Morgunblaðið - 29.05.2006, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. MAÍ 2006 33
MINNINGAR
Það vantaði einhvern veginn rétta
andrúmsloftið sem fylgdi því að
borða niðri hjá þér.
Þú hefur alltaf verið svo hlý og góð
við okkur, svona eins og ömmur eiga
að vera, og til dæmis ef við urðum
ósátt við mömmu og pabba var alltaf
hægt að leita til þín og þú tókst okkar
málstað. Nú þegar við urðum eldri
fannst þér svo vænt um að gáfum við
okkur alltaf tíma til að líta við hjá þér
þegar við komum heim úr skóla og
vinnu. Svo einfalt en gefur samt svo
mikið. Minningarnar sem við höfum
um þig eru dýrmætar og þakklát
munum við geyma þær svo lengi sem
við lifum.
Með söknuði kveðjum við þig úr
þessum heimi en við trúum að nú líði
þér vel elsku amma okkar og að við
munum á endanum hittast aftur.
Þangað til höfum við elsku afa og vit-
um að þú vakir yfir honum og okkur
öllum.
Þín barnabörn,
Einar, Karen og Jóhannes.
Elsku besta amma.
Nú þegar þú hefur kvatt þetta líf
og heldur á betri stað komum við
saman og minnumst þín. Elsku
amma, brosið þitt, hlýr faðmurinn,
húmorinn, maturinn þinn. Það var
alltaf svo gott að vera hjá þér og afa á
Barón, þetta stóra hús var eitthvað
svo heillandi, fullt af krókum og kim-
um sem maður gat leikið sér í. Þar
sem við bjuggum í næstu götu lá leið-
in heim úr skólanum alltaf fyrst á
Barón og það brást ekki að þú lum-
aðir á kókómjólk og köku eða kleinu-
hring handa okkur í mallakútinn, þú
bakaðir bestu súkkulaðiköku í heimi.
Við sátum oft saman í eldhúsinu og
þú fræddir okkur um gamla tímann,
maður gat vel ímyndað sér hvernig
Reykjavík leit út áður fyrr, og að
margt hafi breyst. Við áttum okkar
uppáhaldsþætti sem við horfðum allt-
af á saman, miðvikudagar voru uppá-
haldsdagarnir mínir því þá kom ég og
við horfðum á Beverly hills og Mel-
rose place. Það var líka svo gott að
læra í „sjónó“, þar var svo mikill frið-
ur, þá lækkaðir þú í útvarpinu svo
maður gæti nú örugglega einbeitt sér
að heimavinnunni, mjög oft var ein-
beitingin svo mikil að maður datt út í
gamla góða beddanum, það var aldrei
neitt stress hjá þér, amma mín, og við
vorum því sammála að ungt fólk
þyrfti að leggja sig líkt og þeir eldri
svo þú læddist inní „sjónó“ og breidd-
ir yfir mann brúnköflótta teppið. Við
vitum að frá þeim stað sem þú ert
núna komin á átt þú eftir að líta eftir
okkur og passa okkur eins og þú
gerðir þegar við vorum lítil. Þú hafðir
dálæti á okkur öllum og í þínum aug-
um voru allir jafnir, heimili þitt var
okkar, ást og hlýja þín var okkar, það
voru alltaf allir velkomnir til þín, við
minnumst örlætis þíns og erum stolt
af því að vera afkomendur þínir,
amma. Í okkar augum ert þú hetjan
sem við munum hitta aftur á öðrum
stað á öðrum tíma. Megir þú hvíla í
friði, elsku Þóra amma.
Ástar- og saknaðarkveðja,
Íris Rán Ægisdóttir og
Lúðvík Friðrik Ægisson.
Elsku amma, mig langar með
nokkrum orðum að minnast þín. Mér
finnst við hafa þekkst frá því að ég
fæddist, en svo var ekki. Ég var svo
heppin að þegar við Þór fórum að
vera saman þá eignaðist ég líka
ömmu og afa. Þú varst einhvern veg-
in svo ekta. Ekta amma sem annaðist
fólkið sitt og vildi fylgjast með öllum.
Fyrir mér var það mjög dýrmætt að
fá að búa í kjallaranum á Barónsstíg,
þótt það væri ekki nema í eitt ár. Við
urðum svo góðar vinkonur, ég tala nú
ekki um þegar ég var heima í nokkra
mánuði eftir bílslysið, þá voruð þið afi
minn aðalfélagsskapur. Við svoleiðis
drukkum í okkur sápuóperur sjón-
varpsins og ræddum þær fram og
aftur, lásum blöðin og töluðum um
allt milli himins og jarðar. Þetta var
sko góður tími. Eftir að við Þór flutt-
um í Hafnarfjörðinn héldum við alltaf
sambandi, ef þér fannst langt líða á
milli þess sem við Þór komum í heim-
sókn eða við heyrðumst í síma,
hringdir þú gjarnan og spurðir hvað
þetta væri eiginlega með mig. Svona
fylgdist þú með og vildir vera í sam-
bandi. Eftir að þú veiktist fækkaði
símtölunum en alltaf jafngott að
koma á Barónsstíginn og hitta ykkur
afa.
Mikið rosalega held ég að hafi ver-
ið vel tekið á móti þér hinum megin,
með harðfiskveislu, súkkulaði og
góðu kaffi.
Að lokum vil ég þakka þér sam-
fylgdina, elsku amma mín. Samúðar-
kveðjur sendi ég afa, Sigurði, Bryn-
dísi, Jóhönnu, Ásgerði, Þóru,
tengdabörnum, barnabörnum og
þeim sem eiga svo yndislegar minn-
ingar um ömmu á Barónsstíg.
Fríða.
Þóra mágkona mín og vinkona er
dáin. Ulla frænka eins og hún var
kölluð á mínu heimili var mjög mynd-
arleg kona, bar sig vel, var skemmti-
leg, glettin, gat verið stríðin, en um-
fram allt gull af manni sem ekki mátti
neitt aumt sjá. Hún giftist Jóhannesi
Guðmundssyni húsgagnasmiði og
eignuðust þau fimm börn, fjórar
stúlkur og einn dreng. Skammt var
milli heimila okkar Hverfisgötu 55 og
Barónsstígs 11 og mikill samgangur.
Ulla stundaði nám við Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur. Hún var fyrir-
myndarhúsmóðir sem endurspeglað-
ist í klæðaburði barna hennar og
snyrtimennsku á heimili hennar og
ávallt var nóg af heimabökuðu kaffi-
brauði er hún var sótt heim. Hún var
einnig góð hannyrðakona sem sjá
mátti af borðdúkum (löberum) sem
hún gaf systrum sínum og mágkon-
um og var minn með handsaumuðu
mynstri í stíl við kaffistellið mitt.
Ulla hefur haldið margar góðar og
glæsilegar veislur á Barónsstígnum
en þegar hún varð áttræð héldu börn
hennar veislu henni til heiðurs í fögru
umhverfi Elliðaárdals. Ulla var þar
sem drotting í rauðum glæsilegum
kjól og naut sín vel umvafin afkom-
endum og vinum. Ein af dætrum
þeirra Jóhannesar hefur til margra
ára búið í Ástralíu með eiginmanni og
fimm dætrum. Mér er enn ofarlega í
minni þegar Ulla tók sig til á efri ár-
um og ferðaðist hálfan hnöttinn og
sótti fjölskylduna heim til Ástralíu.
Þetta var fyrsta og eina utanlands-
ferð hennar.
Ulla kunni að rækta garðinn sinn.
Oft hef ég heyrt hana segja „ég er á
leið til þín, ég kem fljótlega“ og ávallt
stóð hún við það. Hún mundi alla af-
mælisdaga fjölskyldunnar og gladdi
börnin með gjöf við hæfi, enda muna
þau öll eftir Ullu frænku. Það er
margs að minnast á langri ævi, bíó-
ferðir, leikhúsferðir, tónleikar, sund-
ferðir og aðrar samverustundir.
Ulla tók sér ekki orðið gamall í
munn enda sagði hún að fólk ætti
ekki að velta sér upp úr aldri. Hún
hefur ekki gengið heil til skógar á
undanförnum árum en kvartaði þó
aldrei í mín eyru. Í þessum veikind-
um hefur hún notið góðrar umhyggju
eiginmanns og barna.
Ullu er sárt saknað og er það ósk
mín og fjölskyldu minnar að guð
megi styrkja Jóhannes og fjölskyldu.
Brynja Helga Kristjánsdóttir.
Það er undaleg tilfinning að hugsa
til þess að mín kæra vinkona sé ekki
heima á Barónstígnum. Þú sem alltaf
varst heim, enda var oft og iðulega
einhver í kaffi eða mat hjá ykkur Jó-
hannesi. Það eru svo margar minn-
ingar sem koma upp í hugann, og
þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast þér Þóra mín. Ég gæti tekið
ótal atvik sem lýsa þér og þínu stóra
kærleiksríka hjarta. Það eru tvö at-
vik sem mig langar að minnast á.
Þegar ég kom fyrst á Barón sem
feimin ung kona og Sigurður var að
kynna mig var mér ákaflega vel tek-
ið, ég átti Sæmund sem var þá
tveggja ára og vildi nú ekki blanda
honum í þetta strax. Í þriðju ferðinni
þá sagðir þú þessi ógleymanlegu orð:
Hvernig er þetta á ég ekki að fá að
sjá barnabarnið mitt eða hvað? Þetta
voru þau fallegustu orð sem ég hafði
heyrt. Upp frá þessu var Sæmundur
barnabarnið ykkar og við hinar bestu
vinkonur.
Hitt atvikið var þegar Sæmundur
átti að fermast, við vorum fyrir norð-
an þá. Það var í maí og þið hjónin
lögðu af stað á föstudegi, þegar þið
komuð að Holtavörðuheiði var orðið
ófært fyrir fólksbíla svo þið sneruð
við aftur í bæinn. En þú, Þóra mín,
varst nú ekki á því að gefast upp nei,
þú tókst rútuna daginn eftir, mikið
óskaplega þótti mér vænt um þetta.
En svona varst þú við alla, mundir ef-
ir öllum, það voru ekki bara börn,
tengdabörn eða barnabörn heldur
barnabarnabörn allar frænkur og
frændar, engum gleymdir þú, enda
var ekki hægt að halda afmæli eða
annan fagnað nema þú værir, þú
naust þess svo innilega að vera með
stórfjölskyldunni.
Þegar leiðir okkar Sigurðar skildu,
þá sýndir þú enn og aftur skilning og
þroska. Þú sagðir þá á þinn ábúðar-
mikla hátt, þú skalt ekki voga þér að
skilja við mig kæra tengdadóttir,
svona var tryggð þín mikil.
Elsku Þóra mín þakka þér fyrir
vináttuna og kærleikan sem þú veitt-
ir mér, börnunum, tengdabörnunum
og barnabörnunum, við söknum þín
sárt. En við njótum þeirra forrétt-
inda að eiga góðar minningar um
góða ömmu og vinkonu.
Góða ferð og Guð blessi þig.
Kæri Jóhannes og allir barónar,
megi Guð veita ykkur styrk og bless-
un.
Erna Lúðvíksdóttir.
Kynni mín af Þóru hófust fyrir
tæpum 14 árum þegar ég kynntist
manninum mínum, Valdimari dóttur-
syni hennar. Á heimili tengdafor-
eldra minna var margt fólk á þessum
árum og alveg óhætt að segja að
heimilishaldið hafi verið umfangs-
mikið. Þóra og Jóhannes dvöldu þá á
sumrin í Fjalli og aðstoðuðu dóttur
sína og tengdason við heimilishaldið
og útiverkin. Húsið var fullt af fólki á
sumrin og mikið fjör. Eitt sumarið
vorum við 12 í heimili og svo bættust
við dætur Þóru og fjölskyldur og aðr-
ir gestir um helgar, því munaði miklu
að Þóra kæmi og hjálpaði til. Það var
svo sannarlega alltaf komið sumar
þegar Þóra og Jóhannes komu upp í
Fjall og biðu allir eftir því að þau
kæmu. Það varð eitthvað svo nota-
legt þegar amma Þóra var komin. Að
koma inn til hennar og fá sér kaffi og
spjalla, oft bakaði hún lummur fyrir
okkur og það voru sko bestu lummur
í heimi.
Seinna bjuggum við í kjallaranum
hjá Þóru í stóra fjölskylduhúsinu
þeirra á Barónsstígnum. Þá var gott
að geta alltaf hlaupið upp til hennar
hvenær sem var og spjallað. Þóra er í
mínum huga eins og bestu ömmur
geta verið. Þau hjónin voru sannkall-
aðir hornsteinar fjölskyldunnar. Allt-
af til staðar og kannski lýsir það þeim
best að allir kalla þau ömmu Þóru og
afa Jóhannes, hvort sem það eru
barnabörnin, tengdabörnin eða
krakkarnir sem hafa verið í sveit í
Fjalli.
Ég er þakklát fyrir að hafa kynnst
ömmu Þóru og votta aðstandendum
hennar samúð mína.
Minningin um þessa góðu konu lif-
ir.
María Karen.
Hún Ulla frænka mín er látin og
minningar bernsku- og unglingsár-
anna koma upp í hugann: Hlaupið út
á Barónsstíg 11 í kaffitímanum til að
fá bita af súkkulaðiköku með mjúku
smjörkremi. Alltaf myndarleg hús-
móðir, hún Ulla, með góðgætið
tilbúið, enda ekki vanþörf á þar sem
fjölskyldan er stór og mikill
gestagangur á Barónsstígnum. Hvít-
ur þvottur blaktir á snúrum í bak-
garðinum, nóg að gera á stóru heim-
ili. Ferskur andblær fylgir henni
þegar hún gengur léttstíg upp úti-
dyratröppurnar á Sóló, bernsku-
heimili sínu og síðar mínu, þar sem
hún og systur hennar sungu svo hátt,
í den, að heyra mátti allt niður í
Kirkjugarðsstræti. Hún kemur til að
líta á hann föður sinn í kjallaranum
og líka hana Helgu systur sína. Síðan
liggur leiðin upp á loft og ég sýni
henni stolt nýju hansahillurnar mín-
ar. Þá strýkur hún sólbrúnum vísi-
fingrinum eftir einni hillunni, sposk á
svip, og segir: „Og fylgdi rykið með?“
Skömm mín er fullkomin að láta hana
Ullu sjá að ég sé ekki nógu dugleg að
taka til.
Hún Ulla var alltaf tilbúin að stríða
og gantast við litlu frænku sína sem
var bara næstum fædd sama mán-
aðardag og hún sjálf en lét þó bíða
eftir sér í nokkra klukkutíma þannig
ekki náðist það alveg. Við vorum
fæddar hvor sinn daginn, 23. og 24.
júní, svolítið líkar, enda í sama
stjörnumerki.
Og nú er hún farin, hvíldinni fegin
og maður bankar ekki lengur upp á á
Barónsstígnum til að fá súkku-
laðiköku með mjúku smjörkremi hjá
Ullu frænku. En eftir standa minn-
ingar um góða konu, sanna húsmóður
og móður sem stóð upprétt í blíðu og
stríðu og bauð kökur fram í andlátið.
Megi minningin um ástkæra
frænku lifa.
Þórhildur.
Hún Ulla á Barónsstígnum er lát-
in.
Ég var barn að aldri þegar ég
kynntist Ullu. Hún var gift honum
Jóa á Barónsstígnum, uppeldisbróð-
ur mömmu. Á Barónsstíg 11 fórum
við í jólaboð og afmæli og þar lékum
við systurnar okkur af hjartans lyst
við börn Ullu og Jóa. Hvergi var jafn
gaman að leika sér og í stóra húsinu á
Barónsstíg, þar var nóg pláss og oft
glatt á hjalla. Þau Ulla og Jói bjuggu
uppi á lofti en Guðmundur afi og
Ingibjörg amma, foreldrar Jóa á
fyrstu hæð og þar bjó einnig Dísa,
móðuramma mín. Náin tengsl hafa
alltaf verið milli heimilanna.
Þegar ég var um tvítugt og Ingi-
björg amma orðin ekkja, kíkti ég
stundum til hennar í kaffi. Ulla kom
þá oft niður og við spjölluðum saman.
Ulla var hress kona og þar á ofan
mikill húmoristi sem kom mér æv-
inlega í gott skap.
Eftir að ég fluttist til Svþjóðar
fækkaði heimsóknunum á Baróns-
stíginn. Ég kom ekki lengur í jólaboð
eða afmæli. En á hverjum jólum í
hart nær þrjátíu ár fékk ég kort frá
Ullu og fjölskyldu. Ulla spurði um
mig og tók mér ávallt fagnandi þótt
stundum liðu ár án þess ég kæmi til
Íslands. Mér þótti ég svo einkanlega
velkomin þegar ég sat með Ullu í eld-
húsinu á Barónsstíg og þáði kaffi og
heimabakað eða í sófanum inni í stofu
við hliðina á henni sem sýndi mér
myndir í fjölskyldualbúmunum og
sagði fréttir af börnum og barna-
börnum.
Í desember sl. þáði ég síðast kaffi
og kökur í eldhúsinu hjá hjá Ullu og
Jóa og var það notalegt að vanda.
Ég vil þakka Ullu allar góðar
stundir og þá einstöku hlýju og um-
hyggjusemi sem hún sýndi mér og
mínum gegnum árin.
Fjölskyldunni á Barónsstíg 11
vottum ég og fjölskylda mín í Svíþjóð
okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Ullu.
Þórdís.
Aðfaranótt hins 20. maí sl. lést á
Borgarspítalanum í Reykjavík, móð-
ursystir mín Þóra Einhildur Sigurð-
ardóttir. Hún var þriðja í röð sex
systkina og jafnframt sú þriðja sem
kveður þennan heim, en þegar eru
látin þau Helga, húsmóðir og hár-
greiðslumeistari og Sigurður versl-
unarmaður. Eftir lifa móðir mín
Kristjana Margrét, Arinbjörn skip-
stjóri og Ingibjörg hjúkrunarfræð-
ingur.
Ulla eins og hún var alltaf kölluð af
vinum og fjölskyldu ólst upp á Sól-
vallagötunni í vesturbæ Reykjavíkur.
Ung kynntist hún manninum sín-
um, Jóhannesi Guðmundssyni, hús-
gagnasmíðameistara og stofnuðu þau
heimili sitt í húsi foreldra hans að
Barónstíg 11 í Reykjavík og bjuggu
þar alla tíð síðan.
Börnin urðu fimm, en þau eru,
Bryndís, Sigurður Einar, Jóhanna,
Ásgerður og Þóra, barnabörnin
nítján og barnabarnabörnin tíu.
Ulla frænka mín var ekki kona
sviðsljóssins. Það eftirlét hún öðrum.
Hún var sannkölluð hvunndagshetja,
húsmóðir af gamla skólanum, þar
sem heimilið og fjölskyldan var sett í
öndvegi og velferð hennar var henni
allt.
Vinum og fjölskyldu reyndist hún
ávallt vel og tilbúin að rétta hjálp-
arhönd ef eitthvað bjátaði á.
Á kveðjustund sem þessari er auð-
vitað margt sem kemur upp í hugann
og minningarnar eru allar góðar.
Efst er þó í huga hlýjan og vel-
vildin sem hún bar til allra og sá sem
þessar línur ritar þakkar forsjóninni
fyrir að hafa fengið að vera henni
samferða um hríð.
Ullu verður sárt saknað af þeim
sem hana þekktu, en sárastur er
söknuður hennar nánustu, eigin-
mannsins sem kveður lífsförunautinn
eftir rúmlega fimmtíu ára samveru,
barna, barnabarna, barnabarna-
barna og eftirlifandi systkina, sem nú
kveðja elskulega systur.
Þeirra missir er mestur og eru
þeim hér sendar innilegar samúðar-
kveðjur og bæn um styrk á erfiðri
stund.
Hvíl í friði, kæra frænka.
Guðmundur Pétursson.
Þóra æskuvinkona okkar hefur
kvatt þetta líf. Það var gott að alast
upp við Sólvallagötuna og í minning-
unni vorum við nánast alltaf úti að
leika okkur í leikjum þess tíma. Í þá
daga laut lífið lögmáli einfaldleikans
öðru fremur. Þegar við uxum úr grasi
var lóðin númer átta við götuna
óbyggð. Þar var leikvöllur okkar og
aldrei við okkur amast. Landakots-
túnið var einnig athafnasvæði okkar
en yfir því réð Ferdinand munkur og
rak krakka úr túninu ef leikirnir tóku
að breyta því í svað en á þessum ár-
um voru á túninu kýr á beit. Það
breytti því ekki, að kl. 18 fengum við
að fylgja honum upp í turn þar sem
hann hringdi kirkjuklukkunum, sem
við litum á sem opinberan tímavörð
bæjarins. Á unglingsárunum voru
kvöldgöngur okkar á „rúntinum“
m.a. til að sýna sig og sjá aðra og
hitta kunningja sem bjuggu fyrir
austan læk. Þóra var einstaklega
trygg og heimsótti foreldra okkar
reglulega þegar aldurinn færðist yfir
þau.
Vinskapur okkar var alla tíð gegn-
heill og áreynslulaus. Það er aðall
vináttunnar.
Halldóra og Ingibjörg
Elíasdætur.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðjudegi).
Ef útför hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, fæddist,
hvar og hvenær hann lést, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst. Ætl-
ast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feit-
letraður, en ekki í minningargrein-
unum.
Undirskrift Minningargreinahöf-
undar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
er ráðlegt að senda hana á
myndamóttöku: pix@mbl.is og
láta umsjónarmenn minningar-
greina vita.
Minningar-
greinar