Morgunblaðið - 17.03.2006, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. MARS 2006 39
MINNINGAR
✝ Guðbjörg Frið-riksdóttir fædd-
ist í Reykjavík 22.
júní 1938. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Kumbaravogi
á Stokkseyri 9.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guðrún
Ögmundsdóttir, f.
6. nóvember 1909,
d. 6. des. 1977 og
Friðrik A. Jónsson,
f. 25. maí 1908, d.
13. júní 1974. Systk-
ini Guðbjargar eru Halldóra, f.
31. maí 1941, d. 31. okt. 1979,
Jón, f. 12. des. 1944 og Ögmund-
ur f. 25. sept. 1949.
Hinn 15. september 1972 giftist
Guðbjörg Michael T. Whalen, f. 5.
maí 1940, d. 23. apríl 1993. Þau
eignuðust einn son, Friðrik
Thomas, f. 5. mars 1977, kvæntan
Huldu Ósk Whalen Gunnarsdótt-
ur, f. 16. september
1976. Sonur þeirra
er Michael Freyr
Friðriksson Whal-
en, f. 1. september
2004.
Guðbjörg lauk
námi í Kvennaskól-
anum í Reykjavík
árið 1955. Hún
stundaði enskunám
í Englandi og fór
síðan á húsmæðra-
skóla í Danmörku
áður en hún hóf
störf sem flugfreyja
hjá Loftleiðum, en þegar hún
giftist og stofnaði heimili í
Bandaríkjunum starfaði hún við
flugafgreiðslu Flugleiða á Ken-
nedy flugvelli í New York, allt
þar til þau hjónin fluttu búferlum
til Flórída árið 1990.
Útför Guðbjargar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Nú er hún Guðbjörg frænka í
Garðastrætinu dáin.
Þannig aðgreindi ég hana frá hin-
um mörgu nöfnum hennar í ættinni.
Þetta var nafn ömmu okkar, Guð-
bjargar Kristjánsdóttur frá Grenj-
aðarstað í Aðaldal.
Heimilið í Garðastræti stóð mér
ætíð opið þegar ég kom í heimsókn
„suður“ og seinna meir þegar ég
flutti ung að árum til Reykjavíkur.
Þetta var fallegt heimili þar sem
gestrisni og glaðværð réðu ríkjum.
Friðrik og Rúna voru samstiga í því
að slá þennan tón glaðværðar og
glæsileika. Þegar ég kom þar fyrst
barn að aldri fannst mér ég ganga
inn í ævintýraheim. Stofurnar voru
svo fallegar, mér fannst ég vera
komin til útlanda. Og ég gleymi ekki
svölunum út úr eldhúsinu, þar stóð
ég oft og horfði yfir borgina – þetta
var Reykjavík. Í þessu húsi ólust
þær upp systurnar Guðbjörg og
Halldóra ásamt bræðrunum Jóni og
Ögmundi. Amma bjó á neðstu hæð-
inni og frænkurnar Fríða og Kaja á
miðhæðinni, þetta var því allsér-
stakt heimilislíf og ávallt margt um
manninn.
Ein af mínum fyrstu minningum
um Guðbjörgu er ákaflega skýr.
Hún var á fermingaraldri þegar hún
steig út úr bifreiðinni í Þykkvabæn-
um klædd smekkgallabuxum með
uppbroti og ég skynjaði strax að
þetta var hátíska. Seinna man ég
eftir henni á leið á árshátíð, líklega í
Kvennaskólanum. Hún var glæsileg
i brúnum kjól – eða koníakslituðum
eins og hún sagði. Hann var auðvitað
keyptur í útlöndum. Guðbjörg varð
síðar flugfreyja og ég sé hana fyrir
mér þeytast út og inn í flugfreyju-
búningnum með töskuna á leið til
framandi landa.
Árin liðu. Það var hamingjusöm
kona sem kom heim veturinn 1977
frá New York. Hún var ástfangin og
full tilhlökkunar að eignast sitt
fyrsta barn. Seinna naut ég gestrisni
þeirra Michaels bæði í New York og
Flórída og átti margar ánægju-
stundir með þeim og litla Friðrik.
Síðustu ár voru Guðbjörgu erfið,
hún syrgði mann sinn sárt og var
farin að heilsu. Hún dvaldi síðasta ár
á sjúkrastofnunum hér heima.
Hennar stoð og stytta voru Friðrik
og Hulda og sólargeislinn hennar
hann Mike litli. Megi góður guð
styrkja þau um alla framtíð.
Guðrún Gyða Sveinsdóttir.
Í dag er elskuleg vinkona mín,
Guðbjörg Friðriksdóttir, kvödd
hinstu kveðju. Minningar frá yfir 30
ára langri vináttu koma í hugann.
Guðbjörg eyddi fyrstu árum ævi
sinnar í Hafnarfirði þar sem foreldr-
ar hennar bjuggu í Gerðinu, sem svo
var nefnt. Þegar Guðbjörg var um
10 ára gömul fluttu foreldrar hennar
með þrjú börn sín, sem þá voru
fædd, í Garðastræti 11 í Reykjavík. Í
húsinu bjuggu einnig móðuramma
Guðbjargar, föðursystir og tvö
frændsystkini. Á neðstu hæðinni rak
Friðrik, faðir hennar, verkstæði, en
hann var útvarpsvirkjameistari. Það
er óhætt að segja að Guðbjörg ólst
upp við gott atlæti á æskuheimilinu.
Eftir skólaárin tóku ævintýrin
við. Hún fór að starfa sem flugfreyja
hjá Loftleiðum og naut þess að
ferðast til fjarlægra staða. Starfið
átti líka mjög vel við hana, hún hafði
ríka, meðfædda þjónustulund og var
lagin og þægileg í viðskiptum við
fólk.
Á flugárunum kynntist hún manni
sínum, Michael Whalen, sem var
lögreglumaður í New York. Brúð-
kaupið var haldið hér á Íslandi, en
framtíðarheimilið var á Long Island
í New York. Guðbjörg breytti um
starf, en fór þó ekki langt, því næstu
18 árin vann hún við farþegaaf-
greiðslu hjá Flugleiðum á Kennedy-
flugvelli í New York, allt þar til hún
flutti með manni sínum og syni til
Flórída, eftir að Mike fór á eftirlaun.
Guðbjörg var mjög dul kona á til-
finningar sínar þó að hún hefði alltaf
glaðlega framkomu. Skyndilegt lát
föður hennar fékk mjög á hana, en
þau höfðu verið mjög samrýnd. Þeg-
ar móðir hennar dó af slysförum
þremur árum síðar og svo systir
einnig fyrirvaralaust stuttu seinna,
átti hún mjög erfitt. Ekki löngu eftir
flutninginn til Flórída, þar sem þau
Mike ætluðu að njóta fullorðinsár-
anna, veiktist hann og dó, rétt rúm-
lega fimmtugur. Þó að Guðbjörg
reyndi af fremsta megni að halda
sínu striki var það augljóst að hún
náði aldrei að vinna úr sorg sinni.
Friðrik sonur hennar hefur reynst
móður sinni einstaklega vel og var
sannarlega ljósið í lífi hennar síð-
ustu árin.
Stuttu eftir að Guðbjörg settist að
í Bandaríkjunum árið 1972 flutti ég
einnig þangað. Þó að við hefðum
þekkst áður, en vinátta var milli for-
eldra okkar, höfðu leiðir okkar ekki
legið oft saman. Nú vorum við báðar
sestar að í öðru landi og þó að allt
landið væri á milli okkar, hún á aust-
urströndinni en ég á vesturströnd-
inni, töluðum við mikið saman í síma
og hittumst alltaf þegar við fórum
um New York á leið heim og einnig
komu þau Mike nokkrum sinnum í
heimsókn til okkar í Kaliforníu.
Einnig voru margar samverustundir
hér heima og í Flórída.
Seinna höguðu örlögin því svo
þannig að tengsl okkar áttu enn eftir
að styrkjast með hjónabandi Frið-
riks og Huldu Óskar, dótturdóttur
minnar. Það er sorglegt að Guð-
björg skuli ekki hafa fengið að njóta
þess lengur að eignast tengdadóttur
og ekki síst að eiga litla Mike,
ömmustrákinn sinn.
Guðbjörg var einstaklega bóngóð
og hjálpsöm. Hún var mjög gestrisin
og naut þess að elda góðan mat og
bera hann fallega fram fyrir gesti
sína. Hún hafði einstakt lag á því að
láta gestum sínum líða vel og finnast
þeir velkomnir. Þeir sem eignuðust
vináttu hennar áttu hana til fram-
búðar. Hún var trygglynd með af-
brigðum.
Ég kveð vinkonu mína með sökn-
uði og þakka af alhug vináttu hennar
öll árin.
Guð blessi minningu Guðbjargar
Friðriksdóttur.
Hulda Ó. Perry.
GUÐBJÖRG
FRIÐRIKSDÓTTIR
✝ Guðrún Guð-mundsdóttir
fæddist á Akranesi
16. júní 1964 og ólst
upp á Eyri í Flóka-
dal. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 11. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Sigríður Guðrún
Skarphéðinsdóttir,
f. 15. júní 1927, og
Guðmundur Lárus-
son, f. 15. nóvember
1926, d. 28. apríl
1995. Systkini Guðrúnar eru Lár-
us Rúnar, f. 26. júní 1952, og
Dagný Ósk, f. 13. febrúar 1957.
Guðrún giftist hinn 25. desem-
ber 1983 Valdimari
Stefáni Hólmsteins-
syni, f. 18. ágúst
1958. Börn þeirra
eru: 1) Sigríður
Ólöf, f. 5. nóvember
1983, unnusti Ólafur
Lárus Gylfason, f.
18. júlí 1982, og 2)
Hólmsteinn Þór, f.
20. febrúar 1986.
Guðrún var í
skóla á Kleppjárns-
reykjum en lauk
grunnskólagöngu
sinni í Fjölbrauta-
skólanum á Akranesi.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku bestasta mamma mín.
Núna ertu farin frá okkur og þarft
ekki lengur að glíma við erfiðu veik-
indin þín sem voru búin að hrjá þig
mikið og lengi. Margar minningar
skjótast upp í hugann um þig, elsku
mamma mín. Það er til dæmis það
sem ég er mjög þakklát fyrir að síð-
astliðinn miðvikudag þegar við fórum
í labbitúr saman útí búð.
Það var alveg yndislegt að fara út
með þér að labba og þér þótti líka svo
vænt um það að mér þótti þetta svona
gaman. Ég man á föstudaginn síðast-
liðinn þegar ég var nýkomin úr bank-
anum fyrir þig fórst þú að grínast
með það að nú gætir þú og María farið
út að spreða peningunum og svo
kyssti ég þig og knúsaði þig bless því
ég og Óli ætluðum að skreppa upp í
sveit um kvöldið, og auðvitað kysstir
þú mig á móti eins og alltaf. Síðan
skelltuð, þú og María, ykkur í búðina
að spreða. Akkúrat á þessum degi gat
maður ekki hugsað sér, elsku mamma
mín, að þú ættir eftir að kveðja okkur
daginn eftir. Þú varst svo yndisleg og
ert auðvitað enn. Ég elskaði svo mikið
að koma hingað yfir á Kirkjubrautina
á hverjum degi eftir vinnu eða fyrir
vinnu og knúsa þig og fá knús á móti,
og ef það leið t.d. heil helgi á milli þess
að við sæjumst þá var sko mikið bros-
að, knúsast og kysst þegar við hitt-
umst aftur. Alltaf kallaði ég þig rús-
ínuna mína og þá var ég líka bara
kölluð sveskja á móti. Elsku rúsínan
mín, þetta er það erfiðasta sem ég hef
gert, að skrifa minningargrein um
þig, ég sit bara hér við eldhúsborðið
þitt og skrifa. Ég vildi óska þess að ég
þyrfti ekki að vera að gera neitt af
þessu. Ég vildi bara að ég gæti verið
að knúsa þig núna og klípa í yndislegu
mjúku bollukinnarnar þínar eins og
ég var vön að gera margoft á dag.
Elsku mamma mín, ég þakka þér
fyrir allar yndislegu stundirnar okkar
saman, alla hjálpina sem þú hefur
veitt mér í gegnum tíðina, það var
alltaf hægt að koma til tín ef eitthvað
var að.
Elsku mamma mín, ég kveð þig í
bili með tár í augum og sorg í hjarta
og svo sjáumst við aftur þegar minn
tími mun koma. Ég elska þig.
Þín dóttir
Sigríður Ólöf.
Elsku Gunna, það er með söknuði
sem ég kveð þig og þakka þér fyrir
þær góðu samverustundir sem mér
voru forréttindi að deila með þér. Það
er mér svo glöggt í minni er ég fyrir
rúmum tuttugu árum, þá níu og tíu
ára gömul fór með Akraborginni að
heimsækja þig og Stebba frænda,
þegar frumburðurinn, hún Sigga Lóa
var nýfædd. Það var alltaf tilhlökk-
unarefni að hugsa til þess að mega að-
stoða við umönnun lítillar frænku.
Þar átti ég margar og gleðilegar
stundir með litlu fjölskyldunni ykkar.
Þremur árum seinna fæddist svo lítill
sólargeisli, hann Steini Þór. Það er
mikil gæfa að eignast jafndugleg og
æðrulaus börn og þau Siggu Lóu og
Steina Þór sem hafa staðið sig svo vel
í gegnum þín erfiðu veikindi og svo í
lífinu almennt. Oft heyrir maður talað
um sjaldgæfa sjúkdóma sem eru
manni fjarlægir og framandi en svo
gerist það að einhver manni nákom-
inn veikist og sjúkdómurinn verður
skyndilega áþreifanlegur. Það olli ef-
laust miklu raski fyrir þig og fjöl-
skylduna að þurfa að aka frá Akranesi
til Reykjavíkur til meðferðar, nokkr-
um sinnum í viku, allan ársins hring.
Aldrei heyrði maður ykkur kvarta yf-
ir nokkrum hlut, hvorki ykkur hjónin
né krakkana. Heilsu þinni hrakaði
mikið síðustu árin en alltaf varstu
sama notalega og hlýja persónan.
Þrautseigja og dugnaður þinn snart
mig djúpt fyrir rúmum 4 árum er
yngri drengurinn minn var skírður.
Þú lást ekki á liði þínu og varst fremst
allra reiðubúin að aðstoða við skírn-
arveisluna og hafðir þá nýlega gengið
gegnum enn eina veikindalotuna.
Elsku Gunna, megir þú hvíla í friði
eftir erfiða baráttu til fjölda ára. Á
tímum sem þessum óskar maður þess
að hafa haldið betur sambandi,
hringst á og hist oftar. Hér á vel við
erindi úr Hávamálum:
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum.)
Elsku Stebbi, Sigga Lóa og Steini
Þór, ég votta ykkur mína einlægu
samúð á erfiðum tímum. Megið þið
finna styrk til að takast á við sorgina
og hlúa hvert að öðru.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Guðný Arnardóttir.
Í vikunni fór ég í göngutúr í góða
veðrinu. Sólin skein og lífið leit út fyr-
ir að vera yndislegt. Ég fann betur en
nokkru sinni fyrr hve mikið lán það er
að vera hraustur, geta hreyft sig eðli-
lega og sársaukalaust og hafa næga
orku til að líkaminn beri mann þangað
sem hugurinn stefnir.
Þetta lán er ekki sjálfgefið. Gunna
frænka mín var ein þeirra sem fóru
lengi, lengi á mis við þessi gæði lífsins.
Fyrir 20 árum greindist hún með
lúmskan sjúkdóm. Fyrstu 15 árin
voru vægast sagt erfið en síðustu
fimm árin voru algjör þrautaganga.
Nýrun ónýt, endalaus veikindi og oft
miklar þjáningar. Mátturinn fór stöð-
ugt minnkandi og sjúkrahúsin urðu
aðaldvalarstaðir hennar. Mitt í öllu
þessu var vonin um bata tekin frá
henni, hún var ekki lengur á biðlista
yfir nýrnaþega. Gunna varð að horf-
ast í augu við þá grimmu staðreynd að
nú færi í hönd bið eftir hinu óumflýj-
anlega.
Öllum þessum hremmingum tók
hún með aðdáunarverðu jafnaðargeði
og æðruleysi. Þegar ég kom í heim-
sókn og spurði hvað hún segði nú í
dag var svarið oftast: „Nú bara allt
gott,“ og brosti sínu fallega brosi.
Þessi góða og yndislega stelpa,
tæplega 42 ára, er farin. Spurningar
um völundarhús tilverunnar þyrlast
um í huga þeirra sem þekktu Gunnu.
Fátt verður um svör. Hún lét ekki
mikið yfir sér, ástrík við allt sitt fólk
og bráðgáfuð. Hún var mikið náttúru-
barn en síðustu árin varð hún að
mestu að láta sér nægja göngutúra í
huganum. Það var stundum mikið af-
rek að geta gengið spítalaganginn á
enda.
Ég vona að núna geti hún flogið um
frjáls eins og fuglinn, því hún á allt
það besta skilið. Hennar verður sakn-
að með miklum sársauka og trega.
Fjölskyldu hennar allri votta ég
mína dýpstu samúð og megi allar góð-
ar vættir hugga þau og styrkja.
Fyrir hönd foreldra minna og
systkina,
Ásrún Lára Jóhannsdóttir.
Elsku Stebbi, Sigga Lóa og Steini.
Við samhryggjumst ykkur innilega
á þessum erfiða tíma og sendum ykk-
ur styrk og hugsum til ykkar.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Petrína og Tinna.
GUÐRÚN
GUÐMUNDSDÓTTIR
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURÐUR ZOPHONÍASSON,
Borgarheiði 16,
Hveragerði,
andaðist á Sjúkrahúsi Suðurlands mánudaginn 6. mars sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Guðfinna Hannesdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Ástkær faðir okkar,
VILHELM MARSELÍUS FRIÐRIKSSON,
Hlíðarvegi 45,
Siglufirði,
er lést á Heilbrigðisstofnun Siglufjarðar fimmtu-
daginn 9. mars, verður jarðsunginn frá Siglu-
fjarðarkirkju laugardaginn 18. mars kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
börn hins látna.