Morgunblaðið - 17.03.2006, Qupperneq 48

48 FÖSTUDAGUR 17. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sesar Þór Við-arsson fæddist á
Akureyri 16. júní
1986. Hann lést af
slysförum 4. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Við-
ar Þorsteinsson, f.
14.6. 1952, og Elín-
rós Sveinbjörnsdótt-
ir, f. 23.3. 1953, þau
búa á Brakanda í
Hörgárbyggð. For-
eldrar Viðars eru
Þorsteinn Jónsson,
látinn, og Steingerð-
ur Jósavinsdóttir. Foreldrar Elín-
rósar eru Sveinbjörn Níelsson, lát-
inn, og Erla Stefánsdóttir. Systkini
Sesars eru Sigurður Elvar, f. 3.12.
1975, Sigrún Alda, f. 2.4. 1977 og
Sara Hrönn, f. 13.8. 1984. Sonur
Sigrúnar Öldu er Viðar Guðbjörn,
f. 5.1. 2000.
Sesar Þór var þrjár annir í Verk-
menntaskólanum á
Akureyri að loknum
grunnskóla. Hann
tók þátt í mörgum
mótum á vegum
Ungmennafélagsins
Smárans og einnig
keppti hann á vegum
UMSE, með ágætum
árangri. Sesar Þór
hóf störf hjá J.B.
Arasonum í janúar
2003 við múrbrot og
steinsögun. Breytti
síðan um og fór að
vinna við strengja-
steypu hjá BM Vallá í ágúst síðast-
liðnum. Meðfram skóla og vinnu
æfði hann knattspyrnu fyrst með
KA og síðan með Þór. Sesar Þór
byrjaði að spila með meistara-
flokki Þórs síðastliðið haust.
Útför Sesars Þórs verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku bróðir minn.
Ég man eftir þeim degi er þú
fæddist, þá var ég í fjósinu með
Diddu, pabbi sagði okkur að við
hefðum eignast lítinn bróður. Þá
hugsaði ég með mér þá er jafnt í lið-
um loksins. Uppvaxtarárin ein-
kenndust af frekju hjá þér og á ég
mínar minningar um það þegar þú
fékkst þín æðisköst þegar mamma
og pabbi sögðu nei við þig. Þá
stappaðirðu niður fótunum, kastaðir
þér í gólfið og barðir í það. Þrátt
fyrir þessi frekjuköst þín ertu samt
dásamlegur bróðir og ég mun sakna
þeirra stunda sem við höfum átt
saman. Þú varst svo stríðinn að það
var með ólíkindum, eflaust geta allir
minnst þess að hafa verið strítt af
þér. Þú kallaðir mig stundum
„Feiti“ en aðeins þú munt fá að
kalla mig það. Sumarið 2003 unnum
við saman hjá J.B. Arasonum þá
tengdumst við meira en við höfðum
gert. Ég skipti um vinnu sumarið
2004 en í janúar á þessu ári urðum
við aftur vinnufélagar, þar sem ég
hóf störf á sama stað og þú hjá B.M.
Vallá. Átti ég þar margar góðar
stundir með þér og Binna frænda,
þar sem flugu brandarar og sögur
frá þér um allt og ekkert. Í hádeg-
inu á hverjum föstudegi var farið á
Litlu kaffistofuna og borðað. Það
verður aldrei eins að fara aftur með
vinnufélögunum þangað þar sem
enginn sprelligosi verður með í för.
Þú varst alltaf svo orðheppinn og
snöggur að svara fyrir þig þegar þú
varst að spjalla við foreldra, systk-
ini eða einfaldlega vinnufélaga þína.
Þú tengdist vinnufélögum og þá sér-
staklega Stefáni sterkum böndum
þar sem hann hlakkaði alltaf til á
hverjum morgni að þú mættir á
svæðið.
Þegar ég vaknaði rétt fyrir klukk-
an sex hinn 4. mars, skildi ég ekki af
hverju ég vaknaði svona snemma.
Reyndi að sofna en gat það ekki.
Fór í vinnuna um sjö, sá að bíllinn
þinn væri ekki heima en pældi ekki
í því. Fékk að vita það um hálf níu
af hverju það var þegar séra Gylfi
tilkynnti mér um það að þú hefðir
kvatt þennan heim.
Ég mun alltaf minnast þín,
drengsins með gullhjartað.
Hvíldu í friði, kæri bróðir.
Þinn bróðir
Sigurður.
Elsku litli fallegi bróðir minn.
Það var óendanlega sárt að vera
vakin upp á laugardagsmorgni við
það að Siggi bróðir og Gylfi prestur
hringdu dyrabjöllunni hjá mér. Ég
hef aldrei fundið eins mikið til í
hjarta mínu og þá, þessi stund er
mér í móðu enn í dag. Ég hef aldrei
grátið eins mikið og þennan dag og
ég virðist alltaf eiga nóg af tárum
sem renna niður kinnar mínar þeg-
ar ég hugsa til þín. Í minningarat-
höfninni um kvöldið sá ég þig fyrir
mér sitjandi í tröppunum við altarið
og brosa þínu fallega brosi og ég
veit líka að þú ert hjá okkur. Þegar
við fengum að sjá þig daginn eftir
slysið varstu svo fallegur eins og
alltaf og það ríkti friður yfir þér.
Þegar ég fór úr sveitinni á föstu-
dagskvöldið langaði mig til að knúsa
þig, ég veit ekki af hverju. Ekki datt
mér þá í hug að það væri í síðasta
sinn sem ég fengi að sjá þig. Ég vil
bara að þú vitir að mér þykir óend-
anlega vænt um þig, þú varst sann-
ur bróðir og alltaf reiðubúin til að
hjálpa mér ef svo bar undir. Manstu
þegar við bjuggum í Bakkahlíðinni,
það fór svo í taugarnar á mér hvað
þú gekkst illa um í herberginu þínu
og þurrkaðir ekki brauðmylsnuna af
borðinu þegar þú fékkst þér brauð
með súkkulaði á. Við leystum þenn-
an ágreining okkar og ég held að
þetta sé í eina skiptið sem við höfum
verið ósátt hvort við annað. Manstu
þegar ég vann í Bónus, þú þekktir
flestallar stelpurnar sem unnu með
mér, þeim fannst þú líka svo sætur.
Manstu þegar við fórum suður í
fyrra sumar á Toyotunni þinni,
þetta ætluðum við að gera aftur, þú
verður með mér næst þegar ég fer í
langferð það veit ég vel.
Þú lifir með okkur áfram og
minning um dreng með hjarta úr
gulli mun geymast í hjarta mínu um
ókomna tíð. Einhvern daginn mun-
um við hittast á ný. Ég sakna þín
óendanlega mikið og ég veit að þér
líður vel í dag. Hér er ljóð eftir Jó-
hönnu vinkonu, sem er búin að
hjálpa mér mikið í gegnum sorgina
sem nístir hjarta mitt.
Víst er þetta löng og erfið leið,
og margt að huga að
allar minningarnar, gleðistundirnar,
já og svo allt sem þessi gleðigjafi hefur
gefið okkur,
margar góðar stundir sem við geymum og
varðveitum í hjarta okkar.
Minnumst þess hvað hann var jákvæður
með mikinn húmor
og ávallt glaður í hjarta sínu,
vildi öllum vel og rétti hjálparhönd ef eitt-
hvað bjátaði á.
Við minnumst þín með gleði og sorg í
hjarta okkar.
(J.F.S.)
Hvíl þú í friði, elsku Sesar minn,
ég elska þig miklu meir en þig
grunar.
Þín systir
Sigrún Alda.
Elsku litli bróðir. Það er erfitt að
hugsa til þess að þú sért farinn til
himna og að ég fái aldrei að sjá þig
aftur í lifanda lífi. Ég sakna þín svo
mikið að ég myndi gera hvað sem er
til að fá að eiga með þér einn dag
enn, bara til að leyfa þér að stríða
mér, þér fannst það alltaf svo gam-
an að sjá hve auðveldlega þú gast
gert mig reiða fljótt. Stundum var
stríðnin þannig að ég roðnaði og þá
kom alltaf spurningin, „af hverju
roðnar þú svona?“ auðvitað varð ég
rauðari fyrir vikið.
Ég sakna að heyra þig hlæja að
allskyns bröndurum og sögum sem
þú bjóst til eða hafðir heyrt, stund-
um var ekkert vit í bröndurunum
eða sögunum en alltaf hlóstu að
SESAR ÞÓR
VIÐARSSON
Við fórum í mjög eftirminnilega
ferð vorið 1951. Herdís móðir mín
lánaði okkur litla Austin bílinn sinn
og Tryggvi faðir minn útvegaði okkur
far með togara til Grimsby. Við
hrepptum hið versta veður, sérstak-
lega fyrsta sólarhringinn, svo vont að
það tók fjóra til fimm daga að rétta
bílinn af eftir að við komum til Grims-
by.Við Villi reyndum að bera okkur
vel á siglingunni og hlúa vel að okkar
konum sem lágu í kojum en þess á
milli fórum við upp á dekk til að spúa.
Þegar bíllinn var komin í lag var hald-
ið af stað til Parísar, Nice og sex vik-
um síðar komum við aftur til Íslands.
Ferðir okkar um Ísland og til út-
landa urðu fjölmargar. Óteljandi eru
einnig samverustundir á heimilum
okkar beggja, með fjölskyldum okkar
og sameiginlegum vinum af ýmsum
tilefnum. Við brölluðum margt sam-
an. Spiluðum bridge í mörg ár með
okkar góðu félögum Vilhjálmi Jóns-
syni og Guðmundi Ásmundssyni, fór-
um framan af í laxveiði en síðar í golf-
ið og urðum báðir helteknir af þeirri
íþrótt.
Villi vinur minn var mikill félags-
málamaður og átti auðvelt með að
umgangast fólk. Hann var vinsæll og
átti auðvelt með að tala. Svo auðvelt
að í 70 ára afmæli mínu var hann bú-
inn að halda blaðalaust svo langa
ræðu að ég varð að stoppa hann af.
Þegar ég 10 árum síðar hélt upp á 80
ára afmælið mitt stóð Villi upp og
kláraði ræðuna. Fáir hefðu leikið
þetta eftir.
Villi var traustur, einlægur og góð-
ur vinur. Hann vann traust manna og
gat haldið fram skoðunum sínum án
þess að móðga aðra. Hann var alltaf
mjög kvikur í hreyfingum og vel á sig
kominn. Þegar ég heimsótti hann hel-
sjúkan á Borgarspítalanum í febrúar
sl. hugsaði ég að það væri ekki hans
stíll að liggja lengi svona mikið veik-
ur.
Í dag ríkir sorg og söknuður í huga
og hjarta vinkonu minnar Siggu,
barna og tengdabarna og barnabarna
þeirra auk hins mikla frændgarðs
sem að þeim stendur.
Ég og mín fjölskylda vottum þeim
okkar dýpstu samúð og þökkum Villa
áratuga farsæla samfylgd.
Blessuð sé minning Vilhjálms
Árnasonar.
Páll Ásgeir Tryggvason
og fjölskylda.
Það var bjart yfir brosi hans og
festa í augum, þegar hann birtist
fyrst í húsakynnum Menntaskólans á
Akureyri vorið 1939 ákveðinn í að
þreyta þar gagnfræðapróf utanskóla
og ganga síðan menntaveginn sem
kallað var, ef gæfan yrði honum hlið-
holl. Hann var af harðsæknum fiski-
mönnum kominn í allar ættir og alinn
upp við fisk og sjó, hlífði sér hvergi og
var orðinn fullgildur háseti 14 ára og
formaður 19 ára. Þetta var oftast
þrælavinna, en gaf þó stundum harla
lítið í aðra hönd, því að þetta var á
kreppuárunum. Hann fór þó einn vet-
ur á Eiðaskóla og borgaði skóla-
vistina með saltfiski, peningar voru
ekki handbærir. En skólagangan
varð ekki lengri að sinni og ekki
hækkaði fiskverðið. Þá fór hann að
hugsa ráð sitt og framtíð og komst að
þeirri niðurstöðu, að líklega væri
skárra að vera sýslumaður en sjó-
maður.
En til þess þyrfti langt nám, mörg
próf og mikla einurð. Af henni átti
hann nóg, og hér var hann kominn
undirbúningslítill. Ýmsir góðir
drengir urðu til þess að hlaupa með
honum yfir helstu prófgreinar í
skyndi, en þó var mjög tvísýnt um er-
indislok.
En gæfan brást honum ekki frekar
en fyrri daginn og því síður þorsk-
urinn, gamall félagi hans af Aust-
fjarðamiðum. Síðasta prófgreinin var
munnleg náttúrufræði hjá Steindóri.
Þar dró hann auðvitað prófmiða, sem
á stóð „Þorskurinn“, vissi allt um
hann, brilleraði og flaug inn í mennta-
deildina.
Við smásveinar í bekknum um-
gengumst Vilhjálm af mikilli virðingu
og kurteisi, hvísluðum hver að öðrum,
þegar við nálguðumst hann: „Þetta er
víst skipstjóri að austan. Betra að
styggja hann ekki.“ En skipstjórinn
reyndist ekki stygglyndur, heldur
glaðvær og elskulegur félagi í námi
og leik og síðar meir leiðtogi og for-
ingi í félagsmálum. Þegar fram í sótti
og komið var í 6. bekk, var hann út-
nefndur inspector scholae og þar með
trúnaðarmaður og tengiliður milli
nemenda og skólayfirvalda. Þetta
sannaðist best og staðfestist, þegar 6.
bekkur skoraði á kennarastofuna að
heyja við sig knattspyrnukappleik í
allra augsýn, en bauðst jafnframt til
að styrkja lið hennar með því að lána
Vilhjálm. Þetta varð að samningum
með því skilyrði, að kennarar mættu
auk hans hafa í liði sínu Guðmund
Karl Pétursson skólalækni og Stefán
Gunnbjörn Egilsson húsvörð. Ein-
kennisbúningur kennaraliðsins var
dökk peysa og svartar stuttar leik-
fimisbuxur utan yfir hvítri síðri brók.
Nú er löngu fyrnt yfir úrslit þessa
leiks, nema hvað allir gengu heilir og
glaðir af velli.
Síðasta embættisverk Vilhjálms
sem inspectors scholae var að mæla
fyrir ferföldu húrrahrópi fyrir Noregi
og norsku þjóðinni í kveðjusamsæti,
sem Sigurður skólameistari hélt okk-
ur nýstúdentum og vandamönnum
okkar, sem til náðist, að kvöldi 17.
júní 1942, þegar norska skáldið Nor-
dal Grieg kom í óvænta heimsókn,
ávarpaði samkomuna og flutti henni
kvæði. Fórst Vilhjálmi þetta sköru-
lega eins og önnur verk er hann vann.
Ytra tákn virðingarstöðunnar var
skólabjallan, sem hann hringdi við
upphaf og lok hverrar kennslustund-
ar og tvíhringdi, ef kallað var á Sal.
Fyrir áratug að sumarlagi heimsótti
Vilhjálmur gamla skólann sinn, sem
honum þótti alltaf afar vænt um,
gekk þar um ganga og gættir, endur-
lifði horfnar stundir og gömul ævin-
týr og heilsaði upp á frænda sinn,
Tryggva Gíslason, sem þá var skóla-
meistari. Tryggvi var ekki seinn á sér
að fá honum skólabjölluna fornu til að
rifja upp gömlu handtökin og fylla
aldið hús gamalkunnum hljóm, báð-
um til mikillar gleði.
Haustið 1942 hóf Vilhjálmur nám í
lögfræði og lauk því á fjórum árum
með glæsilegum einkunnum, en al-
gengast var þá, að það tæki sex ár.
(Sama leik lék Tómas bróðir hans
raunar seinna. Segir þetta nokkuð til
um vinnulag og skerpu Hánefsstaða-
manna.) Ekki fór þó svo, að Vilhjálm-
ur yrði sýslumaður, enda víðar guð en
í Görðum, heldur gekk hann í fyrstu
til liðs við samvinnuhreyfinguna, en
gerðist svo málflutningsmaður og rak
eigin lögmannsstofu, ýmist einn eða í
félagi við aðra. Jafnframt sat hann í
stjórnum ýmissa fyrirtækja. Þá lét
hann málefni þroskaheftra mjög til
sín taka, og munaði þar um manns-
liðið. Öll þessi störf leysti hann af
hendi af skörugleik, vandvirkni og
heiðarleik eins og eðli hans bauð.
Jafnframt stundaði hann holla útivist,
svo sem við golf og laxveiðar, auk
þess að sinna heimilinu og barna-
hópnum sínum. En sífellt togaði sjó-
mennskan í hann í aðra röndina, ým-
ist minningar um góðan feng á
björtum sólskinsmorgnum undan
Austfjörðum eða glímuna við kaf-
þykka, þögla og hrákalda þokuna,
glímuna, sem krafðist sífellt nýrra
ráða til að týna ekki veiðarfærunum
og rata svo áfallalaust til réttrar hafn-
ar með áhöfn og afla, þótt ekki sæist
út úr augunum. Á 85 ára afmæli sínu
fékk Vilhjálmur að fljóta með í nokk-
urra daga veiðiferð á togaranum
Gullveri frá Seyðisfirði og naut þeirr-
ar ferðar af lífi og sál.
Á formannsárum Vilhjálms bættist
svo þriðji háskinn við, heimsstyrjöld,
sem teygði loppur sínar til Íslands-
stranda. Bretar hernámu Ísland, og
fregnin barst norður, meðan bekkur-
inn okkar Vilhjálms var í miðju vor-
prófi í íslenskum stíl. Seint á næsta
vetri lá Vilhjálmur í flensu á efstu
hæð í húsinu París, Hafnarstræti 96,
þar sem hann bjó þá ásamt fleiri
skólapiltum. Þegar þeir fóru að
hressast, tóku þeir að banka í þilin til
að senda boð milli herbergja. Loks
vildu þeir sanna kunnáttu sína í
Morse-merkjakerfi með því að fikta
við ljósaperu, skrúfa hana úr og í.
Skyndilega var barið harkalega að
útidyrum og þegar húsráðandi, Aust-
firðingurinn og mannasættirinn Þor-
steinn M. Jónsson, lauk upp, var þar
fyrir breskur foringi ásamt herflokki
með alvæpni til þess að handtaka
meinta njósnara og Þjóðverjadindla,
sem leyndust í húsinu, og senda þá
með fyrstu ferð í stríðsfangabúðir í
Bretlandi. Þorsteinn fékk þó sefað
ofsa gestanna og benti á, að gluggar
piltanna sneru í vestur upp í brekk-
urnar, en ekki út að höfninni, þó að
aldrei væri að vita, hvar þýskir kaf-
bátar laumuðust. Á þetta féllust Bret-
arnir, en sögðu þó, að ekki þyrfti
neinna griða að biðja, ef þetta kæmi
fyrir aftur. Þetta kom heldur ekki
fyrir aftur.
Könnunarflugvélar Þjóðverja, vist-
aðar í Noregi, fylgdust vel með
ströndum Íslands og því, sem þar
gerðist, áttu meira að segja til að gera
mannskæðar árásir. Einhverju sinni
var Vilhjálmur að veiðum á bátnum
Magnúsi austast á Vopnafjarðarflóa í
glampandi veðri. Sér hann þá flugvél
birtast við hafsbrún, hugsar með sér,
að best sé að hafa allan vara á, ef
þetta skyldi vera Þýskari, og keyrir
fulla ferð til lands. Grunurinn reynd-
ist réttur. Flugvélin flaug nokkrum
sinnum yfir bátinn, en óðum styttist í
var hárra sjávarkletta við Fagradal.
Loks fóru vélbyssurnar að gelta. Það
vildi til happs, að engar afbragðs-
skyttur voru þar á ferð, svo að hvorki
sakaði menn né bát. Ekki leist Þjóð-
verjunum heldur á að fremja frekari
fluglistir eða hreystiverk þarna undir
hamraveggjunum og létu sig hverfa.
Af þessu má sjá, að friðsamur og
flekklaus námsmaður og fiskimaður
gat orðið fyrir barðinu á hvoru her-
veldinu sem var, jafnvel báðum.
Hin síðari ár fékkst Vilhjálmur við
ritun endurminninga sinna, sem jafn-
framt og ekki síður eru atvinnusaga
Austfjarða, þar sem einkum er lýst
útgerð og sjósókn, skipum, tækjum
og vinnubrögðum, afla, veiðum, af-
urðasölu og yfirleitt öllum þáttum,
sem máli skipta og nú eru margir
hverjir gerbreyttir, af lagðir eða
horfnir og hvergi til nema í söfnum,
bókum og minni gamalla manna, sem
þekktu þetta svið af eigin raun. Ég
þykist vita, að þetta ritverk Vilhjálms
sé gullvæg fróðleiksnáma, sem mikill
fengur er að. Von mín er sú, að hún
verði prentuð og gefin út hið fyrsta.
Okkur Vilhjálmi varð snemma vel
til vina, og styrktist sú vinátta, eftir
því sem árin liðu og æskuárin stóðu í
bjartari ljóma hillinga og fjarlægðar.
Við hringdum oft hvor til annars, rifj-
uðum upp gömul atvik og kynni af
mönnum og stöðum. Oft gaukaði
hann að mér fróðleik um ætterni
fólks, sjálfs sín og annarra, og mörgu
öðru góðgæti. Alltaf var hann glaður
og hress í bragði og lét vel af sér. Þó
duldist honum ekki, að líkamsvélin
gengur ekki endalaust fremur en
June Munktel eða Alfa Laval. Hann
viðurkenndi líka nú á haustdögum, að
hann væri ekki orðinn sérlega vel fall-
inn til gangs og blóðdælan væri að
verða léleg, en tók því sem eðlilegum
hlut, þegar aldurinn færðist yfir, og
um slíkt væri ekki hafandi mörg orð.
En þegar hann viðurkenndi, að hann
hefði ekki treyst sér til að fylgja alda-
vini sínum og bekkjarbróður okkar,
Vilhjálmi Jónssyni, síðasta spölinn,
vissi ég, að ekki væri allt með felldu
og hann fyndi lokaþáttinn nálgast. Þó
var stutt í bjartan hlátur og kappinn
glaður og reifur að hætti höfundar
Hávamála, sáttur og þakklátur. Loks
kom að því, að hann var ekki lengur
til viðtals, þegar ég hringdi. Hann var
kominn á spítala, tvísýnt um líf hans.
Nokkru seinna var því lokið. En
minning góðs drengs og dugmikils lif-
ir í þakklátum huga okkar vina hans.
Blessuð sé sú minning.
Einlægar samúðarkveðjur til Sig-
ríðar og fjölskyldunnar allrar frá okk-
ur Ellen.
Sverrir Pálsson.
 Fleiri minningargreinar um Vil-
hjálm Árnason bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Birgir Þorgilsson,
Jón Þórisson, Gunnar Örn Harð-
arson.
VILHJÁLMUR
ÁRNASON