Morgunblaðið - 02.01.2007, Blaðsíða 24

Á vaðinu Vaðið yfir ískalda bergvatnsá við Mosfell.
Saumaskapur Ítölsku nemendurnir sauma hinar fornu píla-
grímatöskur, sem stundum kallast „mallette“.
V
ið ákváðum að sýna
ítalska hópnum Ísland í
eins mikilli andstæðu
við Ítalíu og hægt var.
Á Íslandi varð því
gamla biskupaleiðin frá Þingvöll um
til Skálholts fyrir valinu,“ segir
Helgi Kristjánsson, sagnfræðingur
og aðstoðarskólameistari MK. Í
fyrstu var haldið norður í Húna-
vatnssýslu á vit Þorvaldar víðförla,
klaustra, hesta og sela. Ekið var
norður á Hvammstanga og staldrað
við í Selasetrinu. Þaðan var ekið út
Vatnsnes að vestanverðu og komið
við í Hamarsrétt þar sem hádeg-
ismaturinn var snæddur. Þrátt fyrir
að komið væri fram á haust var
veðrið eins og á besta sumardegi.
Miðfjörðurinn var spegilsléttur og
einn Íslendingurinn afklæddist og
fékk sér sundsprett í ísköldum sjón-
um.
Hann hvatti ítalskan vin sinn til að
fara að dæmi sínu, en sá rann af
hólmi. Þeir félagar höfðu áður baðað
sig í fjallavötnum og ám á Ítalíu en
þetta leist Ítalanum ekkert á.
Saumaðar töskur að fornum sið
Áfram var haldið og næsti áning-
arstaður var Hindisvík. Nú var kom-
ið að því að skoða selina í návígi. Í
sellátrinu í Hindisvík voru tugir
sela, sem voru jafnáhugasamir um
að skoða ferðalangana og þeir þá.
Ítalirnir áttu ekki orð yfir því hversu
fallegir og spakir selirnir voru. Þeg-
ar ekið var fram hjá Vatnsenda við
Vesturhóp voru sungnar Vísur
Vatnsenda-Rósu og þau tregafullu
ástarljóð þýdd lauslega fyrir Ítalina.
Ferðin fyrir Vatnsnesið er drjúg
og var því ánægjulegt að stoppa í
sumarhúsi Helga aðstoðarskóla-
meistara og borða þar þjóðlegar
lummur.
Um kvöldið var haldið á Gauks-
mýri þar sem góð veisluföng voru
útbúin fyrir þennan stóra hóp og í
framhaldi haldin kvöldvaka.
Næsta morgun var öllum boðið á
reiðnámskeið og farið í reiðtúr um
nágrenni Gauksmýrar. Mikill áhugi
var á íslenska hestinum meðal Ítal-
anna og höfðu þeir sérstaklega ósk-
að eftir því að fá að fara á bak þegar
þeir kæmu til Íslands. Ítölsku nem
arnir sóttu kennslustundir í MK
meðan á dvöl þeirra stóð. Eitt verk-
efnið, sem ítölsku nemendurnir
unnu, var sérlega áhugavert en það
fólst í að sauma pílagrímatösku eftir
fornum teikningum og lýsingum,
undir stjórn Ólafar Bjargar Krist-
jánsdóttur, kennara í fatasaumi og
hönnun. Ferðataskan hafði djúpa
táknræna þýðingu. Hún var lítil þar
sem pílagrímurinn lagði allt í hendur
guðs og lét veraldlega hluti ekki villa
sér sýn. Taskan var úr leðri til að
minna á fallvaltleika lífsins og til að
temja holdið. Auk þess var taskan
alltaf höfð opin til að sýna að píla-
grímurinn var ávallt reiðubúinn að
gefa og þiggja.
Blessun og hundaspangól
Ákveðið hafði verið að ganga
fornu biskupaleiðina frá Þingvöllum
til Skálholts. Á þeirri leið eru margir
merkir staðir er tengjast kristni og
kristnitöku auk þess sem biskupar
fóru þessa leið er þeir fóru til og frá
Alþingi.
Vegalengdin milli staðanna er um
60 km. Á Þingvöllum tók séra Krist-
ján Valur Ingólfsson á móti hópnum.
Stutt messa var haldin bæði á ís-
lensku og ensku og hver og einn
hlaut blessun fyrir pílagrímagöng-
una, sem framundan var. „Athöfnin
var ákaflega falleg og látlaus. Nem-
endur, sem áttu hunda, höfðu fengið
að taka þá með í pílagrímagönguna.
Meðan messan stóð yfir geltu þeir
og góluðu fyrir utan og gaf það at-
höfninni skemmtilegan og fornan
blæ.
Hópurinn lagði af stað frá Þing-
vallakirkju og var fyrsti hluti leið-
arinnar farinn eftir veginum með-
fram vatninu og staldrað við í
Vellankötlu. Var áð þar og pílagrím-
ar settu vatn á brúsa en ekki er mik-
ið um vatn á leiðinni yfir Lyngdals-
heiði. Nú var haldið af veginum og
gamla gatan upp að Gjábakka farin.
Þetta er forn reiðleið, sem var
rudd fyrir konungsheimsókn í upp-
hafi 20. aldar. Næsti áningarstaður
var við rústir eyðibýlisins á Gjá-
bakka og þaðan var lagt af stað yfir
Lyngdalsheiðina. Fyrstu kílómetr-
ana var farið eftir þjóðveginum en
síðan gengin reiðgata sunnan veg-
arins. Rétt áður en hópurinn hélt inn
á reiðgötuna kom í ljós að einn
ítölsku nemendanna var orðinn veik-
ur og treysti sér ekki lengra. Hann
var kominn með magapínu, sam-
bærilega þeirri sem Íslendingar fá
þegar þeir heimsækja suðlægar slóð-
ir. Brugðið var á það ráð að stöðva
næsta bíl, sem var á leið suður. Voru
þar á ferð gæsaskyttur, sem tóku vel
í að koma hinum veika pílagrími í
Kópavog. Gangan eftir reiðveginum
var greið, Þingvallavatnið spegilslétt
og ekki ský á himni.
Fótamein og fögnuður
Ekki er hægt að fylgja reiðslóð-
anum alla leið því vegalengdin milli
Þingvalla og Skálholts er tvær dag-
leiðir. Var stefnan tekin á Laug-
arvatn og farið yfir þungfæra móa.
„Eftir níu klukkustunda göngu
voru margir orðnir þreyttir. En á
Laugarvatni komust pílagrímar í
heita potta og fengu góðan mat svo
brátt var öll þreyta gleymd. For-
eldrar tóku sig saman og elduðu
kvöldverð fyrir allan hópinn við mik-
inn fögnuð.
Næsta morgun var lagt árla af
stað en þá var ljóst að þrír pílagrím-
ar urðu að vera eftir vegna fóta-
meina. Gangan frá Laugarvatni fyrir
Apavatn er gengin eftir þjóðveginum
og var stefnt að því að vera á ferðinni
áður en umferð færi að þyngjast.
Veðrið var eins og best varð á kosið,
sólskin, logn og íslensk náttúra
skartaði sínu fegursta. Norðan við
Mosfell urðu menn að vaða berfættir
yfir ískalda á og minnti það á hversu
erfitt gat verið fyrir pílagríma að
ferðast áður fyrr. Komið var í Skál-
holt um miðjan dag og tók nýr rekt-
or Skálholtsskóla, Kristinn Ólafsson,
á móti hópnum. Gengið var í kring-
um Skálholtskirkju að pílagrímasið.
Rektor hafði stutta athöfn í kirkj-
unni og af henti viðurkenningarskjöl,
stimpluð af vígslubiskupi, séra Sig-
urði Sigurðarsyni. Kom fram í máli
hans að þetta væri fyrsti hópur
útlendinga til að fara þessa
pílagrímaleið. Að athöfn lokinni þáði
hópurinn veitingar í boði vígslubisk-
ups.
Þegar haldið var frá Skálholti
mátti sjá í augum pílagríma mikla
gleði yfir að hafa náð settu marki,“
segir Helgi, en áður höfðu hóparnir
tveir lagt að baki aðra pílagrímaleið,
í anda miðalda, um ítalskt landsvæði.
Vegalengdir fengu nýja merkingu
í huga nemenda og sköpunarverkið
hafði kallað á nýjar spurningar. En
mikilvægast af öllu var auðvitað sú
staðreynd að stofnað hafði verið til
nýrrar vináttu, þvert á landamæri,
tungu og trú, segir Helgi.
Kirkjuathöfn Hópurinn að lokinni hátíðlegri athöfn sem fram fór í Þingvallakirkju.
Verkefnisstjórar Helgi Kristjánsson, sagn-
fræðingur og aðstoðarskólameistari MK, og
Neil McMahon, fornleifafræðingur og ensku-
kennari við MK, uppi á Lyngdalsheiði, en þeir
voru stjórnendur Kómeníusarverkefnisins.
Í fótspor biskupa frá
Þingvöllum til Skálholts
Ítalskir „pílagrímar“ frá Brescia
sóttu Ísland heim á haustmánuðum í
þeim tilgangi að hitta nemendahóp
frá Menntaskólanum í Kópavogi,
sem hafði heimsótt Ítalíu fimm mán-
uðum áður. Helgi Kristjánsson, að-
stoðarskólameistari MK, sagði
Jóhönnu Ingvarsdóttur að ferðin
hefði verið liður í Kómeníusarverk-
efni um fornar pílagrímaleiðir.
menntun
24 ÞRIÐJUDAGUR 2. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ