Morgunblaðið - 03.02.2006, Blaðsíða 22

Heimagisting á besta stað í bænum. Býður alla Íslendinga velkomna.
Geymið auglýsinguna.
Sími 0045 3297 5530 • Gsm 0045 2848 8905 • www.lavilla.dk
Kaupmannahöfn - La Villa
Daglegtlíf
febrúar
„ÞAÐ má búast við að litagleðin verði alls-
ráðandi í sumarlínunni minni sem kemur á
markaðinn í maí. Ég er að vinna bæði með
matt skinn og glansandi skinn af laxi og
hlýra. Hlýrinn verður í sínum náttúrulegu
litum eins og laxinn, sem fer líka út í sterka
bláa, græna og gula liti í bland við jarðliti.
Það liggur því fyrir að sumarið verður svo-
lítið litaglatt hjá mér,“ segir María Kristín
Magnúsdóttir, sem er eini starfandi skó-
hönnuðurinn á Íslandi um þessar mundir.
Skóhönnun Maríu hefur vakið athygli og er
hún nú farin að leita hófanna í útlöndum um
stærri markaði en þann íslenska. „Ég er að-
allega að líta til Kína og Arabaríkjanna. Þó
ótrúlegt megi virðast í augum vestrænna
kvenna eru Arabakonur mjög tískusinnaðar
og kaupa yfirleitt ekki annað en vandaðar
vörur,“ segir María.
Nú stendur yfir sýning á skóm eftir Maríu
í Bæjar- og héraðsbókasafninu á Selfossi og
áformað er að opna aðra sýningu á Akra-
nesi um næstu helgi. Báðar sýningarnar
munu standa yfir í mánuð. „Ég setti fyrst
upp sýningu í Listasafni Árnesinga í Hvera-
gerði vorið 2004 og stefni að því að opna
sýningu í Árbæjarsafni um miðjan júní nk.
María, sem verður þrítug á árinu, sleit
barnskónum á Selfossi og fór í myndlist-
arnám til Kaupmannahafnar áður en hún
hóf hönnunarnámið í Lundúnum. Þar lærði
hún skóhönnun í Cordwainers College og
útskrifaðist árið 2001. Í fimm ár starfaði
hún sem skóhönnuður hjá X18. „Í framhaldi
af því fór ég að gera mína eigin skó og
stofnaði MKM-footwear ehf. í kringum eigin
hönnun. Ég hanna bæði sumar- og vetr-
arlínur úr íslensku laxa- og hlýraroði, sem
sútað er hjá Sjávarleðri á Sauðárkróki, og
vinn auk þess með kínverskt geitaskinn. All-
ir mínir skór og stígvél eru framleidd í
Kína. Ég vinn að hönnuninni alfarið heima
hjá mér, fer svo til Kína með jöfnu millibili
til að fylgja framleiðslunni eftir og sinni lag-
er- og markaðsmálum sjálf. Það er nóg að
gera, en það að hasla sér völl sem skóhönn-
uður á Íslandi tekur tíma og því er um að
gera að reyna að vera þolinmóð. Ég er hins-
vegar mjög sátt við þau viðbrögð sem ég hef
fengið til þessa því lítið er eftir af stígvélum
og margir litir eru uppseldir.“
Konur með breiða kálfa
Sérstaka athygli í skóhönnun Maríu vekja
svokallaðir skófylgihlutir á borð við ökkla-
bönd og legghlífar, sem koma í fjórum
stærðum og virka þannig að skór eru settir í
hlífarnar og þá er búið að breyta þeim í
stígvél. „Margar íslenskar konur geta ekki
notað stígvél vegna of breiðra kálfa. Legg-
hlífarnar eru hinsvegar breiðari en gengur
og gerist og hægt er að nota þær við hvaða
skó sem er. Hæll þarf þó að vera til staðar
svo að hlífin haldist á skónum og viðkom-
andi notandi gangi ekki á teygjunni, sem
smeygt er undir skóinn.“
María selur hönnun sína á Íslandi í Verk-
smiðjunni á Skólavörðustíg sem hún á og
rekur í samstarfi við sjö aðra hönnuði og
listakonur. Auk þess eru skórnir hennar til
sölu í Valmiki í Kringlunni, Anas í Hafn-
arfirði, Mónu á Laugavegi og á Nordica
hóteli.
 HÖNNUN | Íslenskt fiskroð og kínverskt geitaskinn
Legghlífar breyta
skóm í stígvél
Stígvélin hafa
notið mikilla vin-
sælda og eru nú
nær uppseld. Til
vinstri má sjá
hvernig legghlíf-
arnar notast á
skó, sem verða
þannig að stíg-
vélum.
Skóhönnuðurinn María Kristín Magnúsdóttir
með hluta af hönnun sinni.
Skórnir hennar Maríu eru allir með hælum.
Eftir Jóhönnu Ingvarsdóttur
join@mbl.is
Já, ég flutti minni karla áþorrablóti þeirra Súgfirðingaí fyrra,“ segir Ingibjörg Jón-asdóttir, íbúi á Hrafnistu í
Hafnarfirði, sem löngum hefur
skemmt fólki á hinum og þessum
stöðum. „Það var hlegið svo mikið að
það sem átti að taka korter að lesa
teygðist í hálftíma,“ segir hún sposk á
svipinn. Eftir velgengnina á þorra-
blótinu í fyrra var hún fengin til að
flytja minni karla á þorrablóti Olís í
ár og aftur á þorrablóti Hrafnistu.
„Ja, hann vildi fá mig til að syngja en
ég sagði honum að ég væri búin að
missa röddina en ég skyldi gera þetta
í staðinn.“
Ingibjörg og eiginmaður hennar
Guðmundur A. Elíasson bjuggu
lengst af ævi sinni á Súgandafirði.
Þau fluttu til borgarinnar fyrir um 11
árum af illri nauðsyn. „Ég er ennþá
ósköp mikill Súgfirðingur og við
byggjum áreiðanlega enn á Súg-
andafirði ef við hefðum haft tök á
því,“ segir Ingibjörg um tildrög þess
að þau fluttu í bæinn.
Öflugt leiklistarlíf
„Í svona litlu þorpi eins og Súg-
andafirði verður að virkja alla,“ segir
hún um þátttöku sína í félagslífinu í
plássinu. „Það er ekkert hægt að
hringja bara í Halla og Ladda, fólk
verður að vera jákvætt og gera hlut-
ina sjálft. Ég var á fullu í öllu, blessuð
vertu, í hreppsnefnd og nánast öllum
félögum og leikflokkum, samdi líka
gamanvísur og texta.“ Ingibjörg seg-
ir að leiklistarlíf hafi verið mjög öfl-
ugt á Súgandafirði. „Við fórum um
alla firði með varðskipi og sýndum út
um allt.“
Ingibjörg hefur ekki bara skemmt
Íslendingum hér heima heldur lenti
hún óvænt í því eitt sinn er hún fór til
Spánar að skemmta samferðamönn-
unum. „Dóttir mín vann ferð og bauð
okkur að fara í sinn stað. Á hótelinu
voru ýmis skemmtiatriði, þarna voru
líka Þjóðverjar og ýmsir fleiri. Ég var
að kaupa gítar og tveir strákar sem
sáu mig við gítarkaupin komu til mín
og spurðu hvort ég vildi ekki taka
þátt í keppni sem var í gangi. Ég hélt
það nú og það gekk rosalega vel, ég
var meira að segja margklöppuð upp
og vann þrenn verðlaun.“ Þetta var á
þeim tíma sem þau Guð-
mundur bjuggu enn á Súg-
andafirði og Ingólfur Guð-
brandsson sem þá var hjá
Úrvali-Útsýn bauð henni
seinna að koma suður til að
skemmta á sólarkvöldi og í
framhaldi af því gaf hann
þeim farseðil í sólina á
Spáni. „Þegar hann var að
kynna mig sagði hann að ég
hefði unnið þrenn verðlaun
úti á Spáni og ég svaraði
bara að maður væri dreg-
inn upp úr sundlauginni til
að syngja í keppni og ef
maður væri minna falskur
en næsti maður þá ynni
maður!“
Byrjaði að spila á
gítar fjórtan ára
Þó að gítarinn hafi fylgt Ingibjörgu
sem kær vinur alla ævi voru það erf-
iðar aðstæður sem urðu til þess að
hún fór að spila á hann. „Mamma mín
veiktist þegar ég var fjórtán ára. Mér
fannst ofsalega gaman í skólanum og
mér gekk mjög vel en við vorum fá-
tæk og pabbi sagði að ég yrði að vera
heima, en hann gaf mér gítar og það
bjargaði bara lífi mínu. Ég reyndi
eins og ég gat að pikka upp öll grip og
svona og lærði sjálf á gítarinn.“
Tónlistarmaðurinn Rabbi var
bróðursonur Ingibjargar. „Rabbi
kom alltaf til mín þegar hann var að
spila fyrir vestan. Hann var í hljóm-
sveitum eins og Bítlavinunum og
Grafík. Hljómsveitarmeðlimir fengu
að borða hjá mér og ég lærði mikið af
þeim, náði fleiri hljómum.“
Ingibjörg hafði mjög gaman af því
að fá tónlistarmennina til sín.
„Ég var með stórar svalir og
þeir settust gjarnan þar út.
Púkarnir (litlir krakkar voru
alltaf kallaðir púkar fyrir vest-
an) köstuðu peningaseðlum
vöfðum inn í grjót upp á sval-
irnar og báðu strákana að gefa
sér eiginhandaráritun. Þessum
gæjum öllum fannst merkilegt
hvað krakkarnir á staðnum
væru skemmtilegir og klárir að
vera að biðja um eiginhandar-
áritun! Svo heyrðist eftir smá-
stund kallað úti á götu: Fimm-
hundruðkall til sölu á þúsundkall,
með nöfnum allra Bítlavinanna!
Það voru þá krakkarnir sem sáu
gróðaveg í þessu,“ segir Ingibjörg
og hlær dátt þegar hún rifjar upp
þessa sögu.
Ingibjörg er orðin áttræð en
hún er ung í anda og er enn að
skemmta samferðafólki og sjálfri sér
í leiðinni.
Gítarinn alltaf kær vinur
ÁHUGAMÁLIÐ | Ingibjörg Jónasdóttir, áttræður skemmtikraftur í fullu fjöri á Hrafnistu
Þessi diskur er afrakstur dags í
stúdíói sem Ingibjörg fékk eitt
sinn í afmælisgjöf frá eigin-
manni sínum og börnum.
Morgunblaðið/RAX
„Eru það fjörðurinn og fjöllin, eða fámennið og tjörnin, lognið hér og þögnin,“ söng Ingibjörg af innlifun. Lagið og
textinn um Súgandafjörð er hennar. Langt er frá að hún sé búin að missa röddina þó að hún haldi því sjálf fram.
Hjónin Guðmundur A. Elíasson og Ingibjörg Jón-asdóttir búa saman í íbúð á Hrafnistu.
Eftir Sigrúnu Ásmundar
sia@mbl.is