta verið öll saman á annan dag
jóla heima hjá Ása og Möggu, það er
stund sem gleymist aldrei. Ég veit
það, Bubbi minn, að þú ert ánægður
að vera kominn til Ástu þinnar sem
þú saknaðir svo mikið. Vil ég að lok-
um þakka þér allar góðu stundirnar
er ég átti með þér, þú varst mér alla
tíð góður tengdafaðir.
Guð verði með þér.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning þín.
Erla Ben.
Í dag er komið að kveðjustund,
elsku Sveinbjörn. Þú varst orðinn
þreyttur og hvíldinni feginn. Þú
misstir Ástu þína 1999. „Rósin mín“
eins og þú kallaðir hana ávallt. Þið
voruð einstaklega samhent og voruð
sem eitt, þið lifðuð að eiga gullbrúð-
kaup. Það var þungbært þegar þú
misstir Ástu. En sýndir hversu sterk-
ur persónuleiki þú varst, samband
ykkar var svo samtvinnað og fallegt
var hjónaband ykkar.
En þú varst ótrúlega duglegur. Þú
ekki einasta spjaraðir þig heldur
tókst yfir hennar hlutverk að halda
utan um okkur öll og fylgdist vel með
og varst í nánu sambandi við alla og
vissir upp á hár hvað við brösuðum
hverju sinni. Tókst þátt í sigrum okk-
ar og sorgum svo hlýr og umhyggju-
samur.
Þá vil ég þakka þér sérstaklega nú
öll árin, sem ég átti samleið með þér.
Þú varst hógvær maður, raungóður
við þá sem minna máttu sín í þjóð-
félaginu. Þegar við vorum saman,
hópurinn þinn, sast þú gjarnan hjá,
sagðir ekki mikið en hlustaðir þeim
mun betur og ekkert fór fram hjá þér.
Þú hafðir samt þínar skoðanir á
mönnum og málefnum. Með afbrigð-
um varstu pólitískur. Þú hafðir gam-
an af því að fara í búðir og fórum við
nokkrar slíkar ferðir.
Mér eru minnisstæðar ferðir í
Smáralind, þú í hjólastól því þú áttir
orðið erfitt um gang. En það aftraði
þér ekki að vilja fara búð úr búð og
helling mátaðir þú, þó að þú hafir
þurft að hafa mikið fyrir því. Svein-
björn Ben naut þessara ferða líka
með afa sínum, báðir í hjólastól, sá
yngri vildi alltaf vera fyrir framan og
passa upp á afa sinn í höfuðborginni.
Ég man að einu sinni hringdir þú og
baðst mig að athuga skyrtu. Jú, þú
hafðir tekið eftir því að fréttamenn-
irnir í sjónvarpinu væru mikið farnir
að vera í röndóttum skyrtum. „Þetta
er víst móðins núna,“ sagðir þú.
Þetta var orð sem þið Ásta notuðuð
alltaf. Þið höfðuð nefnilega svo gam-
an af því að fara í tískuverslanir.
Meðan Ásta lifði hafðir þú ákaflega
gaman af því að gleðja rósina þína,
gefa henni gjafir, fallega dragt eða
kjól.
Svo horfðir þú ástleitnum augum á
hana og sagðir: „Þú ert rós!“
Þú hafðir yndi af ferðalögum, að
hendast norður í land eða í Borgar-
fjörðinn. Þú kunnir sannarlega að
njóta lífsins með Ástu þinni.
Á undanförnum árum höfðuð þið
Ásta dvalist hjá okkur um jólin en nú
brá svo við að þú treystir þér ekki í
svo langt ferðalag. Því voru jólin hálf-
tómleg í Mosfellsbænum, en í staðinn
hittumst við öll stórfjölskyldan í Rifi
annan í jólum. Nógur matur, mikið
grín og gleði, þannig naustu þín best
umvafinn fólkinu þínu.
Almættið var búið að vitja þín
nokkrum sinnum en alltaf náðir þú
þér á strik með ótrúlegri seiglu eins
og þú orðaðir það sjálfur. Þú hefðir
risið upp frá dauðum og hafðir níu líf
eins og kötturinn.
Þú hélst andlegu atgervi þínu fram
á síðasta dag en nú hafði almættið
betur og andlát þitt ætti svo sem ekki
að koma á óvart, en alltaf er það sárt.
Elsku Sveinbjörn, blessuð sé
minning þín,
Soffía Dagmar.
Föðurafi okkar Sveinbjörn Bene-
diktsson verður jarðsunginn frá Ingj-
aldshólskirkju í dag og langar okkur
systkinin að minnast hans í nokkrum
orðum. Við systkinin nutum þeirra
forréttinda að alast upp í nálægð
hvorratveggja föður- og móðurfor-
eldra okkar, auk þess sem Júníana og
Friðbjörn langamma og langafi
bjuggu í næsta húsi við heimili for-
eldra okkar á Hellissandi. Þannig
nutum við nálægðar og ástríkis stór-
fjölskyldunnar í ríkum mæli og gát-
um í raun valið úr fjórum heimilum ef
á þurfti að halda. Afi Bubbi, eins og
við kölluðum Sveinbjörn afa ávallt, er
sá síðasti úr þessum hópi til að kveðja
þessa jarðvist. Afi var alla tíð einstak-
lega ljúfur og nærgætinn við okkur
systkinin og minnumst við þess ekki
að hann hafi nokkurn tímann brýnt
raustina þó svo að ærsl og fyrirferð
okkar hafi sjálfsagt oft verið við-
brugðið. Hann notaði frekar glettni
sína og stríðni til að skakka leikinn ef
á þurfti að halda.
Á heimili þeirra Bubba afa og Ástu
ömmu, Hraunprýði á Hellissandi, var
oft gestkvæmt enda þau sérstakir
höfðingar heim að sækja. Hlýlegt við-
mót og glaðværð dró fólk að heimili
þeirra og víst er að enginn fór þaðan
með tóman maga. Einnig höfðu þau
bæði sterka og góða nærveru, voru
ákaflega virk í félagsstarfi, beindu
frekar augunum að því jákvæða og
góða í fari samferðamanna sinna og
voru alltaf tilbúin að greiða hvers
manns götu. Því voru margir sem
leituðu til þeirra með úrlausnarefni
sín og fengu sjálfsagt ávallt góða að-
stoð ef á þurfti að halda. Þau höfðu
einstakt lag á því að rækta sam-
bandið við fólk sem þau bundust vin-
áttuböndum sem og við ættingja fjær
og nær. Þessi ræktarsemi þeirra batt
einnig fjölskylduna saman og í gegn-
um hana vissu allir um hagi hvers og
eins á hverjum tíma.
Eftir að amma dó 1999 hélt afi uppi
SVEINBJÖRN
BENEDIKTSSON
✝ Úlla Sigurðar-dóttir húsmóðir
fæddist í Reykjavík
29. maí 1928. Hún
andaðist á Hrafn-
istu að kvöldi
fimmtudagsins 26.
janúar síðastliðins.
Kjörforeldrar Úllu
voru Sigurður Pét-
ursson, bygginga-
fulltrúi í Reykja-
vík, f. 1896, d.
1959, og kona
hans, Alberta Guð-
rún Árnadóttir, f.
1898, d. 1964. Foreldrar Úllu
voru Jón Kristján Guðmundur
Kristjánsson, kyndari á Goða-
fossi, f. 1893, d. 1944, og Sólveig
Jónsdóttir, kona hans, f. 1898, d.
1981. Kjörbróðir Úllu er Karl
Eron, f. 3. desember 1940. Al-
systkini Úllu eru Stella, f. 21.
september 1924, d. 16. septem-
ber 1995, Sigrún, f. 8. desember
1925, og Kristján Hans, f. 27.
apríl 1927, Jónsbörn.
Hinn 27. febrúar 1948 giftist
Úlla Herði, fv. yfirhafnsögu-
ur; sonur hennar er Benedikt; og
Jens, stýrimaður, 3) Magnús,
stýrimaður, f. 4. nóvember 1955,
kvæntur Kristínu Salóme Guð-
mundsdóttur, verslunarmanni;
þeirra börn eru Davíð, bakara-
nemi, í sambúð með Aðalheiði
Sigfúsdóttur, starfsmaður í fé-
lagsmiðstöð, Hörður, nemi, og
Birgir, 4) Halla, hótelstarfsmað-
ur, f. 9. október 1956, gift Gunn-
ari Valdimarssyni, bifvélavirkja
á Kirkjubæjarklaustri; börn
þeirra eru Valdimar, slökkviliðs-
maður, Sigurður, smiður, í sam-
búð með Ásu Valgerði Þorsteins-
dóttur, íþróttakennara, og dóttir
hennar Herdís, og Björk, nemi, í
sambúð með Guðmundi Orra
Arnarsyni, verslunarmaður, 5)
Sigurður, f. 7. janúar 1958, lést
af slysförum 1981, var nemi í
bókbandi, og 6) Úlla, hár-
greiðslumeistari, f. 15. desember
1961, d. 1997, hún var gift Jó-
hannesi Eiðssyni, hárskerameist-
ara og söngvara; þeirra dætur
eru Brynja og Birta.
Úlla ólst upp og bjó öll sín bú-
skaparár á Fjölnisvegi 18 í
Reykjavík.
Hún flutti á dvalarheimilið
Hrafnistu 2004.
Úlla verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 11.
manni í Reykjavík,
f. 28. mars 1927, d.
22. september 2000,
syni Þórhalls Jónas-
sonar, skipstjóra, og
Kristínar Jóhanns-
dóttur. Úlla og
Hörður eignuðust
sex börn. Þau eru:
1) Kristín Bertha
þingfreyja, f. 4. maí
1947, gift Trausta
Víglundssyni veit-
ingamanni; börn
þeirra eru Ragn-
heiður fornleifa-
fræðingur; börn hennar eru Jak-
ob Sindri, Víglundur Jarl og
Freydís Jara; Hörður, veitinga-
maður; börn hans eru Trausti
Lér og Tryggvi Loki; og Bertha,
snyrtifræðingur, gift Ágústi
Arnbjörnssyni, þjálfunarflug-
stjóra; dætur þeirra eru Kristín
og Elísabet, 2) Sigríður, skjala-
vörður, f. 22. mars 1954; börn
hennar eru Marta, hagfræðing-
ur, gift Vidar Olsen, hagfræð-
ingi; sonur þeirra er Nikolai
Leander; Hrönn, kerfisfræðing-
Með síðustu versum ljóðsins Móðir
mín viljum við minnast móður okkar
Úllu Sigurðardóttur sem jarðsungin
er í dag.
En bæri ég heim mín brot og minn harm,
Þú brostir af djúpum sefa. –
Þú vógst upp björg á þinn veika arm;
þú vissir ei hik eða efa.
Í alheim ég þekkti einn einasta barm,
sem allt kunni að fyrirgefa.
Og þegar ég leiddi í langför mitt skip
og leitaði fjarlægra voga
ég mundi alltaf þinn anda og svip.
– Þú áttir hjarta míns loga.
Og þitt var mitt ljóð og hvert gígjugrip.
Þú gafst mér þinn streng og þinn boga.
Dagar þíns lífs, þínar sögur, þín svör
voru sjóir með hrynjandi trafi.
Móðir. Nú ber ég þitt mál á vör
og merki þér ljóðastafi.
Til þess tók ég fari, til þess flaut minn knör.
Til þess er ég kominn af hafi.
(Einar Benediktsson.)
Kristín, Sigríður,
Magnús og Halla.
Fjölnisvegur 18 skipar veglegan
sess í lífi mínu. Þar áttu afi og amma
heima, nú bæði látin á áttræðisaldri. Í
dag kveðjum við ömmu Úllu.
Langafi teiknaði og byggði þetta
hús 1930 og þar bjó amma næstum
allan sinn aldur, hljóp þar lítil stúlka
upp og niður tröppurnar sem hún
varð að haltra við hækju síðustu árin.
Afi og amma áttu sex börn. Barna-
börnin eru fjórtán, við bróðir minn og
systir elst, og langömmubörnin orðin
níu. Þarf ekki að orðlengja að krakk-
ar skemmtu sér í svo stórum hópi á
heimili afa og ömmu og það var sér-
staklega hátíðlegt að safnast þar á
jólum. Enda voru yngstu systkini
mömmu rétt eldri en ég. Var því þess
vegna harðlega mótmælt þegar
mamma og pabbi ákváðu að vera
heima á Látraströnd á aðfangadag.
Amma var hrein og bein, stundum
hrjúf og beinskeytt, en vildi öllum vel.
Erfiðleikar um ævina settu mark sitt
á hana. Hún hafði ákveðnar skoðanir
og gat verið býsna þrjósk, en hún og
afi bættu hvort annað upp. Afi var
alltaf svo ljúfur og rólegur og lét ekk-
ert hagga sér. Alla tíð var mikill sam-
gangur milli heimila og náið sam-
band. Þegar ég rifja upp tímana sem
við systkinin dvöldum á Fjölnisvegi
og mamma og pabbi voru annaðhvort
við vinnu austur í Þrastalundi eða í
fríi úti í löndum, finnst mér ég sitja á
kvöldin og spila á spil við ömmu eða
horfa á gamlar dans- og söngva-
myndir í sjónvarpinu, úr myndbands-
tæki sem þá var spánnýtt á Íslandi.
Freydís Jara, dóttir mín, fæddist
fyrir tímann vorið 1999 og þurfti að
vera á vökudeild í nokkrar vikur. Þá
var stutt fyrir mig að hlaupa yfir á
Fjölnisveg í heimsókn. Þessar stund-
ir spjölluðum við mikið um lífið og til-
veruna og ég svalaði forvitni minni
um fortíðina og fræddist um æsku
þeirra og áa. Áhuginn á fortíðinni
hófst ekki með því að ég varð forn-
leifafræðingur. Miklu frekar á því að
við Úlla frænka, yngsta dóttir ömmu,
dustuðum rykið af gömlum kjólum af
ömmu uppi á háalofti og 78 snúninga
plötuspilara. Amma sýndi fornleifa-
rannsókn minni norður á Hólum í
Hjaltadal áhuga. Skagafjörður var
henni kær. Hún og afi höfðu oft dval-
ist á Svaðastöðum og oft komið heim
að Hólum. Þau þekktu landið vel og
ferðuðust víða um það, ekki síst eftir
að þau eignuðust tjaldvagninn. Það
varð aldrei úr að við færum yfir
gamla ljósmyndasafnið hennar. Ég
vissi ekki að það lægi á.
Elsku amma er látin og skilur eftir
sig vandfyllt skarð. Raunar hafa afi
og amma skilið eftir sig þetta skarð,
því að svo náin eru þau í huga mér að
mér finnst ég þurfa að kveðja þau
bæði. Afi lifði í henni. Og nú lifa þau
bæði í stórum hópi afkomenda sinna,
sem býr að þeirra góða fordæmi og er
náin og samhent fjölskylda.
Það er ekki lítið æviverk.
Ragnheiður Traustadóttir.
Ég kynntist systur minni þegar við
vorum bæði komin á sjötugsaldurinn.
Frá því að kynni okkar tókust áttum
við hjónin ánægjulegt samband við
Úllu og Hörð. Aðstæður okkar í æsku
voru á þann veg að leiðir okkar skildi
nánast strax við fæðingu Úllu. Við ól-
umst bæði upp í miðborg Reykjavík-
ur skammt hvort frá öðru. Ég vissi
ávallt af henni þótt við kynntumst
ekki fyrr en á seinni hluta ævi okkar.
Þegar ég var upp á mitt besta
sáumst við stundum á skemmtistöð-
um. Mér er sérstaklega minnisstætt
þegar við hittumst á Naustinu, hún
bauð mér til borðs hjá sér og síðar um
kvöldið heim í samkvæmi. Vinum
Úllu stóð ekki alveg á sama um það
að hún byði ókunnum karlmanni með
sér heim. Við systkinin áttum þetta
út af fyrir okkur og höfðum gaman af
leyndarmáli okkar, að ég væri bróðir
hennar. Við brottför mína þetta kvöld
spurði hún hvort ég ætti ekki fullt
hús af börnum og endaði kvöldið á því
að leysa mig út með gjöfum m.a. til
barna minna. Síðan liðu mörg ár, aft-
ur lágu leiðir okkar saman og í þetta
sinn þegar við hjónin stóðum á
bryggjunni að kveðja son okkar sem
þá var háseti á Skógafossi, en þá vildi
þannig til að Úlla og Hörður voru í
sömu erindagjörðum að kveðja son
sinn. Synir okkar vissu ekki hvor af
öðrum né skyldleikanum. Aftur lágu
leiðir okkar saman og þá bæði komin
á sjötugsaldurinn eins og fyrr segir.
Ég þakka konu minni fyrir að hafa
komið kynnum okkar á en hún gerði
sér lítið fyrir og kynnti sig fyrir Úllu
á förnum vegi og upp frá því varð
ekki aftur snúið. Að öllum líkindum
hefði hvorki ég né Úlla haft frum-
kvæðið svo það er full ástæða til að
þakka konu minni frumhlaupið, því
ekki hefði ég viljað fara á mis við
kynni við Úllu, Hörð og fjölskyldu.
Bæði eignuðumst við sex börn og
hafa börn okkar og barnabörn átt
samleið á ýmsum vettvangi og munu
þau vonandi halda uppi kynnum fjöl-
skyldna okkar og arfleifðinni.
Um leið og við hjónin þökkum
kynnin sendum við börnum, tengda-
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum Úllu okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kristján Hans og fjölskylda.
ÚLLA
SIGURÐARDÓTTIR