Morgunblaðið - 29.05.2006, Síða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. MAÍ 2006 35
Elsku kæri Hebbi
minn, mig langaði
bara að fá að kveðja
þig með nokkrum
orðum. Það er alveg
ólýsanlega erfitt að
setja réttu orðin á
blað sem bærast í hjarta manns. Þú
fórst alltof fljótt og skyndilega frá
okkur. Skildir samt eftir óteljandi
ljúfar og skemmtilegar minningar
sem við varðveitum öll í hjarta okk-
ar. Maður gæti endalaust þulið upp
skemmtileg atvik kringum þig. Það
var mikil kátína og gleði nálæg þar
sem þú varst staddur og hafðir þú
alveg einstakan hæfileika til að
koma manni í gott skap. Þegar
maður kom oftar en ekki úrvinda
og þreytt heim eftir langan vinnu-
dag, þá tók alltaf á móti manni grín
og glettni sem fékk mann til að
hlæja og gleyma sér. Svo varstu nú
farinn að vera duglegur við elda-
mennskuna, kaupa í matinn, gefa
Hnoðra meðleigjanda þínum, þvo
þvott og svona mætti lengi telja, en
já, já, „róleg róleg“ myndir þú
segja núna svo við skulum láta
staðar numið hér svo karlmennskan
verði í heiðri höfð.
„Já, maður verður að bjarga
sér,“ varstu vanur að segja ef mað-
ur var að kvarta og kveina eitthvað.
Það eru orð að sönnu enda varstu
hörkuduglegur og vinnusamur.
Vinnuna stundaðir þú af mikilli alúð
og varst svo áhugasamur að byrja í
nýrri vinnu hjá Vífilfelli eftir nokk-
urra ára vinnu hjá Bónus.
Þín verður sárt saknað og ég
HERBERT
GRÄNZ
✝ Herbert Gränzfæddist á Sel-
fossi hinn 15. júní
1986. Hann lést hinn
17. apríl síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Selfoss-
kirkju 26. apríl.
mun aldrei gleyma
öllum góðu og fjör-
legu samræðunum
okkar um allt milli
himins og jarðar. Ég
mun varðveita og
fylgja ráðum þínum.
Enn er ég að hugsa
til þess hvaðan þú
hafðir allan þennan
þroska og skilning á
öllu mögulegu. Bentir
manni á svo margt og
gafst manni nýja sýn
á hlutina. Ég þakka
þessar samverustund-
ir og mun varðveita þær í hjarta
mínu.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Ég bið Guð að gefa fjölskyldu
þinni og nánustu ættingjum styrk á
þessum erfiðu tímum. Minningin
um þig mun lifa um ókomna tíð.
Sigrún og Hnoðri.
Hebbi, eins og hann var kallaður,
ólst upp hér á Selfossi. Hann var
alveg indælis drengur sem var með
hjarta úr gulli og alltaf stutt í hlát-
ur ef hann var nærri, einnig var
hann traustur vinur og vinur vina
sinna. Hebbi var afbragðs málari
enda með það í genunum. Hann var
með blússandi áhuga á rafvirkjun
og stefndi á það. Ég veit að þeir
sem kynntust Hebba hafa aldrei
séð hann öðruvísi en í góðu skapi.
Það vekur furðu margra að þetta
henti hann og sjálfur mun ég aldrei
átta mig á því.
Hebbi og ég kynntumst haustið
1999 þegar við krakkarnir úr sveit-
inni komum á Selfoss í skóla og
urðum við strax vinir og erum enn.
Þegar ég sá Hebba fyrst áttaði ég
mig ekki á karakternum. Hann var
meira en sérstakur, hann var í raun
einstakur. Ég og Hebbi vorum ná-
grannar þegar hann var hjá móður
sinni. Við röltum í gegnum garðinn
sem var á milli okkar til að stytta
okkur leið hvor til annars. Síðan fór
Hebbi að fara með mér heim upp í
sveit, en Hebbi var alltaf frekar
matvandur og það er ekki að skapi
föður míns. Hebbi borðaði ekki fisk
en hann reyndi alltaf þegar hann
kom og byrjaði að borða kartöflur
sem hann var nú alltaf svo stoltur
af og aldrei mun ég gleyma því
þegar hann kom að hjálpa okkur að
girða. Þá sagði hann: ,,Einar, hug-
aðu þér, eftir 20 ár þá verða strák-
urinn minn og þinn að laga þessa
girðingu.“
Þegar við byrjuðum í 9. bekk fór-
um við að grallaraspóast meira en
við gerðum áður. Á þeim tíma voru
krakkar í bekknum að byrja að fá
sér bjór og ég og Hebbi þar engin
undanteking. Það sem er nú eft-
irminnilegast er þegar við fórum í
Galtalæk og Rúnar, pabbi Hebba,
keyrði okkur. Það mátti ekki fara
með vín inn en ég og Hebbi vorum
með mikið enda tókum við fyrir
nokkra vini okkar líka. Þegar kom
að hliðinu þá vorum við að deyja úr
stressi, hvort það yrði leitað í bíln-
um og lukkan var ekki með okkur.
Það var leitað í bílnum og allt
fannst nema ein kippa sem var í
matarkassanum mínum. Við vorum
eins og aular og pabbi þinn var að
missa andlitið yfir magninu. Hann
talaði við verðina og sagði að hann
héldi að við værum með smá en í
raun vorum við með alltof mikið og
þurftum að hella öllu niður. Okkur
var ekki hleypt inn og Rúnar keyrði
okkur aftur heim, hló að okkur alla
leiðina og spurði síðan: ,,Hvernig
var í Galtalæk, strákar?“ Við sátum
með fýlusvip og fórum heim en fór-
um aftur daginn eftir með mæðrum
okkar og komumst inn.
Við Hebbi áttum margar góðar
stundir saman. Hann tók lífinu með
stakri ró og var aldrei stressaður
um framtíðina. Hann vissi ekki
hvað hann vildi verða en svo fór
hann í starfsnám til Fossrafs og
voru þeir svo ánægðir með hann að
hann fékk borgað í náminu og fékk
að vinna meira heldur en hann
þurfti. Hebbi fór að vinna í fiski
sumarið eftir 10. bekk. Eftir sum-
arið fór Hebbi í FSu og vorum við
saman í nokkrum tímum. Eftir vet-
urinn fórum við félagarnir og feng-
um vinnu í fiski. Það var rosa stuð
hjá okkur þar og myndaðist ákveð-
in stemmning. Hebbi var kominn
með bílpróf og keyrði okkur á milli.
Hann átti Lancer sem var ótrúlega
góður „miðað við aldur og fyrri
störf“. Það voru margar skemmti-
ferðirnar sem við fórum á honum.
Þegar kom að hausti fórum við aft-
ur í FSu en Hebbi hafði lítinn
áhuga á náminu. Hann hætti rétt í
lok annar og var að vinna um helg-
ar í Bónus og við áfyllingar fyrir
Vífilfell. Svo kom jólafríið og við
fórum að vinna næturvinnu í fiski.
Það var gaman að okkur fannst en
Hebbi vann einnig um helgar í Bón-
us og í áfyllingu alla daga. Eftir jól
fór hann í Bónus í fulla vinnu og
vann þar til hausts er hann flutti í
bæinn og leigði með systur sinni.
Hebbi var kominn í Iðnskólann og
var að læra rafvirkjun sem hann
var ákveðinn í að gera að ævistarfi.
Hann þurfti að gera hlé á náminu
vegna fjárskorts og vann hann í
Bónus á meðan og vann sig upp í
stöðu aðstoðarverslunarstjóra og
svo kom hann aftur í Bónus hér en
í stuttan tíma vegna íbúðarmissis.
En svo fann systir hans íbúð handa
honum í Kópavogi. Hebbi flutti
þangað og leigði herbergi hjá vin-
konu systur sinnar. Honum var
boðin vinna sem sölufulltrúa hjá
Vífilfelli og tók hann því starfi.
Hann var mjög ánægður með það
starf. Ég sé mikið eftir því að hafa
ekki komið oftar í heimsókn til þín í
bæinn því þú varst duglegri að
heimsækja mig og gerðir reglulega.
En, Hebbi, það sem ég hef upp-
lifað með þér er ótrúlegt. Allt
djamm og allt annað er engu líkt.
Ég á eftir að sakna þín svo, því þú
fannst það besta í manni og gerðir
mann að betri manni. Ég minnist
Hebba sem góðrar manneskju og
mun alltaf gera, því eingöngu eru
góðar minningar í huga mínum um
þennan dreng. Kveð ég þig í hinsta
sinn og bið guð að geyma þig, elsku
Hebbi minn, og þakka þér allar
stundirnar sem við áttum saman.
Hebbi var og mun vera í mínum
augum besti vinur minn.
Elsku fjölskylda, ykkur votta ég
mína dýpstu samúð og bið guð um
að vaka yfir ykkur og þó dagarnir
fram undan séu ekki bjartir verða
þeir bjartari með tímanum.
Þinn vinur,
Einar Magnússon
frá Oddgeirshólum.
Við kynntumst Hebba okkar þeg-
ar hann byrjaði að vinna með okkur
í Bónus í Holtagörðum fyrir um
tveimur árum síðan. Hebbi var
ávallt hrókur alls fagnaðar og alltaf
var eintóm gleði og hlátur í kring-
um hann. Þau eru mörg skemmti-
leg atvikin sem koma upp í hugann
þegar við minnumst Hebba og þá
sérstaklega íj-ið í kisukallinum
Hebba sem var ekki lengi að kom-
ast á allra varir og ósýnilegi Eirík-
ur. Hebba var svo sannarlega sárt
saknað þegar hann hætti hjá okkur
en söknuðurinn núna, eftir að hann
er alfarið farinn af þessari jörð, er
óbærilegur.
Eftir að Hebbi byrjaði með Írisi
vinkonu minni (Önnu) kynntist ég
honum alltaf betur og betur og þær
eru ófár minningarnar um allar
kaffihúsaferðirnar og löngu og
skemmtilegu spjallstundirnar sem
við áttum meðan Íris var úti.
Hebbi er einn sá besti og traust-
asti vinur sem hægt er að hugsa
sér.
Við viljum votta fjölskyldu
Hebba, ættingjum og vinum inni-
legustu samúð okkar.
Elsku Hebbi, megir þú hvíla í
friði.
Þínar vinkonur,
Anna og Elísa.
Páll Gísli Stefáns-
son, fósturbróðir
minn frá Vatnsenda í
Ólafsfirði, er látinn
eftir langvarandi
veikindi. Páll var
fjórði í röð sjö systkina, barna
þeirra Önnu Sveinsdóttur og Stef-
áns Stefánssonar frá Vatnsenda.
Útför hans fór fram frá Ólafsfjarð-
arkirkju þriðjudaginn 2. maí sl. í
björtu og fögru veðri, sól skein í
heiði og stirndi á snjóinn fram í
sveitinni sem óðum var að hverfa.
Þannig hefði Palli, eins og hann
var alltaf kallaður, viljað hafa
ásýnd Ólafsfjarðar og sveitarinnar
þegar hann kvaddi því ætíð var
hugurinn fyrir norðan hjá ættingj-
um og vinum og hann ljómaði allur
þegar talið barst þangað.
Palli bar nafn Páls Gísla Stef-
ánssonar frá Efra-Ási í Hjaltadal,
en hann, var nokkru áður en Palli
fæddist farkennari í Ólafsfirði og
fór þá á milli bæja og kenndi þar
börnum heima áður en formleg
skólaganga hófst. Á þeim tíma
fóru börn úr sveitinni ekki í skóla
fyrr en þau voru orðin 9–10 ára
gömul. Páll Gísli kom í Vatnsenda
oftar en einu sinni og fékk und-
irritaður sína fyrstu fræðslu frá
honum. Hann var sérstaklega ljúf-
ur maður, barngóður og glaðsinna
og átti afar gott með að ná til
þeirra sem hann var að kenna. Það
PÁLL GÍSLI
STEFÁNSSON
✝ Páll Gísli Stef-ánsson fæddist á
Vatnsenda í Ólafs-
firði 28. febrúar
1946. Hann lést á
LSH við Hringbraut
20. apríl síðastliðinn
og var jarðsunginn
frá Ólafsfjarðar-
kirkju 2. maí.
er óhjákvæmilegt
annað en þegar að-
komumaður dvelur í
nokkrar vikur inni á
heimili en að hann
falli inn í heimilis-
venjur. Hann fór
með mig í fjárhúsin
og var eins og það
tilheyrði fræðslunni
og var alltaf að út-
skýra ýmislegt.
Hann lyfti upp lífinu
á Vatnsenda á vetr-
arkvöldum því hann
hafði með sér
grammófón og
nokkrar plötur aðallega með dans-
tónlist og var þá gjarnan dansað á
kvöldum og komu þá nágrannar til
að taka þátt í gleðinni. Páll Gísli
lést snögglega í febrúar 1946 og
var þá staddur í Ólafsfirði hjá
Helgu Sigurðardóttur frænku
sinni. Í sama mánuði fæddist Palli
og við skírn skömmu síðar fékk
hann nafn Páls Gísla Stefánsson-
ar. Foreldrum hans líkaði svo vel
við Pál kennara meðan hann var á
heimili þeirra að þau vildu heiðra
minningu hans með því að láta
soninn bera nafn hans. Helgu
frænku Páls og manni hennar,
Guðmundi Jóhannssyni, þótti svo
vænt um þessa nafngift að þau
gáfu drengnum lamb með eyrna-
marki og brennimarki Páls kenn-
ara sem hann hélt síðan.
Á þeim árum sem Palli var að
alast upp var mannmargt á heim-
ilinu á Vatnsenda 14–15 manns.
Auk foreldra og systkina hans
voru þar Stefanía móðir Stefáns,
tvær systur hans Soffía og Oddný,
tvö börn Oddnýjar, Sveinbjörn og
Emilía og Bára Sæmundsdóttir
frænka okkar sem kom á öðru ári
á heimilið og ólst þar upp og var
komin yfir tvítugt þegar Palli
fæddist. Þess má nærri geta að oft
þurfti að taka til hendinni á svo
stóru heimili. Enda fóru börnin og
við sem eldri vorum strax að
hjálpa til við sveitastörfin. Nýi
tíminn var tæpast genginn í garð,
sá gamli enn að mestu við lýði eins
og hann hafði verið í Héðinsfirði
þaðan sem Stefanía amma okkar
kom til Ólafsfjarðar 1922, þá ekkja
með börn sín. Öll vinna svo sem
heyvinna og aðdrættir fóru fram
með hestum og ef þurfti að fara
bæjaleið var oftast farið fótgang-
andi. Það var ekki fyrr en um og
upp úr 1960 sem fór að rofa til í
þessum málum. Þá komu drátt-
arvélarnar og allt sem þeim til-
heyrði sem auðveldaði öll störf við
landbúnaðinn.
Palli og Lauga, Guðlaug systir
hans sem var einu ári yngri voru
mjög samrýnd og voru ekki gömul
þegar þau fóru að rölta á eftir
kúnum og sóttu þær að kvöldi og
voru mjög liðtæk við heyskap þeg-
ar þau urðu eldri og hugsuðu um
sinn eigin heyflekk sem þeim var
úthlutað. Þau voru bæði söngelsk
og oftar en ekki heyrðist til þeirra
þegar þau voru vöknuð á morgn-
ana að syngja í rúminu áður en
þau fóru á fætur bæði barnalög og
sálma sem þau höfðu lært mest af
ömmu.
Árin liðu í faðmi fjölskyldunnar
og á unglingsárum Palla fór hann
á vertíð til Vestmannaeyja. En
eftir það fór að bera á þeim sjúk-
dómi sem hrjáði hann allt til
dauðadags. Þegar Stefán faðir
hans brá búi flutti hann með hon-
um niður í Ólafsfjarðarkaupstað
og dvaldi þar í nokkur ár eða þar
til faðir hans lést 1974.
Áður hafði Bára fest sér hús-
næði í bænum. Hún leit til með
þeim feðgum og voru þessi heimili
sem eitt því svo kært var með
þeim öllum.
Um þetta leyti ágerðist sjúk-
dómurinn hjá Palla og var það ein-
sýnt að hann þurfti að komast
undir læknishendur. Sveinn bróðir
hans sem bjó í bænum og Bára
sáu til þess að hann fengi hæl-
isvist og fór hann suður á Reykja-
lund. Það var hans mesta lán í líf-
inu að fá að dvelja þar í 25 ár. Þar
leið honum vel, átti marga vini
bæði meðal vistmanna og hjúkr-
unar- og starfsfólks. Þarna gat
hann unnið smávegis og tekið þátt
í gönguferðum með öðrum vist-
mönnum. Hann tók alltaf vel á
móti Ólafsfirðingum sem þurftu að
fara á Reykjalund til endurhæf-
ingar. Þá var hægt að rifja upp
minningar úr heimabyggðinni.
Hann var mjög ættrækinn, minn-
ugur á alla merkisdaga í fjölskyld-
unni og sótti öll ættarmót Vatns-
endaættarinnar. Hann hafði ætíð
mikið samband við Báru, hringdi
oft í hana enda var hún honum
eins og önnur móðir og sendi hún
honum ætíð gjafir á afmæli hans
og um jól og oft þurfti engin til-
efni. Fyrir tveimur árum þegar
Reykjalundi var alfarið breytt í
endurhæfingarstöð fluttist Palli á
Kumbaravog við Stokkseyri. Sú
breyting varð honum þung í skauti
og fór þá mjög að halla undan fæti
hjá honum heilsufarslega. Hann
varð að leggjast inn á Kleppsspít-
alann þar sem hann hafði að vísu
verið nokkrum sinnum áður en
náði sér alltaf upp úr veikindunum
eftir dvöl þar.
Það var komið að leiðarlokum.
Hann veikist og var fluttur á
Landspítalann og gekkst þar und-
ir uppskurð vegna meins við lunga
og virtist vera að ná sér eftir það
en líkaminn var veikur fyrir eftir
miklar lyfjagjafir í gegnum árin.
Eftir rúma viku lést hann þar
sumardaginn fyrsta, hinn 20. apríl.
Við aðstandendur Palla viljum
þakka sérstaklega öllu því góða
fólki sem hann var samtíða á
Reykjalundi og annaðist hann svo
frábærlega vel. Þetta var hans
heimili í 25 ár.
Sveinbjörn Sigurðsson
frá Vatnsenda.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er
á mánudegi eða þriðjudegi). Ef út-
för hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna skila-
frests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandend-
ur senda inn. Þar koma fram upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, fæddist, hvar og
hvenær hann lést, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst. Ætl-
ast er til að þetta komi aðeins fram
í formálanum, sem er feitletraður,
en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift Minningargreinahöf-
undar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
er ráðlegt að senda hana á mynda-
móttöku: pix@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina vita.
Minningar-
greinar