Morgunblaðið - 09.09.2006, Page 43

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. SEPTEMBER 2006 43
MINNINGAR
✝ Lára SteinunnEinarsdóttir
fæddist á Vík-
ingavatni í Keldu-
hverfi 28. júní 1933.
Hún andaðist á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði 1.
september síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Einar
Benediktsson, bóndi
og múrari í Garði í
Núpasveit, f. í Akur-
seli í Öxarfirði 13.6.
1905, d. 26.6. 1990,
og eiginkona hans, Kristín Björns-
dóttir húsmóðir, f. í Ærlækjarseli í
Öxarfirði 22.8. 1901, d. 5.10. 1985.
Systkini Láru eru: a) Vilborg Sig-
ríður, f. 29.7. 1928, d. 18.3. 1988, b)
Pétur, f. 4.6. 1930, c) Sigurveig
Guðrún, f. 6.6. 1936, og d) Guð-
björg, f. 8.10. 1942.
Lára giftist 14. ágúst 1953 Hall-
dóri Halldórssyni bifvélavirkja, f.
á Ísafirði 27.3. 1933. Foreldrar
hans voru Halldór M. Halldórsson,
f. á Ísafirði 30.12. 1896, d. 28.1.
1972, og eiginkona hans, Þórunn
Ingibjörg Björnsdóttir húsmóðir,
1960, d. 24.4. 1960. 4) Marta Krist-
ín, f. 8.10. 1961, gift Jóni Rúnari
Gunnarssyni, f. 11.11. 1960. Dætur
þeirra eru: a) Kristín Sara, f. 1989,
og b) Rúna Hlíf, f. 1993. Sonur
Jóns Rúnars er Gunnar Birnir, f.
1982. 5) Einar, f. 27.10. 1964, sam-
býliskona Kristjana Guðmunds-
dóttir, f. 1.12.1971, synir hennar
eru Guðmundur Georg Kemp, f.
1992, og Guðlaugur Kemp, f. 1996.
Á unga aldri flutti Lára með for-
eldrum sínum frá Víkingavatni í
Kelduhverfi að bænum Garði í
Núpasveit í Norður-Þingeyjar-
sýslu og þar ólst hún upp. Lára
gekk í Barnaskólann á Snartar-
stöðum en að loknu barnaskóla-
námi stundaði hún nám í Héraðs-
skólanum í Reykholti veturna
1949 til 1951 og var síðan við nám
í Húsmæðraskólanum Ósk á Ísa-
firði veturinn 1952 til 1953. Lára
hóf búskap með eiginmanni sínum
á Ísafirði vorið 1953 og bjó þar til
æviloka. Samhliða húsmóðurstörf-
um vann hún margvísleg störf á
Ísafirði, m.a. verslunarstörf, en
lengst af, eða í rúm 30 ár, starfaði
hún sem fiskverkunarkona hjá Ís-
húsfélagi Ísfirðinga hf. og síðar
hjá Hraðfrystihúsinu Gunnvöru
hf. Lára starfaði í fjölmörg ár í
Kvenfélaginu Ósk á Ísafirði og í
kvennadeild Slysavarnarfélagsins.
Útför Láru verður gerð frá Ísa-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
f. á Eyri í Kollafirði,
29.3. 1897, d. 4.2.
1968. Systkini Hall-
dórs eru: a) Ólafur, f.
7.11. 1924, d. 26.7.
1994, b) Guðrún, f.
22.11. 1934, og c)
Þórhildur, f. 20.10.
1940.
Börn Láru og Hall-
dórs eru: 1) Ingi-
björg, f. 6.12. 1953,
gift Hannesi Guð-
mundssyni, f. 7.5.
1952. Börn þeirra
eru: a) Haukur Þór, f.
1976, kvæntur Sigríði Maríu
Tómasdóttur, f. 1976, börn þeirra
eru Kári Tómas, f. 2002, og Sunna,
f. 2006, og b) Lára, f. 1983. 2) Sig-
rún, f. 3.6. 1957, gift Birni Jóhann-
essyni, f. 11.3. 1963. Dætur Sig-
rúnar og Guðmundar St. Sigurðs-
sonar, f. 1953, eru: a) Anna Lára, f.
1976, sambýlismaður Árni Víðir
Alfreðsson, f. 1968, dóttir þeirra
er Júlía Ósk, f. 2005, b) María Ögn,
f. 1980, sambýlismaður Kristinn
Elvar Arnarsson, f. 1975. Dóttir
Sigrúnar og Björns er: c) Bryndís
Helga, f. 1988. 3) Dóttir, f. 23.4.
Það var fyrir 35 árum þegar ég
steig fyrst fæti mínum inn á heimili
Láru og Dúdda á Ísafirði. Ég nítján
ára unglingur hafði kynnst elstu
dótturinni í Menntaskóla fyrir
sunnan og var kominn í heimsókn.
Ég skal játa að ég var ekki alveg
laus við kvíða. Ég man vel eftir
Láru þennan dag, kvik og snögg í
hreyfingum en umfram allt hlý og
einlæg þegar hún heilsaði mér. Ég
fann mig velkominn frá fyrstu
stundu.
Ég skildi ekki mikilvægi þess á
þeim tíma þegar Lára stakk upp á
að við Inga fengjum Mustanginn
„hans Dúdda“ lánaðan að kvöldi
fyrsta dags þessarar heimsóknar.
Ég held reyndar að Lára hafi haft
tvennt í huga, annars vegar að gera
vel við drenginn sem var að kynn-
ast fjölskyldunni og hins vegar var
hún að stríða Dúdda. Því Dúddi átti
tvær ástir í lífinu, þ.e. Láru og bíl-
inn, sem á þeim tíma var Ford
Mustang. Þegar við komum til baka
klukkustund síðar, lýsti Lára því
hvernig Dúddi hefði ætt um gólf,
farið glugga úr glugga, til að fylgj-
ast með ökuferðinni. Dúddi maldaði
í móinn og sagðist hafa verið
sallarólegur. Ég áttaði mig fljótlega
á því að maður fær ekki ástir lán-
aðar og hef ekki lagt það síðar á
Dúdda að vera á bílnum hans, þrátt
fyrir að það hafi oft verið boðið.
Ég held að orðið vinnuþjarkur
lýsi Láru vel, og það var enginn
vinnuveitandi svikinn af því að hafa
hana í vinnu. Í fjöldamörg ár vann
hún hjá Íshúsfélagi Ísfirðinga og
stóð við færibandið frá morgni til
kvölds. Ég kynntist afstöðu Láru til
vinnu ef til vill betur en margir, þar
sem ég skrifaði lokaritgerð í við-
skiptafræðinni um afstöðu starfs-
manna til ákvæðisvinnukerfis í
frystihúsum og byggði hana að
miklu leyti á viðtölum við Láru og
samstarfsfólk hennar hjá Íshús-
félaginu. Afstaða Láru til vinnu var
einföld, þú átt að leggja þig fram og
vinna eins vel og þú getur, vinnan
göfgar manninn, og langur vinnu-
dagur ekkert tiltökumál. Það er
ljóst að öll hafa börnin erft vinnu-
genið frá foreldrum sínum.
Lára var vel að sér um Ísland,
fróð og minnug á nöfn og staðhætti,
sérstaklega hafði hún sterkar
taugar til Melrakkasléttunnar þar
sem hún fæddist og ólst upp. Á
hverju sumri ferðuðust þau Dúddi
og skoðuðu landið. Það var ekki á
dagskrá hjá Láru að ferðast til ann-
arra landa en með fortölum fengust
þau Dúddi til að koma með okkur
Ingu í ferð til Englands fyrir
nokkrum árum. Dvalist var í Kent,
tíma eytt bæði í skoðunarferðir um
London og um sveitir Suður-Eng-
lands. Þetta voru frábærir dagar og
mikil upplifun fyrir hana sem aldrei
hafði stigið fæti á erlenda grund.
Þrátt fyrir að ferðin hafi aðeins
staðið í fjóra eða fimm daga og við
öll skemmt okkur vel taldi Lára að
nóg væri komið, ferðin hefði verið
passlega löng, ekki væri ástæða til
að fara af landi brott aftur, þess í
stað gæti hún endurupplifað ferðina
með því að skoða myndir úr ferð-
inni.
Veikindi Láru voru öllum áfall og
ekki leið langur tími frá greiningu
sjúkdómsins þar til yfir lauk. Þegar
ég hitti Láru í síðasta sinn, nokkr-
um dögum fyrir andlátið, hún var
æðrulaus þrátt fyrir að við vissum
bæði að við ættum ekki eftir að
sjást aftur í þessu lífi. Við kvödd-
umst án margra orða, þau voru
óþörf og ekki hennar stíll að vera
margorð.
Við leiðarlok vil ég þakka tengda-
móður minni samfylgdina og bið
þess að hún fái að hvíla í friði.
Hannes Guðmundsson.
Með virðingu kveð ég í dag ást-
kæra tengdamóður mína, Láru
Steinunni Einarsdóttur. Snörp bar-
átta hennar við illvígan sjúkdóm er
á enda og eins og við mátti búast
tókst hún á við þann vágest af mik-
illi yfirvegun og æðruleysi. Þannig
var Lára, hún tókst á við öll sín við-
fangsefni af festu, einurð og skyn-
semi. Þegar henni var ljóst hvert
stefndi og að hún yrði að láta undan
í baráttunni við þann erfiða sjúk-
dóm, sem krabbameinið er, kvartaði
hún ekki, heldur tók tíðindunum
með æðruleysi. Hún var sátt, því
henni var ljóst að það væri ekki á
hennar valdi að fá þar einhverju um
breytt. Hún leit sátt yfir farinn veg
og horfði með bjartsýni fram á veg-
inn móti hinu óþekkta.
Lára fæddist að Víkingavatni í
Kelduhverfi en fluttist ung með for-
eldrum sínum að Garði í Núpasveit
þar sem hún bjó fram á unglingsár.
Að loknu barnaskólanámi fór hún til
frekara náms, fyrst í Héraðsskól-
ann í Reykholti þar sem hún var við
nám tvo vetur. Að því loknu fór hún
í Húsmæðraskólann Ósk á Ísafirði,
og er hún var þar við nám kynntist
hún lífsförunauti sínum, Halldóri
Halldórssyni (Dúdda Hall). Saman
stofnuðu þau heimili á Ísafirði og
börnin fæddust eitt af öðru.
Lára var Þingeyingur að ætt og
uppruna en í mínum huga var hún
ekki síður mikill Ísfirðingur. Hún
var stolt af uppruna sínum og þeim
rótum sem hún átti norður í Þing-
eyjarsýslu en hér á Ísafirði átti hún
heima í rúm 53 ár. Hér kynntist
hún eiginmanni sínum, stofnaði
heimili, ól börnin og hér sá hún þau
vaxa úr grasi. Hér átti hún heima í
sátt við umhverfi sitt og samferða-
fólk. Henni fannst fjöllin sem um-
lykja Skutulsfjörðinn hlýleg og
henni fannst ætíð gott að koma
heim hvort heldur var eftir stutta
eða langa dvöl að heiman. Heimili
hennar og Dúdda bar ætíð vott um
hlýhug og vináttu.
Ég er sannfærður um það að
Lára hefur verið góður námsmaður
og verið námfús. Þannig má segja
að það hafi verið synd að ekki
skyldi verða um frekara nám að
ræða hjá henni, en hvað er betra en
að tileinka sér það best sem skóli
lífsins gefur okkur, eins og Lára
gerði. Hún var fróðleiksfús, las
mikið, hlustaði á útvarp og var ein-
staklega vel að sér. Þær voru ófáar
stundirnar sem við ræddum saman
í eldhúsinu eða í stofunni á heimili
hennar í Miðtúninu á Ísafirði þar
sem rætt var um það sem efst var á
baugi hverju sinni hvort heldur í
bæjar- eða þjóðmálunum. Aldrei
var komið að tómum kofunum hjá
Láru. Hún hafði sínar skoðanir á
málunum og lét þær í ljós umbúða-
laust og án málalenginga, en af
sanngirni og af virðingu fyrir sjón-
armiðum annarra.
Eljusemi, dugnaður og trygg-
lyndi eru eiginleikar sem fyrst
koma upp í hugann þegar ég minn-
ist Láru. Hún var rösk til allra
verka og vildi ljúka þeim verkum
sem þurfti að vinna sem allra fyrst.
Hún vildi ekki fresta verkum til
morgun sem hægt var að vinna í
dag. Hún kom til dyranna eins og
hún var klædd og skipti engu hver
átti í hlut. Hún var traust og til
hennar var ætíð gott að leita sama
hver bónin var.
Lára vakti yfir velferð fjölskyldu
sinnar og sínum nánustu í orðsins
fyllstu merkingu. Hún fylgdist vel
með sínu fólki í leik og starfi og bar
mikla umhyggju fyrir sínum nán-
ustu. Þegar einhver í fjölskyldunni
var á ferðalagi eða var að heiman
um lengri eða skemmri tíma, var
Lára ekki í rónni fyrr en hún vissi
að allir væru komnir heilu og
höldnu í náttstað. Þá fyrst gat hún
farið að hvíla sig. Þannig var Lára.
Allt fram á síðasta dag var efst í
huga hennar umhyggja fyrir velferð
sinna nánustu.
Þú sem eldinn átt í hjarta,
yljar, lýsir, þótt þú deyir.
Vald þitt eykst og vonir skarta
verkin þín tala, þótt þú þegir.
Alltaf sjá menn bjarmann bjarta
blika gegnum himins tjöld.
(Davíð Stefánsson)
Ég vil færa öllu starfsfólki Fjórð-
ungssjúkrahússins á Ísafirði hug-
heilar þakkir fyrir þá góðu umönn-
un er það veitti Láru í veikindum
hennar. Láru varð tíðrætt um þá
góðu aðhlynningu er hún fékk þar
og þar fann hún til öryggis og hlýju.
Fyrir það verður seint fullþakkað.
Að leiðarlokum er mér efst í huga
þakklæti fyrir samfylgdina og vin-
áttuna frá okkar fyrstu kynnum,
sem aldrei bar skugga á. Hvíldu í
friði.
Björn Jóhannesson.
Mér hlotnaðist sá heiður fyrir
skömmu síðan að fá að kynnast
henni Láru minni. Hér var á ferð-
inni kjarkmikil kona sem tók á bar-
áttu sinni með jákvæðni og festu.
Við áttum saman dýrmætan tíma
þar sem við fengum að kynnast vel
og þær stundir eru mér ómetanleg-
ar. Lára tók mér strax með mikilli
hlýju og við spjölluðum og hlógum
saman líkt og við hefðum þekkst um
árabil. Það er með söknuði í hjarta
sem ég kveð, en þakklæti fyrir vin-
áttu og góðvild frá góðri konu.
Kæra fjölskylda, Guð blessi ykk-
ur öll og megi ljúfar minningar ylja
ykkur um ókomna tíð.
Kristjana Guðmundsdóttir.
Elsku amma mín, mikið rosalega
á ég eftir að sakna þín. Þú fórst svo
skyndilega frá okkur, nokkuð sem
enginn bjóst við, en þinn dagur var
bara kominn. Ég veit að þú ert á
betri stað núna, með öllum engl-
unum. Ég minnist sérstaklega
æskuáranna heima hjá þér og afa í
Miðtúninu, þar sem ég bjó á sama
stað og þú og afi. Auðvitað var mér
alltaf skellt í pössun til ykkar. Ég
var alltaf svo spennt að koma til
ykkar, fá að sofna yfir mynd í sjón-
varpinu í sófanum í stofunni eftir
langan laugardagsbíltúr með
nammi. Mikið rosalega hlógum við
oft mikið. Áður en ég fór að sofa
fékk ég alltaf mjólk og köku, og svo
spjölluðum við lengi í kvöldkaffinu.
Ég fékk alltaf að sofa í stóra Par-
ísarbolnum þínum með mjúku
hjartasængina yfir mér, og síðan
var mér skellt í ömmuholu, upp við
ofninn og þú straukst alltaf hárið á
mér þangað til að ég sofnaði.
Ég man þegar ég var hjá ykkur í
kringum jólin, ég var svo spennt að
sjá hvað ég fengi í skóinn og ég
fékk svo oft eins nammi og ég hafði
verið að borða daginn áður, það
fannst mér skrýtið. Ég man eftir
brosinu þínu og afa sem kom þegar
ég sagði að jólasveinninn væri ekki
til, en þið sögðuð að hann væri svo
sannarlega til. Jól án Láru ömmu
verða einkennileg, engin Lára
amma til að taka þátt í spenningn-
um við að koma með pakkana og
láta þá undir jólatréð, engin Lára
amma til að gera jólamatinn og
engin Lára amma til að knúsa.
Ég gæti endalaust talað um þig,
elsku amma mín, ég ætla að passa
Dúdda afa fyrir þig, og alla sem þér
þótti vænt um. Við söknum þín öll
svo mikið. Við sjáumst svo þegar
minn tími kemur.
Bryndís Helga.
Elsku amma mín er farin frá
mér. Hún kvaddi okkur og þennan
heim 1. september sl., eftir stutt
veikindi. Það var ekki að spyrja að
því að hún kvaddi ekki fyrr en allir
voru komnir á svæðið til að geta
kvatt hana. Það hefur alltaf allt
þurft að vera á hreinu hjá henni og
þetta var greinilega allt eftir henn-
ar höfði, hún ætlaði að hafa þetta
svona.
Amma dvaldi á sjúkrahúsinu á
Ísafirði síðustu vikur lífsins og
fannst dvölin þar vera yndisleg.
Hún talaði mikið um það hversu
ánægð hún var og hversu yndisleg-
ar hjúkkurnar og starfsfólk sjúkra-
hússins var.
Það eru svo margar minningar
sem ég á um hana og svo góðar. Við
vorum svo góðar vinkonur og það
vantar svo mikið við að missa hana.
Við gátum setið tímunum saman og
spjallað dag eftir dag, þó svo að
ekkert hefði breyst í umhverfinu
gátum við talað saman endalaust.
Það hefur alltaf verið svo notalegt
að koma heim til ömmu og afa í
Túni. Þegar við Árni byrjuðum að
búa saman fluttum við heim til Ísa-
fjarðar og auðvitað kom ekkert
annað til greina að búa niðri hjá
ömmu og afa eins og ég hafði verið
búin að ákveða þegar ég var lítil
stelpa. Það var auðvitað yndislegt
eins og við var að búast. Það eru
endalausar minningarnar sem koma
upp í hugann þegar ég hugsa til
elsku ömmu minnar.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Því minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð. “
(Þórunn Sig).
Elsku besta amma mín. Þú veist
hversu sárt ég sakna þín og var bú-
in að segja þér frá því hversu vænt
mér þótti um þig. Það var svo gott
að geta kvatt þig og geta sagt þér
það sem ég vildi segja þér. Kvöldið
áður en þú fórst vorum við tvær
saman og þú orðin svo veik þá sagð-
ir þú við mig hversu góð ég væri við
ykkur afa. Við komumst að því að
lífið hefði þennan tilgang, núna
passaði ég þig, en þú passaðir mig
áður. Það lýsti þér svo vel í þínum
veikindum hversu góð kona þú
varst. Þú talaðir svo vel um alla og
lýstir því hversu góðir þeir væru við
þig. Ég kveð þig þá að sinni, elsku
amma mín. Hvíl þú í friði og ég mun
aldrei gleyma þér né láta Júlíu
gleyma þér. Þín,
Anna Lára.
Lára Steinunn
Einarsdóttir
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.350 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og
langalangafi,
SKAFTI FANNDAL JÓNASSON
frá Fjalli,
Sæborg, Skagaströnd,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri laugar-
daginn 2. september.
Útförin fer fram frá Hólaneskirkju, Skagaströnd,
laugardaginn 9. september kl. 14.00.
Hjalti Skaftason, Jónína Arndal,
Jónas Skaftason,
Vilhjálmur Skaftason, Salome Jóna Þórarinsdóttir,
Anna Eygló Skaftadóttir, Gunnþór Guðmundsson,
Þorvaldur Hreinn Skaftason, Erna Sigurbjörnsdóttir,
Valdís Edda Valdimarsdóttir, Hlíðar Sæmundsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.