Morgunblaðið - 11.06.2006, Blaðsíða 63

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. JÚNÍ 2006 63
MINNINGAR
✝ Einar Magnús-son fæddist í
Hvítarhlíð í
Strandasýslu 2
ágúst 1931. Hann
lést 23. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Magnús Einarsson
og Sigríður Gísla-
dóttir. Systkini Ein-
ars eru drengur
fæddur andvana,
Ragnhildur (látin),
gift Jóni Björnssyni
(látinn), þau áttu 11
börn (2 synir þeirra látnir), Guð-
finna gift Indriða Sigmundssyni,
þau eiga einn son og Ólöf, gift
Óskari Guðmannssyni og eiga
þau 2 börn.
Einar kvæntist 2. nóvember
1958 Hersilíu Guðrúnu Þórðar-
dóttur, f. á Ljúfustöðum 17. jan-
úar 1939. Þau bjuggu í Hvítarhlíð
allt þar til þau brugðu búi árið
2001 og fluttu til Hólmavíkur.
Börn þeirra eru: 1) Hugrún Her-
silía, f. 23. janúar 1961, maður
hennar er Friðrik Ragnarsson.
Dóttir þeirra er Katla Sólborg.
Dætur Hugrúnar og fyrri manns
hennar Sigurvins Helga Bald-
vinssonar (látinn) eru Sigríður
Magnea, í sambúð með Magnúsi
Auðunssyni og Ólafía Guðrún, í
sambúð með Eyvindi Svani
Magnússyni. Dóttir þeirra er
Sara Dögg. Fyrir
átti Eyvindur,
Lovísu Oktavíu,
Karen Hrönn og
Bjarna Salvar. Börn
Friðriks eru Alex-
andra Signý og
Friðrik Sindri. 2)
Sigríður 17. apríl
1964, maður hennar
er Jón Hákonarson.
Börn þeirra eru
Sunna, Lilja Guð-
rún, Kristín, og
Einar Hákon. Kær-
asti Kristínar er
Benedikt Egils Sævarsson. 3)
Gísla Björg, f. 13. janúar 1970,
maður hennar er Ólafur Rósant
Sigurðsson, dætur þeirra eru
Hafrún Huld og Harpa Björk. 4)
Magnús, f. 11. desember 1977.
Einar lauk gagnfræðaprófi frá
Héraðsskólanum á Núpi árið
1953 og vann svo að búi foreldra
sinna þar til þau Hersilía hófu
búskap að Hvítarhlíð, Einar var
virkur í félagsstarfi í sínu sveit-
arfélagi og tók fagnandi öllum
framförum er lutu að ræktunar-
og bústörfum. Einnig var Einar
kaupfélagsstjóri í Kaupfélagi
Bitrufjarðar á Óspakseyri um
árabil.
Úför Einars var gerð frá
Hólmavíkurkirkju 1. júní. Jarð-
sett var í Óspakseyrarkirkju-
garði
Ég kýs að trúa að lífið sé eins og
bók. Þegar við fæðumst eru blöðin
tóm en jafnóðum og við vöxum,
þroskumst og eldumst fyllast síð-
urnar, ein af annarri. Þær fyllast
af öllu því sem við upplifum. Gleði,
sorgum, sigrum, ósigrum, hreysti
og heilsuleysi. Afi minn, bókin þín
er þykk. Þú lifðir góðu lífi þó að
síðustu árin væru erfið.
Ein besta minning mín um þig
er þessi.
Þú situr með mig í fanginu í eld-
húsinu ykkar ömmu í Hvítárhlíð.
Ég er varla nema svona fjögurra
ára. Þú ruggar mér á hnjánum á
þér og við syngjum saman alls
konar vísur. Ég man að stundum
bað ég þig að syngja lagið um mig.
Þá átti ég ýmist við ,,Kristín litla
komdu hér“ eða , „Eitthvað tvennt
á hné ég hef“. Svo til að forðast
allan misskilning söngst þú bara
bæði. Þú söngst líka alltaf ,,Við
skulum róa sjóinn á“. Mér finnst
þú eiga stóran þátt í því hvað
sönggleðin er rík í mér. Þú kennd-
ir mér líka mjög snemma að bæk-
ur eru fjársjóður og þær beri að
virða. Þú hefur eflaust ýtt töluvert
undir bókaorminn í mér.
Það var líka alltaf gott að koma
og lúra með þér þegar þú lagðir
þig eftir matinn. Þá kúrði ég mig í
hálsakotið á þér og sofnaði stund-
um þar í hlýjunni frá þér. Elsku
afi, síðustu árin voru erfið, en nú
er þrautagangan liðin og við höfum
séð um okkar hlið, að koma þér
síðasta spölinn.
Afi minn, nú er bókinni þinni
lokið. Síðasti kaflinn hefur verið
skrifaður og allir punktarnir eru
komnir yfir i-in. Ég sé bókina þína
bundna í vínrautt leður og með
gyllingum. Hún líkst fallegu bók-
unum ykkar ömmu. Hún fær svo
að vera á bókasafninu þarna efra.
Takk, elsku afi minn, fyrir öll
árin og ég veit að þér líður vel
núna. Það er erfitt að kveðja en líf-
ið heldur áfram. Þú stýrir okkur
svo bara réttu leiðina þarna að of-
an.
Hvíl í friði, við sjáumst svo þeg-
ar minn tími er kominn,
Ástarkveðja
Kristín.
Elsku pabbi minn nú er lokið
þinni löngu þrautagöngu við ill-
skeyttan sjúkdóm sem engu eirði.
Hann tók margt frá þér smátt og
smátt. En nú trúum við að þér líði
vel og að þú horfir til okkar með
gleði og von um betri tíð með blóm
í haga. Hafðu þökk fyrir öll árin
sem við áttum saman við leik og
störf í sveitinni okkar.
Allt sem mig langar að segja þér
í lokin felst í þessu ljóði.
Guð veri með þér og okkur öll-
um.
Ó, pabbi minn, hve undursamleg ást þín
var.
Ó, pabbi minn, þú ávallt tókst mitt svar.
Aldrei var neinn svo ástúðlegur eins og
þú.
Ó, pabbi minn, þú ætíð skildir allt.
Liðin er tíð, er leiddir þú mig lítið barn.
Brosandi blítt, þú breyttir sorg í gleði.
Ó, pabbi minn, ég dáði þína léttu lund.
Leikandi kátt, þú lékst þér á þinn hátt.
Ó, pabbi minn, hve undursamleg ást þín
var.
Æskunnar ómar ylja mér í dag.
(Þorsteinn Sveinsson)
Þín dóttir
Sigríður.
Til afa.
Ég veit að í dag eru mikil for-
réttindi að þekkja í raun afa sinn
og ömmu, ég fékk ekki aðeins að
þekkja ykkur, ég fékk líka að búa
hjá ykkur á sumrin. Eitt það
fyrsta sem kemur upp í hugann
þegar ég hugsa til baka í sveitina
er öll girðingarvinnan sem við
unnum saman að. Það hefur nú
sennilega ekki verið mikil hjálp í
mér, hlaupandi um með lykju-
pakka og blaðrandi frá mér allt vit,
en alltaf bauðstu mér með. Og mér
fannst ég vera ómissandi. Það var
líka gaman að hjálpa til í fjárhús-
unum, við krakkarnir buðumst oft
til að hjálpa til við að ýta heyvagn-
inum frá hlöðunni, svo þú yrðir nú
ekki of þreyttur til að ýta okkur
öllum í honum tómum til baka.
Alltaf fékk ég að dýfa mola í kaffið
og lykta af tappanum úr tóbaks-
pontunni. Og helst vildi ég hætta
að stækka svo ég gæti alltaf látið
þig ganga með mig um gólf. Elsku
afi minn, takk fyrir mig. Takk fyr-
ir góðu stundirnar og takk fyrir
góðu minningarnar. Og ekki
gleyma að taka frá sæti á bekkn-
um handa mér, við hliðina á þér.
Kveðja
Sigríður Magnea.
Elsku afi minn. Ég man eftir því
hvað það var gaman að koma til
þín og ömmu í sveitina og sjá öll
dýrin. Ég man eftir okkur að spila
saman Svarta Pétur og ólsen-ól-
sen. Ég man eftir því þegar þú
varst veikur og komst til okkar til
að fara á spítalann og við heim-
sóttum þig og fórum stundum
saman í göngutúr. Ég man eftir
því að þú áttir alltaf bismark-
brjóstsykur til að gefa mér, ég
kallaði hann afabrjóstsykur. Ég
man hvað mér fannst ósanngjarnt
að þú værir svona veikur.
Ég sakna þín afi minn og vona
að þú sért núna hjá öllum dýr-
unum þínum í nýrri og fallegri
sveit hjá guði.
Takk fyrir allt afi minn, þín afa-
stelpa,
Katla Sólborg.
EINAR
MAGNÚSSON
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919
Helluhrauni 10, 220 Hf.,
sími 565 2566,
www.englasteinar.is
Englasteinar
Fallegir legsteinar
á góðu verði
Mitt í sorginni býr gleðin.
Gleðin yfir að hafa átt vináttu Val-
lýjar.
Það er erfitt að kveðja þegar
enn er svo margt ógert. En … það
er svo margt sem aldrei hverfur –
samverustundirnar og minning-
arnar.
Leiðir okkar Vallýjar lágu fyrst
saman fyrir tæpum 30 árum,
skömmu eftir að Vallý flutti með
börnin sín þrjú til Reykjavíkur frá
Dalvík. Auk þess að koma úr ólík-
um aðstæðum vorum við afar ólík-
ar, Vallý róleg, yfirveguð og jarð-
bundin – ég andstæðan. Þetta varð
upphaf vináttu sem enn styrktist
er Vallý kynntist manni sínum Páli
Magnússyni sálfræðingi, nánum
samstarfsmanni mínum og vini. Í
hönd fóru skemmtileg ár. Vallý og
Palli eða Pallý og Valli eins og
börnin okkar Adda sögðu alltaf,
unnu samhent að uppeldi Hlyns,
Elísabetar og Bjarka. Vallý sem
ekkert vílaði fyrir sér, fór í meira
nám og hafði nýtekið við spenn-
andi stöðu á sínu sérsviði er hún
veiktist. Síðustu árin sáumst við
Vallý minna, við Addi upptekin af
barnauppeldi, Vallý og Palli sinntu
fræðimennsku í sínum störfum og
nutu þess að vera til og ferðuðust
víða. En alltaf var eins og við hefð-
um sést í gær þá við Vallý töluðum
saman og ég hlakkaði til að taka
upp þráðinn þegar um færi að
hægjast.
Sterk og hlý nærvera einkenndi
Vallý, einnig er við kvöddumst nú
síðast.
Kæra vinkona, ég kveð þig með
virðingu.
Innilegar samúðarkveðjur okkar
Adda.
Rósa Steinsdóttir.
Dúnmjúkum höndum strauk kulið um
krónu og ax,
og kvöldið stóð álengdar, hikandi, feimið
og beið.
Að baki okkur týndist í mistrið hin lang-
farna leið,
eins og léttstigin barnsspor í rökkur
MARGRÉT
VALLÝ
JÓHANNSDÓTTIR
✝ Margrét VallýJóhannsdóttir
fæddist á Akureyri
21. september
1948. Hún lést á
Landspítalanum
við Hringbraut í
Reykjavík 1. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Hallgríms-
kirkju í Reykjavík
9. maí.
hins hnígandi dags.
(Steinn Steinarr.)
Undanfarna daga
hefur mér verið tíð-
litið á myndina af
okkur bekkjarsystk-
inum, ’48 árgangs í
Dalvíkurskóla, sem
tekin var þegar við
áttum ógleymanlegan
endurfund á 25 ára
fermingarafmælinu.
Við stilltum okkur
upp á sama hátt og
þegar við sátum fyrir
hjá Steingrími Bernharðssyni í 4.
bekk. Þetta var fámennur hópur,
fyrst aðeins tólf í vorskólanum og
sautján þegar við vorum flest. Við
vorum samstillt bekkjarsystkini,
þóttum nokkuð fyrirferðarmikil og
fórum okkar eigin leiðir. Fengum
enda stundum að heyra athuga-
semdir eins og „af hverju getið þið
ekki verið eins og bekkurinn í
fyrra“.
Í huga mér ríkir nú sorg því
enn hefur verið höggvið skarð í
hópinn okkar. Vallý, mín gamla
vinkona, er sú fjórða sem kveður
jarðneska sviðið. Vináttubönd
okkar Vallýjar voru sterk, sér-
staklega á unglingsárum. Við
deildum m.a. áhuga á handavinnu
og man ég að þar sem auraráðin
voru ekki mikil keyptum við sam-
an dönsk blöð til þess að auka við
kunnáttu okkar á því sviði. Við
hófum báðar búskap á Dalvík á
svipuðum tíma og fórum að erja
með börn og heimili. Þegar Vallý
flutti suður skildi leiðir eins og
gengur þegar lengist á milli bú-
setu og amstur daganna tekur
völdin. Æskuvinátta sem bindur
einstaklinga böndum brestur ekki
þó togni á og vík verði milli vina.
Vináttan er alltaf til staðar traust
og óbreytanleg hvenær sem þráð-
urinn er tekinn upp að nýju. Við
fundum það vel þau skipti sem
við hittumst og það varð okkur að
umræðuefni stuttu fyrir andlát
Vallýjar þegar við áttum tal í
síma, það var eins og við hefðum
talað saman deginum áður. Þá
lögðum við á ráðin um að hittast
sem ekki vannst tími til.
Vallý var hæglát og blíð mann-
eskja, hljóðlát og glöð í sinni en
föst fyrir þegar við átti. Allt sem
hún tók sér fyrir hendur var unnið
af alúð og vandvirkni. Nú á fólkið
hennar um sárt að binda. Ég bið
þann sem öllu ræður að styrkja
það í sorg þess og söknuði.
Gamla vinkona, ég þakka af al-
hug gömlu kynnin og góðu minn-
ingarnar.
Hvíl í friði,
Elín Antonsdóttir.
Á Landspítalanum
lágu leiðir okkar Sig-
ríðar Stephensen fyrst
saman. Það voru mín forréttindi að
njóta leiðsagnar hennar á fyrstu
árum mínum sem hjúkrunarfræð-
ings. Hún var einstakur yfirmaður
og framúrskarandi góð fyrirmynd.
SIGRÍÐUR M.
STEPHENSEN
✝ Sigríður M.Stephensen
fæddist á Bjarnanesi
í Nesjahreppi í
Hornafirði 20. maí
1925. Hún andaðist á
Landspítala í Foss-
vogi 24. maí síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Langholtskirkju 1.
júní.
Hún var yfirveg-
uð, hljóðlát og bar
mikla virðingu fyrir
sjúklingum, að-
standendum þeirra
og samstarfsfólki.
Hún var orðvör en
ekki fámál og hún
var glaðvær. Sigríð-
ur hafði góða þekk-
ingu, hafði mikinn
faglegan metnað
fyrir hjúkrun og var
alltaf hvetjandi við
sitt samstarfsfólk.
Yfir henni var mikil
reisn og allir sem kynntust henni
báru mikla virðingu fyrir henni.
Hún var traustur, ákveðinn en
hlýr stjórnandi og náði að skapa
einstaka liðsheild. Svo góða sam-
stöðu náði hún að láta myndast
milli starfsmanna að vinahópur
myndaðist úr þeim kjarna. Sá hóp-
ur hefur haldið sterkum tengslum
alveg fram á þessan dag, þótt liðin
séu yfir 30 ár síðan við unnum
saman. Alltaf voru fagnaðarfundir
þegar hist var eða leiðir lágu sam-
an.
Við fráfall Sigríðar birtast í hug-
anum margar góðar myndir. Sig-
ríður svo brosandi, skilingsrík og
hlý við fréttir af því að ég ætti von
á barni. Sigríður að hvetja mig
ungan hjúkrunarfræðinginn að
læra meira. Sigríður á deildinni
sinni eða heima hjá einhverri okk-
ar úr hópnum þar sem hún hlær
svo innilega að tárin renna niður
kinnarnar. En sú mynd sem er
sterkust er myndin af henni
snemma morguns gangandi stofu
af stofu til að huga að því hvernig
sjúklingunum liði.
Þannig mun ég ætíð minnast
Sigríðar Stephensen.
Vilborg Ingólfsdóttir.