Morgunblaðið - 19.05.2006, Blaðsíða 49

Faðir okkar, stjúpfaðir, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
BJARNÞÓR KARLSSON,
Einimeli 19,
Reykjavík,
sem varð bráðkvaddur laugardaginn 13. maí,
verður jarðsunginn frá Háteigskirkju föstudaginn
19. maí kl. 15:00.
Að ósk hins látna eru blóm og kransar afþakkaðir, en þeim sem vilja
minnast hans er bent á líknarstofnanir.
Guðrún Bjarnþórsdóttir, Guðmundur Hermannsson,
Karl Bjarnþórsson,
Harald P. Hermanns, Þórunn Símonardóttir,
Þóroddur F. Þóroddsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. MAÍ 2006 49
MINNINGAR
✝ Ólína Ása Þórð-ardóttir fæddist
á Grund á Akranesi
30. nóvember 1907.
Hún lést á Dvalar-
heimilinu Höfða á
mæðradaginn, hinn
14. maí síðastliðinn,
98 ára að aldri. For-
eldrar hennar voru
Emilía Þorsteins-
dóttir frá Grund og
Þórður Ásmunds-
son, útgerðarmaður
frá Háteigi á Akra-
nesi. Systkini Ólínu
eru Hans Júlíus, f. 1909, Steinunn,
f. 1910, lést í æsku, Ragnheiður, f.
1913, Steinunn, f. 1915, Arndís, f.
1917, Ingibjörg Elín, f. 1920, Þóra,
f. 1922, og Emilía, f. 1927. Eftirlif-
andi eru Arndís, Ingibjörg Elín og
Emilía. Ólína ólst upp í foreldra-
húsum á Grund, á Háteigi og síðar
á Vesturgötu 47 á Akranesi.
Hinn 8. ágúst 1931 giftist Ólína
Ólafi Frímanni Sigurðssyni fram-
kvæmdastjóra frá Sýruparti á
Akranesi, f. 23. mars 1903, d. 28.
mars 1991. Foreldrar hans voru
Sigurður Jóhannesson formaður í
Sýruparti og kona hans Guðrún
Þórðardóttir. Ólafur starfaði m.a.
hjá Lofti Loftssyni og Þórði Ás-
mundssyni í Sandgerði, hjá Bjarna
þrjá syni, Ingólf Geir, Þórð og
Stefán Orra, sem lést 13. maí
1977. Barnabörnin er fimm. 6)
Gunnar, f. 26. nóv. 1945, kvæntur
Ragnheiði Jónasdóttur. Þau eiga
þrjú börn, Hrafnhildi, Ólaf Frí-
mann og Magneu Guðrúnu.
Barnabörnin eru þrjú. 7) Ólafur
Grétar, f. 16. jan. 1948, kvæntur
Dóru Guðmundsdóttur. Þau eiga
þrjú börn, Ólöfu Unu, Þórð Emil
og Stefán Orra. Barnabörn þeirra
eru fjögur. Afkomendur Ólínu Ásu
og Ólafs Frímans eru því 58 að
tölu.
Þau Ólína og Ólafur bjuggu all-
an sinn búskap, um 60 ár, á Vest-
urgötu 45; fyrstu 15 árin í góðu
sambýli með öðrum fjölskyldum
og skyldmennum, en nokkru eftir
að Ólafur lést, þá bjó Ólína í nokk-
ur ár í skjóli Sigurðar og Mar-
grétar í Deildartúni 2. Seinustu
árin bjó Ólína á Dvalarheimilinu
Höfða á Akranesi, þar sem hún
undi hag sínum mjög vel.
Ólína stundaði nám við Verzl-
unarskóla Íslands og hún veitti um
skeið forstöðu verslun Þórðar Ás-
mundssonar. Hún tók virkan þátt í
sjálfboðaliðastarfi sjúkravina
Rauða krossins á Akranesi og hún
var heiðursfélagi Kvenfélags
Akraness. Lengst af var hún þó
með opið hús á Vesturgötu 45 og
Deildartúni 2 þar sem hin stóra
fjölskylda hennar, frændfólk og
vinir hittust daglega.
Útför Ólínu Ásu verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Ólafssyni og Co. en
verslaði síðan í Frón
áður en hann hóf
störf við fyrirtæki
tengdaföður síns,
Heimaskaga hf. og
Ásmund hf. Síðustu
starfsárin var hann
einnig hjá Síldar- og
fiskmjölsverksmiðju
Akraness hf. Ólína
og Ólafur eignuðust
sjö börn. Þau eru: 1)
Þórður, f. 11. okt.
1931, d. 8. nóv. 1936.
2) Sigurður, f. 21.
sept. 1933, kvæntur Margréti Ár-
mannsdóttur. Hún lést 1. febrúar
2004. Þau eignuðust fjögur börn,
Ólaf Frímann, Margréti Sólveigu,
Emilíu Petreu og Ólínu Ásu.
Barnabörn Sigurðar og Mar-
grétar eru sex talsins. 3) Ragn-
heiður, f. 6. jan. 1935, gift Baldri
Ólafssyni. Þau eiga þrjú börn,
Ólínu Ásu, Gyðu og Ólaf Gísla.
Barnabörn Ragnheiðar og Bald-
urs eru sjö talsins og fjögur barna-
barnabörn. 4) Þórður Helgi, f. 5.
jan. 1937, kvæntur Sonju Hansen.
Þau eiga tvö börn, Styrmi og Guð-
rúnu en Þórður átti áður Jórunni
Ellu. Barnabörnin eru þrjú. 5) Ás-
mundur, f. 25. nóv. 1938, kvæntur
Jónínu Ingólfsdóttur. Þau eiga
Nú þegar sumarið gengur í garð
kveður elskuleg tengdamóðir mín
þennan heim 98 ára að aldri. Mig
langar að minnast hennar nokkrum
orðum og þakka fyrir samfylgdina í
þau 40 ár sem við höfum þekkst og
einnig fyrir vináttuna, sem aldrei hef-
ur borið skugga á.
Það myndast stórt tómarúm í
hjarta okkar allra þegar „ættmóðir-
in“ hverfur á braut, en svona er lífið,
að fæðast og deyja það er lífsins saga,
og þú orðin þreytt og reyndar södd
lífdaga. Þú stýrðir af stórhug þínu
fjölmenna heimili, sem frekar mætti
kannski kalla félagsheimili, því þar
var ávallt fullt af fólki og allir vel-
komnir, fjölskyldan stór, vinirnir
margir og hugurinn góður.
Þú varst ljóðelsk og vitur kona,
sem gafst börnunum þínum og barna-
börnum marga viskusteina með sér
út í lífið. Þú vitnaðir svo oft til ljóð-
skáldanna þegar þér lá eitthvað mikið
á hjarta. Mér er svo minnisstætt þeg-
ar þú sagðir að ungt fólk ætti, áður en
það færi að skoða heiminn, að eyða
nótt í sveitinni, helst einsamalt, um
það bil þegar lengstur væri sólar-
gangur. Þú hafðir ung verið sumar-
tíma hjá vinafólki þínu á Sturlureykj-
um í Reykholtsdal, en hafðir farið ein
á hestbaki upp að Arnbjargarlæk, að
mig minnir. Um miðja nóttina, þegar
sólin var enn á lofti, hafðir þú orðið
fyrir slíkum áhrifum, að þú fórst af
baki hestinum og lagðist á jörðina og
heillaðist svo af sveitinni og allri um-
gjörðinni að þú þreyttist aldrei á að
lýsa þeirri sýn fyrir unga fólkinu.
Einnig hafðir þú í sveitinni heillast
svo af hestunum að ekkert farartæki
komst þar í hálfkvisti. Það var dæmi-
gert að ein þín síðasta lýsing áður en
andinn yfirgaf þig, var að fara með
„Kvöld í sveit“ eftir Guðmund Guð-
mundsson skólaskáld:
Kvöldblíðan lognværa kyssir hvern reit.
Komið er sumar, og fögur er sveit.
Sól er að kveðja við bláfjalla brún,
brosa við aftanskin fagurgræn tún.
Seg mér, hvað indælla auga þitt leit
íslenska kvöldinu í fallegri sveit!
Það var mikil gæfa að fá að kynn-
ast þér, elsku tengdamóðir. Blessuð
sé minning þín.
Jónína Ingólfsdóttir.
Nú þegar ég kveð tengdamóður
mína Ólínu Ásu Þórðardóttur (Lollu á
Grund) vil ég þakka henni fyrir sam-
fylgdina. Tengdamóðir mín var mik-
ilhæf kona, greind og bókelsk, en
fyrst og fremst var hún mannvinur.
Hún bar lotningu fyrir lífinu og öllu
sköpunarverki Guðs enda lífsreynd,
hafði þurft að sjá á bak barni, barna-
barni systur og fleirum nánum á
barnsaldri. Hún fór aldrei í mann-
greinarálit heldur virti alla jafnt,
hvernig sem ástatt var hjá þeim á lífs-
ins braut.
Það vakti strax athygli mína þegar
ég kom á Akranes hvað margir sem
kallaðir eru minnimáttar komu í kaffi
til tengdaforeldra minna, sumir jafn-
vel daglega. Hjá þeim áttu allir at-
hvarf. Lolla var sérstaklega góð
amma og barnabörnin sóttu mikið til
ömmu. Nokkrum dögum fyrir andlát-
ið þegar mikið var dregið af henni bað
hún barnabörnin sem stödd voru hjá
henni að muna að vaka eina íslenska
sumarnótt. Hún minntist þess oft að
hún sem ung kona hafði verið ein á
ferð á hestbaki uppi í Reykholtsdal
um sumarnótt og fallið í stafi yfir ís-
lenskri náttúru.
Lolla var skemmtileg kona og sér-
staklega hnyttin í tilsvörum. Síðustu
árin bjó hún á Dvalarheimilinu Höfða
á Akranesi og undi hag sínum vel og
dásamaði oft heimilið og þá sem þar
vinna.
Kæra samstarfsfólk á Höfða,
þakka ykkur fyrir alla þá vinsemd og
virðingu sem þið sýnduð tengdamóð-
ur minni.
Elsku Lolla mín, megir þú hvíla í
friði.
Sonja Hansen.
Nú þegar farfuglarnir eru komnir
og gróðurinn að taka við sér gengur í
garð uppáhaldsárstími ömmu Lollu,
sem kvaddi þennan heim sl. sunnu-
dag í hárri elli. Aldurinn skipti hana
þó aldrei máli, nema þegar hún varð
þrítug, þá fannst henni hún verða
fjörgömul, en síðan velti hún þessu
ekki frekar fyrir sér. Hún naut hvers
dags og sagði að aldur væri fyrst og
fremst hugarástand.
Við fráfall hennar er margs að
minnast og þakka, hún var ekki ein-
asta amma okkar, heldur einn okkar
tryggasti vinur og ráðgjafi. Hún var
ráðagóð og víðsýn, réttlát og heiðar-
leg. Hún tók þó aldrei ákvarðanirnar
fyrir okkur heldur lét okkur fljótt
skiljast að við yrðum að vita hvað við
vildum, segja hug okkar og standa
fyrir máli okkar. Sjálf var hún skjót
til svars og oft einstaklega hnyttin í
tilsvörum.
Þegar við vorum aðeins nokkurra
ára fór hún með okkur, elstu barna-
börnin, til Reykjavíkur í menningar-
reisu, í Þjóðleikhúsið á barnaleikrit
og í göngu um höfuðborgina. Þessar
ferðir eru ógleymanlegar. Hún hvatti
okkur eindregið til að ferðast til að
eiga góðar minningar til að ylja okkur
við. Sjálf kærði hún sig þó lítið um að
ferðast í flugvél og gerði það helst
ekki, en ferðalög með skipi þóttu
henni eftirsóknarverð, en allra helst
vildi hún ferðast á hestbaki. Minntist
hún oft ferðar sem hún fór ung að
aldri ein á Jónsmessunótt milli bæja í
Borgarfirði á hestbaki. Þessi nótt var
henni algjörlega ógleymanleg.
Nokkrum dögum áður en hún dó var
hún enn að minnast þessa reiðtúrs og
um leið að leggja okkur lífsreglurnar
og segja okkur að ferðast meðan við
hefðum heilsu og krafta til og vaka
eina íslenska sumarnótt í kringum
Jónsmessu. „Mikil heimisins undur
(eins og hún sagði oft) eru bjartar ís-
lenskar sumarnætur fallegar.“
Heimili hennar og afa stóð öllum
ævinlega opið. Þar var mikill gesta-
gangur alla tíð og oft glatt á hjalla.
Hvern virkan morgun var svokallað
hálftíu kaffi sem menn vissu af og
mættu ef mögulegt var. Þar skiptust
menn á skoðunum og stundum var
hart deilt um menn og málefni en allir
kvöddust þó sáttir. Við minnumst
margra slíkra stunda, margt var rætt
og skrafað, mikið hlegið, tekist á við
lífsgátuna og mörg málin leyst. Allir
gestir voru aufúsugestir, þeir skiptu
öllu máli og gert var vel við þá. Það
virtist aldrei vera mál að bæta manni
eða mönnum við í mat og kaffi, alltaf
fagnaðarefni að fá fleiri við borðið.
Hún hafði lag á því að láta alla
njóta sín – smáa sem stóra – allir áttu
sinn sess hjá ömmu og hver og einn
fékk að fara á kostum og alltaf var
pláss. Hún hélt fólkinu sínu saman og
hvatti okkur til hittast og njóta sam-
verustunda.
Síðustu árin bjó hún á Dvalarheim-
ilinu Höfða á Akranesi. Þar naut hún
frábærrar umönnunar. Nærgætnin,
virðingin og hlýjan sem henni var
sýnd af starfsfólkinu þar var einstök
og vill fjölskyldan við þetta tækifæri
þakka öllu því góða fólki fyrir elsku-
semi í hennar garð.
Að leiðarlokum þökkum við af heil-
um hug fyrir að hafa átt hana ömmu
að og mikil heimsins undur eigum við
eftir að sakna hennar.
Ása, Gyða og Óli Gísli.
Nú er gengin til hinstu hvílu merk-
iskonan hún amma mín. Ég kom oft í
heimsókn til hennar og afa upp á
Skaga sem barn. Á heimili ömmu og
afa var andrúmsloft sem var engu
líkt. Alltaf fullt af fólki og fjörugar
umræður. Það var eins og alltaf væri
nægur tími til að taka á móti gestum
og óþrjótandi veitingar sama hversu
margir komu. Sem dæmi má nefna að
einu sinni á unglingsárum mínum var
ég í skólaferðalagi og var ferðinni
heitið upp í Borgarfjörð. Við komum
við á Skaganum og ég fékk að heilsa
upp á hana ömmu mína. Þegar hún
frétti að með mér væru um 50 skóla-
systur mínar í rútu fyrir utan húsið
bauð hún þeim öllum inn, sendi mig
út í búð og bauð svo öllum upp á veit-
ingar. Ég man hvað ég var stolt af því
að eiga svona frábæra ömmu. Hún
amma Lolla vissi nákvæmlega hvað
skipti máli í lífinu. Að rækta sam-
bandið við fólkið í kringum sig en
eyða ekki óþarfa tíma í dauða hluti.
Hún hafði sérstaka nærveru sem
gerði það að verkum að öllum leið vel
nálægt henni. Fordómalausari mann-
eskju hef ég aldrei kynnst. Hún kom
eins fram við alla og sýndi öllum
sömu virðingu. Það var samt engin
lognmolla í kringum hana ömmu
mína. Hún hafði sterkar skoðanir og
lét þær í ljós. Hún hafði ríka réttlæt-
iskennd og sveið allt óréttlæti. Það
var svo gott að tala við ömmu. Hún
var hlý og umhyggjusöm. Hún var
líka víðsýn og benti oft á aðrar hliðar
á umræðuefninu. Samvera mín við
ömmu var mjög gefandi hún var mér
sterk fyrirmynd og mótaði mig sem
manneskju. Fyrir það verð ég ævin-
lega þakklát.
Móðir mín minnist þess með hlýju
hversu vel amma Lolla tók á móti
henni og mér þegar ég fæddist.
Amma hjálpaði mömmu líka mikið og
gætti mín um mánaðartíma þegar ég
var á fyrsta ári og oft veik. Fyrir unga
einstæða móður var það ómetanleg
hjálp. Hvíl í friði, elsku amma.
Þín
Jórunn Ella.
Nú þegar leiðir okkar ömmu Lollu
skilur í bili langar mig til að minnast
hennar með nokkrum orðum. Amma
var alltaf einstaklega falleg kona
bæði á líkama og sál. Hún hafði alltaf
það lífsmottó að setja sjálfa sig í spor
annarra og dreifa kærleika sínum til
allra sem á vegi hennar urðu. Amma
átti stóra fjölskyldu og sóttumst við
öll eftir félagsskap hennar fram á
hennar síðasta dag. Hún var einlæg,
skemmtileg, með mikla réttlætis-
kennd, heiðarleg og glaðlynd. Lífs-
viðhorf ömmu voru gott veganesti út í
lífið fyrir okkur öll sem þekktum
hana.
Mig langar að þakka þér fyrir allar
þær yndislegu stundir sem við áttum
saman, það er ekki svo lítil gjöf frá
Guði að hafa átt þig að, elsku amma.
Í barnaskóla var ég látinn skrifa
sögu, sem þykir víst ekkert merkileg
nú á dögum, en mér fannst þessi saga
ansi mikilvæg þá, og langar mig til
þess að láta hana verða mína kveðju
til þín elsku amma mín: „Einu sinni
var lítill strákur sem fór heim til sín
en þar var enginn heima. Þá fór hann
bara til ömmu sinnar því hún var allt-
af heima.“
Þórður Ásmundsson og fjölsk.
Ástkær föðursystir okkar Ólína
Ása Þórðardóttir frá Grund er látin
tæplega 99 ára að aldri. Hún bjó síð-
ustu árin á Dvalarheimilinu Höfða á
Akranesi. Lolla frænka eins og hún
var kölluð í fjölskyldunni var mikil
ættmóðir, umhyggjusöm, gestrisin,
trygg og skemmtileg kona.
Hún sýndi okkur börnunum í ætt-
inni mikinn áhuga og væntumþykju
og var gaman að heimsækja hana
bæði sem barn og síðar sem fullorðin.
Þá var oft spjallað yfir kaffibolla og
málin rædd, því hún vildi fylgjast með
því sem við vorum að gera. Þau hjón-
in Lolla og Ólafur Frímann voru
höfðingjar heim að sækja og átti
Lolla það til að setjast við píanóið og
spila og Ólafur söng með sinni háu
raust.
Á þessum tíma var meira næði til
að gleðjast og rækta ættar- og vina-
tengsl. Eitt minningarbrot skýst upp
í hugann sem lýsir Lollu frænku vel.
Við erum stödd í eldhúsinu á Vest-
urgötu 45, Lolla við eldavélina og er
að hella upp á könnuna og baka
pönnukökur í leiðinni, því hún á von á
gestum, frændfólki úr sveitinni. Það
vekur aðdáun og undrun hve snögg
hún er í hreyfingum og bakar á þrem-
ur pönnukökupönnum í einu, þetta
var eitthvað nýtt, þvílík vinnuhag-
ræðing. Skömmu síðar eru gestirnir
sestir við borðið og þá gafst tími til að
spjalla og spyrja frétta úr sveitinni.
Hugurinn reikar til bernskuáranna
á Akranesi í landi Grundar við Vest-
urgötu 41-47 þar bjó fjölskyldan í
fjórum húsum í röð: Fyrst kom Ragn-
heiður og fjölskylda , síðan Júlíus og
fjölskylda, Ólína og fjölskylda og síð-
ast amma Emilía og Peta frænka á
nr. 47. Yngri systurnar; Steina, Ing-
ella, Adda og Þóra bjuggu annars
staðar í bænum og Emilía yngsta
systirin í Hafnarfirði.
Það var líf og fjör og samgangur
mikill á milli þessara heimila.Við
systkinin börn Júlíusar ólumst upp í
þessu samfélagi meðal ættingja og
vina og var samheldnin og vináttan
mikil milli barna og fullorðinna. Af-
komendur systkinanna á Grund
halda vel saman enn þann dag í dag
með ýmsu móti, með frænkuklúbbum
og ættarmótum sem er afkomendun-
um mjög dýrmætt.
Að leiðarlokum viljum við systkin-
in þakka Lollu frænku samfylgdina,
umhyggjuna og tryggðina sem hún
sýndi okkur og fjölskyldum okkar
alla tíð.Við vottum Didda, Röddu,
Dadda, Ásmundi, Gunnari og Óla og
fjölskyldum þeirra samúð og erum
þakklát og stolt að hafa átt Lollu fyrir
frænku. Við teljum að við minnumst
hennar og forfeðranna á Grund best
með því að rækta vináttu og frænd-
semi og sýna hvert öðru áhuga og at-
hygli eins og svo ríkt var hjá þessu
fólki.
Blessuð sé minning Lollu frænku.
Edda, Ragnheiður, Emilía,
Þórður, Dísella og Gunnhildur.
ÓLÍNA ÁSA
ÞÓRÐARDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Ólínu Ásu Þórðardóttur
bíða birtingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga. Höfundar eru: Emilía,
Þorsteinn, Margrét , Petrea og Inga
Svava Ingólfsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför
STEFANÍU INGIBJARGAR SNÆVARR.
Aðstandendur.