Morgunblaðið - 22.09.2006, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. SEPTEMBER 2006 37
MINNINGAR
✝ Helga H. Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
20. janúar 1927.
Hún lést á líkn-
ardeild LSH 15.
september síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Torf-
hildur Guðrún
Helgadóttir, f. 18.
des. 1897, d. 5. mars
1971, og Guð-
mundur Jónas
Helgason, f. 28. des.
1899, d. 23. maí
1989. Systkini Helgu eru: Guð-
ríður Lilja, f. 1924, Helgi Ingvar,
f. 1929, Gísli, f. 1931, Jónas Gunn-
ar, f. 1933, Finnur Stefán, f. 1935,
Sigurþór, f. 1936, Sverrir, f. 1937,
og Guðmundur Tómas, f. 1940.
Hinn 23. október 1965 giftist
Helga Halldóri Þorvaldssyni, f. 9.
júní 1932, d. 18. maí 2000. For-
eldrar hans voru Guðrún J. Guð-
jónsdóttir og Þor-
valdur Pétursson.
Börn Helgu eru: 1)
Sævar Vilhelm Bul-
lock, f. 1944, kvænt-
ur Björgu Huldu
Sölvadóttur, f. 1945,
eiga þau tvö börn. 2)
Gunnhildur Ísleifs-
dóttir, f. 1951, á hún
þrjú börn. 3) Hilmar
Ingason, f. 1954, á
hann einn son. 4)
Birgir Halldórsson,
f. 1957, kvæntur
Soffíu Antonsdótt-
ur, f. 1959, eiga þau fjögur börn.
5) Kristjana Halldórsdóttir, f.
1960, á hún tvo syni. 6) Guðrún
Halldórsdóttir, f. 1964, gift Páli
Þór Þorkelssyni, f. 1962, eiga þau
tvær dætur. Langömmubörn
Helgu eru 16 talsins.
Útför Helgu verður gerð frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Elsku mamma mín. Nú ertu farin
frá okkur eftir erfið veikindi. Mikið
vonaði ég og bað að þú fengir lengri
tíma með okkur, tíma þar sem þú
gætir notið þín án þjáninga og
þrauta.
Lífið fór ekki alltaf um þig mild-
um höndum en það herti þig bara.
Oft var þröngt í búi og þægindin lítil
sem engin. Þú, mamma mín, varst
alltaf svo dugleg og einhvern veginn
blessaðist þetta allt, sama á hverju
gekk.
Ég er ákaflega stolt af að hafa átt
þig sem móður og þú varst líka í
uppvexti mínum mitt eina haldreipi.
Það er ofarlega í minningunni frá
því ég var barn, hvað þú varst alltaf
glæsileg og smekkleg. Mér er það
líka minnisstætt þegar ég lítil stelpa
var úti að leika með vinum mínum,
hve montin ég var þegar þú labbaðir
hjá, með uppsett hárið og svo vel til-
höfð. Mér fannst alltaf að ég ætti
fallegustu mömmuna í hverfinu.
Það var oft mikið fjör og ærsla-
gangur hjá okkur systkinum þegar
við vorum að alast upp. Ég held að
það megi segja að það sé vægt til
orða tekið að við vorum uppátækja-
söm. Við bjuggum við mikil þrengsli
og þurftir þú örugglega, mamma mín,
oft að taka á honum stóra þínum.
Ekki er hægt að segja að þú hafir
verið afskiptasöm eftir að ég varð
fullorðin. Þú lést mig um að taka
mínar ákvarðanir í lífinu og reyndir
ekki að hafa áhrif á þær. Þú vildir
mér hins vegar alltaf allt hið besta
og gladdist með mér þegar vel gekk.
Elsku mamma mín, ég sakna þín
sárlega og hefði svo gjarnan viljað
eiga með þér lengri tíma. Þessir
dagar sem ég sat hjá þér nú undir
lokin eru mér mikils virði og fyrir
þá er ég óendanlega þakklát. Mér
fannst ég jafnvel tengjast þér enn
sterkari böndum en áður og við náð-
um að tjá okkur af einlægni og átt-
um saman innileg samtöl. Þú varst
líka óspör á að segja mér hvað þú
elskaðir mig mikið og eitt máttu
vita, mamma mín, að ég hef alltaf
elskað þig.
Mig langar að þakka starfsfólki
líknardeildar LSH í Kópavogi fyrir
þá alúð og umönnun sem þér var
látin í té.
Hvíl í friði, elsku mamma mín, og
hafðu þökk fyrir allt.
Guð geymi þig.
Þín
Gunnhildur Ísleifsdóttir.
Þegar ég fékk upphringingu
aðfaranótt föstudagsins 15. septem-
ber sl. og mér var tilkynnt að nú
væri baráttu ömmu Helgu lokið þá
komu fram blendnar tilfinningar í
kjölfarið. Þessar tilfinningar voru
bæði sorg en að vissu leyti léttir fyr-
ir hennar hönd að nú þyrfti hún ekki
að finna til lengur enda hafði hún á
síðastliðnum vikum óskað þess að
hún gæti bara sofnað og ekki vakn-
að aftur eins og hún orðaði það.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu tengjast morgunheimsóknum
okkar pabba um helgar á Meist-
aravellina en þar bjuggu amma og
afi þegar ég var lítil. Það var oft
ansi líflegt þar enda var ekki um að
ræða að þarna væri einhver ráðsett
amma og afi heldur fólk, rétt á
fimmtugsaldri, sem hafði í nógu að
snúast í vinnu og barnauppeldi enda
voru yngstu systur pabba ennþá
bara krakkar. Einnig minnist ég
þess þegar ég fékk að gista þar og
þá var maður nú aldeilis í góðum
málum, alveg dekrað við mann og að
sjálfsögðu farið í Vesturbæjarlaug-
ina sem var nú ekki slæmt.
Eftirminnilegust er þó ferðin sem
ég fór með ömmu og afa í Húsafell
þar sem við gistum í hjólhýsi í eina
viku, sleiktum sólina, busluðum
endalaust í sundlauginni og borð-
uðum ís alveg þar til að hann var
uppseldur í sjoppunni.
Núna seinni árin þá gátum við
setið og spjallað um allt og ekkert
og oft var það sameiginlegt áhuga-
mál okkar sem bar á góma en það
voru draumar og ráðningar þeirra.
Síðastliðna 14 mánuði gátum við nú
oft gert grín að því að ömmu væri
verulega farið að förlast hvað
draumspeki varðaði. Ástæðan var
sú að þegar ég kom til hennar í
heimsókn upp á spítala í janúar
2005 þá segir hún mér að hana hafi
verið að dreyma mig og að draum-
urinn hafi verið þess eðlis að hún sé
nú alveg viss um að nú sé strák-
urinn á leiðinni hjá mér. Ég sagði
henni að það væri nú eitthvað til í
þessu hjá henni því að ég væri orðin
ófrísk en hvort það væri strákur
yrði nú að koma í ljós. Alla með-
gönguna var hún nú ekki í nokkrum
vafa um að þarna væri strákurinn á
leiðinni og var því ansi brugðið þeg-
ar pabbi hringdi í hana ofan af spít-
ala til að tilkynna henni að „strák-
urinn“ væri kominn en það væri nú
frekar skrýtið að hann hefði verið
settur í bleikan galla. Það var sem
sagt þriðja stelpan á ferðinni og
amma skildi ekkert í því hvað
draumaráðningarnar væru farnar
að klikka.
Amma var einnig mjög sniðug í
höndunum, hvort sem var að sauma
eða föndra og var það nú í byrjun
árs sem hún prjónaði handa eldri
dætrum mínum ofsalega sætar kis-
ur sem þeim þykir mjög vænt um og
gaman er fyrir þær að eiga til minn-
ingar um hana.
Ég vil þakka fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman og
einnig fyrir það að eldri dætur mín-
ar skyldu fá að kynnast langömmu
sinni. Ég efast ekki um að ömmu
líður vel núna og að hún hefur feng-
ið góðar móttökur hjá afa Dóra sem
hún saknaði mikið.
Elsku amma, Guð varðveiti þig og
afa.
Anna.
Við kynntumst fyrst á unglingsár-
unum í Vesturbænum fyrir margt
löngu og urðum strax mjög góðar
vinkonur. Þó margt hafi breyst síð-
an og mikið vatn runnið til sjávar
hefur vinátta okkar haldist óbreytt.
Vinátta sem byggðist á gagnkvæmu
trausti og virðingu hvorrar fyrir
annarri. Slík forréttindi eru ómet-
anleg.
Fáir mér vandalausir hafa reynst
mér betur en þessi kona. Hún opn-
aði mér heimili sitt þegar við vorum
ungar konur og síðan hef ég verið
samofin fjölskyldu hennar. Ég fékk
að fylgjast með börnunum hennar
vaxa úr grasi og hún lét dóttur sína
heita í höfuðið á mér. Fyrir það er
ég henni ævinlega þakklát.
Helga var falleg kona og ég man
eins og það hefði gerst í gær þegar
hún kynntist manninum sínum, hon-
um Dóra. Hvernig hún geislaði af
hamingju enda var hjónaband
þeirra þeim báðum til mikillar
blessunar. Nú eru þau bæði farin yf-
ir móðuna miklu og skilja eftir sökn-
uð í hjörtum okkar sem þekktum
þau best. En minningarnar lifa og
eiga eftir að ylja okkur um hjarta-
ræturnar um ókomin ár.
Aldrei voru samskipti okkar
Helgu meiri en nú á síðustu árum
og ef óvenjulega langur tími leið
milli heimsókna hringdum við hvor í
aðra. Helga vinkona mín skilaði far-
sælu ævistarfi eins og best sést á af-
komendum hennar. Hún átti lengi
við vanheilsu að stríða og reiðars-
lagið kom fyrir nokkrum vikum þeg-
ar hún greindist með krabbamein.
Ég votta börnum hennar, tengda-
börnum, barnabörnum og lang-
ömmubörnum dýpstu samúð mína
og bið Guð að vaka yfir velferð
þeirra.
Kæra vinkona, ég á eftir að sakna
þín mikið en hugga mig við það að
við eigum eftir að hittast aftur á
öðrum vettvangi.
Kristjana.
Mín fyrsta minning um Helgu er
þegar ég fór í fyrsta skipti heim
með Guðrúnu dóttur hennar, en við
höfðum kynnst þá um haustið í
Melaskóla.
Helga tók mér strax vel og mér
leið alltaf eins og heima hjá mér á
heimili hennar sem hún hugsaði um
af sínum alkunna dugnaði. Heimilið
var alltaf hreint og fínt og við Guð-
rún komumst nú ekki upp með hvað
sem var. Þegar okkur langaði í popp
þá þurftum við stundum að laumast
inn í eldhús til að poppa þennan
„hænsnamat“ eins og Helga kallaði
það.
Ég gisti ófáar næturnar heima
hjá Guðrúnu, þar sem alltaf var
komið fram við mig eins og eina úr
fjölskyldunni. Ef Helgu leist ekki á
eitthvað sem við Guðrún vorum að
bralla, þá lét hún það óspart í ljós
og þá alveg jafnt við mig og Guð-
rúnu. Hún hló líka oft að vitleysunni
í okkur enda hafði hún einstaklega
skemmtilegan húmor.
Ég man alltaf eftir matartímun-
um þegar Guðrún, sem var einstak-
lega matvönd á þessum árum, kom
inn í herbergið sitt með matinn sinn.
Hún skilaði síðan diskinum tómum
fram og fékk mikið hrós frá Helgu
fyrir að vera svona dugleg að klára
matinn sinn. Það sem Helga vissi
ekki þá var að það var ég sem klár-
aði matinn en ekki Guðrún.
Það eru ótal minningar sem
sækja á hugann þegar ég hugsa um
Helgu mína og mun ég alltaf geyma
þær vel í banka dýrmætra minn-
inga.
Fyrir viku fór ég til hennar og
fann ég þá þessa sterku væntum-
þykju sem hún hefur gagnvart mér
og var það mér ómetanlegt. Þrátt
fyrir að sjúkdómurinn hefði sett sitt
mark á hana þá var hún svo skýr og
áttum við góða samverustund ásamt
Guðrúnu dóttur hennar.
Mér er efst í huga þakklæti til
Helgu fyrir það sem hún var og
gerði fyrir mig, en með þessum orð-
um kveð ég hana.
Mig langar að votta elsku Guð-
rúnu minni og fjölskyldu hennar,
börnum Helgu, tengdabörnum,
Sjönu og öðrum aðstandendum
samúð mína. Megi Guð veita þeim
styrk á þessum erfiðu tímum.
Álfhildur S. Jóhannsdóttir.
Helga H.
Guðmundsdóttir ✝ Gunnar Parmes-son fæddist á
Sandhólum á Tjör-
nesi í S.-Þingeyj-
arsýslu 28. apríl
1924. Hann lést á
heimili sínu, að Dal-
braut 14 í Reykja-
vík, 16. september
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Helga Karls-
dóttir, f. 11.5. 1901,
d. 2.8. 1970 og Par-
mes Sigurjónsson, f.
8.5. 1887, d. 12.6.
1974. Þau bjuggu á Árbæ, Sand-
hólum, Bangastöðum, Garði í
Kelduhverfi, Ketilsstöðum á Tjör-
nesi í 10 ár og síðast á Húsavík.
Systkini Gunnars eru Sigríður
Katrín, f. 14.10. 1922, sem lifir
bræður sína og þeir Stefán Garð-
ar, f. 3.8. 1926, Sigurjón, f. 28.6.
1929, og Karl Valdimar, f. 18.7.
1931, sem eru látnir.
Gunnar kvæntist 22. júlí 1954
Þorbjörgu Jónsdóttur, f. á Kirkju-
bóli í Steingrímsfirði 17.11. 1923
og uppalin í Skálholtsvík í Hrúta-
firði í Strandasýslu, dóttur
hjónanna Guðrúnar Grímsdóttur
frá Kirkjubóli í Steingrímsfirði, f.
11.7.1894, d. 11.2. 1956 og Jóns
Magnússonar frá Skálholtsvík, f.
15.5. 1891, d. 28.7. 1956. Dóttir
Gunnars og Sigríð-
ar Magnúsdóttur
frá Ólafsfirði er
Margrét Jenný, f.
1.8. 1947, gift Herði
Ingimarssyni, f. 1.9.
1943. Börn þeirra
eru Þorbjörg, f.
1968, maður hennar
Jón Hjörtur Stef-
ánsson, börn Inga
Margrét og Ólafur
Þórarinn, Helga, f.
1970, maður hennar
Sveinn Sverrisson,
tvær dætur Vigdís
og Elín, og Davíð, f. 1976, kona
hans Bergrós Ingadóttir.
Gunnar ólst upp í Garði og á
Ketilsstöðum á Tjörnesi, naut
hefðbundinnar barnafræðslu og
lærði ungur að leika á orgel.
Hann fluttist tvítugur til Húsavík-
ur og síðar til Akureyrar þar sem
hann lærði reiðhjólasmíði, og
vann við þá grein lengst starfsævi
sinnar. Hann fór alfarinn til
Reykjavíkur um 1950, setti þar á
fót reiðhjólaverkstæði í Skútu-
vogi og síðar í Efstasundi 72.
Gunnar lék árum saman á gítar
með ýmsum danshljómsveitum í
Reykjavík og víða um landið.
Útför Gunnars verður gerð frá
Áskirkju í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku afi, ég man allar góðu stund-
irnar með þér.
Ég man þegar ég kom til ykkar
ömmu í Efstasundið, hvað mér þótti
gaman að fá að skoða öll hjólin í bíl-
skúrnum. Mér þótti svo merkilegt að
eiga afa sem var reiðhjólaviðgerðar-
maður. Þú kenndir mér að hjóla þeg-
ar ég var sex ára gömul, settir saman
vínrautt hjól handa mér sem ég fór
stolt með norður á Krók. Seinna þeg-
ar ég var orðin unglingur hringdir þú
í mig og sagðist ætla að gefa mér ann-
að hjól. Það stóð heima, glænýtt hjól
kom með flutningabílnum norður,
hvílík sæla.
Ég man hvað mér þótti spennandi
að koma til Reykjavíkur til ykkar
ömmu. Hámark sælunnar var að fá að
ganga úr Efstasundinu í Álfheimaís-
búðina og gæða sér á einum ís. Oftast
var farið í Hagkaup í Skeifunni og
jafnvel ein buna niður Laugaveginn.
Stundum fékk ég að fara með þér í
Fálkann til að kaupa varahluti í hjólin.
Þegar leið að heimferð passaði amma
alltaf upp á að við systkinin færum
heim með litlar gjafir handa öllum
heima. Þetta voru góðar stundir.
Ég man hvað var gott að koma til
okkar ömmu í Efstasundið, það var
svo margt spennandi í kring um ykk-
ur. Allt dótið sem þið höfðuð keypt í
útlöndum var svo framandi, dúkkan
hennar ömmu hún Shelly var aðdrátt-
arafl fyrir litlar stelpur og allir skart-
gripirnir sem amma leyfði okkur að
skoða. Stundum spilaðir þú á gítarinn
fyrir okkur og þá var nú kátt á hjalla,
enda vanur tónlistarmaður þar á ferð.
Ég man hvað þú varst mikill mat-
maður. Þér þótti gott að fá almenni-
legan mat tvisvar á dag. Allar ferð-
irnar, þegar þið amma komuð norður,
oftar en ekki í kring um páska, verða
mér alltaf minnisstæðar. Þú vissir
ekkert betra en að fara út á bryggju,
hitta sjómennina og komst alltaf heim
með fisk í soðið. Okkur krökkunum
þótti nú ekkert varið í alla þessa rauð-
maga, gellur og soðnu þorskhausa
sem þið fullorðna fólkið nutuð að
borða. Þá var nú gott að blikka
mömmu til að fá eitthvað annað í
gogginn.
Ég man hvað þið amma tókuð okk-
ur systrum vel þegar við fluttum suð-
ur og hófum háskólanám. Einhvern
veginn varð að bjarga þvottinum og
engin ráð á að kaupa þvottavél.
Amma taldi ekkert sjálfsagðara en að
við kæmum með þvottinn til ykkar.
Þá voruð þið flutt á Kleppsveginn.
Það var ekki laust við að undrunar-
svipur færðist yfir strætóbílstjórann
og samferðafólkið þegar tvær ungar
stúlkur drösluðu þvottinum í ferða-
tösku og svörtum ruslapoka vestan úr
bæ í strætó til afa og ömmu. Þvottast-
undirnar urðu að góðum samveru-
stundum og amma passaði alltaf upp
á að dömurnar fengu eitthvað gott í
svanginn.
Ég mun alltaf muna eftir þínu sér-
staka göngulagi og ákafanum í rödd-
inni þegar samtölin snerust um það
sem vakti hjá þér brennandi áhuga.
Elsku afi, ég er þakklát fyrir allar
góðu minningarnar. Ég veit að þér
verður tekið opnum örmum í nýjum
heimkynnum.
Ég bið góðan Guð um að varðveita
ömmu og veita henni styrk á erfiðum
stundum.
Helga Harðardóttir.
Elsku afi, ég var ekki hár í loftinu
þegar ég fór að venja komur mínar
suður yfir heiðar og leiðin lá í Efsta-
sundið, þar var ýmislegt brallað. Það
var lítið mál að gleyma sér í bílskúrn-
um með þér svo dögum skipti við að
hreinsa upp gömul hjólastell og gera
þau eins og ný. Ég ylja mér ennþá við
minningarnar sem vakna þegar ég
finn góðan steinolíuilm. Ég hafði það
hlutverk að hreinsa allar legur og
tannhjól upp úr steinolíu til að vinsa
úr heillegu hlutina sem óhætt var
smella undir. Það leið ekki á löngu þar
til amma var búinn að kalla okkur inn
og þá var að setja hendurnar í vask-
inn en ég var ekki hærri en svo að þú
þurftir að halda á mér svo að ég næði
af mér smurolíusvertunni.
Það voru ófáar veiðiferðirnar farn-
ar langt upp í sveit. Þá rerum við á
Reynisvatni og renndum fyrir fisk.
Mér fannst það stórmerkilegt að afi
skyldi eiga árabát á jafn glæsilegum
stað og við Reynisvatn. Ekki voru
veiðiferðirnar síðri til Þingvalla með
ömmu og Kidda Magg. Murturnar
voru sem búrhveli í minningunni, þær
virka heldur minni hjá mér í dag. Ég
hljóp með þær á harða spretti til
ömmu beint á prímusinn, ég var alveg
ofboðslega stoltur af að draga björg í
bú.
Seinni árin héldum við áfram að
bauka saman í skúrnum, þú varst
fljótur að spretta upp ef dytta átti að í
skúrnum. Síðustu árin var það á Dal-
brautinni við fyrsta flokks aðstæður.
Það var sama hvort það var að þrífa
og bóna eða skipta um dekk, alltaf
varstu með í för til að gæta þess að
allt færi nú vel fram og alltaf lumaðir
þú á góðum sögum á meðan við stytt-
um okkur stundir í bílakjallaranum.
Það verður einmanalegt að skipta yfir
á vetrardekkin í haust en ég á alltaf
eftir að geta yljað mér við góðar
minningar frá samverustundum okk-
ar.
Ég veit að þér verður vel tekið fyrir
handan, það eru margir góðir gamlir
vinir sem taka á móti þér. Ég bið Guð
að blessa ömmu og gefa henni styrk í
sorg sinni.
Davíð Harðarson.
Gunnar Parmesson