Morgunblaðið - 12.10.2006, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. OKTÓBER 2006 43
Elsku Jói afi.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Takk fyrir allt. Þínir afa-
strákar,
Guðjón Már og
Arnór Már.
HINSTA KVEÐJA
✝ Jóhannes BjarniJónsson fæddist
í Reykjavík 27. mars
1934. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni 5. október
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Eva Sæmundsdóttir
húsmóðir, f. 22.
ágúst 1908, d. 16.
desember 1993, og
Jón Hjaltason vega-
verkstjóri, f. 29.
mars 1898, d. 7. des-
ember 1972. Systk-
ini Jóhannesar eru Hjalti Ólafur, f.
5. október 1926, d. 25. ágúst 2006,
Ragnheiður Elín, f. 9. desember
1927, og Sæbjörg Elsa, f. 30. des-
ember 1941.
Sonur Jóhannesar og Guð-
bjargar Lilju Pétursdóttur, f. 14.
spítala og Kópavogshæli. Jóhannes
tók virkan þátt í félagsstarfi sam-
taka rafvirkja. Fljótlega eftir að
hann hóf nám í rafvirkjun var
hann kominn í forystu Félags
nema í rafiðnum, var þar ma kjör-
inn ritari. Var ætíð í samninga-
nefndum og trúnaðarmaður á sín-
um vinnustöðum. Var ritari í stjórn
Félags íslenskra rafvirkja frá
1973–1977 og síðar endurskoðandi
félagsins um langt árabil. Jóhann-
es var virkur þátttakandi við stofn-
un Rafiðnaðarsambands Íslands
árið 1970 og var í miðstjórn sam-
bandsins til ársins 1976 og fulltrúi
þess á öllum þingum sambandsins
til ársins 1996. Hann hlaut gull-
merki Félags íslenskra rafvirkja
árið 1991.
Útför Jóhannesar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
ágúst 1955, er Atli
Már, f. 20. maí 1973.
Kona hans er Líney
Björg Sigurðardóttir,
f. 4. nóvember 1972.
Synir þeirra eru Guð-
jón Már, f. 10. júlí
2001, og Arnór Már,
f. 18. apríl 2004.
Jóhannes nam raf-
virkjun við Iðnskól-
ann í Reykjavík og
lauk sveinsprófi
1961. Meistari hans
var Eiríkur Þorleifs-
son. Áður starfaði
hann á kaupskipum.Hann starfaði
lengi við raforkuframkvæmdir hjá
Landsvirkjun og síðar við há-
spennudreifikerfi hjá RARIK, hjá
Bræðrunum Ormsson og Sam-
virkja. Síðustu starfsárin var hann
rafvirkjameistari við Vífilstaða-
Elsku pabbi.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Með þessu ljóði langar okkur að
kveðja þig og þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir okkur. Við
trúum því að nú líði þér betur – bet-
ur en þér hefur liðið síðastliðin fimm
ár. Nú getur þú haldið áfram að
segja sögur, haft skoðanir á hlutun-
um, gengið um, skrifað allt sem þig
langar, lært meira og bara allt sem
þig hefur dreymt um að gera síðustu
ár. Guð veri með þér.
Þinn sonur og tengdadóttir,
Atli Már og Líney Björg.
Látinn er í Reykjavík Jóhannes
Bjarni Jónsson rafvirkjameistari.
Vil ég minnast hans með nokkrum
orðum. Kynni okkar Jóa, svo sem
hann var oft nefndur, hófust á ár-
unum 1973–1974, en áður hafði hann
vissulega vakið athygli mína á fund-
um í Félagi íslenskra rafvirkja, þar
sem hann var ófeiminn við að segja
meiningu sína. Jói var mikill verka-
lýðssinni og vildi hag rafvirkjastétt-
arinnar sem mestan. Hann vann
marga stundina fyrir félaga sína,
ýmist sem trúnaðarmaður á vinnu-
stöðum, eða í samninganefndum.
Frá árinu 1974 varð kunningsskapur
okkar Jóa nánari. Ég átti þá um sárt
að binda eftir fráfall fyrri konu
minnar og naut ég þá vináttu Jó-
hannesar sem og Jóns Norðdahl vin-
ar hans. Er mér í minni að á árinu
1975 fórum við Jói saman til Horna-
fjarðar að sækja bifreið sem Jói átti,
en hann starfaði við uppbygginguna
á Neskaupstað eftir hina válegu at-
burði er snjóflóðin féllu þar. Hafði
Jói ásamt félögum verið á ferð í bíln-
um er snjóflóð féllu yfir veginn bæði
fyrir framan sem og aftan bílinn.
Voru þeir þar hætt komnir, en bílinn
varð Jói að skilja eftir fyrir austan til
viðgerðar. Við flugum sem sagt til
Hornafjarðar og gistum um nóttina
á hótelinu þar.
Daginn eftir lögðum við síðan af
stað til Reykjavíkur í fallegu veðri,
sól og blíðu og gekk ferðin með
ágætum. Jóhannes starfaði víða sem
rafvirki. Hann vann m.a. hjá Bræðr-
unum Ormsson, Hannesi Vigfússyni
og Rafmagnsveitum ríkisins, en síð-
ast starfaði hann sem rafvirkja-
meistari hjá Ríkisspítölum á Vífils-
stöðum og í Kópavogi. Hann var
góður fagmaður og var vel látinn
sem starfsmaður. Hann var hrein-
skiptinn og einlægur og kom ætíð til
dyranna eins og hann var klæddur.
Hann hafði gaman af skoðanaskipt-
um og marga rimmuna áttum við
saman og höfðum báðir gaman af,
þótt ekki værum við ætíð sammála
um leiðir að settu marki.
Jóhannes bjó lengi í Möðrufelli 3 í
Reykjavík. Hann bjó sér þar hlýlegt
heimili og var þar oft gestagangur,
því hann var vinmargur og veitull.
Hann var með fyrstu mönnum til að
ræða stofnun lífeyrissjóðs fyrir raf-
virkja á félagsfundum og gladdist
þegar málið var í höfn. Með öðrum
félögum sínum í Félagi íslenskra
rafvirkja tók hann þátt í stofnun
Rafiðnaðarsambands Íslands. Hann
hlaut gullmerki Félags íslenskra
rafvirkja, og á margan annan hátt
var honum auðsýnd virðing og þakk-
læti rafiðnaðarmanna fyrir vel unnin
störf í þeirra þágu.
Jóhannes varð að hætta störfum
vegna alvarlegra veikinda fyrir um 5
árum. Hann lá lengi á Grensásdeild
og var batinn hægur. Smám saman
fór þó að rætast úr og var það mikið
undur hvern bata hann fékk með
tímanum. Þó var jafnvægisskynið
horfið og kom ekki aftur. Hann var
með fyrstu sjúklingum sem fluttust í
Sóltún og þar leið honum eins vel og
hægt var. Hann lét vel af dvölinni
þar og var þakklátur fyrir frábæra
umönnun starfsfólksins. Þrátt fyrir
veikindin hélt hann sínu góða skapi.
Þó var farið að gæta þreytu hjá hon-
um síðustu mánuðina. Maður getur
hvorki lifað né dáið, sagði hann við
mig undir það síðasta. Við Sigurður
Hallvarðsson hjá FÍR skiptumst á
um að heimsækja Jóa eftir að hann
varð veikur. Varði sú tilhögun með-
an Sigurður hafði heilsu til. Eftir það
reyndi ég að fjölga heimsóknum
mínum til Jóa og flytja honum fréttir
af félagsmálum og öðru því sem efst
var á baugi. Hafði hann ætíð áhuga á
því sem var að gerast í félags- og at-
vinnumálum sem og menntunarmál-
um rafiðnaðarmanna.
Honum leist vel á þegar ég sagði
honum að ég væri staðráðinn í því að
fara til Pétursborgar og Moskvu nú í
haust. Ekki þótti honum verra að
ferðin var að hluta til skipulögð af
MÍR. Fórum við saman yfir ferða-
áætlunina, og rifjaði Jói þá upp ferð
sem hann fór til Moskvu á 6. ára-
tugnum og gaf mér góð ráð um hvað
ég skyldi skoða. Ég spurði hann
hvað ég mætti helst færa honum er
ég kæmi til baka, en fátt varð um
svör. Varð þó að samkomulagi að
ekki myndi hann slá hendinni á móti
fallegu merki með hamar og sigð, ef
ég sæi slíkan hlut. Þannig fór að ég
festi kaup á vasafleyg merktum með
hamri og sigð ásamt litlu hulstri með
4 stálstaupum sem einnig bar hið
umsamda merki. Vorum við báðir
ánægðir er gjöfin var afhent. Ég
heimsótti Jóhannes í síðasta sinn
daginn áður en hann lést. Sýndi ég
honum myndir úr ferðinni og vildi þá
einnig svo til að ég tók af honum
ljósmynd. Mun það sennilega vera
síðasta myndin sem af honum var
tekin.
Jóhannesi Bjarna vil ég þakka góð
kynni og vinskap gegnum árin. Árna
ég honum allra heilla á nýjum veg-
um. Góður maður er genginn. Atla
Má og fjölskyldu ásamt öðrum ætt-
ingjum viljum við Guðrún votta sam-
úð okkar.
Bjarni Sigfússon.
Þegar ég fór að sækja fundi hjá
Félagi íslenskra rafvirkja upp úr
1970 tók ég fljótlega eftir því hverjir
voru í forsvari fyrir samtök rafiðn-
aðarmanna. Jóhannes Bjarni var
einn þessara manna. Hafði fé-
lagslegan þroska á mjög háu stigi og
hafði mjög gott stöðumat og var með
góða útgeislun og framsetningu. Átti
auðvelt með að koma skoðunum sín-
um á framfæri og aflaði hann sér
mikilla vinsælda og virðingar meðal
rafiðnaðarmanna. Hann var eins og
svo margir í verkalýðshreyfingunni,
áhugamaður um öll þjóðmál, vel les-
inn. Skapmikill hugsjónamaður sem
fór mikinn í umræðum á fundum og
á kaffistofum.
Það er óhætt að segja að Jóhann-
es Bjarni hafi verið í forystusveit
rafiðnaðarmanna seinni helming síð-
ustu aldar. Eftir að hann tók sveins-
próf í rafvirkjun 1961 lét hann strax
til sín taka með öflugri þátttöku í fé-
lagsstarfi innan Félags íslenskra
rafvirkja. Hann varð fljótt vel þekkt-
ur meðal rafiðnaðarmanna sem mik-
ill baráttumaður félagshyggju og
jafnaðar í þjóðfélaginu og flutti eld-
heitar þrumuræður á öllum fé-
lagsfundum með hnefann reiddan á
lofti. Þar fór stór maður þó svo hon-
um væri skapaður lítill líkami. Gekk
fremstur manna í öllum 1. maí kröfu-
göngum og stóð fremstur meðal
jafningja á öllum útifundum. Jó-
hannes Bjarni var virkur þátttak-
andi í undirbúningsvinnu við stofnun
Rafiðnaðarsambands Íslands og var
í miðstjórn sambandsins frá stofnun
þess 1970 í 3 kjörtímabil og var
fulltrúi Félags íslenskra rafvirkja á
öllum þingum sambandsins til ársins
1996. Jóhannes Bjarni sat í fjöl-
mörgum nefndum fyrir rafiðnaðar-
menn og var ritari í stjórn Félags ís-
lenskra rafvirkja og síðar
endurskoðandi félagsins. Hann hlaut
gullmerki félagsins árið 1991.
Jóhannes Bjarni var ætíð í samn-
inganefndum og trúnaðarmaður á
sínum vinnustöðum. Ákaflega
fylginn sér og gætti vel að í engu
væri brotið á launamönnum og naut
virðingar beggja vegna borðsins á
samningafundum og útsjónasamur
um hvernig mætti ná málum fram.
Það skipti hann engu í þeim efnum
hvort um væri að ræða rafiðnaðar-
menn eða ekki, hann var ætíð kom-
inn í fremstu víglínu til þess að verja
réttindi fólks. Menntun rafiðnaðar-
manna var honum hugleikin og hann
fylgdist vel með framförum í rafiðn-
aðargeiranum og var ætíð boðinn og
búinn til þess að huga að því hvernig
hægt væri að þróa nám rafiðnaðar-
manna samfara tækniþróuninni og
var óþreytandi við að hvetja sam-
starfsmenn sína til þess að sinna vel
endurmenntun svo þeir gætu treyst
atvinnuöryggi sitt og krafist hærri
launa.
Með Jóhannesi Bjarna er genginn
mikill og eftirtektarverður mannvin-
ur, en naut ekki alltaf sannmælis
fyrir þessa baráttu sína, eins og svo
oft á við um hugsjónamenn. Þeir
verða fyrir barðinu á úrtölumönnum
og þá reynir oft á hversu harður
skrápurinn er. Jóhannes Bjarni tók
inn á sig ósanngjörn ummæli og
sveið undan þeim og ræddi þau
stundum í þröngum vinahópi. Það
tókust strax mjög góð kynni með
okkur Jóa litla eins og hann var svo
nefndur í okkar hóp og leitaði ég oft
til hans til þess að hlýða á álit hans á
þeim málum sem til umræðu voru
hverju sinni. Hann var traustur og
góður vinur, góður drengur eins og
við segjum. Fyrir hönd Rafiðnaðar-
sambands Íslands færi ég Jóhannesi
Bjarna þakkir fyrir hans miklu og
óeigingjörnu störf fyrir rafiðnaðar-
menn, reyndar alla launamenn. Ég
færi syni Jóa, Atla Má og fjölskyldu
hugheilar samúðaróskir frá rafiðn-
aðarmönnum.
Guðmundur Gunnarsson.
Jóhannes Bjarni Jónsson
✝ Hrefna Guðjóns-dóttir fæddist á
Brekastíg 14 í Vest-
mannaeyjum 21. jan-
úar 1940 og var sjö-
unda í röðinni af níu
börnum hjónanna
Sigríðar Mark-
úsdóttur, f. í Valst-
rýtu í Fljótshlíð
1902, d. 1993, og
Guðjóns Karlssonar,
sjómanns og vél-
stjóra, f. í Hafn-
arfirði 1901, d. 1966.
Hrefna ólst upp í
til Svíþjóðar með unnusta sínum
Smára Steingrímssyni, en þau
gengu í hjónaband þar 1970 og
fluttu síðan að Æsustöðum í Eyja-
fjarðarsveit og tóku þar við búi af
tengdaforeldrum hennar. Smári lif-
ir konu sína og eru börn þeirra: 1)
Steingrímur, f. 13.6. 1970, kvæntur
Drífu Úlfarsdóttur og eiga þau
fjögur börn; búsett í Kanada. 2)
Hanna Sigríður, f. 14.10. 1971, í
sambúð með Arnari Arngrímssyni
og eiga þau tvö börn; búsett á Ak-
ureyri. 3) Auður, f. 12.4. 1976, í
sambúð með Indriða I. Stefánssyni;
búsett í Kópavogi.
Útför Hrefnu Guðjónsdóttur
verður gerð frá Akureyrarkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Reykjavík hjá for-
eldrum sínum. Hún
gekk í Laugarnes-
skóla, var tvo vetur í
Gagnfræðaskólanum
á Laugarvatni og tók
Landspróf frá Gagn-
fræðaskólanum við
Vonarstræti. Hún
starfaði um tíma í
Englandi og Dan-
mörku og eftir að hún
sneri heim aftur vann
hún hin ýmsu versl-
unarstörf.
Árið1969 flutti hún
Hrefna frænka okkar er fallin
frá langt fyrir aldur fram. Hrefna
var stórbrotin kona sem gaman var
að ræða við. Hún var skarpgreind
og víðlesin og hægt var að ræða við
hana um alla hluti því að hún hafði
skoðanir á öllum málum. Hún
leyndi ekki skoðunum sínum og var
oft á öndverðum meiði við aðra en
var alltaf með svör á reiðum hönd-
um af hverju hún var með eða á
móti málefninu. Við hittum hana
oft á síðasta ári þegar hún bjó hjá
Auði dóttur sinni og voru það
skemmtilegar stundir er við áttum
saman. Hún lagði okkur lífsregl-
urnar og hrósaði okkur mikið fyrir
það sem við vorum að gera og
heimili okkar. Hrefna var mjög
minnug og mundi margar sögur frá
fyrri tíð, t.d. af ömmu okkar og var
alltaf jafngaman að hlusta á hana
því að hún hafði skemmtilegan frá-
sagnarmáta og óborganlegan húm-
or. Það var stundum ótrúlegt að
horfa á hana því að hún var svo lík
ömmu okkar.
Alltaf var gaman að koma í
sveitasæluna á Æsustöðum og voru
þrjú af okkur systkinunum í sveit á
sumrin hjá Hrefnu og Smára. Við
vottum Smára, Steingrími, Hönnu,
Auði og öðrum aðstandendum
hennar, okkar dýpstu samúð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Systkinin
Grétar, Sigríður, Jóna,
Hrafnhildur og Sólveig.
Hrefna Guðjónsdóttir
Þegar fallinn er frá
Kristinn Jónsson, eða
Kiddi eins og hann
var alltaf kallaður, koma upp í
hugann allar þær minningar sem
hann gaf mér og mínum á okkar
sameiginlegu lífsleið.
Á uppvaxtarárum mínum var
þess alltaf beðið með mikilli eft-
irvæntingu ár hvert þegar Kiddi
mætti í sveitina, bæði tilhlökkun
að sjá á hvaða drossíu hann kæmi
og svo hitt að fá smáglettni og
stríðni í þokkabót. Eftir að nám
mitt hófst í Reykjavík gekkstu
mér í föðurstað og bjó eg hjá ykk-
ur hjónunum á meðan á skóla-
göngu minni stóð. Á þeim tíma
kynntumst við enn betur og fékk
Kristinn Jónsson
✝ SigurlaugurKristinn Jóns-
son fæddist á Skára-
stöðum í V-Hún. 12.
október 1925. Hann
andaðist á Hrafn-
istu í Reykjavík 20.
september síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskapellu 26.
september.
eg að sjá þann góða,
blíða og hjálpsama
manni sem gerði öll-
um eins gott og
mögulegt var. Þær
voru ófáar skákirnar
sem við tókum og
skemmtum okkur
vel.
Eftir að skóla-
göngu lauk og fugl-
inn flaug úr hreiðr-
inu var alltaf opið
hús hjá þér og þinni
elskulegu konu,
henni Birnu frænku
minni. Ætíð var höfðinglega tekið
á móti mér og minni fjölskyldu.
Minnisstætt er hvað við áttum frá-
bærar stundir í mörg ár við Arn-
arvatn bæði við byggingu skála
þar og eins við veiðar. Einnig hvað
góður kokkur þú gast verið, og
gert silunginn gómsætan beint úr
vatninu.
Guð geymi þig á þeim stað sem
þú ert á núna, og einlægar þakkir
fyrir samverustundirnar.
Elsku Birna og fjölskylda, guð
gefi ykkur styrk í sorginni.
Karl Ragnarsson
og fjölskylda.