Morgunblaðið - 02.01.2007, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 2. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝
Okkar ástkæra,
KRISTÍN SVEINBJÖRNSDÓTTIR,
Skúlagötu 68,
er látin.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Jóhannes Guðmundsson,
Björk Bjarkadóttir, Kristján Friðriksson,
Stefán Bjarkason, Þorbjört Garðarsdóttir,
Sveinbjörn Bjarkason,
Þórdís Björnsdóttir, Ruggero Cortellino,
Árni H. Björnsson, Þórey Bjarnadóttir,
Anna Sveinbjörnsdóttir, Tómas Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
MAGNÚS E. BALDVINSSON
úrsmíðameistari,
Hvassaleiti 58,
Reykjavík,
lést laugardaginn 30. desember síðastliðinn á
Landspítalanum í Fossvogi.
Unnur H. Benediktsdóttir,
Erla Magnúsdóttir, Örn Þórhallsson,
Guðrún Magnúsdóttir, Jón Sveinsson,
Þuríður Magnúsdóttir, Björn Á. Ágústsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elsku Kolla. Við
munum sakna þín, þú
hefur ávallt veitt gleði
inn í líf okkar. Við erum öll betra fólk
af því að við þekktum þig, og þú
kenndir okkur svo margt sem við
munum ávallt muna.
Þú getur huggað þig við þá vissu að
við munum ávallt verða til staðar fyrir
Önnu og Kollu litlu.
Í guðshús inn ég alltof sjaldan fer.
Það er svo margt, sem stendur þar í vegi.
En kær er þó ein kirkjuganga mér:
að koma í skóg á heitum sumardegi.
Mér finnst sem barn þá bljúgur verði ég
er bjarkir líkt og englar hjá mér standi.
Kolbrún Agnarsdóttir
✝ Kolbrún Agn-arsdóttir fædd-
ist í Hafnarfirði 28.
ágúst 1954. Hún lést
á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja föstudaginn
22. desember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Keflavíkurkirkju
29. desember.
Og þegar skógarangan
að mér dreg,
þá er sem brjóst mitt
fyllist helgum anda.
Að lifa betur löngun vek-
ur mér
og leggja niður hina
mörgu bresti, –
þá fagur trúarsálmur
sunginn er
af saklausum og góðum
skógarþresti.
Hér kennir mér að biðja
björkin græn,
svo beiskja og kuldi víki úr mínu geði,
því hér er skógarlauf hvert lítil bæn
til ljóssins föður, þrungin trúargleði.
Þú mikli Guð, sem gafst oss þennan skóg,
til gleði kynslóðum hann lætur standa, –
ég finn til þess, hver eru alltof sljó
vor augu og blind gegn sköpun þinna handa.
(Kjartan J. Gíslason frá Mosfelli)
Kolla, þú munt alltaf búa í hjörtum
okkar, bænum og hugsunum.
Ástarkveðjur.
Lilja, Jerry, Edle og Kristin.
Helga og Jenny.
Við stutt kynni okk-
ar Hermanns Björns
laukst það fljótt upp
fyrir mér að forlögin
höfðu leitt mig í félagsskap manns
sem var í alla staði einstakt ljúf-
menni. Við vorum þjáningarbræður
á Reykjalundi sl. vor, í endurhæf-
ingu ásamt glöðu fólki sem saman
vann að bættri heilsu. Þar gáfum
við okkur tíma til að spjalla og vor-
um fljótir að rekja eitt og annað
sameiginlegt, s.s. rætur í Fljótun-
um, hann fæddur þar og uppalinn
en ég á höttunum eftir fróðleik.
Hermann Björn
Haraldsson
✝ Hermann BjörnHaraldsson
fæddist á Hamri í
Fljótum 20. mars
1947. Hann lést á
heimili sínu á Ak-
ureyri 18. desember
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Akureyrarkirkju
28. desember.
Hermanni var vel
kunnugt um skyldfólk
mitt, enda fróður og
honum hugleikin saga
og menning byggðar-
innar. Hann stundaði
hákarlaveiðar og
verkun að atvinnu.
Það var heillandi að
ræða við hann og
fræðast um það þegar
lóðin voru lögð, aflinn
sóttur og verkaður,
aðferð sem gengið
hefur í arf frá kynslóð
til kynslóðar. Sl.
haust átti ég leið norður. Það var
kuldi og hríðarhraglandi er rennt
var í hlaðið, kappinn úti í hjalli við
vinnu sína. Hann sýndi mér verk-
unaraðstöðuna sem hann hafði
byggt upp í Haganesvík, bauð mér
svo í hlýlega stofu. Við spjölluðum
þar um sameiginleg áhugamál
þ.á m. menningarsögu Fljótanna,
sammála um að nú á tímum þegar
hvert byggðarlag leitast við að und-
irstrika sérstöðu sína yrði að halda
til haga gömlum sögnum s.s. að
Bakkabræður hefðu verið Fljóta-
menn og sagan þaðan ættuð, enda
hníga öll rök að því s.s.
örnefni og sögusviðið allt. Við
vorum upp með okkur að vera sam-
sveitungar þessara þjóðsagnaper-
sóna og töldum að full ástæða væri
til að minna vegfarendur á uppruna
þeirra. Er þessari hugmynd hér
með komið á framfæri. Fleira
skemmtilegt bar á góma en tíminn
naumur. Ekki var við annað kom-
andi en að ég fengi hákarl í nesti og
Hermann skar niður beitu úr hjalli
sínum, risti hana í tvennt til að full-
vissa sig um gæðin, svo var sneitt
úr sárinu og bragðað á. Þegar hér
var komið sögu var ekki hægt að
gera gestinum meira til hæfis og við
kvöddumst.
Hermann hafði einstaka kímni-
gáfu, var jafnan glaðsinna. Það er
e.t.v. þess vegna sem ég gerði mér
ekki ljóst hversu grátt hann var
leikinn af sjúkdómi sínum. Það er
með söknuði sem ég kveð Hermann
Björn.
Honum hefði ég vilja kynnast
betur og eiga lengur að félaga. Ég
votta eiginkonu hans og fjölskyldu
dýpstu samúð.
Sigursveinn Magnússon.
Karl Hermann
Guðmundsson
✝ Karl HermannGuðmundsson
fæddist á Rauf-
arhöfn 13. mars
1926. Hann andaðist
á sjúkrahúsinu á
Húsavík aðfaranótt
laugardagsins 16.
desember síðastlið-
ins og var útför
hans gerð frá Rauf-
arhafnarkirkju 28.
desember.
ég niður til Kalla og
samstarfsmenn mínir
vissu oftast hvar mig
var að finna ef ég var
týnd.
Elsku Kalli minn,
mig langar með þess-
um fáu orðum að
kveðja þig og þakka
fyrir samveruna. Hvíl í
friði.
Við áttum hér saman svo
indæla stund
sem aldrei mér hverfur
úr minni.
Og nú ertu genginn á
guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Fjölskyldu og vinum Kalla sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Sigurveig Arnardóttir (Veiga).
Að byrja að vinna á
nýjum vinnustað er
alltaf sérstakt. En þegar ég byrjaði
að vinna á Hvammi var það einstakt,
því þar kynntist ég Kalla. Á ótrúlega
stuttum tíma náðum við mjög vel
saman, við gátum talað saman um
allt milli himins og jarðar. Oft var
það ef ég fann lausa stund, þá skaust
Bless Bósi frændi,
Bósi frændi er dáinn.
Ég man fyrst eftir
Bósa frænda þegar
hann kom í heimsókn
á Fjólugötuna, fyrir vel rúmlega 30
árum. Í minningunni var hann tíður
gestur hvort sem það var til þess að
borða með allri fjölskyldunni, eða
bara kíkja í heimsókn. Sérstaklega
þótti mér gaman þegar hann kom á
Ford Bronco-inum sínum og fór
með mig og fjölskylduna sína á
rúntinn. Þetta voru heilagar stundir
fyrir mig. Þar voru ófáar göturnar
Jón Norðmann
✝ Jón Norðmannfæddist í
Reykjavík 27. jan-
úar 1935. Hann lést
á heimili sínu 14.
desember síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá Nes-
kirkju 21. desem-
ber.
þræddar og mörg
málefnin rædd og
ekki skemmdi það
fyrir að iðulega keypti
Bósi Prins póló á lið-
ið. Af Bósa lærði ég
margt og þegar ég fer
með mína fjölskyldu á
rúntinn eins og ég
geri mjög reglulega
verður mér ansi oft
hugsað til Bósa
frænda, um Bronco-
inn hans og rúntana
sem hann fór með
okkur á.
Mamma sagði mér oft sögur af
Bósa bróður sínum, en ljúfmennið
hann frændi minn var víst ansi mik-
ill grallari á sínum yngri árum. Ég
man það líka að hægt var að tala
við Bósa um allt milli himins og
jarðar og alltaf gaf hann sér tíma
fyrir okkur smáfólkið. Tíma sem ég
mat og met enn mjög mikils. Engin
spurning var of barnaleg og ein-
hvern veginn vissi Bósi frændi svo
margt og þekkti svo marga. Það var
meira segja stundum hægt að fá
Bósa til þess að tala um prakk-
arastrikin sín. Það var toppurinn á
tilverunni í þá daga.
Þegar ég varð eldri þótti mér fátt
skemmtilegra en að heimsækja
Bósa frænda og hans fólk úti á Sel-
tjarnarnesi. En Bósi var mikill
höfðingi heim að sækja og vildi allt
fyrir mann gera.
Hin síðari ár hafði ég því miður
ekki mikil samskipti við Bósa
frænda. Einhvern veginn þróuðust
bara málin þannig og er það að
miklu leyti mér að kenna. Þetta
þykir mér miður. Ég minnist manns
sem í mínum huga var mikilmenni,
manns sem hafði alveg sérstaklega
skemmtilegan hlátur og hafði auk
þess iðulega mikinn stríðnisglampa
í augunum. Manns sem gerði svo
mikið fyrir mig eins og ég veit að
hann gerði einnig fyrir aðra. Bless-
uð sé minning hans.
Ég vil nota tækifærið og votta
eftirlifandi fjölskyldu Bósa frænda
virðingu mína og samúð alla.
Skúli frændi.
Kæri afi, mig lang-
aði bara til þess að minnast þín í
nokkrum orðum. Þegar ég man
fyrst eftir þér þá hef ég líklega ver-
ið orðin 4 ára. Þú og amma komuð í
heimsókn, ég man að ég fékk fiðr-
ing í magann við það að sjá þig því
það var svo mikið fjör í kringum
þig. Ég man að þú stökkst á mig og
kitlaðir mig í magann og bjóst til
svo skrítið hljóð í leiðinni að mér
dauðbrá en fór síðan að skellihlæja
og þennan leik gastu endurtekið
aftur og aftur, eða þegar þú stalst
nefinu mínu en skilaðir því síðan
alltaf aftur á sinn stað þegar ég fór
að gráta og þá varð allt gott aftur.
Þegar ég hugsa til þín sem fullorðin
kona bærast aðeins skemmtilegar
og góðar tilfinningar með mér. Öll
sú kímni og gleði sem fylgdi þér alla
daga er það sem ég man. Einu
Þorsteinn
Sigurfinnsson
✝ Þorsteinn Sig-urfinnsson
fæddist á Berg-
stöðum í Bisk-
upstungum hinn 17.
júní árið 1917. Hann
lést á Dvalar- og
hjúkrunarheimilinu
Grund 16. desember
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju
29. desember.
skiptin sem ég man
eftir þér í vondu skapi
eða heyrði þig hækka
róminn var ef um póli-
tík var að ræða, en
það var nú aldrei
nema í skamman tíma
í senn, því alltaf var
svo stutt í góða skapið
og stríðnina hjá þér.
Við krakkarnir gerð-
um í því að fá þig til
að fíflast í okkur og að
fá þig til að taka út úr
þér fölsku tennurnar
var auðvitað hápunkt-
urinn og á því lifi ég enn. En sem
barn gat maður ekki skilið hvernig
hægt væri að taka út úr sér tenn-
urnar og setja þær upp í sig aftur
þannig að við systkinin vorum búin
að finna það út að afi væri göldr-
óttur, svo einfalt var það. Afi var
mikill íþróttagarpur og sló aldrei
slöku við þrátt fyrir að hann væri
farinn að eldast. Hann fór með okk-
ur systkinin á skauta á Rauðavatni
þegar það var hægt, eða að renna
okkur á skíðasleðanum sem við átt-
um.
Þegar jólaboðin voru hjá ykkur
ömmu þá stóðstu á höndum fyrir
okkur og í eitt skiptið gleymdist að
loka almennilega hurðinni sem þú
stóðst upp við þannig að þú flaugst
inn í herbergið við hliðina, en hann
afi minn spratt jafnhress upp aftur,
þá kominn yfir sextugt, öllum til
mikils léttis. Elsku afi Þorsteinn, ég
veit að þér líður vel núna og ert orð-
inn eins og þú átt að þér að vera,
með alla kímnina og þessa léttu og
skemmtilegu orku sem ég mun allt-
af minnast þín fyrir. Þegar ég
hugsa til þín þá sé ég þig eins og þú
varst og mun varðveita þá dýrmætu
mynd um ókomin ár og njóta þess
að finna fyrir þér á þennan hátt.
Elsku afi Þorsteinn, Guð geymi
þig, og vaki yfir henni ömmu Katr-
ínu og veiti henni styrk.
Ástarkveðja.
Valdís og fjölskylda.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virðingu
sína án þess að það sé gert með
langri grein. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Minningargreinar