Morgunblaðið - 29.05.2006, Qupperneq 34

34 MÁNUDAGUR 29. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Sumt fólk er þannig
að þó maður sjái það
ekki dögum eða mán-
uðum saman, þá er
eins og það hafi aldrei
farið. Maður situr einn morguninn við
eldhúsborðið og sötrar kaffið. Það
skrjáfar í blaði. Við hinn endann á
borðinu situr Pálmi með sín kringl-
óttu gleraugu og les. Það er eins og
hann hafi alltaf verið þarna. Mynd-
arlegur, íbygginn á svip með fallegt
yfirvararskegg, litli risinn.
Við tölum ekkert, það líða mínútur
og ekki flettir hann blaðinu, fær sér
þó einn sopa af kaffinu og kveikir í
sígarettu.
Ég rista mér brauðsneið og set
aðra sneið á disk hjá Pálma. Ég smyr
og fæ mér ost ofaná. Stekk svo í
sturtu, klæði mig og býst til að fara í
vinnuna.
Ég kasta kveðju á Pálma áður en
ég fer, hann lætur blaðið síga, horfir á
mig gegnum kringlóttu gleraugun og
kinkar kolli.
Ristaða brauðsneiðin liggur
óhreyfð á disknum hans. Hann hefur
kveikt sér í annarri sígarettu og er
dreyminn á svip.
Það sem hann hefur verið að lesa í
blaðinu á hug hans allan.
Veit ekki hvort hann heyrði;
sjáumst í kvöld.
Það skiptir engu máli, við eigum
eftir að hittast um kvöldið, ræða mús-
ík, pólitík, fótbolta, gengi Skaga-
manna og kannski rifja upp söguna
þegar við ferðuðumst með Pálma
langar leiðir í Köben til að fá lánaða
sæng, en týndum henni svo í lestinni
PÁLMI
GUÐMUNDSSON
✝ Pálmi Guð-mundsson fædd-
ist í Súðavík 23. jan-
úar 1954. Hann lést
á Sjúkrahúsi Akra-
ness föstudaginn 19.
maí síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Akraneskirkju
26. maí.
á leiðinni heim. Eða
þegar við heimsóttum
Sigurbjörn í Gauta-
borg og Pálmi fór út á
snarbratt þak hót-
elsins til að ná í
karamellubréf því ekki
mátti sjást drasl eftir
okkur Íslendingana.
Eða þegar Pálmi fór
með okkur að skoða
Litlu hafmeyjuna í
fyrsta skiptið, í slyddu
og myrkri og þegar
hann reyndi að kenna
mér á dönsku að biðja
um „rúnstykki með birki“ áður en ég
var sendur út í bakarí.
Svo myndum við örugglega þegja
mikið saman.
Það var svo gott að þegja með
Pálma, litla risanum.
Mér finnst hann ekkert vera farinn
núna frekar en fyrri daginn. Ég yrði
ekki hissa þó hann sæti við morgun-
verðarborðið í fyrramálið. Á bak við
blaðið stigi upp reykjarmökkur, hann
kinkaði kolli til mín þegar ég kastaði
á hann kveðjunni, sjáumst í kvöld.
Sjáðu fjallið himinhátt
Þú skynjar vel þess mikla mátt
Hirtu ekki um kaldann vindinn
Haltu þráðbeint upp á tindinn
Þétt er morgunþokan gráa
Fallið gerir menn svo smáa
Ekki yfir striti kvarta
Fylgdu alltaf þínu hjarta
Brött er brekkan vörðuð grjóti
Öll er leiðin uppí móti
Á grýttu fjalli margur týnist
Það er lengra upp en sýnist
Um kvöld á fjallsins tindi stendur
Horfir yfir höf og lendur
Af þér heitur svitinn bogar
Himinhvolfið allt það logar
(Gísli Gíslason.)
Lára Stefánsdóttir,
Gísli Gíslason.
Elsku Lilja mín, það
er svo erfitt að þurfa að
sætta sig við það að þú
sért farin frá okkur.
Það er svo margt sem
ég get sagt en veit ekki alveg hvað
segja skal.
Betri vinkonu var ekki hægt að
hugsa sér, þú varst svo hlý og opin og
alltaf með réttu svörin við öllu og
reyndist manni alltaf svo vel og gerðir
allt sem í þínu valdi stóð til þess að
hjálpa þeim sem þér var annt um.
Þú varst klettur við hliðina á mér í
fyrra þegar ég missti mömmu mína
og ég efast um að ég hefði getað þetta
án þín, þú kenndir mér að maður ætti
ekki að lifa lífinu í reiði og guð væri
ekki vondur og það væri ástæða fyrir
öllu í lífinu. Mig langaði alltaf að vera
betri manneskja þegar ég var í kring-
um þig og fannst það vera forréttindi
að eiga þig sem vinkonu, ég væri ekki
þessi manneskja í dag ef ég hefði
aldrei kynnst þér og finnst þessi 11 ár
sem ég átti þig sem vinkonu svo dýr-
mæt. Þú munt ávallt eiga stóran stað í
hjarta mínu.
Elska þig af öllu hjarta, þín vin-
kona,
Helga Þórey.
Aldrei, aldrei, aldrei hafði ég haldið
eða trúað því að ég þyrfti að setjast
niður og rita þessi orð um einu mann-
eskjuna sem ég hef elskað jafn mikið
og mína eigin fjölskyldu. Að velja
minningar sem myndu lýsa henni
best er ekki erfitt, því allar voru þær
yndislegar. Ein sú fyrsta sem kemur
LILJA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Lilja Guðmunds-dóttir fæddist
20. september 1984.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri að morgni
1. maí síðastliðins
og var útför hennar
gerð frá Akureyrar-
kirkju 8. maí.
upp í huga minn er
þegar Lilja og Svala
sitja á Café Karo og
eru að halda fund í tón-
listarklúbbnum sínum.
Ég sest hjá þeim og
byrja með einhverjar
yfirlýsingar um að ég
hafi eitthvert vit á tón-
list og gef í skyn að mig
langi inn í klúbbinn
þeirra. Eitthvað var
það hægara sagt en
gert því upp hófust
heitar rökræður þeirra
á milli um hvort inn-
ganga mín stæðist klúbbslögin. Fór
svo að mér var hleypt inn og hefur
mín sýn á tónlist víkkað svo um mun-
ar eftir það. Bíóferðirnar okkar Lilju
voru ófáar enda bæði miklir kvik-
myndaunnendur, og ekki mátti
gleyma að kaupa eitthvert súkkulaði í
sjoppunni fyrir hana annars fékk
maður að heyra það. Eftir bíóferðir
var skylda að kíkja á Café Amour í
einn eða tvo latté, þar gat hún hlustað
á mig tala endalaust um myndir eða
einhverja þætti, sem var oft, og alltaf
hlustaði hún á mig með einlægum
áhuga. Oft enduðum við kvöldin á því
að taka smárúnt um bæinn og spjöll-
uðum þá um persónuleg mál og gát-
um við spjallað mjög lengi. Þar
kynntist ég henni best, sitjandi í far-
þegasætinu á Fíu hlustandi á yndis-
legustu mannesku í heimi talandi um
það sem skipti hana máli í lífinu. Við
fórum því miður ekki í margar ferðir
saman en sú sem stendur uppúr er
þegar ég fór með Lilju á Air-
waves-hátíðina á síðasta ári. Þetta
voru án efa 5 skemmtilegustu dagar
sem við áttum saman. Byrjuðum alla
daga á Kaffibrennslunni og byrjuðum
að plana hvað ætti að sjá þann dag-
inn, ekkert drykkjustúss á okkur,
heldur var markmiðið að mæta
snemma og sjá sem flest. Einnig fór-
um við á nokkur söfn í ferðinni og
man ég eftir því þegar Lilja fór með
mig í Þjóðmenningarhúsið að sjá
handritin, sem allir ættu að gera. Nú
síðustu misseri var Lilja á fullu í
stjórnmálum og dró hún mig á
nokkra fundi hjá vinstri grænum,
ekki það að ég gæti neitað því. Þar
kynntist ég miklu af skemmtilegu og
góðu fólki. Það er svo erfitt að koma
einhverju á blað sem á að lýsa þessari
manneskju, því það er ekki hægt að
lýsa henni með nokkrum minningum,
því þarna á milli vantar augnaráðin
frá henni, brosið hennar, hláturinn,
hvernig hún sagði alltaf bæ við mig í
símann og allt það sem orð fá ekki
lýst.
Elsku Lilja mín, þú varst orðin svo
stór hluti af hjarta mínu að mér
fannst það vera rifið úr mér þegar þú
fórst frá okkur. En þessir undanfarn-
ir erfiðu dagar eru búnir að sýna mér
það að allir sem þekktu þig, lítið sem
mikið, eru með þína einstöku hæfi-
leika til að hugsa um þá sem eru í
kringum þá fyrst og þú hefur kennt
okkur öllum að við eigum að nota
þessa hæfileika allt okkar líf.
En þó ég gráti, geta engin tár
mér gefið framar stund á jörð með þér,
því þú ert farin – heim í himininn.
Með það í huga þerra ég votar brár
og þakka vissu, er býr í hjarta mér,
að eilífðin er okkar, vinur minn.
(Sólveig Kristjánsdóttir.)
Hlynur Kristjánsson.
Elsku Lilja mín.
Takk fyrir öll brosin.
Takk fyrir öll hlátursköstin.
Takk fyrir að þú hélst utan um mig
þegar ég átti það bágt.
Takk fyrir að þú sýndir mér að
hver dagur var æðislegur.
Takk fyrir að þú varst þú.
Ég er svo þakklát fyrir að ég fékk
að kynnast þér, þú hefur gefið mér
styrk til að vera betri, meiri, takk
elskan, þú verður áfram í hverri
manneskju sem þú þekktir.
Ísland hefur aldrei verið lengra í
burtu, af öllu mínu hjarta óska ég
þess að ég gæti verið hjá ykkur öllum
núna.
Þú verður alltaf hjá mér, Lilja mín.
Koss frá
Silja Baldersheim,
Bergen Noregi.
✝ Sveinborg Sím-onardóttir
fæddist í Vatnskoti í
Þingvallasveit 9.
ágúst 1915. Hún lést
12. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jónína
Sveinsdóttir frá
Torfastöðum í
Grafningi, f. 7.12.
1885, d. 29.4. 1957
og Símon Daníel
Pétursson bóndi og
þúsundþjalasmiður,
f. á Þingvöllum 2.2.
1882, d. 27.4. 1966. Systkini Svein-
borgar, sem öll eru nú látin, voru
fjögur, Karl Pétur, f. 4.8. 1911, d.
11.11. 1997, Katrín Silvia, f. 27.9.
1912, d. 27.5. 2001, Helga, f. 22.5.
1914, d. 1.10. 2000,og yngstur var
Aðalsteinn, f. 9.11. 1917, d. 9.3.
1993.
Sveinborg giftist 12. október
1935 Stefáni Skúlasyni. Hann lést
1959.
Hinn 9. júní 1962
giftist hún Sverri
Steingrímssyni.
Sveinborg eyddi
bernskuárunum í
Vatnskoti í Þing-
vallasveit, þar sinnti
hún almennum
sveitastörfum, sil-
ungs- og murtuveiði
og netagerð. Hún
fluttist ung til
Reykjavíkur og
vann í fyrstu á neta-
verkstæði með
systrum sínum,
handbrögðin höfðu þær lært í
Vatnskoti. Seinna vann Sveinborg
á hóteli, sem móðursystir hennar
rak í Hveragerði. Þá passaði hún
gjarna börn systra sinna og ann-
arra ættingja. Í nokkur ár var
Sveinborg kokkur á olíuflutninga-
skipinu Hamrafellinu.
Sveinborg var jarðsungin 17.
maí, í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Sveinborg Símonardóttir,
ömmusystir mín og nafna var af
flestum kölluð Bogga. Frá því ég
man fyrst eftir mér við eldhús-
borðið heima hjá henni hét hún
amma. Mér fannst ég heppnari en
önnur börn enda átti ég líka þrjár
ömmur og auk þess afa.
Amma á Háteigsvegi eins og ég
kallaði hana stundum, passaði mig
þegar ég var barn. Frá þeim tíma
á ég mínar fyrstu minningar. Á
morgnana gengum við alltaf, að
mér fannst óraleið, út í kaup-
mannsbúðina á horninu til að
kaupa nýju mjólkina. Svo var tekið
til við spilamennsku áður en afi
kom heim í hádegismat. Deginum
var ýmist eytt úti við eða við ýmis
konar föndur og hannyrðir sem
amma var svo einstaklega lagin
við. Mér fannst hún sýna mér sér-
staka þolinmæði er hún kenndi
mér að föndra og spila.
Heima hjá ömmu og afa var gott
að vera enda var þar ró og friður.
Stundum fórum við með afa í
göngu út á Klambratún og þar var
ég dregin upp á hól á skíðum svo
ég gæti rennt mér niður.
Ég var svo heppin að fá að fara á
hverju vori með ömmu og afa að
skoða lömbin hjá vinafólki þeirra í
Næfurholti við Heklurætur. Fylgdi
því alltaf mikil eftirvænting. Síð-
asta vor fór ég aftur með ömmu og
afa í Næfurholt og rifjuðust upp
við það ljúfar æskuminningar.
Amma og afi áttu sannarlega vina-
fólk víða um land.
Amma var góð og umhyggjusöm
kona og aldrei var langt í hláturinn
hjá henni. Glettnin skein úr augum
hennar er afi gantaðist við hana og
samband þeirra var litað af ást og
umhyggju.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
ömmu á Háteigsvegi að. Kæri afi,
megi Guð geyma þig og minn-
inguna um ömmu.
Sveinborg Hlíf.
Mig langar til að minnast móð-
ursystur minnar Sveinborgar. Mér
varð það til gæfu að kynnast henni
og alast upp í návist hennar. Svein-
borg passaði mig og bræður mína
fjóra í mörg ár og kynntumst við
henni því betur en ella. Nú kveðj-
um við afkomendur Vatnskots-
fólksins síðasta systkinið sem ólst
þar upp með eftirsjá.
Foreldrar Sveinborgar, Jónína
og Símon, bjuggu allan sinn bú-
skap í Vatnskoti í Þingvallasveit.
Bærinn stóð við vatnið og var
næsti bær við Þingvöll norðaustan
vatnsins, innan þjóðgarðsins. Sím-
on og Jónína voru síðustu bænd-
urnir í þjóðgarðinum. Símon bjó
þar til 1964 en Jónína lést 1957.
Þarna var mjög harðbýlt að búa
og lítil tún. Það var bannað að vera
með kindur í þjóðgarðinum eftir
1930. Símon afi var smiður og vann
mikið við smíðar í sveitinni. Það
var stunduð þó nokkur silungs- og
murtuveiði en murtan veiddist í
tonnatali. Á tímabili var hún öll
lögð niður í dósir hjá verksmiðj-
unni Ora og seld til New York. Allt
heimilisfólkið vann við murtuveið-
ina og fékk ég að kynnast því sem
unglingur. Símon var einnig upp-
finningasamur og bjó hann t.d. til
vindmyllu til rafmagnsframleiðslu.
Í Vatnskoti var mjög gestkvæmt
og þar bjó gestrisið fólk. Það
mæddi mjög mikið á ömmu að taka
á móti öllu fólkinu og sjá til þess
að allir fengju helst silung að
borða. Til dæmis þurfti hún að
vitja um netin þegar afi var að
heiman og sinna ýmsum bústörf-
um. Hún stóð sig eins og sann-
kölluð hvunndagshetja. Viggó heit-
inn frændi okkar bjó hjá ömmu
sinni og afa í nokkur ár. Einnig
tóku þau Einar (Donna) að sér og
bjó hann hjá þeim í mörg ár.
Í þessu umhverfi ólst Sveinborg
upp. Eftir að hún flutti í bæinn
vann hún ásamt systrum sínum á
netaverkstæði, en netagerð hafði
hún lært heima í sveitinni. Seinna
fór hún að vinna hjá móðursystur
sinni Sesselju Sveinsdóttur, en hún
rak hótel í Hveragerði. Helga syst-
ir Sveinborgar opnaði síðar sauma-
verkstæði og unnu systurnar þrjár
saman þar.
Sveinborg giftist Stefáni Skúla-
syni fyrri manni sínum tvítug að
aldri og voru þau gift í tuttugu og
fjögur ár, ferðuðust þau mikið
saman. Hann varð bráðkvaddur
langt fyrir aldur fram. Í jólaboðum
hjá þeim minnist ég þess að Stefán
spilaði á orgel og sungu frænd-
systkinin með. Skömmu síðar réð
hún sig á olíuflutningaskipið
Hamrafellið sem sigldi m.a. til
Rússlands og starfaði þar sem
kokkur. Þar um borð kynntist hún
Sverri Steingrímssyni smið, eftir-
lifandi eiginmanni sínum. Fljótlega
eftir að þau giftust hætti hún á
Hamrafellinu og fór að vinna í
landi. Sveinborg og Sverrir voru
afskaplega samrýnd hjón og voru
gift í 43 ár. Þau reyndust hvort
öðru mjög vel. Þau ferðuðust mikið
saman og heimsóttu vinafólk og
ættingja um allt land. Þau áttu sér
griðastað í Aðaldalnum, þaðan sem
Sverrir er ættaður. Þar byggðu
þau sér sumarbústað á sælureit og
dvöldu þar hvert sumar. Eftir að
Sverrir hætti að vinna dvöldu þau
þar allt sumarið, enda voru þau
miklir náttúruunnendur. Svein-
borg ferðaðist einnig mikið með
systkinum sínum um landið í
styttri sem lengri ferðum. Í barn-
æsku höfðu þau öll lært að njóta
þess sem landið gaf, fegurðar þess,
sérstakrar birtu og margbreytilegs
veðurs. Oft fóru þau á skauta á
Þingvallavatni eða skíðaferðir í
Heiðmörk.
Sveinborg eignaðist sjálf aldrei
barn en var mjög barngóð. Eins og
áður sagði hjálpaði hún mömmu að
passa okkur systkinin, sem voru
fimm talsins. Síðar passaði hún
margar litlar frænkur sínar og
Sverris. Hún passaði yngstu dóttur
mína, nöfnu sína, meðan ég var í
hjúkrunarnámi. Þær bundust
sterkum böndum og kallaði Svein-
borg yngri, þ.e. dóttir mín, þau
hjónin ömmu og afa. Hún var því
sannkölluð fóstra og ómetanlegt að
eiga hana fyrir frænku.
Fyrir tveimur mánuðum fórum
við saman í Perluna og dásamaði
Sveinborg útsýnið og veðrið sem
var svo fallegt.
Sveinborg var afskaplega skap-
góð kona og æðrulaus. Hún hafði
mikla trú á útivist og gönguferð-
um, hafði reynt það á sjálfri sér
hvað gönguferðir gera fyrir heils-
una. Hún byrjaði að stunda göngu-
ferðir fyrir fimmtíu árum og gekk
daglega þar til nú á vordögunum.
Mátti oft sjá þau Sveinborgu og
Sverri ganga göngustígana í ná-
grenni Nauthólsvíkur jafnt sumar
sem vetur. Nú gengur hún á Guðs
vegum.
Ég mun ávallt minnast Svein-
borgar móðursystur með hlýju. Ég
sendi Sverri og frænd- og vinafólki
samúðarkveðjur. Ég vil þakka
starfsfólki á Landspítalanum fyrir
þá góðu umönnun sem þau veittu
henni síðustu mánuði ævi hennar.
Samúðarkveðjur frá Gunnari,
Maríu, Ingibjörgu og Gunnlaugi.
Jónína Melsteð.
SVEINBORG
SÍMONARDÓTTIR