Morgunblaðið - 22.09.2006, Blaðsíða 40

Morgunblaðið - 22.09.2006, Blaðsíða 40
40 FÖSTUDAGUR 22. SEPTEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR bar saman í sumar. Nú þegar hann er horfinn verður forsjóninni ekki nógsamlega þakkað fyrir þá mý- flugumynd. Magnús var nefnilega þannig maður að það var sama hve sjaldan maður hitti hann, það var eins og hann hefði kvatt mann deg- inum áður. Formálalaust gat hann viðrað hugðarefni sín og boðið manni í samræður, sem aldrei voru froðus- nakk. Sem viðmælandi var hann svo gefandi að samtal við hann virkaði ævinlega sem kveikja að einhverju óvæntu og þýðingarmiklu. Þannig var Magnús öðru fremur heimspekingur, tæpitungulaus væri honum misboðið, en glöggur, víð- sýnn og fordómalaus gagnvart öllu sem var einhvers virði. Hann hafði mikla skömm á þröngsýni og skiln- ingsleysi, sem hann tengdi gjarnan hópsálarmenningu og ótta manna við að vera ærlegir, og koma til dyranna eins og þeir væru klæddir. Hvort sem hann fékkst við myndlist, dytt- aði að heimilinu eða ræktaði garðinn sinn velti hann vöngum yfir tilver- unni í smáu sem stóru. Ekkert var svo ómerkilegt að ekki mætti af því draga leiftrandi ályktanir. Þannig fyllti Magnús líf sitt merkingu, sem hann miðlaði öðrum takmarkalaust, svo mönnum fannst þeir snöggtum ríkari eftir að hafa verið í návist hans. Verk hans voru eins og framleng- ing af samræðulist hans, hugmyndir leiknar af fingrum fram til að vekja okkur til vitundar um list allra tíma, skapa umræðu um eðli hennar og möguleika, og vekja athygli á öðrum hliðum hennar en þeim sem voru í farvatninu hverju sinni. Magnús fór með öðrum orðum sínar eigin leiðir og hikaði ekki í þeim efnum við að gera tilraunir sem gengu nærri hon- um, líkamlega sem andlega. Þannig var list hans tilvistarleg, gráglettin og sársaukafull, þótt hún væri um leið bæði leikandi, litrík og fjörug. Slíkar andstæður voru að hans dómi eðlilegur hluti af lífinu og þar af leið- andi einnig listinni. Það er eftirsjá að svo frjálsum huga sem Magnús var og óskiljan- legt að þurfa að sjá á bak honum í blóma lífsins. Við sem eftir sitjum, hnípin, getum fátt gert annað en senda okkar innilegustu samúðar- kveðjur til Kolbrúnar, Elsu og Guð- brands, um leið og við þökkum fyrir þær stundir sem við áttum með þess- um ógleymanlega vini. Margrét og Halldór Björn. Ævibók Magnúsar Ólafs Kjart- anssonar var lokað svo snögglega að sú tilfinning eða hugsun að tregt sé tungu að hræra fær raunsanna merkingu og inntak. Það var svo margt ósagt og ógert. Við vorum nafnarnir í bekknum, ólíkir um flest en varð aldrei sundurorða og flug- umst aldrei á. Umræðuefnin voru einhvern veginn of merkileg til þess. „Það sem þú gast sagt af sögum“ sagði hann við mig í eitt af síðustu skiptunum sem við skröfuðum sam- an. Í okkar samskiptum og samtöl- um voru aldrei fyrirvarar um neitt. Þannig er vináttan. Hann var alltaf mjög harður við sjálfan sig, lagði að manni fannst alltaf of hart að sér í hverju sem hann tók sér fyrir hend- ur. Og þegar hann lenti í alvarlegum veikindum varla kominn á fullorðins- aldur en náði síðan undraverðum bata fór ekki hjá að maður hugleiddi orsök og afleiðingu. Án niðurstöðu þá, en eftir á að hyggja var skýringin ein, – hann var mikill kappi hann Maggi Kjartans, grannvaxinn, fjað- urmagnaður og fljótastur að öllu. Konurnar í minni fjölskyldu sögðu að hann væri fallegur maður. Mér kom það þægilega á óvart og fannst hann einhvern veginn hafa unnið fyr- ir því sjálfur, hefði unnið vel úr lífinu og væri kominn á þann stað sem hann vildi vera. Hann var sáttur en alltaf leitandi og alltaf að bæta við sig. Við hittum hann á Stansted fyrir þremur árum á heimleið frá Róm. Hann hafði þá verið þar sömu dag- ana og við án þess að leiðir okkar lægju saman. Auðvitað hafði hann stúderað sögu Rómverja þannig að við fengum á heimleiðinni þá leið- sögn um Forum Romanum og Capi- tol-hæð sem við höfðum farið á mis við í Róm. Svo fór hann eftir það lík- lega í tvígang til Mexíkó og fannst mikið til koma. Hann gat því sann- arlega líka sagt sögur. Það láðist mér að segja honum. Íþróttirnar voru viðfangsefni okk- ar í æsku, fótbolti og körfubolti. Fimm fórum við félagarnir alla leið úr Kleppsholtinu vestur í bæ í KR. Enginn fullorðinn til að koma í veg fyrir það. Smám saman smöluðumst við svo yfir í Fram og þar vorum við ævimerktir. Maggi kom síðastur yfir enda átti hann afa og ömmu í Vest- urbænum. Gott ef hann var ekki líka einhvern tíma í skylmingum og jafn- vel júdó. Svo var hann allt í einu orð- inn gítarsnillingur. En myndlistin var hans fag. Við vinirnir höfðum aldrei séð jafn glæsilegar myndir og fyrstu olíumyndirnar hans á Hjalla- veginum og höfðum þó annan en afar ólíkan listmálara í hverfinu. Þarna var eitthvað nýtt á ferðinni. Magga tókst meira að segja að vekja forvitni okkar og áhuga á myndlistarsýning- um því hann neitaði að viðurkenna að við værum alveg vonlausir á því sviði. Ég man að mér fannst það fyrst skrítin tilfinning og merkileg að hafa gaman af þessu listformi en hef reyndar farið afar sparlega með þá hluti síðan. Á síðari árum höfum við félagarnir Maggarnir, Stefán, Muggur og Þóri reynt að sammælast um þó ekki væri nema eina vallarferð á ári. Auk þess höfðum við Maggi farið nokkrar ferðir tveir saman enda styttra á milli okkar hér í Kleppsholti og Laugarnesi. Einkennileg athöfn og árátta fótboltinn og að halda með liði bara af því búningurinn er blár. En hluti af vallarferðinni voru gömlu gönguleiðirnar niður á Laugardals- völl, annaðhvort þvert yfir holtið eða út Kambsveg og niður Löggu- brekku. Maggi gekk hraðast. Þannig var það alltaf. Fyrir hönd minnar fjölskyldu og æskuvinanna flyt ég fjölskyldunni allri innilegustu sam- úðarkveðjur. Hugur okkar er hjá ykkur í sorginni en líka vonin um bjartari daga og dýrmætar minning- ar. Magnús Ingólfsson. Skólabróðir okkar, vinur og félagi, Magnús Kjartansson, er fallinn frá langt um aldur fram. Maggi Kjartans, eins og hann var yfirleitt kallaður í okkar hópi, á sterka drætti í mynd endurminning- anna frá menntaskólaárunum. Hann var ljúfur og þægilegur, nokkuð dul- ur, ef til vill feiminn, húmorinn oft á mörkum kaldhæðninnar, en aldrei á annarra kostnað. Engum duldust hæfileikar og fjölhæfni Magnúsar en í okkar huga var hann fyrst og fremst skemmtilegur skólafélagi sem gott og eftirsóknarvert var að hafa í hópnum. Á síðari árum þegar 6-DE hefur komið saman hefur þótt ómissandi að hafa Magnús Kjartansson með á hverjum fagnaðarfundi. En Magnús bjó ekki bara til góð hughrif í kringum sig. Huglægar myndir endurminninganna urðu síð- ar að öðru og meira því Magnús Kjartansson átti eftir að verða einn af snillingum íslenskrar málaralistar og án efa einn af fremstu listamönn- um þjóðarinnar í sinni samtíð. Það er því söknuður og eftirsjá að Magnúsi fyrir alla þá sem unna góðri myndlist. Það er huggun harmi gegn að verk hans munu lifa. Það munu minningarnar líka gera. Á málverki minninganna frá árum okkar í MR í lok sjöunda áratugar síðustu aldar, sem við öll geymum í hugskoti okk- ar, er og verður ætíð birta yfir Magnúsi Kjartanssyni. Við sendum konu hans og fjöl- skyldu innilegar samúðarkveðjur. Skólasystkin í 6-DE. Morgun einn um haust. Um það bil sem leirgrá skíman var að ryðja síðust dreggjum næturinnar burt kom bjarthærður maður með pass- íuhár inn úr dyrunum á Kaffi Tári í Bankastræti. Hann tók sér stöðu í röðinni og þegar hann hafði fengið kaffibollann sinn kom hann að borð- inu til okkar, bauð góðan daginn og spurði hvort hann mætti tylla sér sem var auðsótt mál. Hann spurði tíðinda og fljótlega fór hann að leggja orð að þeim samræðum sem einkenna dagmálaumræðu á morgn- ana á þessum stað. Nokkrum dögum síðar kom hann aftur og valdi sér sama sætið. Eftir það fór komum hans að fjölga og fljótlega varð Magnús Kjartansson einn af trygg- ustu gestum þessara morgunstunda. Í umræðum sem snúast um flest frá lífsspeki til dægurþrass kom fljótt í ljós að hann hugði að ýmsu. Jafnt málum daglegrar stundar sem hinu ókomna og einnig því liðna sem hann hafði jafnan lag á að tengja nú- tíðinni á nærfærinn en rökfastan hátt. Um stundir gat hann verið hlé- drægur en lagt eyru að því sem var sagt og rætt. Hann geymdi sínar at- hugasemdir og kom að umræðunni á ný og hafði þá oft eitt og annað til mála að leggja sem öðrum hafði yf- irsést eða ekki komið til huga. Magnús hafði sterka en agaða sýn á mannlífið og samfélagið. Fátt var honum óviðkomandi en öfgar þó fjarri lagi. Hann var sagnfræðingur af náð. Fróðleiksfýsn var honum í blóð borin. Minnið skarpt, næstum óbrigðult á köflum, og oft var nægj- anlegt að spyrja þyrfti upplýsinga við. Einkum átti þetta við um sérsvið hans sem myndlistarmanns en hann var einnig lesinn og vel að sér í öðr- um efnum. Listasagan var honum kunnari en flestum en áhugi hans á mönnum og málefnum náði þó langt út fyrir flöt hinna fjögurra horna, mótun efnis og gjörningaleiki upp- fyndingasamra lífskúnstnera. Þrátt fyrir frjóan hugarheim lagði hann dyggðum jafnan lið í daglegri um- ræðu og gat á stundum virst ofurlítið forn í hugsun. En jafnan glitti í gam- ansemi og féll sá eiginleiki hans vel að því fundarformi sem viðhaft er á morgunfundunum á Kaffi Tári. Þar eru ummæli hvorki borin fram né metin af alvöruþunga en stöku sinn- um af nokkurri réttlætiskennd. Nærgætni Magnúsar og háttvísi gagnvart félögum sínum einkenndu öll samskipti hans og er hann hafði kennt sér sjúkleika upp úr miðju sumri þá hringdi hann á fjórða degi sjúkrahúsvistar í einn þeirra og baðst afsökunar á að geta ekki kom- ið. Hann ætti ekki heimangengt af sjúkrahúsinu eins og á stæði. Á með- an heilsan leyfði hringdi hann öðru hvoru af sjúkrabeð sínum og spurði frétta. Um hvað rætt hefði verið þann morguninn. Hvort rætt hefði verið um atburði stjórnmálanna, efnahagsmálin eða nýjustu við- burðina í myndlistinni. Hann kaus að samræðurnar hefðu innihald og var sjaldnast næmur fyrir atgangi slúð- urbera. Magnús valdi sér jafnan sæti við enda borðs væri það ekki setið er hann mætti til morgunkaffis. Hann kunni því betur að horfa fram en til veggjar enda eftirtektin skörp. Þótt margir eigi eflaust eftir að vega og meta gangverk mannlífsins frá þessu sama borðshorni þá gildir ekki hið margkveðna að maður komi í manns stað. Orð eins félaganna morguninn eftir að fregn um andlát hans hafði borist eru eins og sam- nefnari fyrir hugsun þessa litla hóps. Hann verður þarna. Ekkert kemur í staðinn. Félagarnir á Kaffi Tári. Lífið er hverfult. Magnús Kjart- ansson myndlistarmaður, góður vin- ur og skólafélagi frá í barnaskóla, er fallinn frá eftir stutt en alvarleg veikindi. Magnús lá ekki á skoðunum sínum um málefni líðandi stundar þegar við hittumst á förnum vegi í miðbænum, sem var grunsamlega oft að okkar mati, nú síðast fyrir nokkrum vikum. Þá var hann kátur og hress að vanda. Magnús var glettinn og spaug- samur og er tilsvar hans á 25 ára stúdentsafmæli okkar 1994 um markmið hans næstu 25 árin dæmi- gert. Hann „ætlaði í öllu falli ekki að deyja úr leiðindum“. Það gerði hann svo sannarlega ekki, en enginn ræð- ur sínum næturstað. Hugarheimur og ævintýraveröld Magnúsar, sem hann opnaði fyrir okkur í verkum sínum, stórum sem smáum, verða áfram hér. Hann lifir áfram í stórbrotnum listaverkum eins og málverkinu sem blasir við í safnaðarheimili Neskirkju, þar sem hann er kvaddur hinstu kveðju. Á kveðjustund þakka ég Magnúsi ánægjulega samferð og samstöðu. Koggu og börnum þeirra votta eg innilega samúð. Velferð þeirra og hagur var Magnúsi efst í huga til hinstu stundar, – það veit ég fyrir víst. Ásta R. Jóhannesdóttir. Mig langar til að kveðja hann Magnús, vin minn og félaga, með nokkrum orðum mér til huggunar og honum til heiðurs. Við kynntumst fyrir rúmlega 20 árum og urðum strax félagar og vinir. Við áttum góð- ar stundir saman, borðuðum súpu og gleymdum á meðan amstri dagsins. Ég laðaðist að honum vegna þess að meðal annars komu svo góðir straumar frá honum enda kom í ljós hversu góðhjartaður og hlýr maður hann var. Alltaf fann ég að þarna var góður listamaður á ferð, viðkvæmur, rólegur og jákvæður. Vegna þess hvernig manneskja hann var er hann einn af þeim listamönnum sem sköp- uðu þá löngun að eiga verk eftir, enda fann maður hve einlægur og natinn hann var í listsköpun sinni. Í mörg ár fórum við saman í hverjum mánuði og létum gott af okkur leiða og vorum sammála um að þessar ferðir gerðu okkur ekki síður gott. Við gátum rætt um alla hluti og oft gaf hann manni nýjar hliðar á mál- um. Það var stutt í húmorinn hjá honum og oft fundin spaugileg hlið á málum. Einnig gat hann verið dul- arfullur og fjarlægur. Þá var hann greinilega að vinna að einhverju verkefni. Eitt sinn kom Magnús til mín með málverk eftir sig og gaf mér. Þetta gerði hann á þeirri stundu sem gladdi mig og uppörvaði meira en á öðrum stundum. Þetta var einstakt og gerði mig orðlausan og þau orð hans sem fylgdu og málverkið mun ég ávallt muna og varðveita með mikilli ánægju og þakklæti. Þetta er lítið dæmi um hve góðhjartaður og næmur hann var. Ég fann fyrir æðruleysi og öryggi í framkomu hans og listsköpun enda listamaður af bestu gerð. Einnig var hann upp- örvandi þegar allt var ekki eins og best varð á kosið hjá mér, hjálpaði og hvatti mann til dáða. Það var eins og hann gæti lesið hugsanir manns á stundum. Fyrir nokkrum árum veiktist ég alvarlega. Þá sýndi hann mér mikla samkennd og gladdi mig með uppörvun sinni og hrósi. Um- hyggja hans var einlæg og var manni hvatning til dáða. Ég mun sakna þess að hitta hann í hverri viku eins og áður. Ég er þakk- látur fyrir að hafa fengið að kynnast Magnúsi og hann mun lifa áfram í hjarta mínu og minningin um hann varðveitast. Ég bið æðri mátt, mátt- ugri okkar eigin vilja, að hugga, blessa og vernda eiginkonu hans og börnin þeirra, sem og alla hans fjöl- skyldu. Sævar Pálsson. Einhver okkar sáu hann síðast við útskriftarfagnað í fjórðu viku júní. Þá var hann eins og við munum hann bestan: spengilegur, léttur á fæti, og mikið ljóst hárið féll að vöngum svo hann strauk það aftur fyrir eyrað öðru hverju, brosmildur, fyndinn, hlýr í fasi og til blárra augnanna. Í honum kyrrð þess sem veit hver hann er og er sáttur við það. Þegar hann talaði við okkur skiptum við ein máli. Því urðu þau yngri meðal okkar líka þau sjálf þegar hann sat með þeim. Magnús Kjartanson var nær- gætinn í nærveru sálar. Við erum öll eitt þakklæti fyrir að hafa þekkt hann. Enginn sem séð hefur verk Magn- úsar velkist í vafa um að hér er fag- urkeri á ferð. Hann hefur snemma á listamannsferli sínum séð að hið smáa felur í sér stærstu skilaboðin og hann leitaði það uppi, sinnti því með huga og hönd, alúðlega, og greiddi því leið inn í stærri heildir verka sinna sem sum hver, eins og t.d. verkin sem hann sýndi á einka- sýningunni á Kjarvalsstöðum 1994, vekja ekki aðeins undrun og aðdáun víða um lönd fyrir meistaralegt handbragð, heldur takast á við stærstu tilvistarspurningar okkar. Þessi verk hans, og einnig þau sem bera skopskyni hans óborganlegt vitni, fara inn í heilann um sjóntaug áhorfandans og breyta honum. Í alúðinni felst siðferðisleg skuld- binding enda var Magnús ekki gef- inn fyrir fúsk. Hvort sem hann var að skreyta leirmuni Koggu sinnar á litla verkstæðinu á Vesturgötunni eða vart einhamur við sköpun stærri verka á vinnustofunni við Álafoss var hann ævinlega trúr sýn sinni á sköp- unarverkið, trúr næmi sínu og skynj- un, tamdi sér yfirvegun og aga en forðaðist flumbrugang og flaustur. Þessu bera verk hans fagurt vitni. Þar eru engar tilviljanakenndar slettur. Um þetta munu aðrir skrifa síðar og betur, þegar litið verður yfir lífsstarf hans sem listamanns, auð- ugt, fjölbreytt og sannferðugt. Sem vinur hverfur Magnús mér ekki úr minni. Hugur hans var ósnortinn af hinu fáfengilega. Hann hafði yndi af því að skynja samhengi hlutanna, ekki síst í listgreinum, og hafði með ástundun skapað sér for- sendur til að tjá það óvænt og vel. Hann spyrti saman Caravaggio, Glenn Gould og Steinar Sigurjóns- son og fór létt með það. Yfirleitt hitt- umst við við hversdagslegar athafn- ir: drukkum saman kaffi, fórum saman á fundi, fyrirlestra, fengum okkur súpu, fórum saman í bíltúr um borgina eða út á land. Eða jafnvel til Mexíkó. Þar rauður loginn brann. En það var sama hvar við hittumst, alltaf kom ég glaður af fundum okk- ar og sáttari við tilveruna. Í síðustu ferð okkar saman austur fyrir fjall hlustuðum við á upptöku á söng Elsu dóttur hans og tókum undir með henni viðlagið. Þegar við komum upp á heiðina sagði hann mér af fjöl- skyldu sinni, þeim þremur, Koggu, Elsu og Guðbrandi, og ég fann að þau voru stolt hans, uppspretta og eldur. Haustsólin kemur síðdegis inn um stofugluggann, lárétt en hlý og and- litsmynd Magnúsar af Elsu í dá- brúnum, frjóum jarðarlitum glóir á veggnum. Hún er enn barn, með lok- uð augu, kipraðar varir, og ver and- litið ágengni tímans með fingrunum en samt snúa gómarnir fram. Hér hefur Magnús vandað sig, rétt eins og hann vandaði sig við að vera til, en þó aðeins betur: Það er ylur í þessari mynd sem ekki stafar eingöngu af sólinni og ég skil hvaðan hann kemur þegar ég lít á fangamark hans neðst fyrir myndinni miðri: MK, mikill kærleikur. Guðbrandur Gíslason. Daginn áður en ég frétti af því að Magnús vinur minn Kjartansson lægi þungt haldinn á gjörgæslu Landspítalans sat ég við eldhúsborð- ið heima hjá mér ásamt fleirum og ræddi um lífið og dauðann. Ég setti fram hugmynd sem ég hef dálæti á um það að lífið sé ekki í veröldinni heldur veröldin í lífinu. Þar sem lífið er eins og vatnið og lífshlaup okkar má tákna með snjókorni sem aðskil- ur sig frá alheimsvitundinni og fellur til jarðar. Þegar því ferðalagi lýkur snúum við svo aftur til uppruna okk- ar. Ég viðraði þá skoðun að dauðinn væri ekki síður mikilfenglegur en líf- ið og sorg yfir brotthvarfi annarra úr þessum heimi stafaði sennilega af einhvers konar eigingirni. Engu að síður fann ég fyrir mikilli sorg í hjarta mínu og átti erfitt um mál við þá fregn að Magnús gæti verið að kveðja þennan heim. Minn- ingar kviknuðu um samverustundir, vinskap og traust og ég varð að bíta í eigingirnina mína. Það hefur ávallt verið gott að heimsækja þau hjónin, Magnús og Koggu, og þegar á hefur þurft að halda að þiggja góð ráð og víðari sýn á verkefni líðandi stundar. Líkt og snjókorn erum við öll ein- stök og áhrif á samferðamenn okkar misjöfn. Magnús Kjartansson gat verið fastur fyrir en litaði umhverfi sitt af léttleika og djúpstæðri kímni- gáfu bæði með framkomu sinni og listsköpun og þótt list hans sé ekki Magnús Ó. Kjartansson
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.